2,571 matches
-
mirosea spinarea ei...». Două dimensiuni lirico-semantice se evidențiază: cea concretă, descrierea Iubitei / Poeziei, palpabilă, corporală, și cea abstractă, a ideii, a umbrei ideii. Desigur, ca și la nou-născut, ființarea poeziei se certifică prin strigăt, dintr-o „limbă moartă“, în numele unei dialectici a viului. În catrenul al doilea suntem atenționați asupra dimensiunilor imponderabile: „ea nu avea greutate“, fiind ca aerul respirat; dar are gust ca sarea atât de „slăvită la ospețe de barbari“; e vorba de un „ospăț al spiritului“, la care
Arta poetică () [Corola-website/Science/310217_a_311546]
-
se dezvăluie arborescent, prin studiu. "Paradoxala" afirmație a lui G. Călinescu că marii creatori nu au biografie este doar punct de sprijin și de lansare pentru modularea acestei verticale din exprimarea călinesciană referitoare la biografie, cu treceri de la mitologie la dialectică, cu implicarea "conștiinței istorice", a "imaginației" și "inteligenței" "critice", pentru ceea ce el numește "obiect de biografie". Toate evocările împletite cu analize ale acestui câmp de-a dreptul magnetic de idei sunt mijloace de referință prin regăsiri concrete ale lui Eugen
"Nimic fictiv" by Cornelia Ștefănescu () [Corola-journal/Journalistic/15155_a_16480]
-
comentariului asupra lui Moș Ion Roată al lui Creangă vede în el încarnarea bunului-simț țărănesc însuși. Dar personajul e „Pîcală” încărunțit, un fel de Socrate costumat în sătean moldovean care, jucînd umilitatea, se încrîncenează să răstoarne înțelepciuni milenare printr-o dialectică proprie, numai a lui. El reușește să spulbere adagiul, vechi cît lumea, care afirmă că „unde-s doi, puterea crește”, făcînd cu viclenie pe prostul și dovedind că după unirea Principatelor, propovăduită de boieri, talpa țării o va duce încă
Moș Ion Creangă Coțcariul by Mihai Vornicu () [Corola-journal/Journalistic/2815_a_4140]
-
poetul dă dovadă în ultimele poeme, cele din Addenda - tot mai puțin interesate de o înscriere generică cît de o scriere autentică de sine - nu pot mina adeziunea la o viziune modernistă asupra literaturii, religioasă și recalcitrantă totodată, axată pe dialectica dintre esență și aparență.
Ludicul și autoironia by Alexandru Matei () [Corola-journal/Journalistic/12070_a_13395]
-
aici, ca și în primul caz, a funcționat un anumit determinism obiectiv pentru că elementul dominant al locului, al dealurilor subcarpatice acoperite cu mari suprafețe silvice, este chiar lemnul. De fapt, și într-un caz și în altul, printr-o subtilă dialectică lăuntrică, s-a făcut un transfer evident din utilitar în simbolic. Și piatra și lemnul au venit acum să comenteze artistic și să stocheze simbolic materialele și tehnicile pe care comunitatea locală, în existența sa imemorială și în imediata contemporaneitate
Pe Argeș în sus (II) by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/15876_a_17201]
-
speranța într-un alt registru decât violența și consumismul. Bibliografie Buzalic, Alexandru, Ekklesia, Editura Buna Vestire, Blaj, 2005. Eliade, Mircea, "Un nou umanism", în Nostalgia originilor, de Mircea Eliade, Editura Humanitas, București, 1994, pp. 11-25. Habermas, Jürgen și Joseph Ratzinger, Dialectica secularizării, traducere de Delia Marga, Biblioteca Apostrof, Cluj-Napoca, 2005. Kant, Immanuel, Manifestul iluminist, traducere de Daniel Mazilu, Editura Paralela 45, 2011; Kuhn, Thomas S., Structura revoluțiilor științifice, Editura Științifică și Enciclopedică, București, 1976. INSCOP Research, " În ce cred românii", http
[Corola-publishinghouse/Science/84961_a_85746]
-
nu vom schimba formula Tatăl nostru, dar asta nu pentru că ar exprima un adevăr (că Dumnezeu este de genul masculin), ci din respect pentru tradiția istorică. 12 Vattimo, A crede că mai credem, p. 29. 13 Jürgen Habermas și Joseph Ratzinger, Dialectica secularizării, Cluj- Napoca, 2005. 14 Ibidem, p. 88. 15 Richard Rorty, Contingență, ironie, solidaritate, Editura All, București, 1998, p. 28. 16 Thomas S. Kuhn, Structura revoluțiilor științifice, Editura Științifică și Enciclopedică, București, 1976. 17 Rorty, Contingență, ironie solidaritate, p. 162
[Corola-publishinghouse/Science/84961_a_85746]
-
unui condominium otomano-rus, Înalta Poartă fiind puterea suzerană, iar Rusia puterea protectoare. Dată fiind debilitatea Imperiului Otoman, acest condominium s-a transformat într-un protectorat rus asupra celor două Țări Românești. Deși astăzi, după căderea comunismului, mai poate fi invocată dialectica, acest protectorat apare ca o unitate a contrariilor, ca o asociere între pozitiv și negativ. Timp de cinci ani, generalul Pavel Kiseleff a desfășurat un amplu efort de modernizare a societății moldo-muntene începând cu promulgarea Regulamentelor Organice, adevărate Constituții ale
[Corola-publishinghouse/Administrative/2017_a_3342]
-
ei nu se ascundea totuși ceea ce nu se putea rosti. Avea ea ce-i reproșa, un singur reproș, unul singur, nu mai multe... Sursa tuturor relelor când femeia vrea să ramînă totuși fidelă... Pe el însă îl scotea din sărite dialectica gândirii ei, sau mai bine zis absurda ei gândire în care punea ca și el patimă, dar, desigur, prea puțină minte. Ei și? Avea dreptate, dar nu acolo trebuia căutată cauza adâncului conflict... "A fost firească, rânji el cu o
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
tăcu. Apoi adăugă: "Domnule Petrini, vreau să viu acum la orele dumitale..." Veni și arătă studenților, întrerupîndu-mă din când în când, că noul decan știa filozofie. În acest sens, spunea el, iată ce scrie Marx... sau iată ce scrie Lenin... dialectica lui Hegel, dacă o răsucim cu susul în jos, abia atunci putem restabili eficient dialectica și putem opera cu ea. Hegel e mare numai dacă este astfel răsturnat... Continuați." Hegel răsturnat! Nu râdeam cu gura până la urechi, cum făcea Matilda
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
studenților, întrerupîndu-mă din când în când, că noul decan știa filozofie. În acest sens, spunea el, iată ce scrie Marx... sau iată ce scrie Lenin... dialectica lui Hegel, dacă o răsucim cu susul în jos, abia atunci putem restabili eficient dialectica și putem opera cu ea. Hegel e mare numai dacă este astfel răsturnat... Continuați." Hegel răsturnat! Nu râdeam cu gura până la urechi, cum făcea Matilda, dar râdeam foarte tare în forul meu interior, văzând cum un dentist îi amenda pe
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
și nu pentru orientarea lui filozofică. Studenții aflau toate acestea și puteau judeca - și aici urmam exemplul lui Ion Micu, jucând rolul diavolului între mici materialiști ca Feuerbach și mari idealiști ca Spinoza. Și apoi, chiar dacă trebuia să zici că dialectica hegeliană trebuia răsturnată cu capul în jos ca să devină o adevărată dialectică, era o mare desfătare că totuși putea fi predat fără să lupți împotriva lui. Faptul că trebuia "răsturnat cu capul în jos'" era o vorbă goală. Cum să
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
judeca - și aici urmam exemplul lui Ion Micu, jucând rolul diavolului între mici materialiști ca Feuerbach și mari idealiști ca Spinoza. Și apoi, chiar dacă trebuia să zici că dialectica hegeliană trebuia răsturnată cu capul în jos ca să devină o adevărată dialectică, era o mare desfătare că totuși putea fi predat fără să lupți împotriva lui. Faptul că trebuia "răsturnat cu capul în jos'" era o vorbă goală. Cum să-l răstorni?! Ascendentul lui Ion Micu asupra mea reveni. Cum era de
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
concepție despre lume și prin cultură să parvin spre sferele gândirii filozofice. Rămăsei o clipă tăcut, ca să înțeleg. "Doamnă, zisei apoi, Feuerbach n-a fost muncitor, îl confundați cu Dietzgen, într-adevăr un muncitor filozof, tot german, care a descoperit dialectica materialistă, independent de Marx și Engels și chiar independent de Hegel... Și nici eu nu sînt..."' și mă întrerupsei izbucnind în râs. Tatăl ei, cu humorul adesea strâmb și ascuns al intelectualilor specialiști, nu-i spusese că am fost universitar
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
nu sânt vinovat, dar sânt jucăria soartei." " O putem determina să dea drumul prăzii, nu numai noi sîntem jucăria soartei! Soarta nu e ceva absolut (cum să nu fie? gândii paralel), din moment ce și noi, cei vii, facem parte din ea." (Dialectică naivă, îmi dădeam seama, dar credeam în ce spun și asta avu asupra lui Petrini același efect de șoc ca înainte: sentimentul realității simple reveni în el atât de concret, încît îl văzui cum surâde, un surâs eliberator!) "Eram atât
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
cu alte cuvinte, ludicului și ficțiunii): În termenii teoriei mele, conform căreia mimesis-ul și jocul constituie deopotrivă instrumente ale unui principiu de putere în cultura occidentală, această schemă descrie în fond deplasarea din interiorul filosofiei și științei, care presupune răsturnarea dialecticii Mitului și Rațiunii, sau „reîntoarcerea” jocului ca autoritate ori ca mijloc de întărire a configurațiilor puterii în gândirea occidentală. În acest context, mimesis-ul își modifică și el funcția: nu mai reprezintă un instrument de subordonare a jocului (dionisiac) față de cunoaștere
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
care poate pretinde în varii proporții și combinații, ficționalizarea non-ficționalului și realizarea (mentală) a ficționalului, adică tratarea lui drept realitate”81. Totodată, în consens cu argumentele aduse de M. Spăriosu în favoarea conceptului de joc (cu un aport crucial în deconstruirea dialecticii Mit/ Rațiune, definitorie pentru gândirea occidentală), Matei Călinescu prezintă în studiul citat câteva dintre modalitățile prin care jocul și ficțiunea se implică reciproc, având aceleași „cadre” (frames), în contrast cu acțiuni sau comunicări „reale”. Pe scurt, am avea de-a face cu
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
separată totuși de „credința în puterea izbăvitoare a unei pure frumuseți, născută din tensiunile și temperaturile înalte la care sunt supuse cuvintele în procesul creator”312. Din această perspectivă, poetica argheziană rămâne totuși esențial modernă (deși nu întotdeauna modernistă!), prin dialectica ei destructiv-constructivă, prin îmbinarea paradoxală de antipoeticitate și purism. 4.3 „Cazul” Bacoviatc "4.3 „Cazul” Bacovia" Un alt „caz” asupra căruia merită să zăbovim în acest capitol consacrat anticipărilor modelului (meta)tranzitiv în poezia românească este cel al lui
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
este, desigur, destul de mare. Însă nu e mai puțin adevărat că argumentele aduse de cercetările mai recente în favoarea interpretării conceptului de mimesis în primul rând ca joc, ca simulare (în spiritul accepțiunii arhaice), se pot dovedi extrem de utile în deconstruirea dialecticii mit/rațiune, definitorie (și nu întotdeauna profitabilă) pentru gândirea occidentală. Din perspectiva demonstrației noastre, tocmai resuscitarea dimensiunii presocratice a conceptului se dovedește, în ultimă instanță, crucială. Poezia metatranzitivă este ficțiune, precum jocul. Ea nu numai că tematizează - după cum am arătat
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
două sute de intrări, clasate În ordine alfabetică, și Își propune să aducă lămuriri sau puncte de reper, În același timp factuale și analitice, asupra unui număr de problematici și de subiecte de dezbatere legate de alteritate și de relațiile interculturale. Dialectica singularului și a multiplului, a identității și alterității, a interiorului și a exteriorului constituie axa principală a demersului de față, alături de procesele de identificare, logica diferențierii și cea a reciprocității, fenomenele de disonanță cognitivă, riscurile de anomie sau de dezafiliere
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
Treilea Reich” (Levi, 1987, p. 138). Istoria secolului XX a demonstrat posibilitatea de a refuza total recunoașterea și de a nega apartenența la rasa umană. Cu totul altceva sunt Însă analizele care pun accentul pe lupta pentru recunoaștere. În vestita dialectică Stăpân/Sclav, așa cum a conceput-o Hegel, este vorba tot despre o „luptă pe viață și pe moarte”, dar aici negarea nu Înseamnă nimicire. Dimpotrivă, dacă sunt stăpân, am nevoie de un sclav care să mă recunoască drept stăpân. Stăpânul
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
mori. Este cel care a acceptat viața acordată de un altul. Prin urmare, depinde de acesta. A preferat sclavia morții și de aceea, alegând să rămână În viață, a devenit sclav. Ne-am Înșela Însă dacă am vedea aici o dialectică cu doi termeni. Avem trei termeni: stăpânul, sclavul și viața, viața materială, pe care Hegel o mai numește și „Lucrul”. Viața Înseamnă lumea muncii și a consumului. Sclavul trăiește Lucrul: el Îl prelucrează și Îl transformă. Stăpânul Îl consumă, se
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
Iar sclavul face toate acestea sub autoritatea stăpânului. Însă, atunci când sclavul lucrează, În timp ce stăpânul lenevește, pur consumator, pur hedonist, autoritatea acestuia din urmă Încetează să mai fie esențială. Ducând raționamentul la limită, sclavul nu mai are nevoie de stăpân. Această dialectică, la care nu putem subscrie În totalitate și care cu siguranță nu are ultimul cuvânt, a cunoscut totuși În secolele al XIX-lea și XX un succes extraordinar. Matrice pentru toate ideile filosofice ale alienării (Feuerbach, Marx În tinerețe), ea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
nu are ultimul cuvânt, a cunoscut totuși În secolele al XIX-lea și XX un succes extraordinar. Matrice pentru toate ideile filosofice ale alienării (Feuerbach, Marx În tinerețe), ea constituie un punct de trecere obligatoriu pentru orice Încercare de dezalienare. Dialectica dorinței Înțelese ca dorință de dorința celuilalt, a alimentat, grație Învățăturilor și interpretării lui Alexandre Kojève, atât dialectica sartriană a călăului și a victimei, cât și primele teorii ale lui Lacan despre dorință. Veritabilă schemă a modernității, dialectica recunoașterii printr-
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]
-
pentru toate ideile filosofice ale alienării (Feuerbach, Marx În tinerețe), ea constituie un punct de trecere obligatoriu pentru orice Încercare de dezalienare. Dialectica dorinței Înțelese ca dorință de dorința celuilalt, a alimentat, grație Învățăturilor și interpretării lui Alexandre Kojève, atât dialectica sartriană a călăului și a victimei, cât și primele teorii ale lui Lacan despre dorință. Veritabilă schemă a modernității, dialectica recunoașterii printr-o luptă pe viață și pe moarte nu este decât cel mult o tentativă de a descrie alienarea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1934_a_3259]