1,189 matches
-
cazul unei recoltări precoce, la debutul peritonitei (proliferare bacteriană redusă) sau inadecvate a dializatului (cantitate prea mică), ori „decapitării” infecției cu antibiotice administrate anterior (pentru altă suferință). Peritonite cu culturi negative, adesea repetate, se pot întâlni și în alte afecțiuni: peritonită tuberculoasă, peritonită non-infecțioasă cu eozinofile (alergică), tumori, leucemie, limfom. Principalele măsuri de prevenire a peritonitelor sunt următoarele: Implantarea corectă a cateterului de DP, crearea unui tunel subcutanat cu traiect descendent, evitarea traumatismului și a hematomului local, administrarea de antibiotice preoperator
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
recoltări precoce, la debutul peritonitei (proliferare bacteriană redusă) sau inadecvate a dializatului (cantitate prea mică), ori „decapitării” infecției cu antibiotice administrate anterior (pentru altă suferință). Peritonite cu culturi negative, adesea repetate, se pot întâlni și în alte afecțiuni: peritonită tuberculoasă, peritonită non-infecțioasă cu eozinofile (alergică), tumori, leucemie, limfom. Principalele măsuri de prevenire a peritonitelor sunt următoarele: Implantarea corectă a cateterului de DP, crearea unui tunel subcutanat cu traiect descendent, evitarea traumatismului și a hematomului local, administrarea de antibiotice preoperator, îngrijirea corectă
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
prea mică), ori „decapitării” infecției cu antibiotice administrate anterior (pentru altă suferință). Peritonite cu culturi negative, adesea repetate, se pot întâlni și în alte afecțiuni: peritonită tuberculoasă, peritonită non-infecțioasă cu eozinofile (alergică), tumori, leucemie, limfom. Principalele măsuri de prevenire a peritonitelor sunt următoarele: Implantarea corectă a cateterului de DP, crearea unui tunel subcutanat cu traiect descendent, evitarea traumatismului și a hematomului local, administrarea de antibiotice preoperator, îngrijirea corectă post-operatorie a orificiului de ieșire; Respectarea tehnicii corecte a schimburilor, a măsurilor de
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
48 ore), se adaptează terapia pe baza acesteia. După 4 zile, se evaluează eficacitatea tratamentului (simptome clinice, examen citologic al dializatului), în funcție de care se decide continuarea sau modificarea sa. în caz de evoluție nefavorabilă, se ia în discuție reevaluarea diagnosticului (peritonită secundară?) sau ablația cateterului de DP. Durata optimă a tratamentului depinde de etiologie și de evoluția clinică. în peritonitele cu germeni Gram-pozitivi (mai puțin cele cu S. aureus), cu germene Gram-negativ unic și în cele cu cultură negativă, antibioticele trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
al dializatului), în funcție de care se decide continuarea sau modificarea sa. în caz de evoluție nefavorabilă, se ia în discuție reevaluarea diagnosticului (peritonită secundară?) sau ablația cateterului de DP. Durata optimă a tratamentului depinde de etiologie și de evoluția clinică. în peritonitele cu germeni Gram-pozitivi (mai puțin cele cu S. aureus), cu germene Gram-negativ unic și în cele cu cultură negativă, antibioticele trebuie continuate cel puțin o săptămână după ce dializatul devine limpede (sau nr. leucocite scade < 100/mm3) și cultura devine negativă
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
aureus), cu germene Gram-negativ unic și în cele cu cultură negativă, antibioticele trebuie continuate cel puțin o săptămână după ce dializatul devine limpede (sau nr. leucocite scade < 100/mm3) și cultura devine negativă - ceea ce înseamnă circa 10-14 zile, în total. în peritonitele cu S. aureus, Pseudomonas, asocieri de bacili Gramnegativi sau/și anaerobi, se recomandă un tratament de 21 zile. în peritonitele cu fungi, durata trebuie să fie de 28 zile. Peritonita cu enterococ se tratează cu ampicilină, eventual în asociere cu
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
devine limpede (sau nr. leucocite scade < 100/mm3) și cultura devine negativă - ceea ce înseamnă circa 10-14 zile, în total. în peritonitele cu S. aureus, Pseudomonas, asocieri de bacili Gramnegativi sau/și anaerobi, se recomandă un tratament de 21 zile. în peritonitele cu fungi, durata trebuie să fie de 28 zile. Peritonita cu enterococ se tratează cu ampicilină, eventual în asociere cu un aminoglicozid. în caz de rezistență la ampicilină se indică vancomicină sau clindamicină, iar în caz de rezistență la vancomicină
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
devine negativă - ceea ce înseamnă circa 10-14 zile, în total. în peritonitele cu S. aureus, Pseudomonas, asocieri de bacili Gramnegativi sau/și anaerobi, se recomandă un tratament de 21 zile. în peritonitele cu fungi, durata trebuie să fie de 28 zile. Peritonita cu enterococ se tratează cu ampicilină, eventual în asociere cu un aminoglicozid. în caz de rezistență la ampicilină se indică vancomicină sau clindamicină, iar în caz de rezistență la vancomicină, linezolid, sau quinupristin/dalfopristin (ultima nu este activă asupra Enterococcus
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
se tratează cu ampicilină, eventual în asociere cu un aminoglicozid. în caz de rezistență la ampicilină se indică vancomicină sau clindamicină, iar în caz de rezistență la vancomicină, linezolid, sau quinupristin/dalfopristin (ultima nu este activă asupra Enterococcus faecalis). în peritonitele cu enterococi rezistenți la vancomicină, este de luat în considerare ablația cateterului de DP. Peritonita cu Staphylococcus aureus sensibil la meticilină se tratează cu o cefalosporină de generația I. Dacă după 24 - 48 ore răspunsul la tratament nu este satisfăcător
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
ampicilină se indică vancomicină sau clindamicină, iar în caz de rezistență la vancomicină, linezolid, sau quinupristin/dalfopristin (ultima nu este activă asupra Enterococcus faecalis). în peritonitele cu enterococi rezistenți la vancomicină, este de luat în considerare ablația cateterului de DP. Peritonita cu Staphylococcus aureus sensibil la meticilină se tratează cu o cefalosporină de generația I. Dacă după 24 - 48 ore răspunsul la tratament nu este satisfăcător, se adaugă rifampicină P.O. Pentru S. aureus rezistent la meticilină (ce presupune rezistență simultană
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
se recomandă rifampicină plus clindamicină sau vancomicină sau teicoplanină. La pacienții cu FRR, se recomandă dozarea concentrației serice a vancomicinei, care trebuie menținută > 15 µg/ml. Pentru S. aureus rezistent la vancomicină se pot folosi linezolid, daptomycin sau quinupristin/dalfopristin. Peritonita cu Staphylococcus epidermidis se tratează cu cefalosporină I, iar în caz de rezistență sau recădere (50 % din cazuri), cu vancomicină sau clindamicină. Peritonitele repetate cu S. epidermidis sugerează colonizarea porțiunii intraabdominale a cateterului de dializă peritoneală și necesită, de regulă
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
15 µg/ml. Pentru S. aureus rezistent la vancomicină se pot folosi linezolid, daptomycin sau quinupristin/dalfopristin. Peritonita cu Staphylococcus epidermidis se tratează cu cefalosporină I, iar în caz de rezistență sau recădere (50 % din cazuri), cu vancomicină sau clindamicină. Peritonitele repetate cu S. epidermidis sugerează colonizarea porțiunii intraabdominale a cateterului de dializă peritoneală și necesită, de regulă, înlocuirea cateterului. Peritonitele cu E. coli, Klebsiella sau Proteus se tratează cu ceftazidimă, dacă antibiograma indică sensibilitate. Peritonitele cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
epidermidis se tratează cu cefalosporină I, iar în caz de rezistență sau recădere (50 % din cazuri), cu vancomicină sau clindamicină. Peritonitele repetate cu S. epidermidis sugerează colonizarea porțiunii intraabdominale a cateterului de dializă peritoneală și necesită, de regulă, înlocuirea cateterului. Peritonitele cu E. coli, Klebsiella sau Proteus se tratează cu ceftazidimă, dacă antibiograma indică sensibilitate. Peritonitele cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas (Xanthomonas) necesită asocierea ceftazidimei cu (cel puțin) un al doilea antibiotic: piperacilina, ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor fungice
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
cazuri), cu vancomicină sau clindamicină. Peritonitele repetate cu S. epidermidis sugerează colonizarea porțiunii intraabdominale a cateterului de dializă peritoneală și necesită, de regulă, înlocuirea cateterului. Peritonitele cu E. coli, Klebsiella sau Proteus se tratează cu ceftazidimă, dacă antibiograma indică sensibilitate. Peritonitele cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas (Xanthomonas) necesită asocierea ceftazidimei cu (cel puțin) un al doilea antibiotic: piperacilina, ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor fungice se inițiază cu flucitozină în asociere cu fluconazol sau voriconazol sau caspofungin sau amfotericina B.
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
cateterului. Peritonitele cu E. coli, Klebsiella sau Proteus se tratează cu ceftazidimă, dacă antibiograma indică sensibilitate. Peritonitele cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas (Xanthomonas) necesită asocierea ceftazidimei cu (cel puțin) un al doilea antibiotic: piperacilina, ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor fungice se inițiază cu flucitozină în asociere cu fluconazol sau voriconazol sau caspofungin sau amfotericina B. Peritonitele plurimicrobiene au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas (Xanthomonas) necesită asocierea ceftazidimei cu (cel puțin) un al doilea antibiotic: piperacilina, ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor fungice se inițiază cu flucitozină în asociere cu fluconazol sau voriconazol sau caspofungin sau amfotericina B. Peritonitele plurimicrobiene au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor fungice se inițiază cu flucitozină în asociere cu fluconazol sau voriconazol sau caspofungin sau amfotericina B. Peritonitele plurimicrobiene au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
fluconazol sau voriconazol sau caspofungin sau amfotericina B. Peritonitele plurimicrobiene au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă, de regulă, lăsarea unui interval liber de minimum trei săptămâni până la implantarea unui nou cateter
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
amfotericina B. Peritonitele plurimicrobiene au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă, de regulă, lăsarea unui interval liber de minimum trei săptămâni până la implantarea unui nou cateter peritoneal, timp în care pacientul este
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă, de regulă, lăsarea unui interval liber de minimum trei săptămâni până la implantarea unui nou cateter peritoneal, timp în care pacientul este tratat prin HD. 3
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă, de regulă, lăsarea unui interval liber de minimum trei săptămâni până la implantarea unui nou cateter peritoneal, timp în care pacientul este tratat prin HD. 3. Complicații mecanice Durerea
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
rapidă, de temperatura inadecvată, pH-ul acid ori de hipertonicitatea soluției de dializă. Durerea severă și progresivă, proporțională cu volumul de lichid introdus, sugerează existența unor cloazonări peritoneale. Durerea abdominală difuză asociată cu lichid de drenaj tulbure indică diagnosticul de peritonită. Scurgerile de lichid de dializă din cavitatea peritoneală pot apărea precoce, sub 30 zile (5 - 10 %), sau tardiv, la peste 30 zile după implantare (2 - 4 %). Pot fi exteriorizate la nivelul orificiului de ieșire al cateterului, subcutanate, vaginale sau pleurale
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
constipație și de inactivitate fizică. Caracteristică este scurgerea în jeturi intermitente a dializatului și ameliorarea drenajului după clamparea parțială a tubului de eflux. Obstrucția orificiilor cateterului cu depozite de fibrină poate apare după migrarea cateterului sau după un episod de peritonită. Tulburarea de drenaj se caracterizează inițial prin influx normal sau scăzut al dializatului și eflux mult redus, progresând rapid spre ocluzia cateterului. Obstrucția lumenului cateterului cu fibrină se manifestă prin oprirea completă a scurgerii dializatului prin cateter. Poate ceda după
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
4. Complicații metabolice Tulburările metabolismului glucidic. Glucoza din dializat se absoarbe în cantitate de 100 - 200 g/24 ore. Absorbția este variabilă de la un individ la altul, crește în cazul utilizării de soluții concentrate, al stazelor lungi și în cursul peritonitelor și poate induce hiperglicemii de până la 160 mg/dl la pacienții nediabetici, și chiar 300 - 400 mg/dl la diabetici. Consecințele pe termen lung sunt: hiperinsulinismul, agravarea dislipidemiei, obezitatea și malnutriția proteică. Prevenirea hiperglicemiei se poate face prin limitarea folosirii
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
și instalarea unei malnutriții severe, dacă această pierdere nu este compensată prin creșterea dozei de dializă. Bioincompatibilitatea soluției de DP determină o reacție inflamatorie cronică, ocultă, din partea organismului, care stimulează, la rândul său, catabolismului proteic. Fenomenul se accentuează în cursul peritonitelor. Pierderile de nutrimente în dializat constituie un inconvenient major al DP. în medie, se pierd 5-15 g proteine/zi, dar până la 30 g/zi în cazul unei peritonite. Se pierd, de asemenea, aminoacizi (2-3 g/zi), vitamine hidrosolubile și microelemente
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]