434 matches
-
s-ar fi rezumat el pe sine însuși - Cameniță, insul împăcat, care nu se mai teme de nimic, nici de moarte. Iar pentru a completa portretul lui, cel nou, se mai cuvine adăugat faptul că purificarea de sine a lui Cameniță mersese mai departe de modificările trupești, mersese până la schimbarea felului de a gândi, până la limpezirea vorbirii sale: el, care totdeauna avusese probleme insurmontabile cu exprimarea corectă în limba română, acum, inexplicabil, vorbea bine, vorbea nuanțat, avea capacitatea de a exprima
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
să-i mulțumească el Celui de Sus fiindcă se îndurase de el și îl salvase, îi smulsese trupul păcătos din ghearele bolii mortale, îi luminase apoi mintea și inima, care zăcuseră atâta amar de timp în întunericul de nepătruns. Tovarășul Cameniță credea sincer că și-a aflat menirea, lupta cu sistemul monstruos, și, dacă mai avea zile, de aceea se bucura că le mai are, ca să se împotrivească răului. *** În satul său de lângă Serenite, tovarășul Cameniță era lipsit de confortul în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
în întunericul de nepătruns. Tovarășul Cameniță credea sincer că și-a aflat menirea, lupta cu sistemul monstruos, și, dacă mai avea zile, de aceea se bucura că le mai are, ca să se împotrivească răului. *** În satul său de lângă Serenite, tovarășul Cameniță era lipsit de confortul în care se lăfăise pe vremuri. Dar asta îi convenea, îi convenea regimul de viață spartan, el se mulțumea cu puțin sau, mai exact spus, avea nevoie de puțin ca să-și ducă traiul. Se trezea în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
care se adunase în el într-o zi. Apoi trebăluia prin curte, citea. De mâncat, mânca te miri ce, oricum, nu se mai atingea de carne și de alcool. Cu seninătate, de parcă ar fi întreprins cele mai inofensive acțiuni, tovarășul Cameniță scria, din litere decupate cu migală din ziare, manifeste împotriva regimului. Apoi, urca în tren, călătorea cu trenuri de noapte, de la un capăt la altul al țării, și, ieșind pe culoarele întunecate și pustii ale vagoanelor ponosite, arunca foile acelea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
culoarele întunecate și pustii ale vagoanelor ponosite, arunca foile acelea care conțineau diatribe, le răspândea în cele patru colțuri ale țării, oamenii le culegeau și aproape le era teamă să le citească, atât de aspre, de neiertătoare erau manifestele lui Cameniță. Securitatea era enervată de aceste gesturi de cutezanță, de răzmeriță, Securitatea îi căuta pe autorii mizerabilelor fițuici, se presupunea că sunt mai mulți autori, o întreagă rețea, nu unul singur, un biet pensionar, îi căuta înfuriată, dar, oricâte forțe aruncase
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
de răzmeriță, Securitatea îi căuta pe autorii mizerabilelor fițuici, se presupunea că sunt mai mulți autori, o întreagă rețea, nu unul singur, un biet pensionar, îi căuta înfuriată, dar, oricâte forțe aruncase în joc, nu izbutea să-i descopere. Da, Cameniță le scăpa printre degete, parcă ar fi fost de fum, parcă ar fi fost invizibil și mai peste tot prin țară răsăreau ca niște ciuperci după ploaie manifestele pensionarului, iar tovarășul Cameniță scăpa, scăpa de cei ce voiau să-l
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
în joc, nu izbutea să-i descopere. Da, Cameniță le scăpa printre degete, parcă ar fi fost de fum, parcă ar fi fost invizibil și mai peste tot prin țară răsăreau ca niște ciuperci după ploaie manifestele pensionarului, iar tovarășul Cameniță scăpa, scăpa de cei ce voiau să-l prindă, scăpa și se întorcea acasă, în satul lui de lângă Serenite, se întorcea cu zâmbetul pe buze, liniștit, împăcat, invincibil. În decembrie ’89, când a izbucnit revolta de la Timișoara, tovarășul Cameniță s-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
tovarășul Cameniță scăpa, scăpa de cei ce voiau să-l prindă, scăpa și se întorcea acasă, în satul lui de lângă Serenite, se întorcea cu zâmbetul pe buze, liniștit, împăcat, invincibil. În decembrie ’89, când a izbucnit revolta de la Timișoara, tovarășul Cameniță s-a suit în tren și s-a alăturat manifestanților, și-a petrecut câteva nopți și zile în Piața Operei, în bătaia gloanțelor, era fericit, de când aștepta el clipa aceasta, înfrunta moartea cu zâmbetul pe buze, liniștit, împăcat. Apoi, a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
însuflețit, nu simțea oboseala sau depresia, mereu cu inima împăcată, liniștită, își ducea bătălia neabătut. De fapt, își ducea, își duce existența liniștit, împăcat, nedorind nimic pentru sine, voind doar să-l uite, să-l îngroape pentru totdeauna pe vechiul Cameniță, sperând să șteargă de pe fața pământului moștenirea cumplită a acestuia. Atunci, Truman, m-am trezit din acest vis. A fost al doilea vis cu tovarășul Cameniță. 24 TC "24" \l 1 Când eram puști și eram viu și locuiam în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
pentru sine, voind doar să-l uite, să-l îngroape pentru totdeauna pe vechiul Cameniță, sperând să șteargă de pe fața pământului moștenirea cumplită a acestuia. Atunci, Truman, m-am trezit din acest vis. A fost al doilea vis cu tovarășul Cameniță. 24 TC "24" \l 1 Când eram puști și eram viu și locuiam în Serenite alături de familia mea dragă, desigur, mergeam adeseori la cinematograf: dacă îmi plăcea un film, îl vedeam și de trei-patru ori, mă duceam la toate spectacolele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
zărit în depărtare ceva ca o licărire, un punct care a prins să crească. Curând, s-a putut desluși că era un om care stătea agățat pe un soi de plută improvizată din acoperișul unei case. Omul acela era tovarășul Cameniță. Atunci, Truman, m-am trezit din acest vis. A fost un vis despre sfârșitul orășelului Serenite. 26 TC "26" \l 1 Mă trezesc speriat din acest vis. Chiar a dispărut înghițit de ape orășelul meu, Serenite?! Inima îmi bate să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
visul acesta teribil din care tocmai am ieșit. Sunt convins că îngerul are cunoștință de conținutul visului meu, așa că intru direct în subiect: -Spune-mi, Lazarus, e adevărat că orășelul meu, Serenite, a fost pedepsit, și dacă da, de ce tocmai tovarășul Cameniță a scăpat teafăr pe pluta aceea, de ce a fost salvat el, de ce a fost ales tocmai el, cel mai rău? Îngerul își măsoară cu grijă cuvintele. Rostește cumpătat: -Da, se poate spune că a fost o pedeapsă, dar nu așa cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
cel mai rău? Îngerul își măsoară cu grijă cuvintele. Rostește cumpătat: -Da, se poate spune că a fost o pedeapsă, dar nu așa cum ai visat tu, Veniamin, ai să te lămurești chiar astăzi, acum, despre ce e vorba. Cât despre Cameniță... Lazarus tace. Își zice în gând Dar Saul?..., însă nu continuă cu voce tare, gândindu-se că oricum eu nu am habar cine a fost Saul, eram prea mic când am murit și nu apucasem să buchisesc Noul Testament, care, și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
nu de apă, ci de foc. Cel care a scăpat nevătămat este și în versiunea aceasta absolută bătrânul cu părul alb, personajul bine cunoscut mie și care-mi displace profund pentru ce a fost, nu pentru ce este, anume, desigur, Cameniță... Așadar foc, nu apă?... Întrebător, ridic ochii din paginile cărți spre Lazarus: -Cum e de fapt, care e adevărul? El este pregătit, de bună seamă, știa ce-l voi întreba, știa că voi fi nedumerit de această diferență, de acest
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
sună așa: La trei zile după ce a visat moartea lui Vlad, adică moartea ultimului rămas din familia sa, Veniamin se ridică la cer, purgatoriul lui încheindu-se. Socotesc în gând: visul cu Vlad, apoi o zi, apoi visul cu tovarășul Cameniță, a doua zi, apoi visul cu sfârșitul orășelului Serenite și acum citirea cărții, a treia zi. Încă o dată mă uit întrebător spre Lazarus. El dă din cap aprobator. Iarăși mă surprind seninătatea, bunătatea, blândețea, umilitatea lui fără de margini, însușiri ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
luptă, carte de biruință și ajutor, steaguri de-ale Profetului și câte un osmanlâu, care, prin viul său grai, să mărturisească ce poruncă aveau de la Marele Padișah: "După zdrobirea Moldovei, Süleyman-Pașa avea poruncă să ierneze cu oastea în Polonia, la Camenița; în primăvară, el, Mahomed însuși, cu forțe proaspete, trebuia să vină, să ducă războiul mai departe, biruitori, asupra Poloniei, asupra Ungariei și mai departe..." Pentru nimeni nu e o taină: Mahomed visează cucerirea Europei. Bun zid și pavăză le-am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
Osman II 1618-1622 idiot antiteze Mustafa I 1622-1623 Amurat IV 1623-1640 33 Ibrachim 1640-1648 93 36 Mahomed IV 1648-1685 30 Soliman III 1687-1691 99 Achmet II 1691 Mustafa II 1695 dela 1700 încep a pierde marile provincii creștine Ardealul, Dalmația, Camenița etc. Mahomed II al șaptelea împărat otoman El. Tatâh fiul și succesorul lui Amurat II născut în 1430. Când a intrat în Moldova, avea ani 47. Moare la 1481. S-a suit pe tron la 1451. Constantinopol 1453. Bătut de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
dreptate, cum socotea că e mai bine, și le da drumul. * I. L-a poftit domnul să viziteze palatul, zicând că nu va avea ce vedea străinul care atâtea văzuse cutreerând lumea și curțile. * I. Pentru călătoria de la Iași spre Camenița, a închiriat căruțe mici trase de câte un cal, căruțe așa de ușoare, încât în locuri rele puteau fi transportate pe umeri. Iar caii nepotcoviți cu hamurile pe ei erau dați la păscut în câmpie. În drum au dat de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
Europei, fără să se fi asigurat că nimeni nu-i poate ataca din spate și tăia legătura cu patria lor. După devastarea acestora, oștile mongole au primit ordin să se adune în regiunea dintre izvoarele Bugului și ale Nistrului între Camenița, din fața Hotinului și orașul Liov, care trebuia să constituie baza de plecare pentru ultima ofensivă. Batu-khan însuși, încheind operațiile împotriva Kievului la 6 decembrie 1240, se afla în fruntea armatei sale pe la 25 decembrie același an, la Liov, după ce pusese
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
și orașul Liov, care trebuia să constituie baza de plecare pentru ultima ofensivă. Batu-khan însuși, încheind operațiile împotriva Kievului la 6 decembrie 1240, se afla în fruntea armatei sale pe la 25 decembrie același an, la Liov, după ce pusese stăpânire pe Camenița și Vladimir. Dacă urmărim căile de pătrundere ale mongolilor în această ultimă invazie, după izvoarele scrise, putem reconstitui și planul ofensivei alcătuit de către Subotai, șeful Statului Major, acum în vârstă de 60 de ani. Întreaga armată a fost împărțită în
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
spre Sandomir la 13 februarie 1241 și a doua zi, după ce trecu Vistula pe ghiață, cuceri acest oraș. Budjek și Calcan, fiii lui Tului, cu o armată de 30.000 de războinici încercați, porniră acțiunea lor din flancul stâng, de la Camenița, tot la 13 februarie. Ei trec Nistrul prin vadul de la Hotin și își îndreaptă trupele pe mai multe coloane în jos spre gurile Dunării, controlând, în același timp, toate căile de pătrundere spre munții împăduriți. Lipsa unor izvoare contemporane scrise
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
Bugec pentru noi aventuri războinice. Urmărite pe hartă, căile de invazie ale celor două corpuri de oaste comandate de Budjek și Calcan împotriva românilor - caraulaghi -, care au ocupat Moldova, Țara Românească și sudul Transilvaniei sunt: corpul lui Budjek, pornit de la Camenița, a trecut Nistrul la Hotin și de aici a mers pe valea Răutului spre Nistru, Bâc și Botna cu o coloană, apoi în jos spre ținutul brodnicilor din Bugeac. De aici, a pornit spre Episcopia Cumanilor, unde s-a întâlnit
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
ÎN MARAMUREȘ ȘI NORDUL TRANSILVANIEI Spre deosebire de Budjek, care a primit misiunea, în extrema stângă, să ocupe Moldova, Țara Românească și sudul Transilvaniei, Cadan și Buri au avut ca obiectiv să ia în stăpânire Maramureșul și nordul Transilvaniei. Plecați din regiunea Cameniței, din Podolia, cei doi generali au trecut Nistrul și au pornit - conduși de cumani - pe drumul dintre Rusia și Cumania, adică dintre Pocuția și Țara Haliciului și Moldova, și după un marș de trei zile numai prin păduri (nu prin
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
ele, ale marilor feudali tătari, a devenit curând insuportabilă. Semnalul unei răscoale generale a fost dat de către principele Daniel de Halici, cu fiul său Lev, viitorul fondator al orașului Liov (Lemberg). În 1255, aceștia gonesc pe baskakii din Halici, din Camenița Podoliei și din țara bolohovenilor, de pe ambele maluri ale Nistrului, obligați să cultive grâu pentru tătari încă din preajma Marii Invazii. Moartea lui Batu-khan, înecat în Volga, în anul 1256, în vârstă de numai 48 de ani, au întărit speranțele unei
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
durat până în anul 1259, când, din ordinul marelui han Berke, călăreții lui Nogai, conduși de viteazul tătar Burunday (Berindei), și probabil că și românii au fost obligați să meargă cu el, bate cumplit pe ruteni, dărâmă cetățile Luțk, Liov și Camenița și obligă pe Daniel și fratele său Vasilco nu numai la supunere, ci să meargă cu oștile lor în contra polonilor. Trecând Vistula, în apropiere de Sandomir, cu direcția Cracovia, trupele mongole au pustiit Polonia timp de trei luni de zile
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]