9,526 matches
-
alți cercetători, crede că repetițiile care abundă în texte nu au intenția muzical-simbolistă, cât, mai degrabă, reflectă structura cronotopului bacovian, în care spațiul e circular-închis, iar timpul e repetare oarbă, lipsită de finalitate (pag. 346). Mai observă că, după volumul Comedii în fond (1936), interesul lui Bacovia pentru rima obsesivă scade vertiginos, ca urmare a tendinței generale de simplificare, ceea ce anunța o schimbare de poziție estetică, de program și nu un semn al declinului valoric, cum s-a crezut mult timp
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
sub semnul eminescianismului trecut în caragialism, încheierea obligatorie îl conduce spre bacovianism, unde încă mai stăruie umbra tutelară a lui Eminescu. În "cinismul" lui (de fapt, kynismos à la Diogene), Caragiale a râs și de cei care au râs la comediile lui, deși, spunea Slavici, "puțini de tot au mai rămas cei ce-și dau seama că e lucru de plâns..." când cel mai păcătos învinge. De la un timp, însă, sub grimasă râsului său, a început să se strecoare "un fior
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
scoate la rampă un personaj cu totul diferit de cel prezentat de exegeții de până acum ai marelui nostru dramaturg; în viziunea lui Theodor Codreanu, Caragiale nu este doar marele ironist al epocii sale, un moralist care stigmatizează cu armele comediei viciile societății în care a trăit, ci și un "raisonnneur" pasionat, implicat afectiv în destinul unei lumi pe care ar fi dorit-o mai bună. Poate chiar era cazul să părăsim imaginea burlescă a acelui Pagliaccio care râde și plânge
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
două poziții mult mai edificatoare decât propriile noastre estimări. Edgar Papu afirma că originalitatea lui Caragiale în clasicismul românesc și universal constă nu în faptul că a reușit să realizeze o extraordinară sinteză între epopee (de ce nu tragedie?, n.n.) și comedie. lar Călinescu îl considera unicul "geometru" din literatura noastră (poate o poantă la adresa lui Ion Barbu). Iar argumentația "divinului critic" e formală și minoră. Interesantă și orișicum ciudată ne apare acum terminologia polemică (poate filosofică) a lui Caragiale: moftangii, spanac, categorie
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
40). După o asemenea demonstrație, autorul se întreabă, unde se situează Caragiale? în categoria geniilor vizuale, sau auditive? Concluzia este una de mijloc: scriitorul este asimilat ca propunând "o viziune spațială geometrizată a lumii", realizează o sinteză între epopee și comedie. Este de altfel citat G. Călinescu care aprecia: "Caragiale este, în literatura română, unicul geometru..." comentând expresia "curat murdar", oximoron demonstrând simetria spațială (p. 41). Scriitor al prezentului, Caragiale a creat un univers antropologic al cărui timp s-a topit
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
fenomen atât de puțin controlat și azi, dar modul de manifestare în operă este interesant. Că e foc din dragoste, că e focul "revoluției", că e focul "vitrionului" sau al lui Zibal, că e "căldură mare" etc., demonstrează că autorul comediilor l-a așezat acolo unde "ardea mai tare". D-l Codreanu afirmă în final că "sunt două categorii de personaje: cele dominate de foc (majoritatea) și cele care domină focul. Există eroi care-și dozează focul din oglindă în oglindă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
care nu prea este, această viziune încheindu-și existența odată cu Alecsandri. Autorul Scrisorii pierdute nu face "concurență stării civile", cum afirmă G. Ibrăileanu, dimpotrivă pe Nenea Iancu trebuie să-l căutăm în adâncurile oceanului (în abis). El face trecerea la comedia absurdului (E. Ionescu). Dacă n-a cunoscut Scrisoarea furată a lui Poe, apropierea de scriitorul american are doar valoare comparatistă, idee afirmată și de alți critici literari. Raportul conștient / inconștient e paradoxal la dispunerea geometrică a operei sale, dacă inconștientul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
apăsat Grama prin "spiritul de clică". În fine, chestiunea lui Eminescu nu putea cocoli "morbul mental", starea sanitară a poetului și, desigur, "alarmul foilor", canonicul fiind îngrijorat de orgiile periculosului cult; o ceată de oameni ar fi pus la cale "comedia" și tinerimea de atunci, amețită, sedusă, hipnotizată ar fi căzut pradă "infecției". Ca să nu mai vorbim despre "monstruozitățile" poetice, sfidând "paciența hârtiei" ori de influența schopenhaueriană, filosoful german fiind decretat "îngerul rău" al poetului. Tot din unghiul "literaturii bolnave" denunță
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
propovăduitorul de mare fervoare, în persoana poetului Ion Bogdan Lefter. Poezia postmodernistă românească a evoluat spre un zolism al pornografiei și scatologiei. Ea este lipsită de ceea ce criticul numește complexele profunzimii, devenind un joc de-a cuvintele, parodiind, simulând o comedie cu măști, destinată petrecerii plăcute a timpului liber al cititorului, vrând să sugereze beatitudine și fericire. Așezat între astfel de parametri, nici măcar talentul unui Mircea Cărtărescu nu se salvează, opera acestuia fiind o magistrală prelucrare de limbă poetică, dar care
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
n-are geniul concentrării acestuia" (1029). Paralela dintre cei doi e interesantă și aduce în scenă un critic, din păcate, astăzi uitat. Th. Codreanu ia în derâdere inclusiv teoria artei pentru artă a lui Maiorescu completată cu "misiunea morală" din Comediile d-lui Caragiale, dar înălțarea în "lumea ficțiunii ideale" e discutabilă și își pune întrebarea retorică: "Devenim morali numai când citim sau ascultăm muzică? Atunci omul e cea mai ciudată ființă de pe pământ. Perspectiva e teribilă." Sigur că așa este
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Miron Radu Paraschivescu publică un fragment din actul III al piesei Corăbii blestemate, Marțian Negrea un medalion despre Gheorghe Dima. Cronicile literare selectează câteva opere de valoare: Lucian Blaga, Gândirea magică, Tudor Arghezi, Lina, Panait Istrati, La stăpân, Dan Botta, Comedia fantasmelor, Laurențiu Fulga, Straniul paradis. I.H.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286398_a_287727]
-
Limbă Română i-a acordat, pentru activitatea de critic teatral, Premiul „Mihail Sebastian”. În prima sa carte, O aventură estetică cu Teodor Mazilu, apărută în 1972, S. dialoghează, consistent, cu autorul Somnoroasei aventuri. Sunt abordate teme precum teatrul de idei, comedia satirică, personajul comic, comicul și tragicul, „teatrul comod și metafizica”, „teatrul violenței și violența în teatru”, text și spectacol, teatrul și publicul. Discuția se încheie cu afirmarea convingerii că, în ciuda unor prognosticări pesimiste, teatrul va dăinui atât timp cât va exista specia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289982_a_291311]
-
epoci: Cehov, Eugen Ionescu și Teodor Mazilu. Piesele, văzute la luminile rampei, sunt interpretate din perspectiva unei judecăți globale asupra fiecărui autor. Bunăoară, comicul dramaturgiei cehoviene - afirmă criticul - emană din două surse: atitudinea autorului față de personaje și răsturnarea dramaticului. „O comedie autentică, serioasă, e în fapt o dramă răsturnată”, aserțiune demonstrată în cronicile la Unchiul Vania și Trei surori. Consacrându-i lui Teodor Mazilu și un medalion omagial postum, exegetul relevă că, în teatrul său, „aproape fiecare replică se transformă miraculos
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289982_a_291311]
-
literatura română și universală. Cartea cuprinde, de asemenea, microsinteze istorice și microeseuri teoretice, în limbile română, engleză și franceză, cum sunt Gânduri despre teatru, Comic și tragic, The Dialectic of Occurences in Comedy, Detaliul în opera de artă, Referiri la comedie în „Poetica” lui Aristotel, Le Théâtre Yiddish en Israel, Poezia lui Solo Har Herescu, medalioane, interviuri. În Israel S. a tipărit, în 1979, un studiu de amploare intitulat Le Pouvoir du comique. Altă lucrare, Leone De’ Sommi, precursor al regiei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289982_a_291311]
-
fiu cinstit, o fost vreo cinci-șase, pe urmă au mai adăugat și au Încercat să demonstreze că eu am Încercat să fac o organizație. Să fiu cinstit, inițial, toată treaba asta am luat-o pur și simplu ca pe o comedie, dar care, de fapt, o fost o tragedie. Și Doamne, erau implicați oameni complet nevinovați... Și veneau ei cu anumite acuzații... Și că ai facut ceva sau că n-ai făcut... nu mai conta... De exemplu, la condamnarea a doua
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
literară” cronica radio-tv (rubrica „Tele-glose”, 1972), apoi, vreme de douăzeci și cinci de ani, cronica radio, semnată până în 1990 cu pseudonimul Ioana Mălin. În volumul de debut T. cerceteză și interpretează viața și opera lui Aurel Baranga, cel mai aplaudat autor de comedii din deceniile al șaselea-al optulea din secolul trecut. Într-o interesantă investigație se relevă tentativa de trucare a autobiografiei literare, întreprinsă de dramaturg cu privire la activitatea sa dinainte de apariția comediei Mielul turbat, piesă care îi anunță tematica dominantă din următorul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290056_a_291385]
-
și opera lui Aurel Baranga, cel mai aplaudat autor de comedii din deceniile al șaselea-al optulea din secolul trecut. Într-o interesantă investigație se relevă tentativa de trucare a autobiografiei literare, întreprinsă de dramaturg cu privire la activitatea sa dinainte de apariția comediei Mielul turbat, piesă care îi anunță tematica dominantă din următorul sfert de veac. Răspunzând unor preocupări didactice, T. reunește în volumul Proiecte universitare (2001) rezumatele unor cursuri susținute în fața studenților, despre metamorfozele personajelor în artă, retorica negației și a contestației
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290056_a_291385]
-
cititor de opere clasice, mai ales Dante, din care și-a dat și teza de doctorat la Bologna. În Italia, toți prietenii noștri, și ei intelectuali și artiști, spuneau despre limba lui René că era pură, înviorătoare, ca din Divina comedie. Vizita neașteptată a mamei lui René, Linnéea. A stat la mine numai o noapte, venind de la Göteborg, unde și-a vizitat rudele. Vorbindu-mi, a uitat cât de rău s-a purtat cu mine și chiar cu primul ei născut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
Prejudecățile că femeile prestează mai puțin decât bărbații n-au putut fi înlăturate în realitate. Am cumpărat multe cărți ca să le citesc de Crăciun. Dar sunt încă fidelă vechiului meu obicei de a reciti vechile cărți, de exemplu Dante, Divina Comedie în original, cu traduceri în suedeză și franceză lângă mine, pentru a mă bucura de geniile diferite ale limbilor și a remarca cum traducătorii au transpus originalul, uneori, da, chiar depășind originalul. Sâmbătă, 10 august 1974 (Douăzeci și cinci de zile de la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
priorul În cele din urmă. Eu nu voi spune nimic. Deocamdată. 5 Zorii zilei de 10 august Dante ieși În stradă În zori, după o scurtă odihnă, populată cu imagini neliniștitoare. Fețele viilor și ale morților se contopiseră Într-o comedie macabră, În care expresia zeflemitoare a lui Cecco se suprapunea peste rana cumplită a lui Bigarelli, iar corabia masacrului, ieșită din nou În larg, călătorea cu Încărcătura ei de cadavre spre tărâmurile dinspre apus. El Însuși parcă străbătuse o mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
frenetic al mecanismului care continua să se rotească. - Da! Și aici, În San Giovanni, aceasta e coroana mea! răspunse Dante, continuând să fixeze scânteierea, Îmbătat. Imaginea atât de Îndelung căutată a slavei cerurilor se afla acum acolo, În fața lui, iar Comedia Își găsea În sfârșit epilogul. - Asta a fost scris de Dumnezeu În natura imensei străluciri, asta va zugrăvi cuvântul meu pe pergamente, asta vor citi oamenii ca ultimă pildă! Guido Bonatti părea Împietrit. - Nu... nu e cu putință! bâigui, venind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
încă și pe ale d-lui Alesandri. 3 Comediele fără de spirit și mai cu samă fără de legătură ale d-lui Pantazi Ghica, pline de frazeologie franceză, la vederea cărora te 'ndoiești de vezi caractere ori numai păpuși, căci vorba în comediele d-sale nu e mediu prin care se esprimă cugetări, ci un caos de fraze cari, pentru profunditatea înțelesului din ele, merită a fi puse alături cu vorbele țiganului pentr-o lulea de tutun. 4 În fine piesele cele sporadice
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
vom trece la piesele ce nu merită a fi jucate - și cari sunt: 5 Încercările dramatice - mizerabile și seci ale d-lui A. Lăzărescu. Acest domn Lăzărescu a scris 2 volume de poezii și apoi drame ca: "Sanuto", "Massim pittorele", comedie ca: "Un amor romînesc", "Boierii și țăranii" - și-n toate aceste volume de poezie și proză nici o idee, o limbă ce numai românească nu e, în fine o secăciune cumplită, care dacă a scăpat de flagelul criticei, asta a fost
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
prin nimicnicia lor, astfel încît autorul lor se pare a fi uitat cumcă e compunătoriul plin de geniu și inima a "Cîntecelor și a plângerilor ", a "baladelor" - sânte oglinzi de aur ale trecutului românesc. Dacă am fi să alegem între comediele lui Alesandri și dramele lui Bolintineanu, sigur c-am trebui să alegem comediele, cari, cu toată frivolitatea lor, respiră pe fiece pagina o mulțime de spirit, de caracteristică și de viață palpitantă; pe când dramele d-lui Bolintineanu nu au nici un
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]
-
e compunătoriul plin de geniu și inima a "Cîntecelor și a plângerilor ", a "baladelor" - sânte oglinzi de aur ale trecutului românesc. Dacă am fi să alegem între comediele lui Alesandri și dramele lui Bolintineanu, sigur c-am trebui să alegem comediele, cari, cu toată frivolitatea lor, respiră pe fiece pagina o mulțime de spirit, de caracteristică și de viață palpitantă; pe când dramele d-lui Bolintineanu nu au nici un fond de viață, ba încă adesea respiră un fel de imoralitate crasă și
Opere 09 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295587_a_296916]