2,391 matches
-
de pe peron, apoi alta ceasului de pe birou. 11:43. Continuă integrama. Avea 54 de ani, o casă, un televizor, părul gri, unsuros, obrajii supți și nerași, dinții galbeni, semăna cu Robert de Niro, dar nu știa asta. - Greu la cântar, mormăi. În cinci, ia să vedem... Nu găsi nici un cuvânt corespunzător în creierul obosit. În schimb, auzi niște pași. Cine putea fi? Gara avea doar trei angajați: pe el, șeful, o femeie de serviciu care avea liber, și fosta lui nevastă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
înainte am băut cu cineva, cu cel care a plecat, o altă sticlă de vin, dar nu sunt pilit. Nici măcar binedispus. Doar puțin trist, puțin resemnat. Persoana care s-a apropiat de mine îmi pune o mână pe umăr. - Salut, mormăi eu fără să o privesc. - Bună, zice. Voce de fată, deci este o fată, deci îmi ridic privirea din întuneric și mă uit la ea. Blondă, sau poate lumina o face așa, părul lung, nespălat, trăsături frumoase. Are și un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
imediat, îmi cer mii de scuze, promit că nu se va mai repeta. - Nu, eu îmi cer scuze pentru deranj... - Dar nu e nici un deranj, mă puteți suna oricând... I-am dat telefonul mustăciosului, bănuind că el e Vlăduț. A mormăit de câteva ori în receptor că-i pare rău, că o să-și ceară scuze, că una-alta. După ce a închis, a urlat puțin la polițistul care mă adusese și a început să-mi explice că stresul, familia... - Nu face nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
să nu îl sugrum. - Sigur, Lynn, am zis, intră... M-a privit mirată. - Sau... adică stai, vin eu, chiar voiam să mă uit prin bucătărie ce e de mâncare, m-am bâlbâit eu. Vrei și tu ceva, Carl? - Nu, a mormăit el dând înapoi pe MTV. Am ieșit pe hol cu Lynn și am luat-o pe scări în jos înspre bucătărie. - Ce te frământă? am întrebat-o cu o voce care se voia șăgalnică. - Nimic, îmi făceam lecțiile la Fred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
sigur, îmi place chiar. Avea două albume foarte bune, Whiplash Smile și Charmed Life mi se pare. Îi luasem piuitul cu sumedenia mea de cunoștințe. Se citea pe fața lui că n-avea decât Best Of-ul. - Da, așa e, mormăi el totuși, după care tăcurăm amândoi. „Hot in the city, hot in the city tonight“, cânta Idol - și cald și era. Dar în cântec era vorba despre New York. Nici nu începuse bine cântecul următor, White Wedding, că șoferul și opri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
un jucător, un spaniol frumușel cu părul negru, nu mai știu cum îl cheamă. - Raul? - Poate, nu mai știu. - Adică i-ai văzut pe Real și ai uitat? exclamă Shuoke. - Da, nu mai... de ce, ești gelos? - Nu, de ce aș fi, mormăi Shuoke. - Ba ești gelos! - Puțin. Cum, i-ai văzut pe Zidane, Roberto Carlos și Ronaldo și ai uitat? - Ha-ha, ești gelos! Suki se amuză, dar pentru Shuoke era de neînțeles. „Așa-s femeile, își zise, nu înțeleg nimic. Pentru ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
eu, și alte de-astea. Dar tu? Nu cred ca ți-e prea lesne, bîntuind pămîntul, tot timpul În misiune - telefonul lui Wakefield vibrează din nou, iar bîzÎitul răsună În Încăperea tăcută. — Închide blestemăția aia. Zgomotul mă scoate din minți, mormăie Diavolul, Înghițind dintr-o sorbire ce-i mai rămăsese din whiskey. — Tu ești ăla cu puteri supranaturale, tu să-l Închizi, explodează Wakefield, uitînd de bunele maniere. Îmi pare rău să te dezamăgesc, spune Diavolul cu obidă, dar nu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
Încuviințează Wakefield cu grăbire. Oricum călătoresc mult. Fraierul pune botul, se felicită singur. Diavolul rămîne tăcut, savurîndu-și cel de-al doilea whiskey. Închide ochii cei galbeni și osteniți și, pentru o clipă, Wakefield Își Închipuie că a adormit, pînă cînd mormăie și ochii i se deschid cu o fluturare. — Și va trebui să-mi aduci cîte ceva de peste tot de unde te duci. — Să-ți aduc ceva? Cam ce, un suvenir, ceva valoros, ceva ca o jertfă? Încercă să fie cooperant. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
lui Ivan, ăștia au viitorul În față: să stea la bar și să pilească și să socoată ce parte a corpului să-și mai găurească. — Între timp, pot să se și Îndrăgostească, ca și mine. SÎnt nebun după Frumoasa Barmaniță! mormăie Ivan, sărutîndu-și vîrfurile degetelor și aruncîndu-i fetei o bezea. — Oameni ai lumii, dezbărați-vă de sentimentalisme. Wakefield bănuiește că „dragostea“ este periculoasă. Îi face pe oameni euforici și le produce halucinații. Herman Melville a scris ceva despre universul care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
toată lumea le repetă după ei, „Ah, Floare a soarelui, obosită de timp! Eu am văzut lucruri pe care alții doar crezut-au că le-au văzut“. Acum repetați după mine: „Ah, Floare a soarelui, obosită de timp!“ CÎteva voci rușinate mormăie după el. Sună ca și cum ar fi un singur cuvînt: „AFLSLUIBSITATMP!“ Și iar, de la capăt. Curînd, Wakefield Îi face pe toți să repete versul și oamenii rîd și strigă În gura mare, de parcă ăsta ar fi cel mai nostim lucru pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
În mînă, se Îndreaptă către sufragerie, un spațiu primitor mobilat cu troace de familie. Un ursuleț de pluș proptit Într-un balansoar Începe să bată din palme și niște „picturi“ pe ecrane plate se aprind pe pereți. — Nu sînt impresioniști! mormăie Sherrill, evitînd un roboțel-chelner care părea chitit să treacă prin ea. Trebuie să te mai cultivi, Neva. — Iubito, e de presupus că e o casă medie. — Okey, okey, spune Sherrill. Stop! Robotul-chelner Încremenește și picturile dispar. Noapte! comandă ea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
stă aplecat asupra motorului mașinii sale, Înjurînd. Se Îndreaptă de spate cînd ea Îl strigă pe nume. Drept prezentare, Susan spune: — L-am adus pe domnul Wakefield, ca să te cunoască. Domnul Petrovici Își șterge mîinile pe o cîrpă uleioasă și mormăie un salut, care nu-l face deloc să sune ca marele fan al muncii sale pe care Îl descrisese Susan. Fiicei sale Îi spune doar: Îmi dai și mie curent? Ai cabluri În mașina aia a ta de hipioată? — Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
mijesc, stă culcușit alături de un bol cu creierul fiert și condimentat. După cină, Wakefield Îl urmează pe domnul Redbone În biblioteca lambrisată cu stejar, unde se opresc În fața unui raft plin de cărți legate În piele marocană roșiatică. Domnul Redbone mormăie: — Deci ai fost la o școală bună, ai făcut o grămadă de bani Îndrugînd rahat unor ciumeci, ai și slujbă, ai și adăpost, apoi umbli prin lume criticînd totul pentru că e... prea rapid. Mă omori, Wakefield! Wakefield nu știe prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
i se prezintă drept Franțoise și Cybelle. — Știți, spune barmanul, turnînd În pahare mai mult coniac decît Cola, eu sînt student la arhitectură și habar n-am avut că este o convenție a arhitecților În oraș. — Ca și cum ar fost greu, mormăie Wakefield. — Orașul ăsta Îmi amintește de Franța, Îi spune Cybelle. Wakefield a mai auzit asta și Înainte; asta nu e halucinație. — Lui Franțoise și mie ne vin cele mai bune idei În cafenele, vorbind cu prietenii noștri. Nu găsești chestia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
și el primește biscuiți excelenți. A, bună, Michael, intră! Ia un biscuit! a zis Helen, în timp ce Michael a intrat în bucătărie șchiopătând și ținându-se foarte teatral de șale, ca și cum l-ar fi durut din cauza muncii istovitoare. —Bună seara, a mormăit el aruncându-mi o privire suspicioasă. Clar, era convins că eu îl vorbisem de rău. Nimeni n-o bănuia niciodată pe Helen, cu fața ei angelică și inocentă. Ce proști, ce proști! —Să-ți torn ceaiul? l-a întrebat mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
și fuma o grămadă de droguri, era normal să se întâmple așa. Și că denumirea corectă pentru o astfel de experiență era pierderea minților, nu decorporalizare. Deși bătălia cu Helen nu era una ușor de câștigat. —O să mă înec, a mormăit ea, pentru că vremea continua să fie câinoasă. N-o să te îneci, am asigurat-o eu întunecată, șuierând cuvintele printre dinți, vocea mea vrând să sugereze: „Dar se poate aranja“. —O să te coste, m-a anunțat ea schimbând tactica. —Cât? —Cinci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
Concentrația de alcool din sângele meu era peste limita normalului, dar eu eram una cu universul. Și nu știu cum, dar de cele mai multe ori consideram că sunt mult prea dărâmată și relaxată ca să mă mai gândesc la curățenie. — Nu e nici o problemă, mormăiam refuzând cu gesturi grandioase orice ofertă bahică de ajutor și scuturând scrumul de țigară direct în castronul cu frișcă sau pe cămașa albă a lui James (de obicei, în punctul ăsta al serii începeam să fumez, cu toate că mă lăsasem de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
a răspuns Anna râzând prostește. —Ce mai faci? a întrebat-o el. Părea sincer interesat. „Las-o pe ea! Cu mine cum rămâne?“ aproape că am urlat eu. Sunt bine, a zis Anna zâmbind din nou cu timiditate. —Dumnezeule, a mormăit Helen, aruncându-i Annei o privire care spunea „ești demnă de milă“. Adam și Anna au continuat să murmure. Apoi Helen și-a întors atenția asupra mea. —Dă-te la o parte, mi-a ordonat ea încercând să mă dea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
gust? a întrebat Greg. N-aș fi putut să spun că simțeam. —O dulceață? mi-a sugerat el. Am dat din cap cuminte. Da, o dulceață. De s-ar termina odată. O dulceață ca de citrice? a spus. — Da, am mormăit eu. Lămâie? —Lămâie verde. (Părea dezamăgit.) Dar pe-aproape. Apoi o bucată de cașcaval vechi și pâine foccacia cu ceapă roșie, pe care a trebuit să le miros cam o jumătate de oră înainte de a mi se permite să mănânc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
la naiba cu asta. Meritam mai mult de atât. Am luat o gură de cafea și am zis: —N-ai uitat de mâine seară? Chestia de chitară electrică a lui Shake? Mai vii? Fără să se întoarcă spre mine, a mormăit cu capul între genunchi: — N-o să fiu pe-aici în weekendul ăsta. Mi s-a tăiat respirația. Mă simțeam ca și cum mi-ar fi tras cineva o palmă. Poate că ar fi trebuit totuși să fac chestia cu atinsul degetelor de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
eu. Uite, o să-mi amintesc de toți cei care au sunat, am zis. O să iau legătura cu ei. Șterge! Mai departe! —Anna, șopti cineva. Tocmai am auzit și nu-mi vine să cr... Da, da, da. Șterge-l! Rachel a mormăit ceva. Am auzit cuvântul „refuz“. —Cel puțin scrie-le numele. —N-am nici un pix. Poftim. Mi-a întins un pix și o agendă și, cuminte, am scris numele tuturor celor care mă sunaseră, înțelegerea fiind să nu trebuiască să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
plin de oameni care se întorceau acasă de Ziua Recunoștinței, l-am întrebat pe Aidan. —Mai zi-mi o dată, câte fete ai adus acasă de Ziua Recunoștinței în afară de Janie? A stat să se gândească o veșnicie, numărând pe degete și mormăind cifre, și în cele din urmă a spus: —Nici una! Devenise un adevărat ritual în ultimele săptămâni, dar acum, pentru că ajunsesem cu adevărat în Boston mi s-a făcut rău. —Aidan, nu e de glumit. N-ar fi trebuit să vin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
cu voi. Nu trebuie să fii un secol cu cineva ca să fii sigur. Uneori trebuie doar o clipă. Ai auzit cum se spune: Când știi, știi. Am dat din cap. Da, auzisem. Atunci, știi? Nu. A oftat adânc și a mormăit: —Oh, Doamne. — În tot răstimpul cât am fost cu Janie, mi-a spus Aidan, n-am cerut-o niciodată de soție. Și nici ea nu m-a cerut de bărbat. — Nu mă interesează, i-am zis. Sunt oricum destul de îngrozită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
de cărămidă roșie și, chiar când era pe punctul să-și aprindă țigara, vocea dematerializată a lui Rachel, dintr-o altă cameră, a spus: —Joey, stinge-o. A înmărmurit de uimire, cu bățul de chibrit aprins în mână și a mormăit, cu țigara în gură: — Nu știam că ai ajuns acasă deja. Oh, sunt acasă și încă cum. Stinge-o, Joey. Acum. — La naiba, a zis, stingând chibritul chiar când începuse să-i frigă degetele. Încet, a pus țigara la loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
surorile mele - toate domnișoare de onoare - ca să mă pot vedea într-o oglindă când mă machiez și cum va trebui s-o conving pe Helen că nu poate să poarte rochia mea. Apoi cum o să mă conducă tata la altar mormăind „Mă simt un imbecil îmbrăcat în haina asta“ și cum, în momentul când trebuia să mă „dea“ la altar, o să spună „Ia-o, e a ta. Bine c-am scăpat de ea“. Dar nimic nu se compară cu momentul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]