1,725 matches
-
Murad al II-lea, în februarie 1451. Împăratul Trapezuntului credea că e o veste bună. Dar Sphrantzes era îngrijorat pentru viitor. Murad fusese bătrân și obosit. Renunțase la orice gând de cucerire a Constantinopolului. Dorise numai pace și prietenie cu bizantinii. Pe de altă parte însă, fiul și moștenitorul lui, Mehmed al II-lea, era tânăr, puternic și ambițios și era cunoscut ca dușmănos față de cauza creștină. Lui Sphrantzes i-a trecut prin minte că singura cale de a-l ține
Constantin al XI-lea Paleologul () [Corola-website/Science/309799_a_311128]
-
Florența la Sfânta Sofia. Zvonul nu era neîntemeiat. A fost prins Ghenadie Scholaris, care i-a scris o lungă epistolă lui Constantin, în martie 1452. Ghenadie auzise că urma să vină un reprezentant al papei, împuternicit să-i excomunice pe bizantini dacă refuzau public să accepte unirea, să-l recheme pe patriarhul Grigorie și să pomenească numele papei în slujbele lor. Faptul că excomunicarea avea să fie lansată din colonia genoveză de la Galata, de pe țărmul opus, era o ofensă în plus
Constantin al XI-lea Paleologul () [Corola-website/Science/309799_a_311128]
-
și să le distrugă recoltele, chiar când se apropia vremea secerișului. Sultanul și-a întors trupele asupra sătenilor și a omorât 40 dintre ei. Cronicarul Ducas credea că acest episod a declanșat conflictul care avea să se încheie cu nimicirea bizantinilor. Incidentul l-a provocat pe împărat să-i facă sultanului o declarație formală de război. El a închis porțile Constantinopolului și i-a aruncat în temniță pe toți turcii aflați înăuntru. Acțiune inutilă: după trei zile, i-a eliberat. Cronicarul
Constantin al XI-lea Paleologul () [Corola-website/Science/309799_a_311128]
-
plătească un preț spiritual pentru o răsplată materială. Dacă și când va veni ajutorul și va fi salvată cetatea de pericolul imediat erau probleme la care aveau timp să se gândească din nou, într-o atmosferă mai liniștită. Cardinalul Isidor, bizantin, era bine familiarizat cu intensitatea sentimentelor printre ortodocși. Atunci când, după Conciliul de la Florența, se întorsese la scaunul său de la Kiev , ca nunțiu papal în Rusia, credincioșii refuzaseră să-l primească și fusese aruncat în temniță. Învățase să fie abil și
Constantin al XI-lea Paleologul () [Corola-website/Science/309799_a_311128]
-
studiat cu Cimabue iar alții cred că ar fi călătorit singur până la Constantinopol și ar fi învățat direct de la un maestru bizantin; această ipoteză este în mare parte acceptată datorită stilului de pictură al lui Duccio foarte asemănător cu cel bizantin. Nu există dovezi clare că Duccio ar fi realizat fresce. Lucrările sale cunoscute sunt realizate pe panel de lemn, pictate în tempera cu ou și înfrumusețate cu aur. Diferit de artiștii contemporani și dinaintea sa, Duccio a fost un maestru
Duccio () [Corola-website/Science/329182_a_330511]
-
Compagnia del Laudesi di Maria Vergine pentru o capelă a Basilicii din Santa Maria Novella din Florența și "Maestà" comandat pentru altarul Catedralei din Siena, lucrare comandată în 1308 și finalizată în 1311. Stilul lui Duccio era similar cu cel bizantin din mai multe perspective, cum ar fi fundalul auriu și scenele religioase cunoscute dar, în același timp, era diferit și mai experimental. Lucrările sale aveau un nivel înalt de frumusețe cu detalii delicate, uneori înrustate cu pietre prețioase și țesături
Duccio () [Corola-website/Science/329182_a_330511]
-
și granit, amplasate la intrarea în piață Sân Marco dinspre dig (molo) și bazinul Sân Marco. Deasupra lor se află statui ale sfinților patroni ai orașului: Sf. Evanghelist Marcu, în formă tradițională de leu și Sân Tòdaro (numele venețian al bizantinului Sfanțul Teodor din Amasia). Cele două coloane, împreună cu malurile Palatului Dogilor și al Bibliotecii Marciana, constituie intrarea monumentala în piață pentru cei care vin de pe mare. Au fost construite de Nicolò Barattiero în timpul domniei dogelui Sebastiano Ziani (1172-1178), cănd piața
Coloanele sfinților Marcu și Teodor () [Corola-website/Science/333564_a_334893]
-
și Caserta, în vreme ce susținătorii lui Lando dețineau Caiazzo și Calino. Lando se bucura și de sprijinul principelui Guaifer de Salerno, drept pentru care Pandenulf a căutat să și-i facă aliați pe ducele Guaifer de Benevento și pe "strategos"-ul bizantin Grigore de Bari, aflați amândoi în acel moment la Benevento. Ei au ajuns împreună la Nola, însă Pandenulf a refuzat să presteze omagiu principeliu beneventin. Drept urmare, beneventinii și grecii s-au raliat celor din Salerno în a asedia Capua. Asediul
Pandenulf de Capua () [Corola-website/Science/324856_a_326185]
-
nou aliat în persoana ducelui de Neapole, Athanasie. Dornic să îi mențină pe cei din Capua în stare de război, ducele napolitan a răspuns imediat apelului. Fiind între timp excomunicat din cauza relațiilor sale cu sarazinii, Athanasie a devenit supus al bizantinilor, schimbându-și tabăra și asediind Capua. Din aprilie 881, el l-a alungat pe Pandenulf și a trecut el însuși la conducerea Capuei, ca vasal al lui Guaimar I de Salerno.
Pandenulf de Capua () [Corola-website/Science/324856_a_326185]
-
tratat, după ce aceștia au apărut în fața zidurilor Neapolelui în anul 929. În continuare, s-a aliat cu principele longobard de Benevento, Atenulf al III-lea, cu care a semnat un pact, ca și cu Landulf I de Benevento, îndreptat împotriva bizantinilor. O forță a fost trimisă de la Constantinopol în Apulia, așa încât vasalii rebeli au fost constrânși să recunoască din nou autoritatea împăratului din Bizanț. Ulterior, Ioan a confirmat tratatul cu principii longobarzi "salve fidelitate sanctorum imperatorum". În 946, Ioan s-a
Ioan al III-lea de Neapole () [Corola-website/Science/327728_a_329057]
-
sud. Beit Latafa servea drept centru administrativ și de haltă pentru pelerinii care se îndreptau spre Ierusalim sau Hebron. În anul 634 d.Hr. valea a fost martoră bătăliei de la Ajnadayn în care oștile arabe musulmane i-au învins pe bizantini, după care au supus centrul Palestinei și au ajuns la porțile Ierusalimului. Ele au cucerit Ierusalimul în 638. La 12 octombrie 1806 scriitorul francez Chateaubriand l-a întâlnit în zonă pe șeful tribului de beduini Abu Gosh, care controla drumul
Valea Ela () [Corola-website/Science/337054_a_338383]
-
Istoria medievală a Șerbiei începe în secolul V d.Hr. odată cu așezarea slavilor în Balcani și se termină cu ocupația Șerbiei de către Imperiul Otoman în 1540 odată cu prăbușirea Despotatului Șerbiei. Conform datelor lui împăratului bizantin Constantin Porfirogenet, care a domnit în perioada secolului X, slavii au migrat din Șerbia Albă(actuala Polonie și estul Germaniei) și s-au stabilit inițial în regiunea grecească Salonic. Datorită condițiilor nefavorabile, s-au stabilit într-o zonă mai nordică
Istoria Serbiei Medievale () [Corola-website/Science/319556_a_320885]
-
adriatică, sârbii au înființat patru cnezate costale cunoscute ca fiind Neretva, Zahumnlje, Konavle, Travunia și Doclea. Teritoriul se întindea din estul Alpilor Dinarici către nord spre Râul Sava, si cuprindea regiunea Bosniei. A păstrat vechiul nume "Șerbia" numită adesea de către bizantini "Șerbia Botezata", datorită creștinării acesteia (spre deosebire de păgânii slavi din nordul Europei). Lucrarea De Administrando Imperio lui Constantin, a atras intense dezbateri academice. Pe de-o parte, unii cercetători consideră a fi adevărată afirmația conform căreia Neretvanii, Zahumnljenii, Konavlenii, Travunienii și
Istoria Serbiei Medievale () [Corola-website/Science/319556_a_320885]
-
și îngloba mai multe popoare, folosirea numelui "roman" indica întotdeauna cetățenia, și nu originea. Diferitele etnii își puteau folosi propriile etnonime sau toponime pentru a separa cetățenia de genealogie, motiv pentru care și istoricul Procopius preferă să îi numească pe bizantini "Romani elenizați", în timp ce alți autori folosesc "Romhelleni" și "Graecoromani", pentru a indica atât cetățenia cât și etnia. Invaziile lombarde și arabe din același secol au dus la pierderea majorităților provinciilor, inclusiv Italia și întreaga Asie, cu excepția Anatoliei. Teritoriile rămase erau
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
principal grecești, lucru care a transformat Imperiul într-o unitate politică mult mai coerentă, care și-a dezvoltat treptat o identitate proprie relativ puternică. Spre deosebire de secolele anterioare, se observă un naționalism evident în documentele bizantine către sfârșitul primului mileniu. Eșecul bizantinilor de a-l proteja pe papă de lombarzi l-a obligat pe acesta să caute ajutor în altă parte. Cel care a răspuns apelului său a fost Pepin al II-lea al Aquitaniei, pe care l-a numit "Patrician", titlu
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
ce a provocat un conflict serios. În 772, Roma a încetat comemorarea împăratului care a condus pentru prima oară de la Constantinopol, iar în 800 Carol cel Mare a fost încoronat împărat roman de însuși Papa, respingând astfel oficial faptul că bizantinii ar fi fost adevărații romani. În conformitate cu interpretarea francă a evenimentelor, papalitatea a transferat corespunzător "autoritatea imperială romană de la greci la germani, în numele Măriei Sale, Carol". De atunci încolo, a pornit un război al numelor legat de Noua Romă în jurul drepturilor imperiale
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
fost cunoscut în Occident sub numele de "Împărat al Grecilor", iar teritoriile stăpânite de acesta "Imperiul Grec", lăsând ambele titluri "romane" regelui franc. Interesele ambelor părți erau mai mult simbolice; nu a apărut nicio pretenție teritorială, însă insulta simțită de bizantini arată cât de important devenise pentru ei numele de roman (ρωμαίος). De fapt, episcopul Liutprand de Cremona, un trimis al curții france, a fost închis pentru scurt timp la Constantinopol, pentru că nu s-a referit la împăratul roman cu titlul
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
a afirmat că "s-ar putea vedea un latin învățat, și un scit studiind elina, și un roman lucrând cu texte eline, și un elen analfabet vorbind elina corect". În acest caz, s-a ajuns la un punct în care bizantinii erau romani la nivel politic dar greci prin origine. Eustathius din Salonic face o distincție în relatarea sa asupra căderii Constantinopolului în 1204, numindu-i colectiv pe invadatori "latini", înglobând toți adepții Bisericii romano-catolice și "eleni" pe populația dominantă a
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
a fost lentă, iar numele de "roman" nu a fost înlocuit complet. Nicephorus Gregoras și-a numit lucrarea istorică "Istorie romană". Împăratul Ioan al VI-lea Cantacuzenus, un mare adept al educației grecești, se referă întotdeauna în propriile memorii la bizantini ca "romani" însă totuși, într-o scrisoare trimisă de "sultanul" Egiptului, Nasser Hassan Ben Mohamed, se face referire la el ca "Împărat al elenilor, bulgarilor, sassanizilor, vlahilor, rușilor, alanilor" dar nu al "romanilor". în timpul următorului secol, Gheorghe Gemistus Plethon i-
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
străină, din partea latinilor din Italia. Cuvântul "elen" însuși ajunsese să însemne mai degrabă păgân decât o persoană de naționalitate sau cultură greacă. În schimb, cuvântul care îi denumea pe greci a ajuns să fie roman, cu sensul actual al cuvântului "bizantin". Denumirea ""Imperiul Bizantin"" a apărut în 1557, la aproximativ un secol de la căderea Constantinopolului, de istoricul german Hieronymus Wolf, care a introdus un sistem de istoriografie bizantină în opera sa pentru a separa istoria Romei antice de acea a Greciei
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
din partea lui Constantin Paparregopoulus (influentul omolog grec al lui Gibbon) după care numele corect era "Imperiul Grec". Puțini istorici greci au adoptat această terminologie în acea perioadă, dar a câștigat adepți în special în a doua jumătate a secolului XX. "Bizantinii" nu se auto-numeau doar "Romioi" pentru a-și păstra atât cetățenia romană cât și vechea moștenire elenă. De fapt, majoritatea "bizantinilor" erau foarte conștienți de continuitatea neîntreruptă cu grecii antici. Chiar dacă grecii antici nu erau creștini, "bizantinii" tot îi priveau
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
adoptat această terminologie în acea perioadă, dar a câștigat adepți în special în a doua jumătate a secolului XX. "Bizantinii" nu se auto-numeau doar "Romioi" pentru a-și păstra atât cetățenia romană cât și vechea moștenire elenă. De fapt, majoritatea "bizantinilor" erau foarte conștienți de continuitatea neîntreruptă cu grecii antici. Chiar dacă grecii antici nu erau creștini, "bizantinii" tot îi priveau ca pe strămoșii lor. Un înlocuitor des întâlnit pentru numele "elen" altul decât "romios" era "graekos" (Γραίκος). Acesta era adesea folosit
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
a secolului XX. "Bizantinii" nu se auto-numeau doar "Romioi" pentru a-și păstra atât cetățenia romană cât și vechea moștenire elenă. De fapt, majoritatea "bizantinilor" erau foarte conștienți de continuitatea neîntreruptă cu grecii antici. Chiar dacă grecii antici nu erau creștini, "bizantinii" tot îi priveau ca pe strămoșii lor. Un înlocuitor des întâlnit pentru numele "elen" altul decât "romios" era "graekos" (Γραίκος). Acesta era adesea folosit de "bizantini" (împreună cu "romios") pentru auto-identificare etnică. Dovezile de folosire a numelui "graekos" au fost descoperite
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
foarte conștienți de continuitatea neîntreruptă cu grecii antici. Chiar dacă grecii antici nu erau creștini, "bizantinii" tot îi priveau ca pe strămoșii lor. Un înlocuitor des întâlnit pentru numele "elen" altul decât "romios" era "graekos" (Γραίκος). Acesta era adesea folosit de "bizantini" (împreună cu "romios") pentru auto-identificare etnică. Dovezile de folosire a numelui "graekos" au fost descoperite în lucrările lui Priscus, un istoric din secolul al V-lea d.Hr. Acesta a afirmat într-una din relatările sale că, aflat neoficial într-o
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]
-
Peloponez. Constantin afirmă că slavii răsculați întâi au distrus locuințele vecinilor lor, grecii (ton Graikon), și apoi i-au atacat pe locuitorii orașului Patras. În general, continuitatea elenă antică a fost evidentă pe parcursul întregii istorii a Imperiului Roman de Răsărit. "Bizantinii" nu erau doar o populație creștin-ortodoxă care se auto-numeau "romani". Deși foloseau acest nume în scopuri legale și administrative, aveau alte denumiri pentru a se diferenția din punct de vedere etnic. Pe scurt, locuitorii greci ai Imperiului Roman de Răsărit
Nume ale grecilor () [Corola-website/Science/303908_a_305237]