6,994 matches
-
a mă asigura că sunt întreg. Pleoapele mi s-au lăsat ușor peste ochi și atunci am văzut foarte clar ceva important, despre care mai târziu nu mi-am putut da seama dacă a fost o halucinație sau o imagine săpată în memorie. Mi s-a înfățișat, dintr-o dată, ca o amintire. Mă gândisem vag, alene, la căderea aceea în puțul cu ape clocotitoare, la „cunoașterea“ faptului că mor, la verdele apei de peste creștetul meu, vizibil chiar în lumina tulbure. Și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
Că eram vreo 800 de deținuți politici în lagăr, și eram repartizați pe categorii profesionale, oarecum. Eram brigăzi formate din 35-40 de persoane, și erau brigăzi de intelectuali, de muncitori, de țărani, și-așa mai departe. La diguri trebuia să sapi trei metri cubi de pământ, să-l încarci în roabă, să urci cu el pe dig, și să-l duci la vreo 200 de metri... și-așa mai departe. Venea milițianul și-ți măsura groapa unde-ai lucrat, și dacă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
departe. Cât puteai prinde cu urechea. Dar unde țineau aceste cursuri? În celulă. Dar chiar și la lucru când am fost... De exemplu, mergeam la dig, și după ce-ajungeam acolo, fiecare era repartizat la grupa lui și acolo, în timp ce săpai și cărai pământ pe dig, se țineau cursuri de franceză, de engleză, mai ales că foarte multă lume învăța engleza în pușcărie... Fără să scrie, fără să citească, fără nimic, decât... din auzite. „Par oreille” s-a-nvățat... Adică trebuia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
raportările și am învățat de la alții. Dar asta n-a durat decât 4 luni de zile, pentru că dup-aceea am fost chemat la comisariat, recrutat în armată, la detașamentele de muncă și trimis aci, aproape, la Șiria, unde trebuia să săpăm via. Eu am avut noroc că era comandant un căpitan de rezerviști, om de treabă, ofițer de pe vremuri, care știind că am făcut ceva facultate, m-a luat la birou și am trăit o viață bună cât am stat acolo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
brigadă erați? În Brigada 13 am fost. Și am stat la Peninsula patru ani... din vara lu’ ’50 până în august ’54, când m-am eliberat. Și am muncit... La început a fost groaznic. Adică ce se întâmplă? Ne punea să săpăm la Canalul Dunăre - Marea Neagră, în primă fază... că știți că a fost întrerupt în ’53... Ne puneam să săpăm, încărcam în roabă, o duceam la malul lacului Tașaul, acolo o vărsam și veneam înapoi. Și trebuia în continuu să muncești
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
august ’54, când m-am eliberat. Și am muncit... La început a fost groaznic. Adică ce se întâmplă? Ne punea să săpăm la Canalul Dunăre - Marea Neagră, în primă fază... că știți că a fost întrerupt în ’53... Ne puneam să săpăm, încărcam în roabă, o duceam la malul lacului Tașaul, acolo o vărsam și veneam înapoi. Și trebuia în continuu să muncești, n-aveai voie să stai deloc... Și mi-aduc aminte că toată ziua se lucra, și când ne-aducea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
acolo, de la Jilava? Viața de acolo nu era roză, pentru că Jilava este un fort. Nu știu da’ probabil că știți. Capitala pe timpul domnitorului Carol I, a fost apărată de 14 forturi, iar Jilava era fortul numărul 13. Aceste forturi erau săpate în pământ, și existau sisteme de camere de muniții, camere în care trebuiau să stea ostașii, nu de detenție. De fapt Jilava fusese ales mai demult ca închisoare, și pe el s-a brodat acest sistem de detenție. Deci a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
din ăștia cu pedepse mari și cu preoți, ne-a transferat la Peninsula, o altă colonie de muncă cu regim destul de sever, și acolo însă tot la cele mai grele munci. De pildă, ăștia cu pedepse mari eram puși să săpăm pământul, să încărcam în roabe, să-l deplasăm; făceam rambleuri, terasamente de cale ferată, care se făceau înalte... Trebuia să faci echilibristică, și uneori erau 70 metri distanță, și cădeai, și putea să cadă și roaba peste tine... Duceam acolo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
ordine... Și exista și un atelier de țesut acolo la Târgșor, și un coleg de-al nostru, Lupșa, cred că-l chema, sau nu mai știu exact... Oricum, au rămas niște dormitoare goale, și într-un dormitor din ăsta a săpat o gaură în zid și într-o noapte cu ploaie a ieșit pe-acolo, sentinela nu l-a văzut, și dus a fost. S-a dus în munți... da’ l-o’ prins și l-o’ executat dup-aia. Ce să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
așezat undeva în cimitir lângă o cruce și i-am explicat ce s-a întâmplat. Așa era la Canal. Acolo lucram la cota 2.80 la Mamaia, era tare pământul, numai cu târnăcopul și cu hârlețul mergea... Încărcam vagoneții și săpam acolo și ne uitam la amiază că vine „cămila”... „Cămila” era o căruță cu două butoaie în care aveam de mâncare, și arăta ca două cocoașe. Era cumplită treaba... Dar acolo nu am stat decât până-n mai, când m-au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
da’ n-a mai fost executat că a venit 23 august. Și el era condamnat la 20 de ani, împreună cu Haralambie. ăsta, cum v-am spus, era fost colonel și era șef de brigadă disciplinară. Și încărcam vagoanele... Și unde săpam era mai jos decât linia, și trebuia să arunci în sus... Ei, și de acolo am ajuns la infermerie. Și am avut probleme de sănătate destule din cauza asta și dup-aia... Acolo la Poarta Albă, lucram pe șantier, în schimb
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
au primit 3... care cum. Unde ați stat cei 2 ani? La Bicaz. Ne-o dus la Bicaz... Acolo, față de închisoare, era mai bine. Dar bine, în ce sens? Că era aer și apă... și nu mai era bătaie. Acolo săpam. Tot șantierul ăla mare, tot s-o făcut cu lopată și cu târnăcop... Ați început să vă reveniți când ați ajuns la Bicaz? Da, după ce-am ajuns am început să-mi revin. După ce s-o găsit alții, mai curajoși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
țările respective se știa cine-o fost parașutat și erau căutați peste tot. Au fost parașutați noaptea pe malul Someșului, și și-au îngropat parașutele într-un lan de cartofi, c-acolo au găsit pe urmă țăranii parașutele, când au săpat. Și o’ venit la noi la Apa, unde locuiam. Mama și tata meu fiind din Apa aveam multe rude, da’ n-au venit direct la mine, pentru că știau că noi suntem urmăriți, au tras la niște verișori, la o familie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
tot așa toată ziua... Eu ieșeam cu două porții. Pe noi ăștia de eram mai tineri ne băteau ăia de ne înnebuneau că nu facem norma... Da’ ce să facă bătrânii, domne’? Mai ales când am mers la soia la săpat... Era nasol de tot, a fost îngrozitor pentru mine... Când trebuia să săpăm gropi, ca să se vadă adâncimea gropii, lăsam un martor de margine acolo... Cu cât era acel martor mai înalt, cu atât era groapa mai adâncă, și deci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
eram mai tineri ne băteau ăia de ne înnebuneau că nu facem norma... Da’ ce să facă bătrânii, domne’? Mai ales când am mers la soia la săpat... Era nasol de tot, a fost îngrozitor pentru mine... Când trebuia să săpăm gropi, ca să se vadă adâncimea gropii, lăsam un martor de margine acolo... Cu cât era acel martor mai înalt, cu atât era groapa mai adâncă, și deci volumul dizlocat era mai mare. Și noi spuneam așa: Dacă am ajuns aici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
lumea cea înaltă, precum pohodul la Sibir; / Mă regăsesc pe diguri sumbre cu tinerețile-ngropate, / alai de morți livizi și umbre, de restul lumii lor uitate. / De-a lungu-și mână-nepăsare puhoiul apei ucigașe / Din care bem cu resemnare scursura marilor orașe. Săpăm și dăm de oase-n zeghe, bucăți de lanțuri și cătușe / Cutezătorilor de veghe al lașilor mereu călușe. Mă-urmărește această baltă, cortegiu sumbru și martir / Târșiți spre lumea cealălaltă precum pohodul la Sibir. / Mai văd mulțimea imbecilă ducând afară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
nu era consistentă... Și de la Gherla ne-a dus la Salcea (sic!), la dig... Ne încolona câte o sută de inși, cu militari, că de-știa erau gârla... și ne punea așa pe rând. Aveam roabe cu hârleț și acolo săpam în pământ și era cu normă. Care nu-și făcea norma, rămânea seara în poartă. Echipa cutare, cutare, era oprită, avea brigadier și se știa. Râmâi în poartă! Și în poartă îți dădea o bataie la palmă cu ghioaga, ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
plecat de la Gherla, toți oameni de știință, studenți, profesori, generali de armată... Și aici trebuia să faci trei metri și două sute de centimetri de pământ, și să-l duci pe dig... Noi ce făceam? Că eram tineri, țărani, eram șmecheri... Săpam malu’, și tre’ să lași martor martoru’, de unde ai început să sapi. Și noi mutam martoru’, și când venea și măsura cam ieșeam aproape de adevăr, că altfel nu puteai să faci trei metri două sute săpat... Și făceam la roabă cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
Și aici trebuia să faci trei metri și două sute de centimetri de pământ, și să-l duci pe dig... Noi ce făceam? Că eram tineri, țărani, eram șmecheri... Săpam malu’, și tre’ să lași martor martoru’, de unde ai început să sapi. Și noi mutam martoru’, și când venea și măsura cam ieșeam aproape de adevăr, că altfel nu puteai să faci trei metri două sute săpat... Și făceam la roabă cu Nicolae Fulga, general de aviație la Corabia. Și l-am învățat cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
eram tineri, țărani, eram șmecheri... Săpam malu’, și tre’ să lași martor martoru’, de unde ai început să sapi. Și noi mutam martoru’, și când venea și măsura cam ieșeam aproape de adevăr, că altfel nu puteai să faci trei metri două sute săpat... Și făceam la roabă cu Nicolae Fulga, general de aviație la Corabia. Și l-am învățat cum să muncească acolo, că dacă nu murea, că ăștia cu știința nu știe ce însamnă pământu’... Băăă, stai cuminte așa! Uite-te cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
acoperiș, umplând și spațiul străzii. Strada de altfel destul de lată, plus spațiile dintre case și stradă totul era sub zăpadă până pe acoperișurile caselor. Norocul nostru a fost ușa de acces de la coridor care se deschidea spre interior. Cumnatul meu a săpat un tunel prin zăpadă. Adunam zăpada în cazanul de rufe și în oale mai mari o topeam pe cuptor și foloseam apa caldă rezultată. Topirea zăpezii din tunel a continuat până am ajuns la magazia de lemne și la grajd
Povestiri din spatele simezelor by Mihai Dascălu, Gustav Ioan Hlinka () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1778_a_3166]
-
și iar începeau. În seara aceea, camarazii lui Baltă nu cântau... nici greierii nu se auzeau țârâind.. Erau tăcuți, fiecare retrăia în el însuși, cu ochii pierduți în spuză, viața lui. Căpitanul întârzia să vină, și, îngrijorarea crescu și se săpa adânc pe chipurile lor. Își citeau limpede, unul în sufletul celuilalt ceea ce simțeau în clipa aceea, dar le era greu s-o spuie. Pe toți îi mistuia același gând... Căpitanul. Ion Cârțu, prietenul din copilărie, omul cel mai devotat.. ca să
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
10 lei, mâncam cu lingura fără să le mai înmulțim cu griș, cu franzelă, cu maioneză sau alte născociri. Locuitorii deltei erau oameni foarte muncitori, puternici, cinstiți și prietenoși. Lucrau și în afara deltei mai ales ca săpători, foloseau scule de săpat speciale, mai puternice, construite de ei, li se spunea „excavator cu barbă”, dar le plăcea băutura. Când aveau de săpat un șanț, adesea lat și adânc, puneau sticla de vodcă la doi-trei metri în față, săpau până la ea și atunci
De vorbă cu Badea Gheorghe by Constantin Brin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/826_a_1788]
-
deltei erau oameni foarte muncitori, puternici, cinstiți și prietenoși. Lucrau și în afara deltei mai ales ca săpători, foloseau scule de săpat speciale, mai puternice, construite de ei, li se spunea „excavator cu barbă”, dar le plăcea băutura. Când aveau de săpat un șanț, adesea lat și adânc, puneau sticla de vodcă la doi-trei metri în față, săpau până la ea și atunci mai trăgea un gât și iar o puneau la câțiva metri mai în față. La Maliuc, l-am cunoscut pe
De vorbă cu Badea Gheorghe by Constantin Brin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/826_a_1788]
-
săpători, foloseau scule de săpat speciale, mai puternice, construite de ei, li se spunea „excavator cu barbă”, dar le plăcea băutura. Când aveau de săpat un șanț, adesea lat și adânc, puneau sticla de vodcă la doi-trei metri în față, săpau până la ea și atunci mai trăgea un gât și iar o puneau la câțiva metri mai în față. La Maliuc, l-am cunoscut pe Vanea Cornenco, căpitanul remorcherului Mihai Viteazu, om în floarea vârstei, cu o statură puternică și impunătoare
De vorbă cu Badea Gheorghe by Constantin Brin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/826_a_1788]