1,266 matches
-
căsuță cu o ușă, două ferestre și hogeagul din care iese codița unui cârlionț de fum. Satul fulgilor e numai în ochii copiilor. Geamul e o filă veche din cartea îngerilor. Așa începe iarna: într-o dimineață albă, cu copaci moșnegi și alți copii”. (Ionel Teodoreanu ) ,, Fără de știre, sufletul i se umpluse de toamnă, presimțind cât e de plină de semne de întrebare viața, simțindu-se ca o frunză în fața viitorului.” ( Ionel Teodoreanu ) ,,Arta este concentrare a vieții”. ( Balzac) ,,Cel ce
ASCULTÂND TĂCERI… by IONEL SPÂNU, DOINIŢA SPÂNU () [Corola-publishinghouse/Science/286_a_570]
-
el s-a întins pe haină lîngă fereastră, tu suportă mirosul picioarelor bătrînei, te-a și apostrofat că stai cu nasul în ele, ca o pupăză stă în mijlocul sălii! vituperează baba, bărbatul în picioare ascultînd mirat despre el, neliniștită cîrdășie! moșneagul trage la mîna scriitoare, călugărul a fugit într-o clipă, elocvența însăși aceștia, și nu ce susțin, dar ce includ în preț, plata în ceea ce ești! mărturie pentru clipa de acum aduce musca de pe cimentul sălii, ține minte după pași
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
masa cu trei verze în treflă, comerț la domiciliu, Țibeni cartofii nu putrezesc de la ploaie, ci de la boala lor, timpul nu e frumos căci și ploaia e frumoasă! a trebuit să mă răzbun repede pe vorbe înainte să plec, vine moșneagul în loc, foarte bătrîn, toiagul dintr-o rămășiță de pe la gatere, patru fețe lustruite de purtare, net dolicocefal, facies carpatic, obrajii supți, om de sit arheologic autohton, degetele de pe băț le strîng și le desfac, mă cercetezi, mai rămîne jetul discursiv, de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
Motrescu, la el trei săptămîni, eu în februarie pe 20, pe 21 tre' să merg la Iași, dacă oi muri mi-o puni acolo-n groapă! da' ai carte de muncă! da, mulțumesc, da' vrei să-nnebunesc acasă? am doi moșnegi șî copchilu' meu, de vis trandafirii Huși, furgonetă, povestea angajării lui Florin rescrisă, poate în interesul lui, acum liminar te pălește, se întîmplau și nu știai cum să le iei, la Podu Iloaiei cele două-trei vagoane circulate și pe Mers
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1465_a_2763]
-
de parcă dormea. Pentru asemenea ceasuri de vorbărie cu bătrânul Țibulcă, conu Mihai Își făcuse În fundul grădinii acolo o portiță, Îngustă de tot de nu puteai trece prin ea decât În cant. Pe această portiță trecea conu Mihai la prietenul său, moșneag de o sută de ani”. Întâmplarea cu schimbatul hainei să nu fie recunoscut la uratul de Crăciun, a fost alta... Îmbrățișându-vă pe amândoi, vă doresc mult bine, Ion Olteanu 10 București, 12 oct. 2001 Dragii mei prieteni, Dnă și
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1277]
-
lui și a fraților săi, Alexandru și Vlăduț, unde bătrânii lui părinți trebăluiau, „supravegheați”, zi și noapte, de milițieni înțesați prin șură, cotețe și șoproane, poate pun mâna pe „bandit”. Când..un tufar, la marginea pădurii, se mișcă și, un moșneag ca din cărțile de povești cu poze, din copilărie se ivi urcând, cu fereală, în inima pădurii. Era un bătrân venerabil, cu barbă și mustăți albe, lungi, încins peste mijlocul încă drept, cu un chimir, lat de o palmă domnească
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
de amintirea, doar a unora dintre minunații și inegalabilii noștri profesori, m-am uitat pe fereastră, afară, în curtea școlii, în „Patratul cu castani”. Am tresărit.. Castanii care mi-au ocrotit întreaga copilărie și adolescență la umbra lor,.. păreau niște moșnegi, împovărați de ani, frânți de șale și lipsiți de vlagă. Era mai mult decât deprimant, să-i vezi cât de scunzi au ajuns. Rezemat de pervazul ferestrei, cu mâinile împreunate și sufletul plin de dragoste, i-am mulțumit lui Dumnezeu
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
caldă, pentru octombrie. Soarele se suise pe cer, aproape de amiezi. Vântul mângâia frunzele îngălbenite ale bătrânilor castani, cu un foșnet blând... abia șoptit. Castanii, care ne-au ocrotit copilăria și adolescența la umbra lor deasă, împovărați de ani.. păreau niște moșnegi frânți de șale, istoviți și lipsiți de vlagă. Desfrunziți, cu trunchiul noduros și crengile strâmbe, sucite într-o coroană împuținată, păreau niște ființe fantastice încremenite, cătând spre cer. Era mult prea întristător, să-i revezi astfel.. Poate că.. ne așteptau
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
perioada 1-23 martie, adică până la primul eveniment astronomic notabil, chiar dacă nu la fel de evident precum solstițiul, echinocțiul de primăvară adică, cu ceva de genul „teritoriului nimănui“, ceva nedecis Între iarnă și vară, cu cele 9 sau 12 babe, plus tot atâția „moșnegi“, ceva mai blânzi. À propos de acest număr: pare-mi-se că un total de 24, față de altul de 18, acoperă mai bine diferența până la 23 martie, cu atât mai mult cu cât calendarul iulian, oficialul imperiului, cam rămânea În
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
cu fetele. Și tot „dau colțul“ până ce, pe la 85 de ani, la aceeași sută de femei, rămân doar 50 de bărbați. Iar o sută de femei centenare nu-și pot depăna amintirile decât la - vai de capul lor! - 20 de moșnegi, desigur tot centenari... Pentru că mai sunt, ca orice pisică, și deștept - nu degeaba numele meu latinesc e Felis catus, adică pisică isteață -, și analist, să scormon puțin la rădăcini. Rădăcini, pentru că sunt două. Una e cantitatea de apă, mai mică
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
de stat național În favoarea imperiului, ba Începuse deznaționalizarea, mai precis grecizarea. Dar, cum acea zi de sub semnul lui Burebista a existat cu adevărat, ce importanță mai are care a fost? Ea poate fi o convenție, precum data din buletinul vreunui moșneag născut În vremuri nu prea exacte Întru ale stării civile. Haide deci să rămân tot la Întâi decembrie, dar mai pe Înainte de era noastră. Și, cum amicul Cristi mă Înnebunește cu Triticum În loc de grâu, Felis În loc de pisică, Homo În loc de om
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
An 1989, care, în curînd, va ciocăni la ușile noastre. La anul și la mulți ani! N.Gr. Stețcu [Verso:] Moș Crăciun cu barba albă Vine ca și-n alte dăți Pe la blocurile noastre și ne-aduce bunătăți. A cam obosit moșneagul, Căci de-atîtea mii de ani Poart-o traistă grea în spate Cu daruri pentru sărmani. A bătut și-n ușa noastră Imediat ce a sosit. I-am deschis cu bucurie și în casă l-am poftit. Moș Crăciun, Moș Crăciun, Să mai
Scrisori către un redactor vol. I by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/859_a_1713]
-
a strecurat hoțește, ocupînd tot mai mult loc. I se reproșează mai ales că a pătruns în toate școlile publice, de unde reprezentarea nașterii în iesle a lui Iisus este exclusă în mod sistematic. Duminică, la ora trei după-amiaza, nefe ricitul moșneag cu barbă albă a plătit ca mulți inocenți pentru o greșeală de care se făcuseră vinovați cei ce vor aplauda la execuția lui. Focul i-a pîrjolit barba și Moșul a dispărut în fum. La finalul execuției a fost publicat
Toţi sîntem niște canibali by Claude Lévi‑Strauss () [Corola-publishinghouse/Memoirs/613_a_1373]
-
dintre focarele cele mai active ale păgînismului la omul modern. Rămîne de aflat dacă omul modern nu poate să-și apere la rîndul lui drepturile de a fi păgîn. Să facem, în încheiere, o ultimă observație : de la regele Saturnaliilor la Moșneagul Crăciun e o cale lungă ; pe drum, o trăsătură esențială - poate cea mai arhaică - a celui dintîi părea să se fi pierdut definitiv. Căci Frazer a arătat în trecut că regele Saturnaliilor este și el moștenitorul unui prototip din vechime
Toţi sîntem niște canibali by Claude Lévi‑Strauss () [Corola-publishinghouse/Memoirs/613_a_1373]
-
apă. Tot atunci s-a luminat puțin a ziuă și în fața noastră a apărut un moș cu barba lungă. Sau, poate, lumina timidă a cerului nu se schimbase, doar detunăturile dinspre râu trezindu-ne din ațipeala ori așteptarea noastră plicticoasă. Moșneagul, mic de statură, cu ochi scânteietori, purta pe cap o pălărie uzată, tuflită și caraghioasă. Pe umărul drept atârna într-un toiag o traistă nici plină, nici goală, în picioare avea opinci de cauciuc. Mai târziu mi s-a părut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
târziu mi s-a părut absurd ca acel personaj hidos și hilar să apară acolo. În urma noastră, drumul se înfunda, urca pe culmea colinei nisipoase, apoi dispărea. Peste deal nu exista nici o casă, nici un sat, pe o mare distanță. Totuși, moșneagul spre ogoarele noastre se îndrepta. Cât timp calul se odihni puțin, iar eu devenisem atent la ce se întâmplă în jur, moșneagul îi spuse tatei că nu putem merge mai departe, deoarece podul de lemn fusese luat la vale de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
culmea colinei nisipoase, apoi dispărea. Peste deal nu exista nici o casă, nici un sat, pe o mare distanță. Totuși, moșneagul spre ogoarele noastre se îndrepta. Cât timp calul se odihni puțin, iar eu devenisem atent la ce se întâmplă în jur, moșneagul îi spuse tatei că nu putem merge mai departe, deoarece podul de lemn fusese luat la vale de apele învolburate ale râului, umflate de ploile torențiale de la munte. Într-adevăr, dimineața, când am pornit spre colină, deși era senin până
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
m-a băgat sub căruță, la adăpost. Stai așa, spunea. N-o să dureze mult. Dar mie mi se părea că ploaia o să țină o veșnicie. Imaginea moșului mă urmărea, aveam impresia că se afla tot timpul aproape de noi. Ce vroia moșneagul? mă întrebam. Ce căuta el pe-acolo ca o nălucă? Ploaia a încetat deodată, așa cum pornise. S-a oprit, spuse tata bucuros. Bine că a fost numai atât. Să vedem ce facem cu lemnele și cum ajungem acasă. Să n-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
dezlănțuite nu l-au luat la vale și pe ăla. Ce vrei, ghiujule?! am strigat disperat. Lasă-l pe mâna mea! a ripostat și mai tare tata. Cu biciușca în ambele mâini s-a repezit ca un câine turbat asupra moșneagului: Piei de-aici, pocitanie! Șterge-o, că ne-ai adus numai necazuri, satană! Pleacă tu mai repede spre podul de piatră, e încă în picioare, dar nu pentru mult timp. Ascultă-mă că sunt bătrân și nu mă mai huli
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
pocitanie! Șterge-o, că ne-ai adus numai necazuri, satană! Pleacă tu mai repede spre podul de piatră, e încă în picioare, dar nu pentru mult timp. Ascultă-mă că sunt bătrân și nu mă mai huli. Tu nu ești moșneag, ești altceva spuse tata și se repezi cu forță asupra lui. Moșul trecu repede lângă cal, de cealaltă parte. Ridicând biciul să-l lovească, tata plesni cu furie botul calului care necheză înfiorător, se răsuci pe loc și rupse oiștea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
goană pe câmpie. Vezi că ești nechibzuit, spuse calm moșul. Ai rămas fără cal. Tata spumega de furie. A avut totuși tăria să ridice iarăși biciul, dar ca prin minune rămase cu el în aer. Se făcu liniște. Trage! spuse moșneagul. Eu am făcut din instinct un pas înapoi. Trage! a repetat. Tata rămăsese ca o stană de piatră. Trage! am strigat și eu. Nu-ți fie teamă, el e de vină! În somn l-am auzit cum ne drăcuia. Podul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
Calul nostru cel alb și costeliv se apropiase de noi ca o umbră. Tata îl mângâie pe bot, fără a se sinchisi de moș. Hai, spre podul de lemn mi se adresă, nesigur de el. În lumina palidă a nopții, moșneagul parcă zâmbea, parcă își râdea în barbă. Venea dinspre el un sunet straniu, ca un nechezat de mânz. De la podul de lemn, din care nu mai rămăsese aproape nimic, am încălecat amândoi pe spinarea umedă de ploaie și transpirație a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
podul de lemn, din care nu mai rămăsese aproape nimic, am încălecat amândoi pe spinarea umedă de ploaie și transpirație a calului și am pornit pe râu în jos spre podul de piatră. Credeam cu tărie că apele învolburate, sau moșneagul, n-au avut timp să-l doboare. Se lumina de ziuă. Podul se arcuia frumos peste cele două maluri, dar părea prea mic pentru apele negre și fioroase ale râului. Nu mai are mult nici ăsta spuse tata, ca pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
acolo! Pilonii sunt măcinați de ape. Se pare că s-a terminat, vom sta aici spuse calm tata. Moșul spunea că putem trece, mă încăpățânam eu să risc. Moșul, moșul, mormăi tata. Ce știe el. Dacă nu ne întâlneam cu moșneagul ăsta afurisit, nu aveam atâtea necazuri, nu lăsam căruța cu lemne în mijlocul câmpului. Revenindu-și, zise: Ei, ce facem, încercăm? Înspăimântat de hotărârea lui de a risca, am spus: Dar oamenii, spun să nu trecem. La naiba! Ei se află
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
sfărâmându-se bucăți în apa tulbure, adâncă și înfiorătoare. Podul de piatră se înclină pe o parte, ecoul surd al vacarmului dispăruse. Dintr-un impuls lăuntric, am luat-o la fugă, în câteva clipe eram pe celălalt mal al râului. Moșneagul se afla acolo. Ce vrei, moșule?! am strigat gâfâind, plin de furie. Am spus să treceți repede, dar taică-tu n-a înțeles. O să rămână acolo unde este. Ce vorbești, moșule, ești nebun?! Podul ține, e de piatră... Calul necheză
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]