681 matches
-
țara asta, spuse el, zâmbind forțat. Le-arăt eu cum moare Asai Nagamasa! Nagamasa coborî scara Întunecoasă a turnului de pază. Vasalilor care-l urmau li se părea că-și Însoțeau seniorul În măruntaiele pământului. — Ce... ce se Întâmplă? se lamentă unul dintre generali, la jumătatea scării. — Onogi Tosa, Asai Genba și Mitamura Uemon au trecut la inamic, răspunse alt general. Un altul adăugă, cu amărăciune: — Deși erau vasali superiori, au trădat Încrederea ce li se acordase când au fost Însărcinați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și spuse: — Stăpâne... mor... Cu palmele lipite de țărână, În semn de supunere, capul Îi căzu la pământ. Purtase și câștigase o bătălie mult mai amarnică decât aceea de pe câmpul de luptă. — Încă un suflet viteaz s-a pierdut, se lamentă cineva În spatele lui Nagamasa, intonând apoi, Încet, o rugăciune. Clinchetul rozariului răsună În tăcerea ce se lăsase. Când se Întoarse, Nagamasa văzu că era marele preot, Yuzan - alt refugiat din război. — Cu părere de rău am auzit că Seniorul Hanamasa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și stindardele inamicului apăreau peste toți munții, văile și râurile. Un castel cu asemenea mjiloace defensive naturale putea fi apărat, dar, prin Însăși natura poziției lui, Întăririlor le era foarte dificil să ajungă până la el. — Nu putem face nimic, se lamentă Hideyoshi. Parcă ar fi recunoscut că, În calitate de general, nu avea nici cea mai vagă idee pentru o strategie. În sfârșit, la căderea nopții, le ordonă oamenilor lui să aprindă focuri. Focuri cât mai mari. Curând, Începură să se vadă flăcări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
tradițiile fostului lor senior; comandanții și soldații se poartă virtuos, urmând Calea Samurailor. Cei câțiva soldați pe care i-am luat prizonieri sunt de o duritate impresionantă și fierbe de ostilitate. Când văd toate acestea, nu pot să nu mă lamentez că această invazie va fi prea dife... — Hideyoshi, Hideyoshi, Îl Întrerupse Nobunaga, cu o expresie de nemulțumire. Ce-mi poți spune despre Castelul Miki? Într-acolo se Îndreaptă Nobutada. — Mă Îndoiesc că va cădea cu ușurință, chiar ținând seama de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de copaci, unde erau priponiți vreo zece cai. Shikanosuke nu-i observă. Luntrea care-i ducea familia ajunsese cam pe la jumătatea râului. Vântul din luncă Îi umfla pieptul și toată priveliștea Îi uimea ochii plini de lacrimi. Ce jalnic, se lamenta el. Ca tată și ca soț, i se frângea inima la gândul destinului familiei lui rătăcitoare. Chiar și cel mai viteaz luptător are sentimente și se spunea că Shikanosuke era mai sentimental decât majoritatea oamenilor. Curajul și spiritul său cavaleresc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
a Opta. Dintr-o dată, boala lui Hanbei Începe să se Înrăutățească și, de astă dată, se părea că niciodată n-avea să mai pună armura pe trupul său suferind. „Ah, oare mă abandonează și cerul, În cele din urmă?“ se lamenta Hideyoshi. „Hanbei e prea tânăr și deosebit ca să moară. Nu-i poate acorda soarta mai mult timp?“ Se Închisese În coliba unde zăcea Hanbei, stând cu prietenul său bolnav zi și noapte, dar, În seara aceea, când el fu chemat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În lacrimi. Dacă tot ne-a fost scris să ajungem aici, mai bine am fi rămas În castelul cel nou de la Nirasaki. Ce jalnic. Așa se cade să arate soția seniorului clanului Takeda? Lăsate În voia lor, femeile plângeau nenorocite, lamentându-se, la nesfârșit, una alteia. Katsuyori se duse la soția lui, pentru a o Îndemna să plece: — Tocmai i-am ordonat ajutorului meu să-ți aducă un cal. Chiar dacă am putea sta mai mult timp aici, regretele noastre nu s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și se Înapoiară la castel, vasalii lui Muneharu Își urmară stăpânul În moarte. Când ajunse la Templul Jihoin, Mosuke raportă actul de seppuku al lui Muneharu și-i depuse capul În fața scaunului de campanie al lui Hideyoshi. — Ce păcat, se lamentă Hideyoshi. Muneharu era un samurai excelent. Niciodată nu păruse mai mișcat ca atunci. Dar, nu peste mult, Îl chemă pe Ekei. Când călugărul sosi, Hideyoshi Îi arătă imediat un document. — Tot ce mai rămâne acum de făcut e schimbul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
se gândiseră nici o clipă la ce intenții avusese Hideyoshi. Katsuie mai avea un viu vitreg, pe Katsutoshi, un băiat care urma să Împlinească cincisprezece ani În același an. Acei membri ai clanului Shibata cărora le păsa cât de cât, se lamentau că, dacă relația dintre Katsuie și Katsutoyo era atât de rece, nu puteau decât să se teamă pentru viitorul clanului. — Katsutoyo e atât de nehotărât, se plângea Katsuie. Niciodată nu face nimic cu adevărată limpezime și hotărâre. Nici măcar nu are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
un timp, fusese cuprinsă de bucurie. Dar ordinul de retragere rapidă nu fusese dus la Îndeplinire. De fapt, Genba Îi alungase pe toți trimișii, refuzând să-i asculte și zâmbindu-le disprețuitor. — Of, nepotu-meu ăsta o să-mi scurteze zilele, se lamenta Katsuie, abia putându-se stăpâni. Când se află despre zâzania internă din statul major - faptul că Îndărătnicia lui Genba era criticată de Katsuie - bucuria din tabără păli. — Alt trimis a părăsit tabăra. — Cum? Încă unul?! Du-te-vino-urile repetate Între tabăra principală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Maeda fusese ca o pădure solitară, stând liniștită În mijlocul norilor haosului. Care era situația În tabăra lui Katsuie, Începând cu noaptea trecută? Katsuie trimisese cinci mesageri diferiți la Genba și fiecare se Întorsese cu un eșec total. Apoi, Katsuie se lamentase că nu mai era nimic de făcut și se culcase resemnat amarnic. De fapt, nici n-ar fi trebuit să poată dormi: ce semănase, aceea culegea - favoritismele sale față de Genba ascunseseră otrava iubirii oarbe. Făcuse o gravă greșeală, lăsându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sovieticilor și a autorităților de la București făcea un serviciu, direct sau indirect, Reich-ului. Nu putem, totuși, să nu observăm că legionarii implicați în acțiunile „Guvernului de la Viena” aveau o gândire ambivalentă, cu numeroase accente ilogice. Pe de o parte, se lamentau că România era sovietizată, pretindeau că veniseră să lupte alături de germani contra rușilor, dar evitau sabotajele, pretextând posibilele represalii care s-ar fi abătut asupra populației. Un martor german implicat în evenimente dezvăluia că acțiunea de parașutare a germanilor și
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
tocmai această preocupare (sârboaica era „văduvă” - căci fiul lui Neagoe de la Craiova suferise un soi de „moarte civilă” - și încă nu se călugărise, era „boieroaică”). Mormintele (lângă care Anton Maria del Chiaro și, după el, Grischini le vedeau pe văduve lamentându-se: „în fiecare dimineață, devreme, venea biata lui soție [o preoteasă din Târgoviște - n.m. D.H.M.] să ardă tămâie în jurul mormântului și punea o lumânare aprinsă în partea unde era capul mortului și așezând pe pământ, cânta o povestire lungă și
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
pricestuit trupului și sângelui Domnului nostru Isus Hristos. Iar cînd au fost seara, pre la cină, l-au omorât în trapezăriia mănăstirii”. Faima individuală și onoarea familiei Stoica Ludescu, în urma uciderii postelnicului Constantin Cantacuzino din porunca Voievodului Grigore I Ghica, se lamentează (declanșează un fel de „plângere universală”) și blesteamă: „O, diavole, rău pizmaș neamului omenesc, cum prelăstiși tu pre Gligorie-vodă de omorî pre Costandin fără judecată, fără vină nimic? Iar țara toată plângea pre Costandin postelnicul, că au pierdut un stâlp
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
al fundamentalei solitudini, o - fie și temporară - solidaritate umană. Când crede a o fi găsit, jubilează, își manifestă febril bucuria și încrederea, bravează chiar, iar în momentul decepției, descoperindu-se exclus și trădat, sau numai bănuindu-se ca atare, se lamentează patetic, înfășurat în largi falduri retorice gata să ia drept martor al injustiției și catastrofei cosmosul întreg, pentru a sfârși într-un fel de resemnare stoică, precum un alt scut împotriva singurătății. Angajarea fără rezerve a lui Voronca în demersul
[Corola-publishinghouse/Science/1852_a_3177]
-
euro (!!!), singura problemă e că nu mai avem țară, politica economică ne-o face F.M.I.-ul, celelalte politici U.E., iar noi asistăm la construirea capitalismu-lui, ca Bulă pe timpuri, și ne mai mirăm din cînd în cînd și ne mai lamentăm că nu o ducem prea bine. Mă tem că acest rol de slugi e foarte adînc înrădăcinat în subconștientul nostru colectiv, în matricea noastră culturală, încît la declanșarea crizei am ajuns să ne bucurăm că deținem, "avantajul subdezvoltării". În concluzie
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
de la audibil la vizibil, prin ce auzi și îți imaginezi, prin efectul trompe-l'oeil. În cazul dramaturgului insular este vorba despre geniul ce i se recunosc fățiș. El nu se poate plînge de propriul destin literar, ajungînd să se lamenteze că are și inamici declarați precum Robert Greene, oricînd dispus să-l denigreze fără alt motiv decît invidia mai puțin înzestraților, ca de pildă: "se află acolo un parvenit, o cioară împodobită cu penele noastre, care cu inima sa de
Hamlet s-a născut acum patru secole by Mihai Stoian () [Corola-journal/Journalistic/15917_a_17242]
-
Filozofia" acestui monolog grav este obiectivitatea, față de care atitudinea receptivă cea mai convenabilă e aparenta impasibilitate: "Ca să glumești, nu-ți trebuie cine știe ce inteligență, ba aș zice că lipsa acesteia este o condiție. Omul inteligent nu rîde (dar nici nu se lamentează), fiindcă pentru el toată lumea e coerentă, fiecare mișcare justificată, scutită de ineditul grosolan. În același timp însă lucrurile se apropie de el evolutiv și sînt deci inedite, vii, încă neabstractizate de mănușa de gheață a minții. Rostul său e să
"Spațiul dintre viață și artă" by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/17070_a_18395]
-
în urmă cu câțiva ani la Festivalul de la Neptun: O literatură „medie” (pp. 266 - 271). În opinia autorului, de un optimism reconfortant, la capitolul vizibilitate, literatura noastră nu stă chiar așa de rău cum se tem (și, temându- se, se lamentează) unii. (Iarăși discursul public are parte de o corecție necesară). Argumentele sunt statistice: cele aproape treizeci de milioane de vorbitori de limbă română nu reprezintă chiar o cantitate neglijabilă. Bine reprezentați și în străinătate, unde există comunități solide, putem sta
Sufletul cărților by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/3808_a_5133]
-
Culmea e că cei mai vocali, cei mai agresivi în disputele cu organele de ordine erau cumpărătorii. Dacă ciobanii-măcelari se mulțumeau să spună că e munca lor și că fac ce vreau cu ea ("L-am hrănit cu biberonul!", se lamenta un frumos ciobănel extracarpatic, aruncând priviri înduioșate spre mielul pe care tocmai îl "executase" cu mișcări experte), cumpărătorii-orășeni deveniseră, parcă, membri ai baroului civic: "De ce nu se contruiește locuri speciale? De ce e ocupate piețele de mafioți? De ce nu se gândește
România: un ecorșeu (1) by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/17102_a_18427]
-
stingea viața din el. Cînd fața i s-a vlăguit, mama a început să jelească. O parte din ea s-a desprins și a pornit să jelească prin toată casa, unde, de acum înainte se va văita și se va lamenta pe vecie. O simt trecînd prin mine. Trupul ei acoperă trupul lui Carlton. În jurul casei noastre, noaptea de Ohio freamătă și zumzăie. Piatra îngustă, ca un deget cenușiu, de pe mormîntul lui Carlton, se sumețește printre celelalte morminte, sub ochii albi
Michael Cunningham - O casă la capătul lumii by Antoaneta Ralian () [Corola-journal/Journalistic/11891_a_13216]
-
variație psihologică. Aș putea enumera o groază de astfel de defecte, din listă lipsind look-ul filmului care are câteva secvențe psihedelice simpatice. Acum, bietul lungmetraj, are ceva circumstanțe atenuante: nu a dres-o la casa de încasări pentru că, se lamentează Maybury, campania de marketing l-a prezentat drept un film de groază. Relația dintre regizor și principala actriță, Keira Knightley, a debutat furtunos cu replica lui, ,nu te vreau în acest film". Plus că bietul britanic a fost forțat să
O premieră cu tâlc și două DVD-uri fără by Alexandra Olivotto () [Corola-journal/Journalistic/10871_a_12196]
-
cu intenția clară nu doar de a-l câștiga de partea lor pe Ceaușescu, dar și de a-l obliga, în fața delictului de trădare pe care i-l semnalau, să ia o decizie în forță. "Ne-am trezit prinși, se lamentează același Dan Zamfirescu, între două focuri egal de violente, al ŤEuropei libereť și al ŤRomâniei literareť. Din acel moment cea mai perfectă coincidență de acțiune s-a stabilit între postul domnului Noël Bernard și instituția tovarășului Macovescu, elogiile grupului Monica
Actualitatea by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/11921_a_13246]
-
suscitate în cursul evocării lui E. Lovinescu. Ele sunt însă active, chiar dacă nemărturisit, în toate evocările. Ștefan Aug. Doinaș nu-și dezminte nicăieri în aceste pagini organica-i discreție, el nu-și exhibă aprehensiunile și nu va putea fi surprins lamentându-se, dar peste tot, în subtext, ca o apă freatică, poate fi percepută nu teroarea, cuvântul ar fi excesiv, dar neîndoielnic o anumită angoasă a trecerii. Cu toate acestea, tonul evocărilor rămâne în general de o senină detașare, umbrit doar
Nostalgii lucide by Radu Ciobanu () [Corola-journal/Journalistic/12931_a_14256]
-
din Cernăuți, două imense centre de cultură aflate astăzi la hotarele unor vaste spații slave. Dincolo de amintirea reînviată a unei mari fraternități poetice, stimulat de Rarogne, așa cum o arată finalurile celor două versiuni ale Elegiei valaisiene, Celan începe să viseze, lamentându-se, la tinerețea lui (vacanța de Paști și cea de vară din 1947, petrecute în România) și la îndepărtatele lui afinități (Ossip Mandelstam, fratele lui întru poezie, și întinsa Rusie). Nu există nici o contradicție între acești poli de reflecție, din
Elegie valaisană a lui Paul Celan și România by Marieva Ionescu () [Corola-journal/Journalistic/4883_a_6208]