580 matches
-
care sunt recunoscute de rațiune"49. Astfel în acest spațiu închis s-a dezvoltat prima formă a unei raționalități ce ulterior va determina creștere specifică renașterii. 1.3.3. Deschiderea spațiului cultural și amplificarea imaginarului De la căderea Romei până în perioada carolingiană spațiul cultural occidental a fost unul închis între zidurile mănăstirilor și bisericilor. Dar dezvoltarea din spațiul mănăstiresc se realizează odată cu cea din spațiul laic. Secolele al XI-lea și al XII-lea găsesc o Europă creștină în majoritatea teritoriilor sale
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
determină varietate de imagine urmată de o difuziune a informației și o popularizare a acesteia. La toate acestea se adaugă și diversificare imaginii oficiale, deschidere care poate determina variații interpretative și comportamentale. Deschiderea culturală specifică universităților are loc în perioada carolingiană, când prin comparație cu lumea arabă și cea bizantină Carol cel Mare s-a hotărât să realizeze din imperiul său un exemplu cultural pentru lumea occidentală. El îl aduce din York pe Alcuin care împreună cu elevii săi organizează sistemul de
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
uneia pentru a scoate în evidență pe cealaltă, așa cum face de exemplu Sylvain Gouguenheim, Aristotel la Muntele Saint-Michel. Rădăcinile grecești ale Europei creștine, Nemira, 2011, nu se ajunge la nicio concluzie. Echilibrul între influența prin spațiul arab în Spania, Renașterea Carolingiană și impactul filosofiei bizantine în secolul al IX-lea și importul prin spațiul italian, toate merg mână în mână. 72 Andrei Oțetea, Renaștere și reformă, Editura Științifică, București, 1968, p. 182. 73 Ibidem, pp. 182-183. 74 Romanul lui Umberto Eco
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
istoric avut �n vedere. De altfel, �n Introducere, el accentueaz? c?, ��n tot cazul, istoria arhitecturii ?ine de istoria artei�. Stilul romanic este diferen?iat �n �prima v�rst? romanic?� (secolul al XI-lea), marcat? �nc? stilistic de tradi?ia carolingian?, ?i �a doua arhitectur? romanic?� (�ncepu-tul secolului al XII-lea), c�nd noile inven?îi se consoli-deaz?, tipologia se diversific? dup? destina?ia edificiilor (biserici m?n?știre?ți, biserici de pelerinaj etc.), se genera-lizeaz? acoperi?ul boltit realizat din
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
de for?? �n?untru ?i �n afar?. �n Sf�ntul Imperiu Român ottonian, care se �ntinde de la Marea Nordului p�n? la Marea Adriatic? ?i p�n? la Li�ge, Nimegue, Strasbourg, arhitectura religioas? r?m�ne marcat? de tradi?ia carolingian?. �n edificiile monumen-tale, nava, �n general cu trei deșchideri, este asociat? adesea cu dou? abside � una la est, cealalt? la vest � ?i cu dou? transepturi av�nd deasupra turnuri lanternou; de unde, o siluet? caracteristic?, cu efecte de mas? ?i cu
Arhitectura în Europa: din Evul Mediu pînă în secolul al XX-lea by Gilbert Luigi [Corola-publishinghouse/Science/892_a_2400]
-
după moartea împăratului, cînd, în urma tratatului de la Verdun din 843, Ludovic Germanicul devine regele francilor de Est, Carol cel Pleșuv, regele Francilor de Vest, iar Lothar, un alt fiul al lui Ludovic cel Pios, ocupă partea centrală a fostului Imperiu carolingian, din Danemarca pînă la Roma. Sfîntul Imperiu renaște cu Otto I la 962. El va dura (sub forma unei puzderii de principate-electorate, ducate, palatinate, markgrafate și comitate) pînă în 1806, cînd Napoleon creează Confederația Rhinului, înglobînd statele germane la vest
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/1104_a_2612]
-
erau dispuse neregulat, erau apropiate, dând aspectul unui sat grupat . Pentru perioada amintită, spațiul românesc prezintă mai mult asemănări cu spațiul germanic, și mai puțin deosebiri, care se vor accentua după integrarea germanilor rămași între Rhin și Elba, în Imperiul Carolingian, când a avut loc și creștinarea lor. Și în Germania ca și în Galia, în perioade diferite, locul puterii de stat a fost luat de episcopi și călugări, care au avut curajul, tăria și cunoștințele necesare pentru a se substitui
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
principal, din produse agro-pastorale, dar și din sare, metale prețioase, vase, țesă turi etc, și mai puțin din monedă, care era rară într-o societate patriarhală. Spațiul etnic românesc bulversat, disputat de barbari, folosit ca bază de atac asupra Imperiului Carolingian sau Imperiului Bizantin, jefuit, considerat ca teritoriu de pradă, era, cel puțin până la anul 1000, impropriu pentru organizarea vieții de stat; barbarii nu voiau, nu puteau sau nu le trebuia stat iar societatea românească de abia începea să-și valorifice
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
Hunedoara, 192 Iassa , cod de legi, 63, 64, 93 Ibn Fadlan, 65, 74 Imperiul Bizantin, 7, 8, 9, 17, 53, 133, 134, 136, 137, 142, 156 Imperiul Habsburgic, 127 Imperiul Kazarilor, 103 Imperiul Otoman, 127, 143 Imperiul Țarist, 127 Imperiul Carolingian, 117 Imperiul Roman de Răsărit, 9 Ionășent, 194 Iordanes, 27, 28, 32, 37, 38, 39, 43, 51, 77, 83, 96, 99, 121, 122 218 Iorga, N., 17, 20, 40, 49, 74, 76, 81, 83, 95, 96, 97, 98, 100, 104
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
didactice. Astfel e construită, de exemplu, Epistola 1, unde este înglobat Dialogul cu regele Gundobald (Dialogus cum Gundobaldo rege), compus anterior, în care scriitorul apăra ortodoxia contra arianismului. Această operă ne este cunoscută și grație fragmentelor păstrate în scrierile literaților carolingieni Florus și Agobard din Lyon, originari din aceeași regiune (și, ca atare, mai bine informați decît alții). Alte epistole cu conținut dogmatic, specie cu o lungă tradiție în creștinismul antic, sînt cele Contra arienilor (Epistulae contra Arrianos), numite și cărți
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
de los Visigodos...”, în Analecta sacra Tarraconensia, 34 (1961), pp. 21-46. Dacă Grigorie cel Mare, așa cum am văzut mai sus, reprezintă sfîrșitul culturii antice în Italia și, după el puține lucruri sînt de semnalat în creștinismul italic, pînă la renașterea carolingiană; dacă Grigorie din Tours este expresia unei mentalități și a unei culturi populare de tip medieval, în aceeași măsură Isidor de Sevilia poate fi considerat încheierea creștinismului antic, organizat de el pe plan cultural în vederea unor dezvoltări viitoare. Cultura creștină
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
germenilor sădiți de Grigorie cel Mare și a ceea ce s-a păstrat cu grijă în mănăstiri ori prin strădania celor cîțiva reprezentanți ai culturii laice din regatele barbare. O dată cu Beda - nu întîmplător un creștin din neamul anglilor - și cu civilizația carolingiană va avea loc această renaștere. CAPITOLUL XVI PERIOADA CONCILIULUI DE LA EFES TEOFIL ȘI CHIRIL DIN ALEXANDRIA. NESTORIE 1. Teofil al Alexandriei a) Viața Știm foarte puține lucruri despre tinerețea lui Teofil (născut probabil prin 345), pentru care izvoarele disponibile sînt
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
25 martie), apoi a început să fie cîntat în a cincea săptămînă a Postului Mare. A fost foarte răspîndit, a fost tradus în slava veche, în arabă și în latină, probabil de către un învățat din cercul lui Ilduin, în perioada carolingiană (secolul al IX-lea). Data compunerii și paternitatea imnului constituie două probleme încă nerezolvate. Cum acrostihul imnului este alfabetic, numele autorului rămîne necunoscut. Prologul este dedicat „conducătoarei invincibile”, adică Fecioarei, căreia i se aduc mulțumiri pentru că, asemenea unui războinic, s-
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
În căutarea originilor și a originalelor dispărute. Cu Perioada monastică, Albert Labarre își ia un lung adio de la Europa Orientală vlăguită oare? decadentă în sud (boala se ia!), neinteresantă, pînă la Napoleon, în, pare-se, încremenitele arii hiperboreice. În Occidentul carolingian noul nume al atelierului de copiat e scriptorium. Se poate spune că prefigurează o tiparniță de la mijlocul mileniului, lipsindu-i doar tiparul și sateliții săi. Are organizarea, dotările, mijloacele necesare, care îi conferă, în mănăstire, autonomia. Economia feudală chiar îi
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
pe care îl exersa încă asupra anumitor spirite sensibile la asprimea timpului. Voind să refacă Imperiul Roman, Carol cel Mare a provocat renașterea interesului pentru studii și restaurarea civilizației antice într-un spirit creștin; este ceea ce s-a numit Renașterea carolingiană. El adună spiritele cele mai luminate la curtea sa din Aix-la-Chapelle. Călugărul englez Alcuin a organizat școala palatului, concepută pentru a forma servitori ai statului, și a contribuit la adunarea manuscriselor pentru constituirea bibliotecii palatului, bibliotecă dispersată la moartea împăratului
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
VI-lea, va pune în umbră celelalte scrieri, ajungînd uneori foarte asemănătoare cu unciala (atunci se va numi semiuncială). După căderea Imperiului Roman s-au dezvoltat scrierile naționale: scrierea vizigotă, lombardă, merovingiană, irlandeză, anglo-saxonă, dar, cu toată expansiunea acestora, minuscula carolingiană se prezenta ca un factor de unificare. Această scriere a luat naștere din alăturarea semiuncialei și a semicursivei, de la una împrumutînd claritatea și regularitatea, de la cealaltă agilitatea și suplețea. Născută în jurul anului 800, în scriptorium-ul de la Corbie, ea se răspîndește
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
și regularitatea, de la cealaltă agilitatea și suplețea. Născută în jurul anului 800, în scriptorium-ul de la Corbie, ea se răspîndește repede. Scrierea romană, la care vor reveni umaniștii, apoi tipografii secolelor al XV-lea și al XVI-lea, provine direct din minuscula carolingiană. Pentru a cîștiga timp și loc, copiștii foloseau adesea abrevierile. Existau mai multe tipuri de abrevieri: prin suspensie, prin contragere etc. Mai tîrziu, se ajunge la un sistem coerent de semne convenționale: o linie deasupra unei litere pentru a arăta
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
decorație în principal geometrică, al cărei element esențial este împletirea (Evangéliaire de Durow, Livre de Kells). În peregrinările lor, călugării irlandezi au adus arta lor la anglo-saxoni (Evangéliaire de Lindisfarne), apoi pe continent (Evangéliaire de Saint-Gall, Lectionnaire de Luxeuil). Renașterea carolingiană se manifestă strălucit în decorația manuscriselor. Carol cel Mare, Ludovic cel Pios, Carol cel Pleșuv sînt amatori de cărți frumoase. Cele mai prețioase sînt împodobite luxos, scrise cu litere de aur sau argint pe un pergament de culoarea purpurei (Evangéliaire
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
sacre și în lucrările liturgice (Biblii cu 42 și 36 de rînduri, Psaltirea din 1475), gotica notula în tratatele mari (Catholicon-ul din 1460), bastarde în textele în limba populară (edițiile Mansion la Bruges, Vérard la Paris). Caracterele romane reînviau minuscula carolingiană; ele au fost actualizate de umaniștii care redescoperiseră clasicii în manuscrise ale epocii lui Carol cel Mare. Au apărut încă din 1465 într-o carte tipărită, în același timp la Subiaco și la Strasbourg. Limitate mai întîi la textele latine
by ALBERT LABARRE [Corola-publishinghouse/Science/966_a_2474]
-
importanță sau cola terale, cum ar fi merovingiana, vizigotica, beneventana). Minuscula carolină, clară și precisă, s-a dezvoltat În mănăstirea St. Martin de Tours Încă de pe vremea abatelui Alcuin (cca 735-804), iar de acolo s-a extins În Întregul imperiu carolingian, fiind utilizată pînă la sfîrșitul secolului al XII-lea. În scrierea carolingiană, cuvin tele erau separate și interpuncția este foarte pre cisă. Fiecare literă are forma sa proprie și e distanțată de celelalte; nu există multe abrevieri. Se dădea multă
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
clară și precisă, s-a dezvoltat În mănăstirea St. Martin de Tours Încă de pe vremea abatelui Alcuin (cca 735-804), iar de acolo s-a extins În Întregul imperiu carolingian, fiind utilizată pînă la sfîrșitul secolului al XII-lea. În scrierea carolingiană, cuvin tele erau separate și interpuncția este foarte pre cisă. Fiecare literă are forma sa proprie și e distanțată de celelalte; nu există multe abrevieri. Se dădea multă atenție ortografiei (Alcuin Însuși a scris un tratat pe această temă). CÎnd
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
fost o epocă de decadență pentru cultura clasică și codicele gotice au fost adeseori deformate prin inter polări. Umaniștii au privit cu dezgust acea scriere a „barbarilor“, iar scrie rea umanistică ce i-a urmat se poate defini ca minuscula carolingiană repusă În uz În secolul al XV-lea. Aceasta are Încă și mai puține abre vieri decît carolingiana și a servit ca model tipurilor de caractere de tipar. Cunoștințele noastre privitoare la codicele grecești medievale sînt mult mai restrînse decît
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
Umaniștii au privit cu dezgust acea scriere a „barbarilor“, iar scrie rea umanistică ce i-a urmat se poate defini ca minuscula carolingiană repusă În uz În secolul al XV-lea. Aceasta are Încă și mai puține abre vieri decît carolingiana și a servit ca model tipurilor de caractere de tipar. Cunoștințele noastre privitoare la codicele grecești medievale sînt mult mai restrînse decît În cazul codicelor latinești. Explicația ține Într-o anumită măsură de cantitatea codicelor respective (cele latinești sînt În
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
se socotește „inferioară” imensei culturi a Statului; dimpotrivă, se prezintă cu o agresivitate violentă drept o cultură alternativă și concurentă. Tăcerea este însă pe cât de elocventă, pe atât de ambiguă. Elocvența (tăcerii) și ambiguitatea caracterizează romanul lui Sciortino. Elocvența este carolingiană în străfundul său, dar este umanistă, de-a dreptul iluministă, în stratul istoric. Împotriva Statului, marea armă, cea adevărată și cumplită, este tăcerea; dar nici cu această „elocvență a tăcerii” nu-i de glumit: toată numai o derâdere detașată și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
legată gândirea lui John Locke. 1.2.1. Monarhia de drept divin. Filmer Ideea monarhiei de drept divin constituie cea mai veche formă de legitimare a puterii politice. În lumea occidentală ea își are originea în Evul Mediu, în perioada carolingiană. Ideea care stă la baza acestei doctrine este că regii primesc direct de la Dumnezeu misiunea de a-și conduce supușii către mântuire, având o dublă legitimitate: ca preoți și ca regi. La sfârșitul primului mileniu, conflictele dintre papalitate și regii
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]