9,812 matches
-
în neștire până spre dimineață. A ajuns acasă în zori. "Se uita parcă uimit la gardul vopsit în verde. Deschise portița care scârțâi, trist." Ajuns în casă, tânărul bău cu sete apă sălcie dintr-o cană de pe lavoar, se spălă, tremurând, își scoase haina, uzată, o perie, în neștire, își scoase cravata și, tremurând, scrise cu febrilitate trei scrisori, scoase briciul, îl șterse cu grijă, pe urmă, tot așa, în neștire, arse scrisorile în scrumieră, își aprinse o "Națională", trăgând fumul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
uimit la gardul vopsit în verde. Deschise portița care scârțâi, trist." Ajuns în casă, tânărul bău cu sete apă sălcie dintr-o cană de pe lavoar, se spălă, tremurând, își scoase haina, uzată, o perie, în neștire, își scoase cravata și, tremurând, scrise cu febrilitate trei scrisori, scoase briciul, îl șterse cu grijă, pe urmă, tot așa, în neștire, arse scrisorile în scrumieră, își aprinse o "Națională", trăgând fumul cu nesaț. Mai liniștit, a scris pe o hârtie, cu litere mari: "Nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Și îmi vin în minte și gânduri "cosmice"; despre ritmicitatea acestor eterne obiceiuri, despre rostul lor universal, despre rostul soarelui, ca insignă a grației supreme și a performanței maxime în biologie. Astăzi culoarea apei este simpla, ca o cenușă monotonă. Tremură doar câteva trestii în vântul leneș. Doi băieți cară un cărucior cu vreascuri. Căruciorul scârțâie. Pe lac, niște rațe sălbatice se zbenguie zgomotos. Par a nu se teme de nimic. Două mici flotile despică cerul, la mare înălțime. Ca înaintea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
unul dintre declasații călători... Nu știm când s-au făcut cele trei ore de drum, cât au însumat de fapt ele, totul se încurcă în dimensiunea spiritului sovietic..., a fost o zi, o noapte; cine știe... cum, te trezești, dârdâind tremurându-ți mâinile și dinții până apuci să te remontezi cu oricare din preparatele la îndemână, dar mai ales trăgând pe gât, direct din sticla de votcă izbăvitoare. Personajul se trezește, cândva, înapoi la Moscova, în fața Kremlinului, poate ca un simbol
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
nu putem intra în casă așa, mă trase de braț Severina, punându-și sandalele și ghiozdanul sub un pietroi. Dezbracă-te! Era în vocea ei și o provocare, și o tandrețe pe care nu o bănuiam, era o melodie nemaiauzită. Tremuram emoționați, înfiorați, fermecați. Am rămas în apă, lipindu-ne unul de altul, parcă așteptând să nu se mai termine potopul. Ne tremura și inima și sufletul și trupul. Îi căutam cu buzele formele pietroase, abia îndrăznind să le deslușesc. Acasă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
în vocea ei și o provocare, și o tandrețe pe care nu o bănuiam, era o melodie nemaiauzită. Tremuram emoționați, înfiorați, fermecați. Am rămas în apă, lipindu-ne unul de altul, parcă așteptând să nu se mai termine potopul. Ne tremura și inima și sufletul și trupul. Îi căutam cu buzele formele pietroase, abia îndrăznind să le deslușesc. Acasă, bunica sforăia ușor: și-a făcut cruce și a poruncit să ne încălzim, să ne stoarcem hainele, să le uscăm la bucătărie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
de 20 000 de dolari. Judith fusese un om de afaceri admirabil, o soție și o femeie minunate. Se afla acum în curte. Zăbovi să închidă poarta după el cu degetele tremurânde și urcă în grabă scările până la ușă. Încă tremurând, introduse cheia în broască. Îl mistuia graba, convingerea că trebuia să intre cât mai grabnic cu putință. Pe măsură ce ușa se închidea ușor în urma lui, văzu că ceasul din hol arăta că trecuse de miezul nopții. Hoinărise mai mult decât avusese
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
de deasupra inimii dar cămașa, deși îți îngăduia să ghicești formele de sub ea, nu era dintr-un material netransparent și ascundea acea parte a inimii. Marriott era dezamăgit. Dorise să vadă cicatricea, dorise din răsputeri să o vadă. Cu degetele tremurând, se întinse, făcu să alunece breteaua de pe umărul stâng și trase cămașa de noapte de pe porțiunea cu cicatricea. Nu era nici o cicatrice. Mintea îi fremăta de îndoieli. Intenționat se aplecă peste ea, și probabil că Judith aștepta un sărut, pentru că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
Întâlnire neașteptată: mi-l aminteam impozant, ca o statuie mișcătoare din granit, căci așa era la Institut „tovarășul“ Loghin, iar acum parcă se micșorase, intrase realmente la apă, nu mai era decât umbra colosului de odinioară ce mă făcea să tremur pe culoare. M-am bucurat că i-am putut oferi două locuri În primul rând. Întâmplarea l-a plasat lângă John Lennon și Yoko Ono, care erau În acea seară invitații personali ai lui Joe Papp. Că ei nu l-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
face mereu comentarii Îmi deschidea o nouă perspectivă Înăuntru și, În loc să fie o restricție, devenea o eliberare. Activitatea se termina seara În jur de nouă și jumătate-zece. La sfârșitul primei zile nu era de mirare că genunchii Începuseră să-mi tremure. În cursul practicii de dimineața, un călugăr-samurai se plimba cu un baston lat În mână printre rândurile de perne aliniate, pe care zeci de elevi stăteau nemișcați. Într-o tăcere adâncă, se auzea din când În când câte un sunet
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
adevărat Superman până În ceasul morții. Fidelio produce un cutremur la Covent Garden Nu știu dacă e adevărat că Înveți mai mult din eșecuri decât din succese, dar eu Îmi iubesc căderile. Fidelio la premiera de la Covent Garden a făcut să tremure candelabrele ca la cutremur. Era un vacarm de voci pro și contra. Unii strigau bravo, alții buuu, dar e greu de spus care era proporția. Dacă o sută strigă a, Însă unul strecoară un uuu prelungit, ei bine, faceți Încercarea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
de Niky și de mine, care, la fel ca În kabuki, Îl ajută pe Mefisto cu recuzita și schimbările de costum, Mefisto fiind la noi un cameleon care poartă diverse măști și identități. În clipa semnării contractului, mâna lui Faust tremură, căci ezită să semneze. Am văzut În această ezitare influența binelui, a Îngerului păzitor, și l-am făcut să apară pe scenă sub forma unei balerine În costum de Înger cu aripi albe. Dacă Mefisto e acceptat ca „realist“ În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
banal, aflat în posesia mea de mulți ani. Transcriu: „D-lui Teodor Manea, nu, nu «domnului», ci prietenului, omului de caldă, frățească omenie, și pentru copilăria petrecută sub privirea sa blândă, pe același bulevard Cuza în care, în paginile Ghetto-ului, tremură și cântă toată viața mea, și pentru tot ce ne leagă acum, dincolo de geanta reprezentantului Schmidt al librarului Manea, omagiu, Ury Benador.“ Datat: 19.7.1935. Să notez că geanta „reprezentantului Schmidt“ fusese geanta lui Benador însuși, geanta voiajorului comercial
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
sunt complice... Constanța e o cetate mizeră și arhi-defunctă, în care numai figurile levantine care-ți ies în cale pe străzi pun o pată de culoare. Seara însă se aprind în port lumini albe, roșii, verzi și chiar albastre, care tremură în mare ca necontenite semne și chemări. Constanța aceasta pe care n-am văzut-o niciodată împreună e populată cu cuvintele și înțelegerile dintre noi. Toate lucrurile și toate locurile sunt pline de înțelegerea dintre noi. Te sărut. Revenire probabilă
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
ce dacă se pierd? De ce atâta panică și preocupare zadar nică în jurul unei realități devitalizate, muribunde? Această tendință permanentă de a mumifica sentimentele și de a le păstra în cavouri frumos colorate... Lașitate, aceasta trebuie să fie. Lașitatea de a tremura pentru o fericire precară, pentru o dragoste călduță; frica de a tăia în carne vie... și totuși, va veni momentul în care însăși forța și natura lu crurilor vor spune: „Nu se mai poate! În locul acesta firul trebuie rupt...“ și
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
au hăituit și mi-au otrăvit toată tinerețea. R.P. Am folosit cu bună știință formula cadriștilor - poate că trebuia să pun mai apăsat ghilimelele. Îmi cer iertare. A.R. Passons. Țin minte însă că, ori de câte ori treceam prin fața biroului de Cadre, tremura inima-n mine. Tovarășul director de la Cadre avea un nume predestinat, se numea Șfichi. Am scris în volumul antologic Primul meu job, apărut la Editura Art, cum am ajuns în Ministerul Culturii, întâi la Departamentul de Epurare a Bibliotecilor și
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
a luat Maniu de umeri și l-a felicitat. În aceste împrejurări, cu soțul mereu șomer, nevoiți să ne împrumutăm în perma nență, de la o chenzină la alta, nu numai că nu mă puteam gândi să-mi dau demisia, dar tremuram ca varga să nu fiu dată afară din slujbă, din cauza originii și a faptului că nu eram membră de partid. Am fi murit literalmente de foame. R.P. Am pus întrebarea nu atât ca să redeschid o rană sau să provoc o
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
a spus că toate tezele sunt slabe, mediocre, superficiale etc. Pe urmă a între bat: „Cine este domnișoara Stein Antoinette?“ (Eu în acte sunt Antoinette.) Am înghețat. Credeam c-o să mă facă de râs în fața tuturor studenților. M-am dus tremurând la catedră. M-a privit foarte încruntat peste ramele ochelarilor și mi-a spus: „Ți-am dat foarte bine, domnișoară. Ai teza cea mai bună.“ Al doilea succes l-am avut la Nina Façon, care m-a feli citat pentru
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
învie. Nu știu dacă mă înțelegi. Nu mi-am văzut copiii de un an și jumătate. Mi-am impus să rezist, oricum nu mă pot în toarce deocamdată. Când mi am văzut prima oară fata cea mică pe Internet, am tremurat jumătate de oră și nu spuneam decât — Mamă, ce frumoasă ești! Mânca-o-ar mama de frumoasă! . Vreau să povestesc despre Leila și încep cu altceva. De ce? Pentru că stările sufletești sunt cele care primează, nu faptele. Nu munca este deosebit de
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
Salvatore dacă nu vrea, lasă-l să stea în pat! Tu vino cu mine! L-am ridicat în picioare! Se menținea în echilibru! Încet, cu ajutorul unui baston special, a făcut primii pași. Era greu, peste 80 de kilograme, aproape inert, tremura inima în mine de teamă, dar pe față îi spuneam: — Bravo, Pietro! — Mulțumesc, Rocco! A fost o zi frumoasă pentru mine. Am continuat, zi după zi, spre necazul Concettei, să facem gimnastică, să mergem pe coridor, să ne rotim în jurul
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
este cel pe care-l amenință patronul că-l omoară și toarnă ciment deasupra. Ei bine, visul lui era să vină în vacanță în România la volanul unei mașini frumoase. A străbătut singur autostrăzile lumii, s-a mai rătăcit, a tremurat inima în el de teama de necunoscut, se orienta după hartă și după dorul care-l conducea spre casă. Soția l-a aștep tat la graniță, îngrijorată de întârzierea lui. Harta a mai citit-o greșit, indicatoarele le-a mai
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
de indicațiile prețioase, care la final se întorceau tot împotriva noastră. Mai neplăcute au fost plimbările prin ploaie la orele de masă. La masă, ne întâlneam cu toții, discuțiile se prelungeau la un păhărel, dat cu zgârcenie de Mișu, „parcă-i tremura mâna”, vorba lui Dascălu. Deși avea băutură din belșug, oferea cu zgârcenie și numai sortimentul nedorit. Timpul a fost mai mult nefavorabil, era toamnă cu ploi frecvente, am muncit mult și bine, chiar am făcut schimb de lucrări între noi
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
de inimă și deci fără succes, să fac față unor științe pentru care nu aveam, evident, chemare. Îmi amintesc amuzat acum de „palpitantele” seminarii de matematică în timpul cărora, împreună cu un coleg ce urma și el să „dezerteze”, tot în favoarea Filologiei, tremuram să nu fim scoși la tablă. „Dacă mai continuă așa, o să mă îmbolnăvesc de inimă”, obișnuia să spună colegul meu pe atunci destul de rotofei, și replica lui mi se părea plină de haz. În primăvară (1955) am abandonat Politehnica pentru ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
bună ziua. Crezi că dacă Dumnezeu ar fi creat lumea, am fi avut această monstruozitate numită junglă? Dacă ar exista Dumnezeu, ar mai purta oare animalele jugul necesității de a ucide? Ar mai îngheța măcar o singură vrabie iarna? Ar mai tremura iepurașii zi de zi, clipă de clipă? S-ar mai chinui mielul, simbolul lui Hristos, mielul acela moale ca o cârpă, din care țiganul escroc făcuse obiectul „muncii” sale? Ar mai mieuna atât de jalnic, dis-de-dimineață, în spațiul dintre două
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
moi. Și seara când găinile urcă pe crengi să se culce în țarc, veni stăpânul întunecat și-i puse pe toți șapte în sac. Mama alerga prin zăpadă nu voia de ei să se despartă. Mult timp, mult timp mai tremură apa sub gheața spartă. Blaga (1957) Când se rupea ziua de noapte În ocol pe ogrinji uscați, Cățeaua a fătat șapte Căței roșcați. Îi dezmierda iubitoare Lingându-i în timp ce sugeau. Fulgi de ninsoare De caldul burții ei se topeau. Iar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]