37,690 matches
-
trei valori ale modelului social european sunt: coeziunea socială, competitivitatea economică și solidaritatea și responsabilitatea în sensul activării tuturor actorilor implicați și al susținerii dialogului social. O altă valoare frecvent menționată în cadrul tratatelor europene este cea de „calitate” aplicabilă unei sfere extinse care include deopotrivă ocuparea forței de muncă, condițiile de muncă, și relațiile industriale și politica socială. Totodată, în Comunitatea Europeană sunt promovate permanent principiile nondiscriminării, egalității între bărbați și femei, responsabilității sociale, coeziunii sociale, solidarității sociale și participării. Nu
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
promovare a familiei și a îngrijirii copilului, de sporire a solidarității sociale și a spiritului de colaborare internațional, a responsabilității umane” (E. Zamfir, 1995, p. 12). Confruntate cu o serie de presiuni externe și interne legate de schimbările rapide din sfera tehnologică, trendurile demografice, dublate de opțiunea femeilor de a se integra activ pe piața muncii, riscul din ce în ce mai crescut de sărăcie și excluziune socială și procesul globalizării, statele bunăstării europene au dezvoltat strategii diverse de răspuns, mai mult sau mai puțin
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
de „perdanți”. Acesta pare a fi sensul metaforei „dispariției” hectarului enunțată în titlul acestui studiu. Ceea ce arată această situație istorică este că proiectul trecerii de la cooperative agricole la fermieri independenți a pornit de la câteva idei simpliste despre viața rurală, transformând sfera cea mai sensibilă a economiei gospodăriei. Concluzii În acest articol am insistat asupra modalității în care cultura trebuie privită în cadrul proiectelor de dezvoltare. Într-un moment în care „cultura” devine o categorie desuetă în antropologie (Clifford, 1988; Geertz, 1982; Clifford
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
165-197), Oxford University Press, Oxford. Rose, Richard, 1984, Understanding Big Government: The Programme Approach, Sage Publications, Londra, Beverly Hills, New Delhi. Rose, Richard; Peters, Guy, 1978, Can Government Go Bankrupt?, Basic Books Publishers, New York. Sandu, Dumitru, 1996, „Statul ca reprezentare”, Sfera Politicii, nr. 36. Sihvo, Tuire; Uusitalo, Hannu, 1995, „Economic Crisis and Support for the Welfare State in Finland 1975-1993”, Acta Sociologica, vol. 38, pp. 251-262. Sztompka, Piotr, 1999, „The Core of Post-communist Transformations”, în Thomas Boje, Bart van Steenbergen, Sylvia
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
1998). Se încearcă, astfel, explicarea tuturor variaților gradului de dezvoltare economică a unei societăți care nu țin de cauze „obiective”, palpabile, capitalul social devenind veriga de legătură între modelele explicative economice și realitatea socială. Definirea în acest mod extinde totuși sfera conceptului atât de mult, încât el devine, practic, imposibil de operaționalizat. În principiu, capitalul social rămâne o caracteristică a structurii sociale, constituindu-se ca atribut al relațiilor dintre actorii sociali (atât individuali, cât și corporați) și - mai exact - al sistemului
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
apel excesiv la experți din afara comunităților pentru planificarea acțiunilor de dezvoltare. Îmi propun, în primul rând, să arăt că, beneficiind de o bună conceptualizare, participarea se dovedește mai puțin o resursă rară în România. Aceasta trebuie însă căutată în alte sfere ale existenței sociale decât cele propuse în literatura convențională și valorificată prin măsuri instituționale specifice. Studiul meu va începe prin conceptualizarea participării ca implicare în acțiunea colectivă și prin sublinierea importanței distincției dintre leadership și activism. Incluzând problema participării în
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
importante. Momentul din ciclul vieții determină disponibilitatea pentru implicare, influențând, în mare măsură, percepția costurilor și beneficiilor implicării. În termenii teoriei convenționale, resursele sunt importante, dar mai ales prin ciclul vieții. Acesta este decisiv pentru prioritatea atașată unor sarcini și sfere ale vieții aflate în concurență, cantitatea de timp și de bani disponibilă pentru investiții în bunuri colective și bunăstarea fizică ce condiționează, într-o măsură semnificativă posibilitatea angajamentului. Cei mai dornici să se implice sunt dintre cei aflați în jurul vârstei
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
specializate, în noile condiții ale tranziției. În acel moment de început, regândirea profesiei de asistent social s-a datorat sociologilor de la Universitatea din București. Unii sociologi entuziasmați de experiența școlii sociologice coordonate de Dimitrie Gusti și Henri H. Stahl în sfera asistenței sociale au luat în calcul două aspecte complementare în crearea profilului profesional al asistentului social la nivel universitar: reconsiderarea tradiției valoroase a învățământului de asistență socială românesc dintre cele două războaie (programe, manuale, practică de specialitate, deschidere către cercetarea
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
precum și pentru prevenirea și combaterea violenței domestice, a traficului de droguri etc. au reprezentat o sursă importantă pentru deciziile factorilor politici receptivi la propunerile specialiștilor români. Doar un singur exemplu, care, de altfel, apare cu cea mai mare implicație în sfera socialului aș dori să menționez aici: politicile sociale de suport pentru familie și copil. Mediul academic a oferit atât resursele intelectuale, cât și specialiștii necesari pentru schimbările structurale ale cadrului instituțional-administrativ și ale celui legislativ, cerute de reforma serviciilor specializate
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
Revoluție, nu același lucru se poate spune despre serviciile publice de asistență socială. Multe dintre serviciile de asistență socială au fost dezvoltate mai mult ocazional de către ONG-uri, rămânând cronic nedezvoltate în sectorul public. Primele procese de reformă în această sferă au fost inițiate de ONG-urile finanțate din exterior care se ocupau doar de copii instituționalizați sau de persoane cu dizabilități. Acestea nu puteau nici pe departe să acopere, nici geografic și nici ca tipologie, riscurile multiple ale persoanelor în
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
instituții speciale) a generat dezechilibre în sistemul de asistență socială, frânând procesul de elaborare a unei strategii globale de construcție a sistemului; 2. incompletitudinea structurală a sistemului de asistență socială - există dezechilibre în suportul social, în ambele componente, atât în sfera ajutorului social financiar, cât și în cea a serviciilor de asistență socială, pentru diferite grupuri aflate în dificultate. Apare, astfel, o focalizare defectuoasă pentru indivizi și grupuri aflate în situațiile cele mai dificile de excluziune și marginalizare socială, precum: sărăcie
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
făcut fără un ghid al unei strategii coerente de dezvoltare pe termen mediu și lung. Chiar și în prezent, efectele negative ale programului de dezinstituționalizare a copilului, care a fost, evident, grăbit sub presiunea factorilor externi, se resimt acut în sfera drepturilor copilului, în special cea referitoare la stabilitatea și protecția lui până la dobândirea autonomiei și capacității sale de integrare socială normală. În schimb, instituțiile, care au continuat să existe, puteau oferi prin schimbare un cadru mai flexibil și securizant pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
grave nu în mediul natural de viață al oamenilor (familie și comunitate), așa cum ar fi fost firesc. Întârzierea creării unui sistem public funcțional de servicii de asistență socială a fost un factor principal responsabil de amploarea vulnerabilității societății românești în sfera protecției sociale în perioada tranziției. Inexistente în regimul comunist, serviciile publice de asistență socială au fost ignorate și în primii ani de tranziție. De-abia în 2001 Guvernul a elaborat strategia dezvoltării instituționale a noului sistem de asistență socială și
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
o deschidere cu multiple posibilități reale pentru o reformă structurată a sistemului serviciilor de asistență sociale din România, bazată pe o filosofie multisectorială și interdepartamentală, de tip integrator. Această nouă abordare a problemelor sociale, creează și a politicilor sociale în sfera protecției și asistenței sociale precum mari șanse de creștere a eficienței sprijinului persoanelor în dificultate. Pornindu-se de la cerințele generale ale unei politici sociale integrate, coerente, centrate pe cuplarea eforturilor și resurselor financiare din sistemul asistenței sociale, ale cărei principii
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
copii; - prevenirea abandonului copilului și reintegrarea în familie a copiilor abandonați; - prevenirea și contracararea situațiilor de neglijare, abuz a copilului; - prevenirea și combaterea fenomenelor de violență în familie, mai ales împotriva femeilor și copiilor; - promovarea sănătății reproducerii; educație sanitară în sfera sănătății familiei și a nutriției sănătoase; - prevenirea delincvenței juvenile și recuperarea socială a delincvenților; - prevenirea și tratarea alcoolismului, a dependenței de droguri atât la adulți, cât și la copii; - îmbunătățirea formelor de asistență a copiilor abandonați (extras din Zamfir 2003
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
privind serviciile sociale; • capacitatea de asistență socială a autorităților publice a rămas sever subdezvoltată, marea masă a fondurilor din programele cu finanțare externă mergând preferențial spre organizații nonguvernamentale; • o deschidere promițătoare a factorilor de decizie politică spre construcția instituțională în sfera serviciilor de asistență socială s-a realizat de-abia după 2000, în mod special prin adoptarea Legii sistemului național de asistență socială în 2001, la elaborarea căreia au contribuit experții din învățământul superior și cercetare. Această lege-cadru deschide posibilitatea construirii
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
neputând asigura toate obiectivele propuse la cel mai înalt nivel. Dincolo de invocarea permanentă a lipsei resurselor ca motivație a nerezolvării unor probleme ale sistemului actual public de sănătate din România, unele tipuri de politică socială adoptată în timp util în sfera sănătății pot determina schimbări benefice. Necesitatea creșterii nivelului de finanțare a sistemului de sănătate din România Unul dintre obiectivele de dezvoltare socială durabilă ar putea fi creșterea finanțării serviciilor sanitare și un management mai eficient al resurselor existente, având în
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
statului bunăstării și orientarea (tocmai datorită bunăstării dobândite) spre sisteme private de asigurare. Alunecarea spre individualism este un aspect al societăților moderne dezvoltate pus în discuție și de Giddens (2001). Recursul la schemele private de asigurare, ca și retragerea din sfera publică a unui segment de privilegiați exprimă, în accepțiunea lui Lasch, preluată de Giddens, „revolta elitelor”, ca formă de excluziune voluntară a celor bogați de la viața și obiectivele societății. Giddens atrage, astfel, atenția asupra faptului că excluziunea socială se petrece
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
de caz situația segregării în educație a romilor din România. Consider relevantă poziția exprimată de Pierre Bourdieu ca argument teoretic pentru rezultatele cercetării pe care o voi prezenta, motiv pentru care titlul studiului, dar și spiritul acestuia se înscriu în sfera conceptului de reproducție socială dezvoltat de Bourdieu. Inegalitatea oportunităților educaționale: perspectiva conflictualistă Relația dintre dezvoltarea economică și extinderea ofertei școlare este, în mod explicit sau implicit, una dintre temele majore de dezbatere ale sociologiei educației. Poziția funcționalistă din interiorul sociologiei
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
utilizarea unor măsuri ale inegalității distribuției veniturilor (coeficientul Gini, indicii Sen, Fishlow, Kuznets etc.). Cu timpul, s-a recuperat dimensiunea socială a dezvoltării, accentuându-se importanța calității creșterii, a dezvoltării nu doar economice, ci și sociale sau umane, lărgindu-se sfera conceptului de dezvoltare. Începând cu anii ’60, contestarea măsurării venitului ca indicator adecvat al dezvoltării a devenit tot mai evidentă - începe dominația indicatorilor sociali. Se consolidează activitatea United Nations Research Institute for Social Development (UNRISD), fondat în 1963 în cadrul primei
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
o perspectivă normativă, iar rolul măsurării este definit în funcție de scopurile fixate în cadrul unui proces de dezvoltare. Există însă un decalaj între generozitatea scopurilor și posibilitățile limitate de măsurare: în cazul indicelui dezvoltării umane, de exemplu, ideea centrală de „lărgire a sferei de oportunități individuale” este reflectată insuficient de indicatorii selectați. Una dintre explicații ar putea fi faptul că măsurarea dezvoltării sociale se realizează pe baza datelor deja disponibile, și nu colectate în alte scop. Orientarea generalizată către măsurarea rezultatelor acțiunilor generează
[Corola-publishinghouse/Science/2099_a_3424]
-
și experimentul, la care adaugă alte trei „variante ale observației”: analiza documentelor, interviul și ancheta. Includerea variantelor de observație în rîndul metodelor științelor socioumane se justifică prin caracterul foarte particular al acestei metode atunci cînd este aplicată realităților socioumane, în afara sferei fenomenelor fizice și naturale. Considerăm că elementul cel mai important al unei clasificări a metodelor de cercetare constă în diferențierea metodelor de culegere a datelor, a metodelor de prelucrare și de organizare a informației. O precizare suplimentară se impune cu privire la
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1744]
-
de viață și de evaluare, între care distincția se realizează în funcție de natura informațiilor vizate. Interviurile culturale vizează înțelesuri, valori și experiențe împărtășite de o comunitate mai largă de persoane, în timp ce interviurile despre probleme actuale colectează informații despre evenimente prezente în sfera socială, economică, educațională și politică. Istoriile orale despre fapte reale încearcă să surprindă aspecte importante ale unor evenimente deja consumate (o reformă educațională, înființarea unor instituții educaționale reprezentative) sau date despre comunități, grupuri de persoane care au influențat o serie
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1744]
-
în contextul unor teme și direcții de cercetare educațională, fiind frecvent abordat ca tehnică a anchetei. În ultimii ani, tehnica interviului focalizat este adesea utilizată și în realizarea studiilor de piață/de marketing, bucurîndu-se de un real succes și în afara sferei cercetării științifice. Interviul cu focus-grup nu este în fond decît o variantă a interviului de grup, cu cîteva diferențe ce trebuie semnalate: dacă în cadrul interviului de grup este important schimbul de întrebări și răspunsuri între cercetător și participanți, în cazul
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1744]
-
grupului. Forma de adresare a întrebărilor, prezența sau absența ierarhizării preferințelor sau a respingerilor și numărul de nominalizări solicitate depind de obiectivele cercetării. Oricare ar fi acestea, întrebările trebuie să se refere la activități specifice grupului, să se situeze în sfera de interese și preocupări a subiecților (Gugiuman, 1978). Exemple de itemi de test sociometric pentru o clasă de elevi: „Numește un coleg cu care ai merge la film (ai rezolva temele la matematică, ai merge în tabărăetc.)”; „Numește un coleg
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1744]