1,107 matches
-
și ale teistului conte Volney. Unul dintre avantajele locuirii în Brooklyn a fost ocazia lui Whitman de a vedea oameni faimoși în zilele în care aceștia vizitau New York City. Astfel, el i-a văzut pe președintele Andrew Jackson sau pe marchizul de Lafayette. Acesta din urmă a ajuns personajul principal al uneia din poveștile legate de copilăria lui Whitman, deoarece, în timpul vizitei sale la New York l-a ales pe micuțul Walt (avea pe-atunci doar șase ani) din mulțime și l-
Walt Whitman () [Corola-website/Science/308084_a_309413]
-
de protecția și aprecierea influentului câștigător al premiului Nobel pentru literatură Kawabata Yasunari. este, așa cum îi indică chiar titlul, un roman confesiv, în care naratorul, copilul și adolescentul Tenkatsu pare să fie mai atras de brutalitatea unor imagini furate din marchizul de Sade sau de petele de sânge de pe torsul Sfântului Sebastian, al cărui martiriu îl descoperă în reproducerea unei pânze de Guido Reni, decât de poveștile cu zâne. Romanul " Confesiunile unei măști" a fost publicat pentru prima dată în anul
Yukio Mishima () [Corola-website/Science/298874_a_300203]
-
a gândirii transumaniste", filosoful transumanist Nick Bostrom localizează rădăcinile transumanismului în umanismul renascentist și Iluminism. De exemplu, Giovanni Pico della Mirandola chema oamenii să-și "sculpteze propria statuie", René Descartes considera ameliorarea umană unul dintre fructele abordării sale științifice, iar Marchizul de Condorcet specula asupra folosirii științei medicale pentru extinderea duratei vieții umane. În secolul XX, un precursor direct și influent al conceptelor transumaniste a fost eseul "Dedal: știința și viitorul" din 1923 al geneticianului J.B.S. Haldane, care prezicea că urmau
Transumanism () [Corola-website/Science/299200_a_300529]
-
îl aseamănă cu Pirgu descris de Mateiu Caragiale: ""Maurice îmi mânca o mare parte din timp. Metisul ăsta se lipise de mine ca un scaiete. Oricât îl zgâlțiam tot mai rămânea ceva. Ziua mă acompania la "Golden Tortoise" sau la "Marchizul de Cornouailles", seara juca șah. Când aveam rendez-vous-uri cu femei îmi dădea târcoale. Știam că-l voi găsi prim împrejurimi și că mă va pisălogi cu întrebări: cum a fost? cine a fost? în ce fel? etc. Cu fragmentele astea
Mihail Fărcășanu () [Corola-website/Science/311166_a_312495]
-
Științe ale Informației, Áquila - GED, Lda., Lisabona. Creator al sistemului ATHOS destinat arhivelor virtuale complexe. Din 2003, director fondator al firmei Cyberlex; creator lingvistic al variantei spaniole și portugheze al programului Tropes pentru analiză semantică a conținutului textual. Premiul Fundației Marchizul de Pombal, pentru „Inovație și Tehnologie”, pe 2003. 2006 - 2008, profesor la Universitatea Modernă din Lisabona, Facultatea de Psihopedagogie, unde a condus cursul Introducere în intervenția psihopedagogică I. 2009 și până în prezent, expert pe termen lung, UEFISCDI, București.
Dan Caragea () [Corola-website/Science/308610_a_309939]
-
grav afectate. La hotărârea lui Sixt al V-lea, rămășițele umane ale celor doi papi spanioli au fost depozitate în două morminte temporare. Însă, în 30 ianuarie 1610, acestea au fost exumate în timpul nopții, pe ascuns, de către cardinalul Capătă și marchizul de Billena, aceștia ducându-le la biserică spaniolă Santa Maria de Monserrato din Romă. Aici, în urma unei dispute din interiorul clerului bisericii de Monserrato, rămășițele au fost depozitate într-o cutie de lemn, rămânând până în anul 1899 într-un colț
Papa Calixt al III-lea () [Corola-website/Science/305435_a_306764]
-
lui Venus"" și ""Bachanala"". Artistul va lucra mai mulți ani (1518-1523) la aceste "poeme" - după cum le numește - fără a neglija alte comenzi și tematici. În anii 1523-1525 se duce în câteva rânduri la Ferrara, unde cunoaște pe Federico II Gonzaga, marchiz de Mantova, și pe Isabella d'Este, muza și mecena artiștilor. În Ferrara, Baldasare Castglione scrie ""Curteanul"" - operă care va fi studiată apoi în întreaga Europă apuseană. După devastarea Romei (""Sacco di Roma"") de către armatele imperiale ale lui Carol Quintul
Tiziano Vecellio () [Corola-website/Science/298686_a_300015]
-
îl joacă acestea pentru existența umană: „Filosofia pe care o cultiv nu este atât de barbară și nici atât de sălbatică încât să respingă folosința pasiunilor; dimpotrivă, doar în această folosință pun eu tot farmecul și fericirea vieții acesteia” ("Scrisoarea către marchizul de Newcastle" din martie sau aprilie 1648). Ceea ce are importanță este înțelegerea mai bună a mecanismului lor, pentru a le putea controla prin voință, în loc ca aceasta să se supună lor. Astfel, „chiar cei care au sufletele cele mai slabe
Pasiunile sufletului () [Corola-website/Science/331678_a_333007]
-
camera rece de hotel, fosta împărăteasă n-a putut rezista atacurilor de astm. La ora două după-amiaza a suferit o insuficiență respiratorie care a dus la stop cardiac. Pe moarte fiind, i-a spus Mariei Isabel de Andrade Pinto (cumnata marchizului de Tamandaré): "Maria Isabel, nu mor de boală ci de regret și păreri de rău!" Ultimele ei cuvinte au fost: "Mi-e dor de fiica mea și de nepoți. Nu-i pot îmbrățișa pentru ultima oară. Brazilia, țară minunată...acolo
Teresa a celor Două Sicilii () [Corola-website/Science/321264_a_322593]
-
(n. 13 mai 1764; d. 17 martie 1830), născut Laurent Gouvion, marchiz de Saint-Cyr, a fost un general, Mareșal al Franței (1812) și om politic francez ce a îndeplinit funcția de ministru de război după A doua Restaurație a Bourbonilor. Voluntar în 1792, luptă în armata Rinului ca ofițer de stat major
Laurent de Gouvion Saint-Cyr () [Corola-website/Science/313133_a_314462]
-
În timpul campaniei din 1813 este capturat de austrieci. Nu se raliază Împăratului în timpul celor „100 de zile” și Restaurația franceză îi oferă postul de Ministru de Război (1815 și apoi 1817-1819) și pe cel al Marinei, cât și titlul de marchiz. Numele său este înscris pe Arcul de Triumf din Paris.
Laurent de Gouvion Saint-Cyr () [Corola-website/Science/313133_a_314462]
-
o profundă legătură spirituală care constituia în primul rând un prilej de schimb de idei, nu o simplă legătură socială. Pentru Demetriescu, prietenia este sentimentul descris de Marcus Pacuvius în tragedia "Dulorestes" - citat de Cicero în "De Amicitia" - este amiciția marchizului de Posa pentru Don Carlos din tragedia lui Schiller sau cea a lui Basanio pentru Antonio din "Neguțătorul din Veneția" a lui Shakespeare. Chiar dacă analogiile de acest gen par să prezinte prieteniile lui ca un exercițiu literar, Anghel Demetriescu era
Anghel Demetriescu () [Corola-website/Science/307180_a_308509]
-
ei a fost înființată prima universitate la Bayreuth, între 1742-1743 (timp de 471 de zile), la început în clădirea „Lateinschule” (din Piață Kirchplatz), apoi în clădirea „Postei” (stradă Friedrichstrasse 15). Wilhelmine este înmormântata în biserică Schlosskirche din Bayreuth, împreună cu soțul (marchizul Friedrich) și fiică. În același răstimp, multi demnitari din anturajul Wilhelminei și-au ridicat palate impozante în Bayreuth (Palais D'Adhemar, Palais Gontard, palatul de pe strada Richard Wagnerstr.2 etc). Stilul arhitectonic al clădirilor din epoca Wilhelminei a fost baroc
Bayreuth () [Corola-website/Science/304374_a_305703]
-
coroane aur din momentul în care trupele spaniole ar fi pus piciorul pe pământul Angliei. Pregătirile au durat până în luna mai a anului 1588, dată la care "" era gata să ridice ancora. Sef al expediției este numit Alváro de Bazán, marchiz de Santa Cruz, marinar încercat, aureolat de faima de a fi fost amiral-șef al flotei spaniole, componentă a flotei combinate creștine care, în 1571, la Lepanto, a zdrobit flota turcească. Neșansa spaniolilor a făcut ca marchizul să moară pe
Invincibila Armada () [Corola-website/Science/316925_a_318254]
-
Alváro de Bazán, marchiz de Santa Cruz, marinar încercat, aureolat de faima de a fi fost amiral-șef al flotei spaniole, componentă a flotei combinate creștine care, în 1571, la Lepanto, a zdrobit flota turcească. Neșansa spaniolilor a făcut ca marchizul să moară pe neașteptate, la 9 februarie 1588, în ajunul plecării expediției. Filip al II-lea a optat pentru o comandă distinctă și a făcut o alegere inspirată în cazul ducelui de Parma, comandantul trupelor spaniole din Țările de Jos
Invincibila Armada () [Corola-website/Science/316925_a_318254]
-
IV), restul a fost împărțit între participanții la expediție. Mulți locuitori, izgoniți din casele lor, au părăsit orașul pentru totdeauna. Cucerirea orașului trebuia să aducă de la sine și un nou conducător ales de cavalerii cruciați. Toul părea să anunțe alegerea marchizului Bonifaciu de Montferrat-rolul său anterior de conducător de cruciadă, capacitățile personale, legăturile sale bizantine, dar dogele Enrico Dandolo prefera o figură mai puțin marcantă, iar coeziunea grupului venețian în fața diviziunilor grupului franc îi permitea să impună alegerea Contelui Balduin de
Alexios al V-lea Ducas Murtzuphlos () [Corola-website/Science/316646_a_317975]
-
În Bătălia de la Garigliano s-a dat pe 29 decembrie 1503 între o armată spaniolă sub comanda lui Gonzalo Fernández de Córdoba și o armată franceză comandată de Ludovic al II-lea, marchiz de Saluzzo. Gonzalo Fernández de Córdoba a lansat un atac surpriză împotriva francezilor și a obținut o victorie decisivă, punând capăt oricărei rezistenței franceze. Pe 11 noiembrie 1500, Ludovic al XII-lea al Franței și Ferdinand al II-lea de
Bătălia de la Garigliano (1503) () [Corola-website/Science/336810_a_338139]
-
părăsit regiunea cu aproape 200 de ani în urmă, mai devreme de a trăi în Elveția, pentru a scăpa astfel de persecuțiile religioase din secolul al XVII-lea. Ramura mai tânără a familiei a rămas în Marsilia. Șeful de familie, marchizul de Candolle, a fost consul la Nisa (1823). În anul 1802, Augustin s-a căsătorit cu Anne-Françoise Torras (1782-1854) cu care a avut trei copii: Amella Louise (1803-1804), Alphonse Louis Pierre Pyrame (1806-1893), și Benjamin Charles François (1812-1825). Patru generații
Augustin Pyramus de Candolle () [Corola-website/Science/336692_a_338021]
-
1831, lăsând o avere considerabilă: 14 moșii și târgușoarele Ștefănești și Podu Iloaiei, unde funcționau 40 de crâșme. Luxița Paladi s-a căsătorit mai întâi cu logofătul Nicolae Cantacuzino-Pașcnu, de care s-a despărțit, și apoi cu Don Emanuel Acunia, marchiz de Bedmar, grande al Spaniei, senator și membru al Jockey-Club-ului din Paris. Acesta provenea din familia diplomatului spaniol din timpul regelui Filip al II-lea, cardinalul Alonso de la Cueva Benarides, marchiz de Bedmar. Avea în proprietate un castel la Canillijos
Biserica Albă din Baia () [Corola-website/Science/308813_a_310142]
-
s-a despărțit, și apoi cu Don Emanuel Acunia, marchiz de Bedmar, grande al Spaniei, senator și membru al Jockey-Club-ului din Paris. Acesta provenea din familia diplomatului spaniol din timpul regelui Filip al II-lea, cardinalul Alonso de la Cueva Benarides, marchiz de Bedmar. Avea în proprietate un castel la Canillijos (Spania), iar sora sa era ducesa de Vinona. După cum scrie paharnicul Costandin Sion în “Arhondologia Moldovei”, "“de la hatmanul Constantinică rămâind numai o fată Luțica și foarte ră de muscă fiind, n-
Biserica Albă din Baia () [Corola-website/Science/308813_a_310142]
-
toți feciorii de boieri unul ca să poată sătura. Au purces, au cutrierat toată Europa, au cercat toți berbanții, și ș-au găsit pe un jidov spaniol și l-au luat barbat, cu carele pe la 1844 venind aice, și numindu-l Marchiz de Bedmar, ș-au vândut toate moșiile și țiganii, și s-au dus înapoi la praznicu dracului”". În testamentul său din 13 martie 1859, subscris la 19 iulie 1859 în orașul Napoli (Italia), boieroaica Luxița Paladi, marchiză de Bedmar, dispunea
Biserica Albă din Baia () [Corola-website/Science/308813_a_310142]
-
avut un singur fiu, Rodrigo Acunia, care a murit fără urmași. Fostul ei soț s-a recăsătorit mai târziu. Moștenitorii averii sale au fost pe rând Don Rodrigo Acunia (fiul Luxiței Paladi, care a murit fără urmași), Don Emanoil Acunia, marchiz de Bedmar (soțul Luxiței) și apoi Carolina Montofor și Garcia Infanta Marchiză de Bedmar (a doua soție a marchizului). Niciunul dintre ei nu au îndeplinit voința defunctei referitoare la rezidirea bisericii vechi din Baia. În consecință, la 26 iunie 1886
Biserica Albă din Baia () [Corola-website/Science/308813_a_310142]
-
Moștenitorii averii sale au fost pe rând Don Rodrigo Acunia (fiul Luxiței Paladi, care a murit fără urmași), Don Emanoil Acunia, marchiz de Bedmar (soțul Luxiței) și apoi Carolina Montofor și Garcia Infanta Marchiză de Bedmar (a doua soție a marchizului). Niciunul dintre ei nu au îndeplinit voința defunctei referitoare la rezidirea bisericii vechi din Baia. În consecință, la 26 iunie 1886, Epitropia bisericii Baia (reprezentată de avocatul Alecu Avram) și preotul Vasile Zaharescu au dat-o în judecată pe Carolina
Biserica Albă din Baia () [Corola-website/Science/308813_a_310142]
-
Marquises, iar în limba locală (marcheziană): Te Henua ’enana în dialectul nordic și Te Fenua ’enata în cel sudic. și-au primit numele de la navigatorul spaniol Álvaro de Mendaña care le-a descoperit în 1595 și le-a numit "Insulele Marchizului de Mendoza" în onoarea viceregelui de Peru, García Hurtado de Mendoza, marchiz de Cañete. Insulele Marchize sunt singurele zone de pe pământ unde se folosește fusul orar . Arhipelagul este alcătuit din 12 insule și câteva bancuri de nisip, care se împart
Insulele Marchize () [Corola-website/Science/327205_a_328534]
-
și Te Fenua ’enata în cel sudic. și-au primit numele de la navigatorul spaniol Álvaro de Mendaña care le-a descoperit în 1595 și le-a numit "Insulele Marchizului de Mendoza" în onoarea viceregelui de Peru, García Hurtado de Mendoza, marchiz de Cañete. Insulele Marchize sunt singurele zone de pe pământ unde se folosește fusul orar . Arhipelagul este alcătuit din 12 insule și câteva bancuri de nisip, care se împart în două grupuri distincte, atât din punct de vedere geografic, cât și
Insulele Marchize () [Corola-website/Science/327205_a_328534]