711 matches
-
de urbanism raționalist. O realizare a voinței. Dar poți oare trăi într-o regiune continuând să aparții atât de puțin regiunii? Banalitatea binelui? Dacă scopul ar fi ca națiunea lui să devină ca oricare alta, israelianul ar putea să-și clameze victoria. Se trăiește bine aici: melancoliile mediteraneene adaugă o ușoară notă epicuriană funcționalității atlantice internaționalizate. Schlomo Avineri, a cărui instructivă Istorie a sionismului o citeam în avion, se temea ca nu cumva să vadă dezvoltându-se în juru-i o societate
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
care erau detestați. Cu șiiții coabităm mai ușor; sunt mai puțin extremiști ca sunniții. Totuși, ei vor ca Israelul să dispară. Israelul ca stat, nu poporul evreu. Dar ei nu depun armele până nu vor fi "eliberat Al-Aqsa", și o clamează sus și tare. Nu-i decât un slogan. Mi-e greu să disting câtă abilitate politică și câtă convingere sinceră intră aici. Nu sunt sigur că pentru ei acest lucru e mai clar. Pentru ei, a rămâne înarmați ține de
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
Victor Emmanuel, nu contenea, ca pentru a sublinia glumele sale cazone, să-i aplice lovituri pe spate nefericitului său văr, care se chircea sub aceste palme imperiale; iar vocea sa puternică, răspunzînd trîmbițător cuvintelor de bun venit adresate de Sindic, clama: "Mulțumesc pentru această primire. Simt că sînt la mine acasă", frază care a fost foarte comentată pretutindeni și considerată adesea ca expresie fidelă a unei judecăți de întîietate și dominare. În orice caz, dacă această vizită, în mintea monarhului german
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
cei care nu aveau, practic, nici o șansă În altă parte. Sigur, editorii germani - cum este editura prestigioasă Lutherhand, care exhibă cu mândrie În cataloagele sale zeci de scriitori veniți chiar și din „zone culturale ingrate” -, ca și alți editori, vor clama meritele lor de a-i fi publicat pe „străini”. Dar, insist, a-l publica pe un autor fără a-l susține ani la rând prin reeditări sau prin publicarea a mereu alte titluri, a nu-l impune mass-mediei, juriilor literare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
capacității sale de „a pune ideile lui Rabbi Într-un limbaj coerent și inteligibil” și a fervorii cu care le-a predicat la Atena și Roma, Împreună cu fratele său de credință și suferință, apostolul Petru, „ideologia” radicală a acelui Mesia, clamată În pustiul și la marginea lacurilor acelei provincii Îndepărtate, urma să fisureze pilonii formidabili ai marelui imperiu, dar și să edifice milenarul nostru Mit european. Iată un „exemplu” magistral care trebuie să ne pună pe gânduri când suntem tentați de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
realizării”, În sensul nietzschenian: a găsirii acelei „trăiri-tip ce revine mereu”. A „destinului”, văzut ca o „auto-construcție”, ca o formă a libertății individuale, rară azi când, după un secol În care sistemele ideologice s-au bazat pe și au clamat mai ales „libertatea socială, de grup”, individualul, Încă o dată, se vede atras În curenții iuți, puternici, ai „consumului”, a maselor mari umane, dirijate de principii și factori financiari supranaționali etc. Lupta cu ratarea o văd ca o luptă pentru libertate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
am reușit a-l convinge ca, beneficiind de o vie, Înaltă informație și de un stil seducător, de fericită expresie și intelectualitate, să ne propună sinteze obiective, ample, În jurul numelor mai sus citate, dovedindu-și astfel imparțialitatea pe care o clamează sus și tare. Dar el este, mi-e teamă, unul dintre acele nefericite spirite frustrate, care ne acuză pe noi, cei care am avut o presă cât de cât pozitivă sub comuniști, de a fi, nici mai mult nici mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
România câte zile oi avea!!...” și altele de acest fel. Ei ne-au uitat surprinzător de iute - În graba, În pripeala lor de a se „adapta”, de a face față noilor condiții, dure, de muncă și civilizație; „pentru copiii noștri!” clamează nu puțini. Același argument mi-l dădeau În țară, cu vreo două-trei decenii Înainte, cei care „cedau” În fața presiunilor poliției sau a forurilor politice, numai că cedau prea mult, grosolan, nerușinat: „Și dumneata, Îi replicam vreunuia dintre aceștia - vai, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de „apărător al teritoriului național” - și nici colegii lui din ierarhia de partid nu au crâcnit (deși era evident după „Tezele din iulie”, marile ședințe care au urmat În toată țara, unde se afirmau, ba aș putea spune că se clamau, se strigau, cu aceeași voce răgușită și cu ochii inflamați resturi se pare Încă vii ale stalinismului românesc, revenirea „necondiționată la atașamentul de partid” și uitarea ultimelor deziderate ceaușiste, precum profesionalismul, randamentul la locul de muncă, contractele economice cu străinătatea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de altfel, Împreună cu Gogu Rădulescu, formau unul dintre grupurile „mai luminate” ale conducerii de partid. Iată, după părerea mea, cine și cum s-ar fi putut opune urcușului abrupt spre putere - neortodox totalmente și din punct de vedere comunist, ce clama, oricum, o conducere „colectivă”! - și eu nu cred că Brejnev și ai lui ar fi avut un alt punct de vedere dacă Maurer, cei citați mai sus și alții ar fi protestat față de o asemenea acaparare bruscă a puterii și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
contra acestei „molime seducătoare” care este fatalismul românesc, luptă cu atât mai dificilă, ridicolă chiar, de multe ori, cu cât, e adevărat, istoria, chiar și cea a ultimelor decenii după al doilea război, dădea mereu o sarcastică dreptate celor ce clamau imposibilitatea noastră de a lupta cu Destinul, cu istoria, cu geografia, cu cinismul imperiilor, cu propria noastră fire - nu spunea oare Goma că „suntem ocupați de noi Înșine”?!... ...Ce fac Românii la Paris?!... Ce fac Românii În Germania Federală, ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de eradicare a corupției În justiție, administrație, poliție, pentru o efectivă descentralizare; În fond, pentru a pune bazele unui real stat democratic În care principiul lui Montesquieu - separarea celor trei puteri În stat - să devină efectivă! Și... pentru că noile libertăți clamate de toată lumea, noua Constituție și chiar și votul, universal și secret, care consfințea pluripartismul nu aduceau ceea ce aștepta toată lumea - adică bunăstarea, ridicarea nivelului de trai al majorității, scăderea ratei enorme de inflație, slăbiciunea penibilă a monedei naționale etc. -, s-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de propria lor vanitate, ci de a fi doar ucenicul unui „mare Meșter”, mândri de mândria și orgoliul lui și al casei sale, imuni la boala vanității și a orgoliului exacerbat ce sterilizează nu puține vocații. Când În tinerețe Îl clamam ca maestru al meu pe Dostoievski, În timp ce prieteni ai mei, debutanți ca și mine, admirându-i pe un Rebreanu sau Șolohov, mă acuzau de „orgoliu”, le răspundeam că, de fapt, orgolioși erau ei, deoarece maeștrii lor puteau fi egalați, poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
primare ce vegetează În mulți, inducându-le la modul pervers psihologic ideea că „limitele” sau „ratarea”, mediocritatea statutului lor social nu sunt o fatalitate și În nici un caz o „vină” a lor, a nașterii sau caracterului; „dreptul fiecăruia la fericire” clamat de marxismul pervers ceaușist (ca și cel nazist-hitlerist, de altfel!Ă se referea de fapt nu la „fiecare”, ci numai la un anume fiecare! Acei „fiecare” care acceptau a fi amestecați În pasta groasă a mulțimii mediocre, acceptându-l pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
adevărat fierbinte, când nu numai satul, dar și țara Întreagă „ardea” de un foc nemaivăzut! Poate că refractarii ideii unei Uniuni pariziene a scriitorilor români se temeau de „infiltrații”! Într-adevăr, se auzeau voci din grupul amintit mai sus care clamau: „Ce ne facem dacă Chiriță ar voi să fie și el membru?!” C. Chiriță, autorul Cireșarilor, căsătorit cu o Nemțoaică, se afla exilat În R.F.G. și ceea ce ignorau cârtitorii la adresa lui era faptul că, În ultimele decenii, fostul scriitor stalinist dăduse
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Ceaușescu și ciracii săi, care au părut a fi din tabăra „pozitivă”, folosind abuziv, nerușinat, aspirațiile multora după un ideal național. Dar și cei care au creat o anume confuzie În deceniile șapte, opt și nouă, sub dictatură și care clamau idealurile naționale - protocroniștii din jurul lui Edgar Papu și ai revistei Luceafărul - sau cei care veștejeau „decadența Occidentului”, din jurul luminatului și contradictorului C. Noica și al „Școlii de la Păltiniș”, dând, vrând-nevrând, apă la moara demagogică și reacționară a puterii politice. Iar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
spații culturale occidentale ne „uită” acolo, după ce „aici” ne consacraseră studii de fină și perspicace analiză a temelor și a viziunii, dintr-un, să zicem, tropism cultural, rușinându-se de „rudele sărace” rămase în țară? Să fie atunci adevărat ce clamează unii tineri de azi, în România, cerând o nouă ierarhie de valori, că volumele noastre, proză și poezie, după ’60 au fost de fapt „supralicitate” și din motive de solidaritate a elitei românești, care voia astfel, opunându-le atâtor scriitori
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
politicii și a rolului politicianului, ce aproape a preluat însemnele și prestigiul Militarului, Preotului, și chiar ale omului de știință sau artă, au făcut ca „labirintul existențial” să devină un modus videndi, o ratio mundi, o formă arogantă de a clama libertatea însăși. Libertatea persoanei ce cu greu se distinge azi, după mai bine de un secol de „mișcări de masă”, de „revoluții”, de suspectare a individului și a individualității. Pentru mine, în post-adolescența mea „extrem labirintică”, dezordonată, lipsită în aparență
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
studii la bază și chiar cu stare. Pomponescu al lui G. Călinescu ia cianură, copleșit de frustări: nu mai e ministru, dar nici la arhitectură nu mai poate reveni. Stănică Rațiu în schimb, deși e doar un avocat fără procese, clamează mereu că se împușcă, fără nici un gând serios. Mai hotărât e studentul Weissmann din Enigma Otiliei, care vrea să se sinucidă prin gazare, împreună cu iubita lui, post actum, pentru a duce clipa în eternitate. Din norocire, fata se sperie și
[Corola-publishinghouse/Science/2115_a_3440]
-
a început să-și curețe cu ea pielița unei unghii. Era unghia de la arătătorul mâinii stângi. După ce a terminat, a aruncat-o în scrumieră fără să o îndoiască la loc. Tocmai mă gândeam că nu mi-aș dori să fiu clamă dacă ar fi să mă reîncarnez. Nu mi-ar plăcea să fiu supus tratamentului pe care i-l aplicase bătrânul clamei din scrumieră. — După informațiile pe care le am, Întunegrii își cam vâră nasul în treburile Simbolatorilor, zise bătrânul. Nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
politice; febra confortului a luat locul pasiunilor naționaliste, iar divertismentul - revoluției. Circumscris noii religii a ameliorării continue a condițiilor de viață, gustul pentru un trai mai bun a devenit o pasiune de masă, scopul suprem al societăților democratice, un ideal clamat la orice colț de stradă. Rare sunt fenomenele care au reușit să modifice atât de substanțial modul de viață și gusturile, aspirațiile și comportamentele majorității oamenilor într-un timp atât de scurt. Nu vom evidenția niciodată îndeajuns tot ceea ce omul
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
de hiperconsum trece în mod curios sub tăcere presiunea asupra prețurilor, formidabila expansiune a mărcilor distribuitorilor, a produselor fără marcă, lipsite de valori imateriale 18. Până unde merge marketingul de imagine atunci când se dezlănțuie concurența bazată pe prețuri, când publicitatea clamează pe toate prospectele: „De ce să plătești atât de scump?”. Ascensiunea în forță a mărcilor de distribuție și de low-cost nu contrazice, ba chiar, dimpotrivă, marchează momentul hiperconsumului experiențial. Întrucât neocumpărătorul nu vrea să consume mai puțin, el vrea să obțină
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
19-20 martie de la Tg. Mureș s au declanșat pe fundalul iredentismului maghiar, a radicalismului unor lideri care au Încurajat pornirile unor exaltați șovini. Revendicările maghiarilor erau În total dezacord cu realitatea statului național unitar și prevederile organismelor supreme democrate. Ei clamau legenda descălecatului panonic și atuurile politice ce decurg din declararea priorității maghiare În Transilvania. Încurajați de indulgența autorităților române, grupuri de șovini au trecut la devastarea sediilor oficiale, alungarea elevilor români din școli, arborarea Însemnelor statului maghiar, afișarea de publicații
ALBUM CONSEMNÃRI REPORTAJE 1989 - 2002 by Dr. Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/817_a_1725]
-
legislația europeană, vor fi necesare, se spune, două legislaturi. Atunci de ce - vă veți întreba din nou - nu au fost făcute europene din capul locului? Din nou intervine «comisionul», de data aceasta politic. Cum ar mai fi obținut unii capital electoral, clamând «originalitatea»?” Societatea românească a fost scufundată după 1990, ca de altfel și înainte de Revoluție, în sărăcie, demagogie și individualism sălbatic. S-a acreditat ideea atât de „profundă” că „numai proștii rămân săraci” sau „dacă n-ai bani miroși a prost
CE SE ÎNTÂMPLĂ ÎN ROMÂNIA? by Radu Iacoboaie () [Corola-publishinghouse/Administrative/499_a_937]
-
nu de la vârstnici se așteptau opere impresionante, ci de la tineri, de la "meteorii și cometele" invocate de C. Stere cum lămurea acesta în amintirile sale de "fost director". Și iată-l pe foarte tânărului Arghezi (născut în același an cu Apollinaire), clamând în numele insurgenților de la București: "Sensul vieții de vigoare nu ni-l vor da generațiile a căror măduvă curge spre mormânt!" ("Linia dreaptă", 1904, nr. 3). A.B.Cum au evoluat lucrurile în epoca interbelică și ulterior? În interviurile lui Felix
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1456_a_2754]