1,309 matches
-
Carbonari", l-a arestat pe Menotti și pe ceilalți conspiratori în 1831, și încă o dată și-a cucerit ducatul cu ajutor din partea trupelor austriece. Menotti a fost executat și ideea unei revoluții în Modena a căzut. În același timp, alte insurecții au apărut în regiunile Bologna, Forlì, Ravenna, Imola, Ferrara, Pesaro și Urbino. Aceste revoluții reușite, în urma cărora s-a adoptat "tricolorul" în locul steagului Papal, s-au răspândit repede acoperind toate Statele Papale, iar acestea au instalat guverne locale noi care
Unificarea Italiei () [Corola-website/Science/306179_a_307508]
-
a apărea ca agresori, Cavour a trebuit să provoce austriecii la agresiune prin încurajarea activității revoluționare în Lombardia. La început, lucrurile nu au mers conform planului. Austriecii au ignorat acordul secret semnat la Plombières, au fost surprinzător de pasivi la insurecția piemonteză. Mobilizarea piemonteză în martie 1859 a fost apoi un fel de admitere a înfrângerii, după cum se pare că strategia de a provoca austrieci în agresiune au eșuat. Fără agresiunea austriacă, francezii nu a putut interveni, și fără sprijinul francez
Unificarea Italiei () [Corola-website/Science/306179_a_307508]
-
armată bine organizată de 150.000 de soldați. Dar tirania tatălui său au inspirat multe societăți secrete. Acest lucru a lăsat trupele sale să fie nesigure de nativitate. A fost o oportunitate critică pentru mișcarea de unificare. În aprilie 1860, insurecții separate au început în Messina si Palermo, în Sicilia, ambele au demonstrat opunerea unei reguli napolitane . Aceste revolte au fost pur suprimate de trupele loiale. În același timp, Garibaldi, originar din Nisa, a fost profund nemulțumit de anexarea franceză a
Unificarea Italiei () [Corola-website/Science/306179_a_307508]
-
Claudia Lascăr și Andreea Ioniță) și-a asumat, și de această dată, continuarea și menținerea, la un înalt nivel științific, . Redactor-șef: Iulian Pruteanu-Isăcescu (2006-prezent) Anul I, nr. 1, 2003 1. Argument, p. 4. STUDII ȘI COMUNICĂRI 2. Mircea-Cristian GHENGHEA - Insurecția poloneză din 1863-1864 reflectată de presa română a vremii, p. 5-15. 3. Iulian PRUTEANU-ISĂCESCU - Gheorghe I. Brătianu - Membru al Academiei Române. Evocare, p. 16-22. RECENZII ȘI PREZENTĂRI 4. Iulian PRUTEANU-ISĂCESCU - Walter Kolarz, Mituri și realități în Europa de Est, Polirom, Iași, 2003, p.
Chronos (revistă) () [Corola-website/Science/305970_a_307299]
-
să treacă mai mult de cinci ani, între alegeri , așa cum sa întâmplat între 1930 și 1935. Este de asemenea posibil ca alegerile generale care urmează să fie amânate.Pentru asta Canada ar trebui să fie implicată într-un război sau insurecție .Această dispoziție a fost adoptată pentru a permite primului-ministru , Robert Borden să amâne alegerile federale cu aproximativ un an în timpul primului război mondial . De atunci, punerea la dispoziție a fost utilizată numai de două ori, ambele ori de către guvernele provinciale-Ontario
Alegeri în Canada () [Corola-website/Science/319582_a_320911]
-
parte a Nižné Lipnice Fridman (Falštin), Krempach, Tribš, Durštín, Čierna Hora, Jurgov, Repiská, Vyšné lapse, Nižné lapse, Nedeca, Kacvín și Lapšanka. La sârșitul anului 1921 a avut loc o modificare a graniței republicii de la Weimar și Poloniei ca urmare a insurecțiilor din Silezia. A fost vorba de o serie de trei rebeliuni armate în perioada 1919 și 1921 organizate de polonezii din Silezia Superioară împotriva autorităților germane. Tratatul de la Versailles prevăzuse de altfel încă din 1919 organizarea unui plebiscit, care a
Evoluția teritorială a Poloniei () [Corola-website/Science/327646_a_328975]
-
absolută a populației voiau reformă agrară cu împroprietărire, în timp ce muncitorii orașelor, și ei țărani la origine, voiau schimbarea relațiilor umilitoare dintre patronat și forța de muncă) Guvernul revoluționar a alunecat gradual, dimpotrivă, dinspre poziții pro-reformă, înspre măsuri autoritare și nedemocratice. Insurecția bolșevică survine pe fondul deteriorării complete a popularității Guvernului provizoriu condus de Kerensky și a unei situații de criză profundă, atât pe front, cât și în întreaga societate și economie, fapt care a repolarizat societatea pe vechea linie de fractură
Revoluția din Octombrie () [Corola-website/Science/298393_a_299722]
-
o prăbușire a primului, decât ca un rezultat al acțiunii celui de-al doilea. Fapt istoric este totuși că Lenin a impus, în 10 octombrie, Comitetului Central al partidului, reunit într-o formă incompletă (12 membrii din 21), planul unei insurecții armate, fără a preciza însă o dată precisă la care aceasta urma să aibă loc. Din cei 12 membri ai C.C. prezenți, zece au votat pentru propunerea lui Lenin și doi împotriva ei (Kámeniev și Zinoviev), fapt care face ca decizia
Revoluția din Octombrie () [Corola-website/Science/298393_a_299722]
-
Petrogradului (dominat și el de bolșevici), comitetele de fabrică și sindicatele participante, toți au avertizat contra riscurilor unei revolte care să aibă loc înaintea Congresului Sovietelor (Întregii Rusii). Este relativ neclar motivul pentru care Lenin a insistat pe declanșarea unei insurecții armate înainte de deschiderea Congresului Sovietelor, în ciuda opoziției altor membri marcanți ai partidului. Deși atât socialist-revoluționarii și menșevicii, pe de-o parte, cât și bolșevicii înșiși, pe de altă parte, știau foarte bine că partidul lui Lenin va ieși triumfător la
Revoluția din Octombrie () [Corola-website/Science/298393_a_299722]
-
parte dintr-o serie de frământări din Polonia Congresului, aflată sub control rusesc, în contextul Revoluției Ruse din 1905. Polonia, ca parte integrantă a Imperiului Rus, a fost un regat plin de efervescență revoluționară împotriva acestuia în perioada 1905-1907, iar insurecția de la Łódź a constituit un incident-cheie în aceste evenimente. Timp de mai multe luni, muncitorii din Łódź au fost în stare de agitație, având loc mai multe greve, suprimate prin forță de poliția și armata rusă. Insurecția s-a declanșat
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
perioada 1905-1907, iar insurecția de la Łódź a constituit un incident-cheie în aceste evenimente. Timp de mai multe luni, muncitorii din Łódź au fost în stare de agitație, având loc mai multe greve, suprimate prin forță de poliția și armata rusă. Insurecția s-a declanșat spontan, fără vreo susținere a unui grup organizat. Grupările revoluționare poloneze au fost luate prin surprindere și nu au jucat un rol important în evenimentele ce au urmat. Pe la 21-22 iunie, după ciocniri cu autoritățile în zilele
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
cu spiritul său revoluționar, s-a răspândit rapid în Polonia controlată de ruși de la Sankt Petersburg, unde avusese loc un masacru al demonstranților la 22 ianuarie. Polonia a fost un mare centru revoluționar în Imperiul Rus în perioada 1905-1907, iar insurecția din Łódź a fost un incident-cheie în cadrul acestor evenimente. Muncitorii din Łódź începuseră grevele dinainte de 22 ianuarie, iar până la 31 ianuarie poliția țaristă raporta deja demonstranți care țin pancarte cu sloganuri cum ar fi „Jos autocrația!”, „Jos războiul!”. Acestea au
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
avut loc o altă demonstrație cu substrat patriotic. La 30 mai, industriașii din Łódź au cerut ajutor guvernatorului general rus. Uciderea muncitorului Jerzy Grabczyński de către cavaleria căzăcească rusă la Grohmana este amintită drept una dintre scânteile ce au aprins flacăra insurecției. La 18 iunie 1905, poliția rusă a deschis focul asupra uneia dintre numeroasele demonstrații muncitorești din Łódź, ucigând aproximativ 10 muncitori, ale căror funeralii, la care au participat 50.000-70.000 de oameni, au escaladat în mari demonstrații în zilele
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
din taberele de instrucție. Mai multe regimente de infanterie au pătruns în oraș. În cele din urmă, forțele rusești trimise să suprime muncitorii numărau șase regimente de infanterie și mai multe de cavalerie. Chiar și așa, situația escalada către o insurecție în toată puterea. La 23 iunie, toate industriile, atelierele, prăvăliile și birourile s-au închis, muncitorii și forțele guvernamentale ciocnindu-se. Unele din cele mai grele lupte au avut loc în zona intersecției străzilor Wschodnia și Południowa (astăzi, Rewolucji 1905
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
împotriva poliției și trupelor regulate rusești, ci și împotriva milițiilor poloneze "endecja" (național-democrate). Ciocniri armate au izbucnit între militanți înarmați loiali PPS-ului lui Piłsudski și cei loiali lui Dmowski. De-a lungul „Zilelor din Iunie”, așa cum a fost denumită insurecția din Łódź în Polonia, s-a dus un mic război civil între PPS-ul lui Piłsudski și "endekii" lui Dmowski. Insurgenții erau prost înarmați și în cele din urmă au fost copleșiți de armata regulată țaristă. Majoritatea baricadelor au căzut
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
centrul unui grup socialist și anarhist radical, Rewolucyjni Mściciele, etichetat ca fiind „cea mai extremistă grupare teroristă din istoria Poloniei”. Revolta a fost relatată în presa internațională și a fost recunoscută de activiștii socialiști și comuniști din toată lumea. În memoria insurecției din 1905 au fost ridicate mai multe monumente. Unul din ele este Monumentul acțiunii revoluționare din Lodz, proiectat de Kazimierz Karpiński și dezvelit la data de 22 iunie 1975 într-o ceremonie la care au luat parte membrii ai Politburo-ului
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
polonez, în frunte cu președintele Consiliului Central al Sindicatelor Wladyslaw Kruczek și Jerzy Lorens, primarul Łódźului la acea vreme. La începutul fiecărui an, dar și de Ziua Muncii, au loc festivități comemorative în onoarea muncitorilor polonezi care au murit în timpul insurecției. Un alt monument dedicat victimelor se află la cimitirul Doły din Łódź. O stradă din Lodz a fost denumită "Strada Revoluției din 1905". S-au instalat și plăci comemorative ale evenimentului.
Insurecția din Łódź () [Corola-website/Science/328064_a_329393]
-
Insurecția din Polonia Mare din 1918 - 1919, cunoscută și ca sau Războiul Poznańian (în limbile poloneză: "Powstanie Wielkopolskie 1918-19 roku"; germană: "Großpolnischer Aufstand") a fost o insurecție militară a polonezilor din Polonia Mare (Wielkopolska), (cunoscută și ca Marele Ducat al Poznańului
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
Insurecția din Polonia Mare din 1918 - 1919, cunoscută și ca sau Războiul Poznańian (în limbile poloneză: "Powstanie Wielkopolskie 1918-19 roku"; germană: "Großpolnischer Aufstand") a fost o insurecție militară a polonezilor din Polonia Mare (Wielkopolska), (cunoscută și ca Marele Ducat al Poznańului ori Provinz Posen) împotriva Germaniei și Prusiei. După a treia împărțire a Poloniei din 1795, Polonia a încetat să existe ca stat independent. Din 1795 până la
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
treia împărțire a Poloniei din 1795, Polonia a încetat să existe ca stat independent. Din 1795 până la începutul primului război mondial, au avut loc mai multe ridicări la luptă ale polonezilor în încercarea lor de a recâștiga independența pierdută. După insurecția din Polonia Mare din 1806 a fost creat Ducatul Varșoviei, care a rezistat opt ani mai înainte de a fi împărțit din nou între Prusia și Rusia. La sfârșitul primului război mondial, președintele SUA Woodrow Wilson propunea un program politic cunoscut
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
revendicată de Germania includea teritoriul Poloniei Mari, (așa numita Provincie Posen), și orașul industrial Posen/Poznań. Populația majoritară poloneză din zonă trăia în incertitudine cu privire la viitorul lor. Nu se poate spune cu siguranță care a fost scânteia care a declanșat insurecția, dar mulți polonezi atribuie acest rol discursului ținut de pianistul polonez Ignacy Paderewski pe 27 decembrie 1918 și contramăsurilor germanilor. Este încă o problemă disputată care parte - cea germană sau cea poloneză - poate fi făcută vinovată de deschiderea ostilităților. Polonezii
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
discursului ținut de pianistul polonez Ignacy Paderewski pe 27 decembrie 1918 și contramăsurilor germanilor. Este încă o problemă disputată care parte - cea germană sau cea poloneză - poate fi făcută vinovată de deschiderea ostilităților. Polonezii începuseră pregătiri serioase în vederea declanșării unei insurecții imediat după abdicarea Kaiserului Wilhelm al II-lea de pe 9 noiembrie 1918 și proclamarea Republicii de la Weimar. După numai câteva ore de la discursul lui Paderewski, locuitorii polonezi ai Poznańululi și ai altor orașe inițiaseră insurecția împotriva Germaniei. Forțele insurecționale erau
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
pregătiri serioase în vederea declanșării unei insurecții imediat după abdicarea Kaiserului Wilhelm al II-lea de pe 9 noiembrie 1918 și proclamarea Republicii de la Weimar. După numai câteva ore de la discursul lui Paderewski, locuitorii polonezi ai Poznańululi și ai altor orașe inițiaseră insurecția împotriva Germaniei. Forțele insurecționale erau formate din voluntari veterani ai primului război mondial și din membrii Polska Organizacja Wojskowa (Organizația Militară Poloneză) din zona ocupată de Prusia la ultima împărțire a Poloniei, urmașa Straż Obywatelska, redenumită mai târziu Straż Ludowa
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
Poloneză) din zona ocupată de Prusia la ultima împărțire a Poloniei, urmașa Straż Obywatelska, redenumită mai târziu Straż Ludowa. Corpul diriguitor al forțelor insurecționale era "Naczelna Rada Ludowa" (Înalta Radă Populară). La început, membrii acestui consiliu au fost împotriva declanșării insurecției, dar au terminat prin a o sprijini câteva zile mai târziu, (în mod neoficial - 3 ianuarie 1919, iar în mod neoficial 8 - 9 ianuarie 1919). Comandanți militari au fost numiți căpitanul (mai târziu maiorul) Stanisław Taczak și generalul Józef Dowbor-Muśnicki
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]
-
a o sprijini câteva zile mai târziu, (în mod neoficial - 3 ianuarie 1919, iar în mod neoficial 8 - 9 ianuarie 1919). Comandanți militari au fost numiți căpitanul (mai târziu maiorul) Stanisław Taczak și generalul Józef Dowbor-Muśnicki. Coordonarea în timp a insurecției a ținut mai degrabă de întâmplare, deoarece, între octombrie 1918 și primele luni ale anululi 1919, Germania era slăbită de de conflictele interne, cu soldații și marinarii militari răsculându-se împotriva monarhiei și a generalilor incapabili. După semanrea armistițiului din
Marea Revoltă Poloneză () [Corola-website/Science/305107_a_306436]