4,744 matches
-
plecare, am sugerat că o mașină de poliție ar putea să treacă în dimineața următoare să-l ia pe Herr Ganz pentru a-l duce la Alex ca să identifice cadavrul. — Vă mulțumim pentru amabilitate, Kommissare, zise Frau Ganz încercând să schițeze un zâmbet. Toată lumea a fost foarte drăguță. Soțul ei dădu din cap în semn de aprobare. Stând lângă ușa deschisă, era în mod evident dornic să ne vadă plecați de acolo. — Herr Vogelmann nu a vrut să ne ia bani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
pe patul din dormitor. Am dezbrăcat-o încet, mișcându-mă în jurul ei calm, cu mâini atente, ca și cum aș fi pregătit un corp pentru autopsie. Ea, supusă, mă lăsa. Când a rămas complet goală, m-am îndepărtat s-o privesc. Italia schiță un zâmbet cât se poate de stânjenit. Își acoperi pubisul cu mâinile. — Sunt prea urâtă, te rog... I-am prins mâinile și i le-am ridicat deasupra capului, deasupra părului împrăștiat pe cuvertura de pluș. — Nu te mișca. Mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
În spatele Lotariei se-nghesuise o armată de fete cu ochii limpezi și liniștiți, ochi cam alarmanți, poate tocmai pentru că sunt prea limpezi și liniștiți. Printre ele își face loc un bărbat palid și bărbos, cu privirea sarcastică și colțurile buzelor schițând o grimasă de dezamăgire. — Sunt dezolat că trebuie să contrazic un ilustru coleg - spune el - dar autenticitatea acestui text a fost dovedită de regăsirea manuscriselor pe care cimerienii le ascunseseră! — Sunt uimit, Galligani - geme Uzzi-Tuzii! - că tu conferi autoritatea catedrei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
să-l pun la curent cu problemele mele; am căutat să scap cu o formulă: — Singurele cărți pe care le recunosc ca fiind ale mele sunt cele pe care le voi scrie de acum înainte. Cititorul s-a limitat să schițeze un fel de surâs condescendent, apoi a redevenit serios și a spus: — Mister Flannery, știu cine e în spatele poveștii: nu sunt japonezii; e un anume Ermes Marana, care a instigat totul din gelozie față de o tânără pe care dumneavoastră o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
clipă vocea mea l-a făcut să-și întoarcă fața (altfel aș fi putut să-l cred surd), dar imediat și-a îndreptat privirea înainte și a continuat să călărească fără a găsi de cuviință să-mi răspundă sau să schițeze un salut. — Ei! Cu tine vorbesc! Ești surd? Ești mut? am strigat, în timp ce el continua să se legene în șa în pasul calului său negru. Cine știe de câtă vreme avansam așa, ca o pereche, în noapte, separați de panta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
ca asta să fi făcut vreo impresie asupra celorlalți, căci în mijlocul atâtor morți aceste două execuții au trecut neobservate: era o picătură de apă într-un ocean! Și, într-adevăr, scene asemănătoare s-au repetat destul de des, fără ca autoritățile să schițeze gestul de a interveni. Singura măsură care a părut să-i impresioneze pe toți locuitorii a fost interzicerea circulației și stingerea luminilor pe străzi. Începând de la orele unsprezece, cufundat într-un întuneric complet, orașul era împietrit. Sub nopțile cu lună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
îl întrebau într-adevăr pe Cottard dacă se numea chiar Cottard și acesta, scoțând un soi de exclamație înăbușită, s-a răsucit pe călcâie și s-a înfundat în noapte fără ca, nici ceilalți, nici Tarrou, să fi avut timpul să schițeze vreun gest. După ce trecuse surpriza, Tarrou i-a întrebat pe cei doi oameni ce voiau. Ei și-au luat un aer rezervat și politicos, au spus că era vorba de niște informații și au plecat fără grabă, în direcția în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
mai reacționa. Deodată, febra se revarsă vizibil până pe obraz ca și când s-ar fi spart nu știu ce dig interior. Când privirea lui Tarrou s-a întors spre doctor, acesta îl încuraja cu chipul său încordat. Zâmbetul pe care Tarrou încerca să-l schițeze, n-a putut să treacă dincolo de maxilarele strânse și de buzele cimentate de o spumă albicioasă. Dar, pe chipul înțepenit, ochii se aprinseseră cu toată strălucirea curajului. La orele șapte, doamna Rieux a intrat în odaie. Doctorul se întorsese în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
Julie s-a năpustit înapoi în casă și m-a sunat disperată: —Dumnezeule! Sunt toți afară - paparazzi, presa! Și m-au fotografiat! Of! Sunt disperată! Julie era în pragul isteriei, dar asta i se întâmplă frecvent, așa că nimeni n-a schițat gestul dramatic de a suna la urgențe sau ceva asemănător. I-am spus că nimeni n-o să se mai uite la fotografii și nici n-o să-și amintească nimic a doua zi. Serios, faptul că a apărut în fiecare ziar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
sau ceva la fel de formidabil. Se vede cu Todd, nu-i așa? Un chelner ne-a întrerupt. —Mademoiselle, pentru dumneavoastră, îmi spuse punând un pahar de șampanie în fața mea. —De la prințul Eduardo de Savoy, și a arătat spre Mr. Arătosul. Am schițat un merci din vârful buzelor și mi-a răspuns cu o înclinare a capului. —Todd e homo, i-am răspuns superîncrezătoare. Mă întrebam dacă părinții prințului vor avea ceva împotrivă când le va spune că mă ia de nevastă. —Todd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
-mi câștig pâinea... Treaba cu obligația de a-ți câștiga pâinea... - dădu să spună don Fermín. — Bine, destul - îi întrerupse mătușa -; domnul Augusto e la curent cu toate... — Cu toate? Cu toate ce? - întrebă Eugenia pe un ton aspru și schițând foarte ușor gestul de a se ridica. — Da, cu povestea ipotecii... — Cum? - exclamă nepoata sărind în picioare -. Da’ ce-i asta, ce-nseamnă toate astea, ce rost are vizita asta? — Ți-am mai spus, nepoată, că domnul acesta dorește să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
de cafea fără cofeină. Nu-mi vine să cred că-i fac mendrele idioate. — Nu te enerva din cauza ei. Nathaniel vine la mine, mă ia în brațe și mă sărută. Nu merită. — Știu. Pun cafeaua jos, mă cuibăresc mai bine, schițez un zâmbet și simt că încep să-mi mai revin. Mm. Mi-a fost dor de tine. Mâna lui îmi coboară pe spate și mă trece un fior de încântare. Azi-noapte am stat cu el la pub și m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
se lasă o tăcere stranie. — Da, spune Lara după o pauză. Păi bine atunci. Îți fac legătura. Câteva clipe mai târziu, glasul familiar al lui Arnold îmi răsună în ureche. — Samantha, fată dragă ! Tu ești ? — Sunt chiar eu. Reușesc să schițez un surâs. Să știi că n-am dispărut pur și simplu de pe fața pământului. — Asta speram și eu ! Zi, ești bine, da ? — Sunt... bine, spun jenată. Mersi. Am fost doar surprinsă când am auzit că te pensionezi. — Nu sunt o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
mea, fiindcă aveam un birou atât de dezordonat. Arnold mă cunoaște destul de bine. Poate că pe asta a și contat. Nenorocitul. Nenorocitul. — Bună. Nathaniel îmi flutură o mână prin față. Pământul către Samantha. — A... scuză-mă. Bună ! Reușesc cumva să schițez un surâs. Care e surpriza ? — Vino cu mine. Zâmbește și mă conduce la mașina lui, o broscuță antică decapotabilă. Ca întotdeauna, bancheta din spate e ocupată cu ghivece cu semințe și de undeva din spate iese coada une lopeți vechi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
pentru tine, Samantha. M-am zbătut pentru tine atunci, la ședință. Arnold a fost cel care s-a opus reprimirii tale. În momentul ăla habar n-aveam că... — Și cu toate astea n-ai vrut să mă găzduiești, așa-i ? Schițez un zâmbet. Prietenia noastră nu ajungea chiar atât de departe. Guy pare sincer bulversat. Își dă părul spre spate cu ambele mâini. — Mă simt groaznic pentru chestia aia, spune. Dar nu a fost vina mea. Ci a lui Charlotte. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
la revedere. Fără măcar să-mi spună. — A lăsat un bilet pentru eventualitatea că o să treci pe-aici. Eamonn caută în buzunar și scoate un plic. Mi-l întinde cu o grimasă de tristețe. Îmi pare rău, Samantha. — E în regulă. Schițez un surâs. Mersi, Eamonn. Iau plicul de la el și scot hârtia dinăuntru. S Cred că știm amândoi că ăsta e capătul liniei. Hai să renunțăm cât încă ne e bine. Vreau să știi un singur lucru, vara asta a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
va considera o prostie ireparabilă, dar să sperăm că, mai târziu, când îi va trece furia autopunitivă, își va aduce aminte că Isaura Madruga n-a slobozit un hohot insultător de râs, n-a râs fără milă, nici măcar n-a schițat acel minim zâmbet de ironie pe care situația părea că-l cere, și că, dimpotrivă, a devenit foarte serioasă, și-a încrucișat brațele peste piept ca și cum ar fi îmbrățișat încă urciorul, acela pe care Cipriano Algor, fără să-și dea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
vă duceți, la rându-vă, acasă! Până mâine, nu se va hotărî nimic. Prizonierul va rămâne aici peste noapte, Îl vor veghea străjile mele, și nimeni altcineva. Surprins să se vadă atât de repede poftit să dispară, omul cu cicatrice schițează un protest, dar se răzgândește imediat. Prudent, Își apucă poalele veșmântului și se retrage cu o plecăciune. Când rămîne față În față cu Omar, avându-i ca martori doar pe propriii săi oameni de Încredere, Abu Taher rostește această frază
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
priviri și murmure: — Bun-venit imamului Omar Khayyam, bărbatul pe care nu-l Întrece nimeni În cunoașterea tradiției Profetului, autoritatea pe care nimeni n-o pune la Îndoială, glasul de care nimeni nu se Îndoiește. Unul după altul, vizitatorii se ridică, schițând o plecăciune, mormăind cine știe ce formulă de politețe Înainte de a se așeza la loc. Cu o privire furișă, Omar Îl observă pe omul cu cicatrice, care pare să se sufoce În colțul său, ascunzându-și, totuși, sentimentele sub o mină timid-batjocoritoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
-i, se pare, pe cei pe care-i căuta, și-a cabrat brusc bidiviul, a tras scurt de frâu și s-a Îndepărtat bombănind niște fraze ininteligibile. Țeapăn pe iapa sa neagră, n-a mai surâs și n-a mai schițat nici cel mai mic răspuns la ovațiile repetate ale miilor de cetățeni care se Înghesuiseră din zori să-i salute trecerea; unii agitau În vânt Înscrisul unei jalbe alcătuite de vreun scrib public. Zadarnic. Nimeni n-a cutezat să o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
căderea sa În dizgrație, numai Khayyam și ofițerii gărzii Nizamiya Îi mai calcă pragul. Cea mai mare parte din timp și-o petrece scriind. Scrie cu frenezie și Îi cere uneori lui Omar să citească. Parcurgând textul, cel din urmă schițează ici un zâmbet amuzat, colo o grimasă. Ca atâția alți mari oameni, Nizam n-a putut să se abțină, la apusul vieții, să nu azvârle săgeți, să nu pună lucrurile la punct. Cu Terken Hatun, de exemplu. Cel de-al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
lui Khayyam În cetatea sa, nici, mai ales, considerația cu care acesta e mereu Înconjurat, sare de la locul său, Îndreptând către Omar un deget acuzator. — Nu știam că un necredincios Își poate da cu părerea În pricini de credință! Omar schițează un zâmbet obosit, dar Îngrijorat. — Ce-ți dă dreptul să mă numești necredincios? Așteaptă măcar să mă auzi! — N-am nevoie să te aud. Nu ție ți se pune oare În seamă versul: „Dacă, pentru că fac rău, Tu cu răul mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
avea grijă de conturile altora, nu credeți? Oricât de fascinante s‑au dovedit unele dintre acestea. — Păi... da. Da, sigur. Și mă bucur pentru dumneavoastră, sincer, spun ridicând din umeri, stânjenită. Dar mie... o să‑mi lipsiți. — Mă credeți sau nu, schițează el un zâmbet, cred că și dumneavoastră o să‑mi lipsiți mie, domnișoară Bloomwood. Contul dumneavoastră a fost cu siguranță unul dintre... cele mai interesante conturi de care m‑am ocupat vreodată. Mă săgetează cu privirea și simt cum mă îmbujorez
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
să protesteze, pun platoul cu pește afumat pe tava lui, apoi mă grăbesc să mă așez cu picioare tremurătoare pe scaunul gol, netezindu‑mi părul cu mâinile. În timp ce mă așez și îmi aranjez șervetul pe genunchi, la masă domnește tăcerea. Schițez un mic surâs pritenesc, dar nu primesc nici un răspuns. Apoi o doamnă în vârstă care are la gât cam șase rânduri de perle uriașe și poartă aparat auditiv, se apleacă spre Elinor și îi șoptește, suficient de tare ca să o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
chestia aia? Kane e cam impulsiv, e-adevărat, dar nu și mut. N-a putut s-o evite. Unul dintre noi va fi poate următorul pe listă! ― Adevărat, comentă Brett. Atenția lui Ripley rămase fixată asupra lui Lambert. Navigatorul nu schițase nici un gest și-și privea colega drept în ochi. ― Poate am greșit. Și poate că nu, zise Ripley. Sper că m-am înșelat. În orice caz, mi-am făcut doar datoria. Hai s-o lăsăm baltă deocamdată. Lambert șovăi, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]