8,226 matches
-
concepție la fel de fabuloasă, fiind imaculată: doar privind un flăcău în timp ce era izolată, fecioara dă naștere lui Busuioc și Musuioc , alteori feciorul de împărat o privește cu drag , rămâne grea după ce e atinsă de finul lui Dumnezeu cu o așchie sau miroase o floare minunată. Fecundarea magică a fetei care absoarbe în timpul recluziunii toată puterea de rod a lumii are agenți divini, fie că aceștia au o formă vegetală (frunza, floarea), fie că sunt animați de personaje creștine. De fiecare dată progenitura
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
când mănâncă pe ascuns din bucatele împărătești, ca semn al reintegrării în lumea fenomenală. În colindele de fată mare, inițiata însăși declamă natura vegetalacvatică a ipostazei sale: „Eu nu-s fată, nici nevastă,/ Ci io-s floare de pe mare,/ Rozmarin, miroasă tare,/ De m-o bate vântu-n dos,/ Umplu țara de miros./ De m-o bate vântu-n față/ Umpli țara de dulceață” (Lipova - Arad). Mireasma resimțită în toată țara redă amplitudinea funcției pe care o îndeplinește fecioara inițiată, dăruind universului cunoscut
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
60. Trebuie iute spus că, În epocă, ei nu făceau decât ceea ce produceau și alți tineri poeți, unii dintre ei cu volume; cu toate acestea, cerberii partidului de la Scânteia și de la Lupta de clasă (organul teoretic al partiduluiă i-au mirosit Îndată pe cei doi și i-au atacat, „Înfierând aspru” „accentele lor burgheze, idealiste” care, „În ciuda tematicii generoase, Își arătau colții”. Dar nu numai În „organele” partidului erau atacați cei doi, care făceau timid primii pași În publicațiile literare, ci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
mult!...”Ă Nu, bineînțeles că nu „paloarea romantică” a lui Eminescu ne va ajuta aici, ci poate mai degrabă acea „viclenie” despre care vorbeam mai sus, „viclenia proștilor, a nebunilor”, a celor care, simțindu-se nesiguri, amenințați În fiecare minut, „mirosind a victimă”, nu se știe din ce pricini, trebuie să se prefacă, și anume să joace cel mai trist teatru posibil, cel singuratic, fără public, fără un singur spectator. Și, În acest „teatru”, dispare chiar și ceea ce numim „eul, eul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
concurez pentru română. În starea euforică în care mă aflam, îmbrăcat cu un costum național moldovenesc, intru în sala de concurs înarmat doar cu un creion chimic - nu aveam încă stilou -, ocup un loc și aștept liniștit, gânditor, enunțul subiectului, mirosind din timp în timp narcisa. În vecinătatea mea se aflau doi candidați de la un liceu militar, care se uitau la mine și făceau comentarii răutăcioase la adresa mea. M-am făcut că nu văd și nu aud, dar am înregistrat următoarea
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
cuprinsul a două pagini. Subiectul enunțat se referea la „Realizarea unității naționale a tuturor românilor”. Timp de lucru trei ore și atât. După aceasta, cam un sfert de oră, m-am gândit, făcându-mi mental planul expunerii și continuam să miros narcisa. Probabil că în acest răstimp de gândire s-a făcut acel comentariu răutăcios la adresa mea. Cu planul lucrării în mintea mea, încep fără grabă să scriu cât mai citeț și mai ordonat dezvoltând planul ce-mi făcusem mental. În
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
cursul, celor trei ore am tratat tema dată cu formulări și concluzii cât mai convingătoare și în final am avut și timp suficient pentru eventuale corecturi și sublinierea unor idei generale. Mă ridic din locul unde eram, predau lucrarea și... mirosind narcisa, am părăsit sala de concurs. Profesorul care ne însoțea m-a întrebat despre felul cum am tratat, iar eu, cu sfiiciunea și modestia mea i-am răspuns că sper să fi făcut ceva, dar între atâția candidați, cine poate
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by ALEXANDRU MÂNĂSTIREANU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/560_a_1263]
-
așez o șuviță de păr rebelă, o privesc cu dragoste afișată, îi cite sc reciproca în ochii ei jucăuși, și, chemat, dau s-o sărut, să-i sărut lobul urechii, buzele, să-i provoc micul cutremur în trupuăi grațios, care miroase a primăvară. Văd că ochii ei mă pătrund, își opresc jucăriile în ai mei, față î n față, ca într-o oglindă, o priire care nu mă încurajează în int enții. Fără a fi răspuns, o aud însă șoptindu-mi
Întoarcere în timp by Despa Dragomi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1236_a_2192]
-
inspirată (Carmen și Gheorghe Rasnovsky), dar ce folos ? Un cuplu de tineri actori promițători (Emil Hoștină și Irina Dinescu) care au fețe de cinema, dar n-au roluri. Actori strecurați printre tarabagii (o idee bună, în principiu), pe care-i miroși de la o poștă că sunt actori pentru că joacă mai prost decât neprofesioniștii. “i multe, prea multe fițe ; Cărmăzan vrea să deconstruiască realitatea, numai că o cameră în spinare și-o poveste spusă alandala nu fac neapărat un film modern, ci
4 decenii, 3 ani și 2 luni cu filmul românesc by Alex. Leo Șerban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/806_a_1825]
-
ar fi căzut pe alte mâini. Sexy n-are poveste, a căzut pe mâinile unor cabotini jenanți și totuși, culmea ! are un haz atât de tembel, încât chiar te face să râzi de două-trei ori. Totul e să uiți că miroase a șușă de la o poștă și să treci peste titlul de belea. Bănică Jr. e fiul din flori al lui Jean Constantin, un turc din Ada Kaleh devenit patron de bar sexy în București ; primul îl caută pe al doilea
4 decenii, 3 ani și 2 luni cu filmul românesc by Alex. Leo Șerban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/806_a_1825]
-
de un mare talent, cum au fost, de pildă, T. Mazilu sau Mugur, „accentele” inoculate la „școală” și în această epocă „revoluționară” nu s-au șters, total, niciodată. Tot ce venea din tradiția modernă autohtonă, ca și din modernitatea occidentală „mirosea prost”. Un Blaga, Ion Pillat sau Th. Mann, de Nietzsche să nu mai vorbim! Raicu mi-a fost și mie prieten și complice literar, a scris câteva cronici splendide la primele mele romane, din păcate, după întoarcerea mea din Occident
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
De „libertate interioară“ nici nu poate fi vorba. Societatea românească s-a transformat în arena unui mediocru turnir. E, desigur, vina politicienilor înșiși, care nu funcționează decât pe bază de întărâtare și caft, e și vina presei, care exultă ori de câte ori miroase a scandal, dar e, în primul rând, vina noastră, a tuturor, care ne-am învățat să trăim anexați unor adeziuni de mâna a doua. S-ar părea că nu mai știm ce e important și ce nu, ce merită angajarea
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
tale intelectuale, îți vorbește în pilde transparente, în cuvinte simple și amare. 6. Vorbitorul „popular“. Se coboară la nivelul „publi cului larg“. Cultivă cordialitatea brută, cimilitura, buna-dispoziție „din topor“. La nevoie, zice „bade“, „mătușică“ sau „măi omule“. Se străduiește să miroasă a opincă, se exprimă bolovănos, suduiește îmbuibarea guvernamentală. (Echivalent în planul retoricii feminine e stilul „fată bună“: lași să se vadă, îndărătul fiecărei fraze, „mama“, „soția“, „gospodina“, femeia de suflet și de comitet.) 7. Vorbitorul cult. Nimic fără Kant, fără
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
exprimate de mari cotidiene, de cronicari fini, de de signeri rafinați. Sensibilitatea nu se mai declară satisfăcută, dacă nu e tratată cu dulcețuri înecăcioase, cu senzații tari, cu scene brutale. Nunta regală trebuie să semene cu un serial sud-american, să miroasă a trandafiri și sânge, a patimă dezlănțuită, agonie și extaz. Viața nu are sens dacă nu e trepidant sentimentală, impudică, năclăită de afecte groase și grimase enorme. Vorba lui Teodor Mazilu: „Mie să mi suferi, Cecilia!“ Vrem să vedem ciufuleli
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
M. Cărtărescu, Orbitor. Aripa stângă.); Spre casa asta, în fundul unei curți lungi și-nguste, cu cotețe de orătănii pe-o parte și un strat de lalele ofilite pe cealaltă, ducea o alee de cărămidă și totul, fiecare lucrușor îngrămădit acolo, mirosea intens, disperat, ca o floare abia deschisă. (M. Cărtărescu, Orbitor. Aripa stângă.). Pentru proliferarea sensurilor prin extensii metaforice vezi Lakofff (1987); Lakoff & Johnson (1980); Manea (2001: 173−252). 24 În GALR se menționează de altfel că "Spre deosebire de conectorii conjuncționali a
[Corola-publishinghouse/Science/85016_a_85802]
-
scos din sărite. Eu cred că există un fel de chimie care apare între mine și ceilalți, inclusiv în cazul subordonaților mei. Există persoane pe care le plac din prima, iar ei mă plac pe mine. Însă pe alții îi miros că sunt neprietenoși, cu nasul pe sus sau sclifosiți. De cele mai multe ori, îmi vine destul de greu să nu le spun în față ce cred despre ei. Vreau să zic că cei mai mulți dintre ei au trecut prin viață fără ca cineva să
[Corola-publishinghouse/Science/1992_a_3317]
-
a spiritului. Nu am cuvinte să-ți mulțumesc pentru aceste rânduri ce pornesc din suflet și merg direct la suflet. De asemenea, acei 2 ghiocei, doi soli ai tinereții și primăverii i-am primit cu bucurie și m-am gândit mirosindu-i la posibilitatea ca visul nostru să se termine cât mai curând prin a deveni o foarte plăcută realitate. Mulțumesc pe această cale drăguței domnișoare Marilena care ca fată dă garanția unui suflet ales și gingaș în manifestare. Acest gest
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
îmi gătesc la soba lor. Florile din vază sunt în permanență proaspete. Mi-am adus aminte că pe vremuri, când aveam mai multe posibilități iubeam și eu florile, dar acum nu mai am timp să mă gândesc la ele. Le miros, le privesc din fugă și le admir tot din fugă, dar atât tot. Florilor, pe care le iubeam altă dată le-a luat locul o singură floare ce-mi preocupă mai tot momentul eu-l meu. Tu ești acea floare
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
coboară ca niște premadone, dar lăsând o dâră olfactivă deloc apreciabilă de transpirație! Vă rog să mă scuzați pentru aceste renumerări. Așa sunt unele dintre colegele mele cărora, din păcate, elevii le-au stabilit o ierarhie a doamnelor profesoare care miros urât ! Iertați-mă, vă rog, că îndrăznesc să vă cauzez, poate, greață. Norocul e plantă rară. Eu nu l-am prea cules ! Sunt cea mai lipsită material dintre ele, dar cea mai îngrijit și asortat îmbrăcată, curată, parfumată și cu
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
câte o inspecție la oră. Atunci eram eu ! Totul era altfel ! Dar, gata !!... Vin sărbătorile. În noapte, răsună până târziu, frânturi de colindă cu Ștefan Hrușcă. Dumnezeiește mai cântă! Se simte nu, nu știu ce în aer. Sărbătorile de iarnă sunt speciale. Miroasă a vanilie, a bine, a cald, a speranță! Oare mai există Speranța? Sper să le petrecem cu toții bine, deși modest ca întotdeauna. Ia sărbătorile astea! Dar nu asta e important! Să fim pe verticală! Și dumneavoastră și noi, și Mariana
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
el însuși nu se cunoaște exact. Ce devine crinul în două limbi aflate în desfășurare concomitentă? Un nas de femeie pe-o față de bărbat, un cerul-gurii lunguieț și verzui sau o mănușă albă sau un guler de cămașă. A ce miroase crinul acesta - a sosire și plecare, ori a zăbovire? Crinul încheiat al ambelor limbi s-a transformat prin întâlnirea a două priviri asupra lui într-un eveniment misterios în infinită desfășurare. Crinul cu dublu înțeles ți se zbuciumă necontenit în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
scrie în romanul său Ferestrele zidite: „Când vrei să cunoști adevărul trebuie să știi să detectezi aceste cuvinte strecurate printre altele care nu sunt pentru tine“1. Un asemenea cuvânt consider că este și „Hobelschatten“. Umbrișul de rindea foșnea și mirosea amărui. În timp ce bunicul juca șah în verandă, înăuntru în atelier eu îmi făceam peruci din úmbrele de rindea scurte. Iar din spiralele lungi - cordoane, volănașe și șaluri. Într-o cutie mare se găseau litere de aur al căror miros pătrunzător
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
acolo unde niște muntence bătrâne vindeau piersici amărui cu perișorul cenușiu, cât nuca de mici. Fructele semănau cu pielea de pe obrajii lor - niște babornițe de piersici. Moartea pândea în parcuri când frunzele foarte tinere, ușor roșietice ale aleilor cu plopi miroseau a odăi de bătrâni. Moartea de culoarea cerii pândea și de-a lungul străzii în teiul în floare, când pulberea gălbuie se scutura pe jos. Teii miroseau altfel pe asfalt, existau și în sat nenumărați tei, dar numai aici, la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
pândea în parcuri când frunzele foarte tinere, ușor roșietice ale aleilor cu plopi miroseau a odăi de bătrâni. Moartea de culoarea cerii pândea și de-a lungul străzii în teiul în floare, când pulberea gălbuie se scutura pe jos. Teii miroseau altfel pe asfalt, existau și în sat nenumărați tei, dar numai aici, la oraș, când erau în floare și le simțeam mirosul, îmi venea să zic: zahăr de hoit. Moartea mă căuta și în grădinile din străzi lăturalnice, în daliile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
în cuvinte la ce te-ai gândit. Te-ai gândit la ceva ce nu necesită conturul unui cuvânt. și care ți s-a încuibat în cap. Vorba pleacă în zbor, dar tăcerea zace și zace în tine și are miros. Mirosea a locul din casă unde tocmai mă găseam alături de mine și pe lângă ceilalți. În curte tăcerea mirosea a flori de salcâm sau a trifoi proaspăt cosit, în odaie a naftalină sau a gutuile aliniate pe dulap, în bucătărie a carne
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]