7,087 matches
-
poșete, toate fac acest gest, inclusiv cele mai tinere, chiar și fiica doamnei Mariana, care a renunțat pentru moment la telefonul mobil, la îndemnul mamei sale. Bărbații reacționează invers, se descoperă cu toții, aranjându-și părul cu mâna, ca în fața unei oglinzi imaginare, eu caut să îndes în rucsacul din spate șapca pe care am tot purtat-o pe cap. Din cauza oboselii, o tânără aflată undeva în spate se clatină pe picioare, mai să cadă. Cei din jur o sprijină imediat, fac zid
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
am venit să-mi ia odată durerea, să mă duc și eu lângă băiatul meu iubit. Doamne, ia-mă, Doamne, și nu mă mai chinui, Doamne !”. Repet, nu știm de unde a apărut, cine este, dacă suferința ei este reală sau imaginară, o posedată sau pur și simplu o impostoare genială care în acest mod a „scurtcircuitat” orele lungi de așteptare. Cineva de lângă mine face deasupra ei o cruce mică, fugară, cu degetele mâinii drepte strânse ca o gheară de pasăre din cauza
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
evoluează și se moder nizează, devin din ce în ce mai fragile la nivelul identificării colective (Hervieu-Léger, 2004 : 19). Vorbim din ce în ce mai puțin de noi, de felul nostru de a fi împreună. Ritualitatea specifică a pelerinajelor („ritualo mania”, în termenii lui Hervieu-Léger) participă la invocarea imaginară a rădăcinilor întregului corp social, ale „noastre” și ale „lor”. Bogăția patrimoniului simbolic al pelerinajelor constituie un stoc de resurse pentru politic, o stație de reîncărcare a energiilor comune, naționale, parte a faptului că Ortodoxia a recucerit treptat întreg spațiul
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
postcomunistă 143. Cristian Bădiliță - Glafire. Nouă studii biblice și patristice 144. Saul Bellow - Până la Ierusalim și înapoi 145. Fernando Savater - Viața eternă 146. Gilles Lipovetsky, Jean Serroy - Ecranul global. Cultură, mass-media și cinema în epoca hipermodernă 147. Salman Rushdie - Patrii imaginare 148. Paul Cernat, Angelo Mitchievici, Ioan Stanomir - Explorări în comunismul românesc (vol. III) 149. Philippe Braud - Mic tratat de emoții, sentimente și pasiuni politice 150. Andrei Codrescu - Noi n-avem bun-gust, noi suntem artiști 151. A.C. Grayling - Alegerea lui Hercule
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
una din navele secției sale și a fost chemat la dl Buzatu, unde acesta a strigat și urlat la cdt Vasiliu, amenințându-l în fel și chip, făcându-l pe el vinovat de nu știu ce fapte mai mult sau mai puțin imaginare. Cdt Vasiliu Anghel a ascultat și încuviințat, după care a plecat și a urcat în biroul său, s-a așezat pe scaun și acolo a rămas, a făcut infarct. De la birou l-au luat și dus la spital unde, după
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
ireductibilă a poeziei sale este pasionalitatea exuberantă și extatică, este un admirabil liric al imprecației, cu un simț al dimensiunilor apocaliptice și al viziunilor grozave foarte pronunțat. Majoritatea creațiunilor lui Corneliu Vadim Tudor sunt dezvoltări ideologice, epistole naționale, alegorii, discursuri imaginare pornind de la document, se spune, iar în ceea ce privește universul, poetul s-a așezat hotărât într-un unghi de creație nimerit, el devenind, ni se spune mai departe, un observator contrariat al universului, un agent radical al unei îndreptări universale. Concluzia: Rar
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
000 de țărani în lagărele de concentrare, deschizându-se astfel calea așa-zisei colectivizări voluntare a agriculturii socialiste. În luna aprilie a aceluiași an, Securitatea a dispus și a organizat deportarea a peste 200.000 de persoane acuzate de infracțiuni imaginare, la București, Brașov și în alte centre urbane, declanșând astfel era terorii. În ianuarie 1953, odată cu arestarea pentru sionism a 350 de conducători evrei, a început era antisemitismului, care, de altfel, n-a fost niciodată încheiată. Decrete secrete, inspirate de
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
și viziunile sintetice ale unui spațiu mintal deschis brusc către un vizionarism cosmic în emergență. În Haosmos (1992) - titlul reproduce imaginea-cheie a nenumărate poeme -, această deschidere vizionară se desfășoară mai amplu, printr-o „exploatare dez-mărginită” a lumii fizice, psihice și imaginare, poezia regăsind pe de o parte concretețea inițială, dar păstrând și deschiderea metafizică ulterioară. Motoul din Roland Barthes („Să nu mai dezvălui, să nu mai interpretez, ci să prefac conștiința însăși în drog și astfel prin ea să ating viziunea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286117_a_287446]
-
devine o postură morală. Amintirile suferințelor camuflează îndepărtarea noastră de religie, dispariția solidarității de grup, solitudinea. Ele creează identități fondate pe statutul de victimă, un alt mod de a fi și de a exista care ne include într-o comunitate imaginară a celor care suferă sau au suferit. Suntem prin urmare mai mult în dolorism decât în suferința propriu-zisă. Secolul XX, care a fost unul al suferințelor și al victimelor, revine la suprafață pentru a apăsa asupra prezentului nostru, aducând cu
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
în cele două universuri. Alegerea sefardă a vieții în locul morții a influențat, probabil, și comportamentele pe termen lung. În același timp, maranii victime ale Inchiziției erau totuși venerați ca martiri. De aceea sacrificiul lui Isaac ocupa un loc important în imaginarul maran, în paralel cu ideile mistice 57. Aceste nuanțe nu au fost străine de diferența de receptare a istoriei de suferință în lumea sefardă și în lumea așkenază mai târziu, în modernitate și până în zilele noastre. Scrierea istoriografică a fost
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
efectele acestui militantism al vigilenței ar putea să se întoarcă, vai!, împotriva evreilor în ansamblu și să adâncească mai mult prăpastia dintre Franța și cetățenii ei evrei, aceștia din urmă tentați, din reacție, să cultive atitudini de autoapărare, reală sau imaginară, dintre care cea mai importantă și mai spontană este replierea în grup și cultura izolării. Deși aproximativ 3000 de persoane cel mult emigrează efectiv în fiecare an în Israel, în anumite zone ale populației evreiești se răspândește ideea caracterului de
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
suferința și incarnarea ei supremă, Holocaustul, au permis înlocuirea religiei care nu mai era practicată cu o religie civilă. În Franța, această observație rămâne la fel de valabilă. Cu trecerea anilor, identificarea morală cu victimele Holocaustului și moștenirea suferinței îmbogățesc identitatea "evreilor imaginari" pe care îi critică Alain Finkielkraut, bazându-se pe propria existență, cu mai bine de două decenii în urmă. Însă el nu vorbea decât de propria generație, de tinerii așkenazi care trăiau în spațiul visat a ceea ce credeau că fusese
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
și un viitor de speranță. Istoriografia de suferință care apare în secolul al XIX-lea a ajutat la crearea unei identități colective când legăturile cu comunitatea de apartenență slăbeau. Ea contribuia, de fapt, la instaurarea și structurarea unei noi comunități imaginare și imaginate pornind de la fragmente preluate din acest trecut de suferință. Încerca să prevină pericolul asimilării care amenința identitatea individuală evreiască modernă, în formare atunci. Această căutare identitară evreiască, în versiunea ei secularizată, începută în secolul al XIX-lea, își
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
II) Introducere în Metafizică, Henri Bergson Ironia, Mircea Doru Lesovici Istoria flirtului, Fabienne Casta-Rosaz În căutarea maestrului, George Bălan Între Orient și Occident, Luce Irigaray Jurnal de călătorie al unui filosof (vol. 1, 2), Hermann Keyserling Lucian Blaga. Geneza lumilor imaginare, Corin Braga Memoria colectivă, Maurice Halbwachs Omul dezrădăcinat, Tzvetan Todorov Paradisuri artificiale, Charles Baudelaire Partea blestemată, Georges Bataille Prin țările unei utopii apuse. Pledoarie pentru Europa Centrală, Rose-Marie Lagrave Revelațiile morții, Lev Șestov Scrisoare despre Insule, Costache Olăreanu Semnele Timpului
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
se corelează cu proprietatea predicației vizuale și a celei auditive de a putea cuprinde în domeniul lor semantic atât entități, cât și evenimente concrete circumscrise local și temporal. Această trăsătură este valabilă, în egală măsură, și în cazul predicației mentale, imaginare, de tipul a vedea "a-și reprezenta la nivel mental" (se poate reprezenta mental un referent anume, dar și un eveniment). Ilustrăm construcțiile posibile prin câteva exemple: * a vedea + conectori relativi 106 (81) De aici văd ("percep vizual") mereu cine
[Corola-publishinghouse/Science/85018_a_85804]
-
și un GAdv, cu centrul un adverb de mod: (124) Îi văd împreună. Într-un context ca cel de la (124), verbul a vedea poate exprima atât percepția fizică ("Mă uit la ei și ei sunt împreună"), cât și o percepție imaginară ("Mi-i închipui împreună"), dezambiguirea făcându-se contextual, în funcție și de contextul pragmatic. 4.4.5. În poziția de PS al unui verb de percepție sunt admise și propozițiile non-finite. Propoziția infinitivală este admisă doar în prezența verbului a
[Corola-publishinghouse/Science/85018_a_85804]
-
cu trăsătura semantică [+Emisie de sunete], în (127), sau o mișcare/emisie a corpului 119 (128): (127) Îl aud vociferând/cântând la pian. (128) Îl simt tremurând/tresărind/transpirând. În anumite contexte pragmatice, și verbul a auzi poate exprima percepții imaginare: (129) Îl și aud ("mi-l închipui") spunându-le prietenilor la ce s-a gândit! Construcția de acest tip este considerată specifică românei, alte limbi romanice folosind infinitivul și subordonata pseudo-relativă în locul gerunziului 120: (130) fr. Je le voir venir
[Corola-publishinghouse/Science/85018_a_85804]
-
aceeași disponibilitate ca verbul a vedea de a dezvolta sensuri din domeniul cognitiv 134. În poziția obiectului direct sunt selectați referenți cu trăsătura semantică [+Concret], exprimând percepția directă: (177) Privește păsările. Situațiile în care verbul dezvoltă sensuri din zona vizual imaginară - "a-și imagina, a-și închipui" sau din zona cognitivă - "a aprecia", "a se gândi", "a-și aminti"- se dezambiguizează contextual. În astfel de utilizări, verbul are "o citire" subiectivă, evaluativă, primind determinări modale - adjuncți modali (178) sau complemente circumstanțiale
[Corola-publishinghouse/Science/85018_a_85804]
-
de mod (179): (178) Privește ("se gândește la") oamenii ca tine [cu multă admirație]. (179) Privește ("își reprezintă"; "se gândește") călătoria [ca pe o nouă provocare]. În poziția obiectului direct pot apărea nominale cu referință abstractă, verbul actualizând un sens imaginar, proiectat în alt plan temporal: (180) Privește tinerețea cu regret. În limba română mai există un verb care exprimă percepția vizuală intențională - a se uita (vezi supra, Capitolul 1.3). Iliescu (2009: 146-150) menționează că, deși cele două verbe au
[Corola-publishinghouse/Science/85018_a_85804]
-
orice entitate cu referință concretă sau abstractă. Dacă verbul exprimă sensuri din domeniul perceptual, obiectul direct va avea trăsătura [+Imagine reală], fiindcă entitatea percepută există în câmpul vizual al referentului din poziția subiectului. Dacă verbul exprimă sensuri din domeniul cognitiv, imaginar, obiectul direct va accesa trăsătura [+Imagine virtuală], fiindcă referentul din poziția subiectului își formează o reprezentare mentală a ceea ce percepe. 94 Grezka (2009: 170) denumește aceste utilizări ale verbului a vedea după tipul de predicație exprimată - predicat de <visite>, predicat
[Corola-publishinghouse/Science/85018_a_85804]
-
Valențe autobiografice / 215 4.1.2. Explicații și evaluări / 226 4.2. Jocul perspectivelor / 234 4.2.1. Centri de orientare / 234 4.2.2. Subiecte și obiecte ale percepției narative / 244 Capitolul 5. Personajele între model real și construcție imaginară / 253 5.1. Chipul lui Soljenițîn în oglinda ficțiunii. Personajele autobiografice / 253 5.2. Ivan Denisovici și Matriona pe Golgota suferinței / 268 5.3. Un personaj istoric în caricatură: I.V. Stalin / 277 5.4. În slujba regimului represiv. Loialitate, compromis
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
bibliografie critică deloc neglijabilă, precum și prin clara ei situare față de respectiva bibliografie. Spiritul de analiză și de sinteză al autoarei își dă întreaga lui măsură în abordarea unor probleme, ca: Narator și perspective narative, Personajul între model real și construcție imaginară, De la narator-personaj la personaj-narator, Jocul percepțiilor sau Personajul autobiografic, Personajul istoric, Personajul și modelul cristic. De tot interesul sunt și considerațiile privitoare la timp- spațiul narativ soljenițian, nu numai pentru valoarea lor în sine, dar și prin promisiunile pe care
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
în forme extreme, de unii reprezentanți ai avangardei etc."37). Domeniul cel mai vast, poate, este constituit din textele pseudo- și transreferențiale, utilizate în scopuri indirect comunicative și parțial expresive. În acest caz, obiectul nu este realitatea, ci o construcție imaginară, ceva care ar putea să se întâmple, fie în lumea "reală" (pseudoreferențial), fie într-o lume posibilă, cu alte legi și norme decât ale celei "reale" (transreferențial); acesta este domeniul narativului și al dramaturgiei, în vreme ce poezia s-ar plasa în
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
momentul în care sunt introduse într-un univers ficțional. Ele sunt contaminate din interior, supuse procesului de "ficționalizare", iar procedeul principal prin care ficțiunea transformă datele reale, chiar atunci când respectă riguros datele geografice și istorice, constă în introducerea unor ființe imaginare personajele. Criteriul ontologic aplicat în caracterizarea ficționalității în raport cu factualitatea are drept punct de plecare distincția făcută de Aristotel, care, luând domeniul istoriei drept exponent al factualității, definește identitatea literaturii în raport cu istoria. Conform unei afirmații foarte cunoscute a filosofului grec, istoricul
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]
-
este valorizat tocmai datorită calității lui de simulacru. Atât pentru a produce un text literar, cât și pentru a-l recepta, este nevoie de o dedublare a autorului și a cititorului, care devin instanțe ficționale prin participarea la o activitate imaginară. Dacă ficțiunea nu este, ea singură, o trăsătură distinctivă a literaturii, ceea ce caracterizează literatura este atitudinea de "blocare a referinței la real", numită de Paul Cornea într-un singur cuvânt "fictivizare"70. Un reper important în această problemă rămân formaliștii
by Cecilia Maticiuc [Corola-publishinghouse/Science/1022_a_2530]