8,226 matches
-
cuvânt. și care ți s-a încuibat în cap. Vorba pleacă în zbor, dar tăcerea zace și zace în tine și are miros. Mirosea a locul din casă unde tocmai mă găseam alături de mine și pe lângă ceilalți. În curte tăcerea mirosea a flori de salcâm sau a trifoi proaspăt cosit, în odaie a naftalină sau a gutuile aliniate pe dulap, în bucătărie a carne sau a aluat. Fiecare purta cu sine în cap treptele pe care tăcerea se plimba în sus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
și asta era bine. Dar, pe de altă parte, continuam să urăsc perfidia apei. Cu toate astea, ajunsă la malul râului, mi-am vârât în buzunarele de la palton două pietre mari. Era primăvară, soarele era lânced, mlădițele proaspete de plop miroseau dulce-amărui ca zahărul ars. Eram ușor euforică la gândul că aș putea să ies din încercuire. Ce-ar fi s-o șterg din viață discret și șmecher, așa-mi ziceam, și când, data viitoare, anchetatorul va pofti să mă mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
nu mă clintesc de-acolo cu un pas, mi-a spus el, cu nici un centimetru, a spus celălalt, s-aștept acolo - după care au plecat. Călătorii ceilalți ajunseseră acum toți afară pe peron, hala gării era înaltă, largă și pustie, mirosea a praf de purici și a clor. Mi-am proptit geanta de voiaj între picioare, am stat și m-am uitat în sus la frescele socialiste cu batoze și țărănci cu zâmbet infantil, ale căror pulpe aduceau cu castraveții groși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
Când e ceva în aer, de regulă nu-i lucru buntc " Când e ceva în aer, de regulă nu‑i lucru bun" Când e ceva în aer, de regulă nu-i lucru bun. Expresia ascunde într-însa o anume frică, miroase a primejdie. Când spui că e ceva în aer, de fapt vorbești despre ceea ce simți tu însuți. Iată că, dintr-o dată, ce-ți umblă prin creier se află pe-afară, în mărime supranaturală, așa încât nu poți ajunge nicăieri unde să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
am dus la oraș să urmez gimnaziul, iar camera de trecere nu-mi mai stătea în ceafă, când ajunsesem să-mi vizitez părinții ca cineva sosit din străini, de departe, și ei mă măsurau circumspecți din cap până-n picioare, fiindcă miroseam a alt aer și nu le mai aparțineam necondiționat, Cheia a început să mi se pară un bibelou fără de însemnătate, artizanat din cel mai ieftin. M-am întrebat, firește, de unde provenea Cheia cerului. Era și timpul s-o fac: a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
fără nume, pedepsește aspru elevele care vin la gară să se uite la trenul ce simbolizează infinitul lumii și aventura. Ce mai! Trenul are mister! Cel de noapte, al lui Ioan Groșan, este o garnitură fantomatică, necuprinsă în tabele, și mirosind incredibil a trandafiri. Mircea Ghițulescu consacră un roman întreg călătoriei inițiatice a unui muzician român spre Viena cu un tren celebru, existent în realitate. Acest tren cu nume muzical dă și titlul romanului său: Wiener Walser. În proza contemporană trenul
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
asociez cu nimic omenesc: seamănă cu o vietate extraterestră sau cu un înger. Iubitor de comunicare și afabil cum mă aflu, nu găsesc între noi nici un cod. „Pășesc ca pe o altă planetă”, vorba poetului. Pisica a vrut să-l miroasă. S-a ridicat pe marginea patului și s-au privit intens: ea holbată de uimire, el senin și arogant. Mâța s-a retras tiptil trei pași, apoi a fugit îngrozită, ca un om care s-a convins că a văzut
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
să fie auzite de copiii. Copiii din cerc încep să cânte cântecul de mai sus, iar când ajung la versul „Spune, cum se cheamă floarea!?”, conducătorul jocului ia una din florile pregătite mai dinainte și o dă „copilului-ghicitor” s-o miroasă și să-i spună numele, după miros. Dacă floarea este recunoscută de copilul legat la ochi, copiii din cerc cântă: „Bravo, bravo, ai ghicit!” etc., iar dacă răspunsul este greșit, copiii din cerc cântă: „Rău ne pare, n-ai ghicit
PROBE DE EVALUARE LA EDUCAȚIA MUZICALĂ by Marinela Bugeac () [Corola-publishinghouse/Science/91589_a_93185]
-
mers îngrozitor de încet. Ajunsesem, de fapt, cu zece minute mai devreme. A dat din cap ușor, ca și când ar fi spus: „Da, știu“. Am simțit în nări un iz de apă de colonie cu care se dăduse probabil pe gât. Îmi mirosea a câmp de pepeni galbeni într-o dimineață de vară. Mirosul acela mi-a creat o stare ciudată. Era un fel de nostalgie sau, mai bine zis, un amalgam de sentimente pe care îmi era greu să le definesc. Sau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
să mâncăm mai întâi! zise ea. Dacă te apuci de treabă, nu cred că o să mai ai vreo clipă de răgaz. A adus o tigaie din bucătărioara aflată într-un colț. A încălzit tocana deja pregătită într-o oală emailată. Mirosea grozav! A adus la masă farfuriile, în care a pus mâncarea și câteva felii de pâine cu alune. Ne-am așezat față-n față și am mâncat fără să scoatem o vorbă. Tocana avea un gust cu totul aparte, dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
lanțul și l-am întrebat ce dorește. — Verificarea de rutină la gaze, zise el. — Așteptați puțin. M-am întors în dormitor, am luat briceagul de pe masă și l-am băgat în buzunarul pantalonilor. M-am dus să deschid. Nu-mi mirosea a bine. Abia cu o lună în urmă se făcuse verificarea gazelor. Bărbatul mi se părea și el cam straniu. M-am prefăcut că mă uit mai departe la film. A scos un aparat ce semăna cu un manometru. A
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
deși reușesc să văd râul și turnul cu ceas. Din cauză că nu fusese folosită multă vreme, am găsit pereții scorojiți și pătați, pervazurile prăfuite. În cameră am un pat vechi, o măsuță și două scaune. La fereastră atârnă o perdea care miroase a mucegai. Dușumeaua arată jalnic și scârțâie când pășesc. Colonelul își face apariția dimineața, luăm micul dejun împreună și ne retragem după perdele pentru niște partide de șah. După-amiezele n-avem ce face, așa că jucăm iar șah. — Cred că îi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
fără să scot lanțul și am întrebat-o dacă mai era cineva pe coridor. — Nu e nimeni, zise ea. Am scos lanțul, i-am deschis și am poftit-o înăuntru. Am închis imediat ușa după ea și am încuiat-o. — Miroase tare bine! exclamă ea. Pot să arunc o privire prin bucătărie? — Te rog. Dar ești sigură că nu era prin preajmă nici un individ dubios? Vreunul care se preface că repară strada sau care să aștepte în mașină... Nu, nu era
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
oale și cratițe și a adulmecat mâncarea cu vădită plăcere. — Ai făcut singur toate minunățiile astea? întrebă ea. — Da, normal. Când mi se face foame, gătesc. Nu stau să rabd. N-am pregătit cine știe ce. — Arată grozav și îmi place cum miroase. Am pus totul pe masă. Sorbea mâncarea din priviri. Era destulă. Am pregătit whisky cu gheață în pahare mari, am prăjit niște soia, am presărat-o cu ridiche rasă și i-am întins paharul. L-a refuzat. — Pot să iau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
nouă. Paznicul a luat-o cu pași mari spre turn. Era o după-amiază înnorată și umezeala pătrundea în oase. Deasupra Zidului planau dinspre vest nori întunecați ce amenințau cu ploaia. Paznicul transpirase și cămașa i se lipise de bustul solid. Mirosea îngrozitor. — Acesta e Zidul, zise el. L-a bătut cu palma de câteva ori. Are șapte metri înălțime și înconjoară tot orașul. Nu-l pot trece decât păsările. Altă ieșire nu există. Demult exista și o poartă de est, pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
la capătul lumii. Capătul lumii. Țintuiți aici pe vecie. M-am întins și-am privit cerul. Mereu înnorat și apăsător. Singurul cer pe care mi-e permis să-l văd. Pământul de sub mine e rece și umed de la ploaie, dar miroase a proaspăt. Câteva păsărele și-au luat, zgomotos, zborul din tufișuri, au trecut Zidul și au dispărut spre sud. Doar păsările pot trece zidul. Norii pluteau jos, amenințător. Iarna bătea la ușă. 13 În țara aspră a minunilor Frankfurt, ușă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Au scos creierii calzi încă și au citit informațiile pe care le conțineau. Cinci cadavre de Computatori au fost văzute plutind în golful Tokyo. Mai puțin calotele lor. Când se puneau pe treabă, atunci o făceau serios. Ceva nu-mi mirosea a bine acum. Am tras în parcarea de la magazinul Aoyama la ora cinci și douăzeci și opt de minute. Spre răsărit, cerul se luminase deja. Am intrat în magazin cu rucsacul în mână. Nu prea era lume pe-acolo. Tânărul funcționar de la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
tu habar n-ai. — Deci, voi așteptați să termine totul și apoi puneți mâna pe rezultatele cercetărilor lui și pe mine, nu? Cam așa ceva. Ne așteaptă vremuri grele și Fabrica le adulmecă deja. Trebuie să ne mișcăm repede. — Și Sistemul miroase ceva? — Încă n-au prins nimic din zbor. Sunt mai degrabă cu ochii pe Profesor și mai ales pe ceea ce se petrece în jurul lui. — Adică? — Profesorul lucrează pentru Sistem de mulți ani. Mă rog, nu e vorba chiar de muncă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Daniels, Four Roses, Haig, lăsând la urmă vreo jumătate de duzină de Chivas Regal. Zgomotul a fost asurzitor, iar mirosul de-a dreptul insuportabil. Porția mea de whisky pentru jumătate de an s-a spulberat în câteva minute. Toată casa mirosea a whisky. — Te poți îmbăta numai de la miros, zise Pitic încântat. Mi-am rezemat coatele de masă resemnat și m-am uitat la maldărul de cioburi din chiuvetă. Sticlele de whisky se făcuseră praf și pulbere. În timp ce le spărgea, Matahală
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Ți-a spus asta înainte de a studia datele mele? Sau după? Dacă-mi amintesc bine... după. Oricum, nu de mult. Dar ce importanță are? Și ce legătură are cu tine? — Nici eu nu-mi dau bine seama. Ceva nu-mi miroase a bine. Știi care e parola mea pentru permutări? „Sfârșitul lumii“. Nu-mi vine să cred că-i doar pură coincidență. — Și ce semnificație are? — Nu mi s-a spus. E implantată în conștiința mea, dar eu n-am acces
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
mai fi încuiat la plecare. Urma să constatăm că dăduse altcineva un raid pe-acolo. Fata a introdus cartela de acces. I-a luat ceva timp să tasteze codul. M-au trecut fiori când am intrat. Era frig și întuneric. Mirosea a cafea. Fata a închis repede ușa și s-a asigurat de câteva ori că a încuiat-o bine. Apoi a aprins lumina. Laboratorul era în aceeași stare jalnică în care găsisem biroul și în care lăsasem apartamentul meu. Pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
pe întunericul acela! Cred că Stendhal a scris undeva despre asemenea îmbrățișări, dar nu-mi aminteam titlul cărții. Mă gândeam s-o caut dacă scăpam cu bine din aventura aceea și dacă nu se sfârșea lumea. Gâtul nu-i mai mirosea a câmp de pepeni galbeni, ci a fată de șaptesprezece ani. De la gât în jos mi-am recunoscut propriul miros pentru că era îmbrăcată cu haina mea. Miros de mâncare, de cafea, de transpirație. Toate se impregnaseră bine. În timp ce-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
care să te săruți în beznă. — Da, e adevărat, dar lumea nu are cum să supraviețuiască fără dragoste, zise fata. Dacă nu există dragoste, o asemenea lume trece pe lângă fereastra ta ca vântul. Nu o poți atinge, nu o poți mirosi. Oricâte fete ai cumpăra cu bani, oricâte partenere pasagere de sex ai avea, trebuie să recunoști că nici una nu te îmbrățișează cu dragoste, că pentru nici una nu însemni nimic. — Doar nu-ți imaginezi că mă preocupă tot timpul așa ceva! am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
cap. Nu se vedea nimic în bezna aceea. — Ai auzit ce-am zis? Ești teafăr? — Am auzit. Mi-e doar puțin greață. Îmi simțeam stomacul în gât cam de multișor. Nici nu era de mirare cu miile de lipitori care miroseau oribil și se lipeau de noi, cu aerul ăla închis și bezna înfiorătoare, cu oboseala sfâșietoare și dorința înnebunitoare de a trage un pui de somn. Toate au o limită. Nervii îmi erau încordați la maximum. Mă simțeam ca un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
lăsau să se strecoare printre ei nici o rază de soare, înăbușindu-l cu totul. Era rece afară. Crengile golașe ale copacilor arătau ca niște cârje ce voiau parcă să sprijine bolta cerească. Sunetul înghețat al apei răsuna ca un ecou. Mirosea a zăpadă. — N-o să ningă azi, îmi spuse Colonelul. Aceștia nu sunt nori de ninsoare. Am deschis fereastra și am mai privit o dată cerul. Nu mi-am dat seama cum trebuie să arate niște nori aducători de zăpadă. Paznicul stătea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]