680 matches
-
pentru sfârșitul modernității. Sfârșitul "realității" va fi însoțit de încă o formă a sfârșitului: sfârșitul "noutății" descoperirii științifice. De fapt, ne aflăm din punct de vedere științific la un sfârșit de paradigmă. Universul teoretic a ajuns la o stare de plinătate, dar și de o separare între științe. Prin specializare s-au explicat multe dintre fenomene, dar realizarea unei imagini holistice a fost limitată. Dezvoltarea pe care a cunoscut-o știința ne situează într-o lume a misterului din ce în ce mai profund. Lumea
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
celor două perioade corespunzătoare, cea modernă (epistemică) și cea postmodernă (post epistemică), arată o complementaritate a celor două perioade. Nu putem considera că există o ruptură între ele, ci mai degrabă un transfer de la real spre imaginar, transfer specific unei plinătăți de imagine. Momentul de dezvoltare aduce la un moment dat după sine o stare de preaplin imagistic: acesta este reprezentat de postmodernism. La nivelul epistemologiei, transformările au venit să completeze imaginea modernă. Toate noutățile sunt datorate unor descoperiri științifice. Negarea
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
al vieții fără de moarte) basm exprimând aceeași nostalgie a condiției umane care tinde să se împlinească, să depășească "cercul strâmt". Este singurul basm care "nu se încheie în chip fericit", dar este basmul nostalgiei fericite pentru că e singurul care exprimă "plinătatea, măsura, adevărul a ceea ce se poate numi ființă"783. Mitul eternei reîntoarceri (spre care converg toate celelalte mituri), necontenita aspirație și permanenta întoarcere a omului la starea originară, depășirea limitelor sunt punctele de intersecție ale operei lui Mircea Eliade cu
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
obscuritatea rezistențelor și fragilităților uma-ne pe care le respectă profund. Prima preocupare a lui Isus este aceea de a-l conduce să-i recunoască mesianitatea („Tu ești Cristos”: Mc 8,27-29); apoi, la sfârșitul operei sale de Maestru, îi descoperă plinătatea a ceea ce era el, așa cum s-a întâmplat cu centurionul roman care din păgân ajunge la credință, și spu-ne: „Cu adevărat acest om era Fiul lui Dumnezeu” (15,39). Isus face să se treacă de la întuneric la lumină nu într-
Măgarul lui Cristos : preotul, slujitor din iubire by Michele Giulio Masciarelli () [Corola-publishinghouse/Science/100994_a_102286]
-
faptul că este clarvăzător, Isus este pro-fet inovator și puternic în cuvinte și în fapte. De aici, expresia paradoxală a lui Luther: Isus este Mosissimus Moyses; adică Moise prin excelență. Nu Moise, ci Isus a rostit predica de pe munte, ca plinătate pentru torah (cfr. Mt 5,1șu). Isus îl împlinește și îl depășește pe Moise, pentru că este un Maestru radical care cere perfecțiunea: „Fiți desăvârșiți...”, nu ca un Sfânt, ci „precum Tatăl vostru ceresc este desăvârșit” (Mt 5,48). Dincolo de Maestrul
Măgarul lui Cristos : preotul, slujitor din iubire by Michele Giulio Masciarelli () [Corola-publishinghouse/Science/100994_a_102286]
-
sfântul e gradul cel mai înalt de asemănare morală. De aceea, geniului îi atribuim o tainică solie profetică, nu de a mântui lumea ci de a-i sugera prin puterea de seducție a operei lui ordinea eternă unde religia indică plinătatea scurtei noastre vieți pământești. Asimilarea culturală e o ridicare în spirit până la marginea lumii, în largul ideal de unde se poate vedea în jos mai limpede sensul lucrurilor din lume, fiindcă sunt privite din vecinătatea cerului. Deplin în sine, procesul creației
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
al verii românești: Cât de frumoasa te-ai gătit, Naturo, tu, ca o virgină... Aș vrea să plâng de fericit Că simt suflarea ta divină, Că pot să văd ce-ai plăsmuit! Să schimbăm acum peisajul și din luminoasa lui plinătate, să ne mutăm cu același mare poet într unui cu totul contrar: O noapte pe Caraiman. Întuneric adânc, compact și groaznic, „se varsă de sus”. Negurile ce se ridică din văi către vârful muntelui îl fac și mai înfiorător. Nici o
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
atribuie fiecare carte canonică atât lui Dumnezeu cât și autorului instrumental, ceea ce înseamnă că atât factorul dumnezeiesc, care dă inspirația, cât și omul, care o primește, participă activ la această lucrare. Această participare activă implică facultățile superioare ale hagiografului în plinătatea lor și mai mult decât atât: în plinătatea lor ridicată la maximum prin lumina harului dumnezeiesc. În flacăra inspirației, spiritul omenesc se dilată pentru a se asimila conținutului revelat, fiindcă acest conținut însuși e proporționat de Dumnezeu pe măsura desăvârșitei
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
și autorului instrumental, ceea ce înseamnă că atât factorul dumnezeiesc, care dă inspirația, cât și omul, care o primește, participă activ la această lucrare. Această participare activă implică facultățile superioare ale hagiografului în plinătatea lor și mai mult decât atât: în plinătatea lor ridicată la maximum prin lumina harului dumnezeiesc. În flacăra inspirației, spiritul omenesc se dilată pentru a se asimila conținutului revelat, fiindcă acest conținut însuși e proporționat de Dumnezeu pe măsura desăvârșitei înțelegeri a omului duhovnicesc. Ideile revelate se informează
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
vreun defect față de comunul vieții, ci într-un exces de puteri spirituale. Ele nu înseamnă disproporție raportate la simțul comun de armonie, ci supraproporția unei noi și sublime armonii. Ele nu înseamnă desfigurare ci transfigurare. Ele nu sunt deficiențe, ci plinătăți maxime sau desăvârșiri ale frumuseții și ale bunurilor morale. Rămânând profund omenești în esența lor, geniul e mărimea maximă a vieții naturale, sfântul e mărimea maximă a vieții spirituale. Istoria lumii capătă un înțeles nu atât prin frământările anonime și
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
veacul al doilea creștin, necesitatea unei catehizări tot mai organizate, mai sistematice și mai îndelungate, se face din ce în ce mai simțită, mai necesară în cadrul Bisericii, pentru cei care ar fi dorit să primească Taina Sfântului Botez. Și aceasta, atât pentru motivul că plinătatea de viață creștină părea cât de cât mai strânsă, dar mai ales pentru intensitatea cu care creșteau persecuțiile împotriva creștinilor. Pentru intrarea în creștinism era necesară o formație lăuntrică din care să pulseze atitudini limpezi și hotărâte, sprijinite pe o
Metode de educaţie întâlnit e în opera fericitului Augustin şi actualitatea lor by Mihaela Bobârcă () [Corola-publishinghouse/Science/1682_a_2903]
-
acest «ceva» are înfățișarea multor frați și surori cu care să construim zilnic o fericire prezentă și, în același timp, deschisă spre viitor. Este un drum care ajută persoana să treacă mereu «dincolo» de sine pentru a ajunge la acea plinătate care să dea sens vieții întregi. Tocmai această luptă între deja și nu încă este ceea ce duce la redescoperirea fericirii ca „o tinerețe a spiritului care rămâne în timp”. Prin diversele integrări care au fost realizate în mod constant și
Secretul fericirii în viaţa consacrată : însemnări psihologice şi metodice by Giuseppe Crea () [Corola-publishinghouse/Science/101008_a_102300]
-
sau satisfacerea nevoilor, sau apartenența la un anumit institut pentru o împlinire existențială. Ba chiar mai mult, pentru persoanele consacrate viața religioasă nu poate fi înțeleasă ca fiind o insulă «fericită». Împins de o sete profundă de satisfacție și de plinătate pe care o poartă în sufletul său, omul nu caută, în acțiunea sa, o fericire care să fie fructul plăcerii și al puterii, ci un motiv pentru a fi fericit. „Dacă există un motiv pentru a fi fericit, atunci fericirea
Secretul fericirii în viaţa consacrată : însemnări psihologice şi metodice by Giuseppe Crea () [Corola-publishinghouse/Science/101008_a_102300]
-
la «ceea ce trebuie făcut» pentru a deveni fericiți, sau la documentele ce trebuie studiate sau la propunerile bune ce trebuie reînnoite pentru a trăi o viață mai bună și mai plăcută. Ea se află mai degrabă pe linie cu perspectiva plinătății specifice vocației persoanelor consacrate, și este și în linie cu orientarea vocațională a vieții. Pentru aceasta, orice căutare a fericirii (în societate, în familie, în biserică, în viața consacrată etc.) nu poate fi doar o caracteristică a bunăvoinței, ci trebuie
Secretul fericirii în viaţa consacrată : însemnări psihologice şi metodice by Giuseppe Crea () [Corola-publishinghouse/Science/101008_a_102300]
-
folosi pentru a construi o comuniune în care emoțiile sunt trăite în conformitate cu Evanghelia. „Să aveți în voi acea atitudine care este în Cristos Isus” (Fil 2,5). Autenticitatea este, deci, exprimarea sentimentelor de afecțiune și de prietenie ce-și găsesc plinătatea numai în raportul cu Dumnezeu. Întăriți de aceste experiențe ce-i reînnoiește din interior, persoanele consacrate învață să se deschidă firesc unele față de altele, înlesnind acele relații ce le ajută pe fiecare să crească și să se maturizeze în baza
Secretul fericirii în viaţa consacrată : însemnări psihologice şi metodice by Giuseppe Crea () [Corola-publishinghouse/Science/101008_a_102300]
-
scientist și materialist din Secolul Luminilor, transparența spirituală tinde să reînvie panteismul precreștin dinspre un teocentrism cosmic. Cu toate că neo-gnosticii se feresc să numească Spiritul universal Dumnezeu, ei îl recunosc ca atare și susțin că Universul însuși este Dumnezeu, într-o plinătate dinamică, nu eonică, ci holonică. Pare să existe unele asemănări dintre Universul gnostic și cel al lui Eminescu, privirea lor fiind arheală. Însă, în definitiv, neo-gnosticii extind conceptul de Dasein la întreg cosmosul, nemaiexistând diferență între Sein și Dasein, extirpând
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
lumi, prescris ca atare de Sfânta Scriptură, căruia Basarab Nicolescu îi spune Dumnezeul Nimic 327, dar care poate lăsa loc unei ambiguități care să ne arunce în eroare, căci nu Dumnezeu este Nimic, ci a creat lumea din nimic, confirmând plinătatea vidului. Este adevărat că taoismul identifică vidul cu Dumnezeu (Dao), dar mai vorbește de Unul care este Suflul primordial și care însuflețește dualitatea yin-yang, într-o logică triadică, generând ființă. În această ecuație "Vidul tinde către plenitudine"328. Taoismul a
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
gnoză. Din ea ar putea să se revendice, la urma urmei, și New Age. Mai mult, ar putea da apă la moară ofensivei eretice despre care am vorbit ceva mai înainte. Ceea ce ignoră Lupașcu este faptul că religia creștină, în plinătatea ei ecumenică patristică regenerată de teologia Părintelui Stăniloae, de exemplu, chiar în anii în care el își desăvârșea sistemul triontic de gândire, nu mai este o religie monoteistă de felul celor orientale, ci implică logica neclasică a Unului Multiplu din
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
este a fragmentului. Desigur, sunt și fragmente de indiscutabilă frumusețe lirică, cum sunt cele despre ningere sau despre mare, după cum sunt și fragmente de subtilă cugetare, dar și fraze stângace, care nu spun nimic, un fel de spații vide între plinătăți. O asemenea literatură duce la transfigurarea antitezelor neîmpăcate, specifice mentalității sfâșiate. Transpusă în "mesaj" adresat realităților din Basarabia și din lume, ea respiră de o atitudine transdisciplinară, tradusă într-un nou tip de transnaționalitate, opusă vechiului concept de internaționalism, care
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
verset cu verset, așa cum ne gândim să facem sau suntem siliți să facem cu basmul acesta - singurul care nu se încheie în chip fericit, cum s-a observat, și totuși singurul care exprimă, nu indirect ca orice basm, ci direct, plinătatea, măsura și adevărul a ceea ce se poate numi ființă. CONSTANTIN NOICA SCRIERI: Legende sau Basmele românilor. Ghicitori și proverburi, I-II, introd. B.P. Hasdeu, București, 1872-1876; Snoave sau povești populare, I-II, București, 1873-1874; ed. 2, București, 1879; Isprăvile și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287627_a_288956]
-
noi înșine prin operele de artă care ne exprimă gândurile, emoțiile, iluziile și speranțele. S-a spus că poezia, muzica, pictura, dansul sunt sortite să producă plăcere. Mi se pare mult mai potrivit dacă s-ar potrivi despre bucuria artistică, plinătatea emotivă, clocotul afectivității în complexitatea noastră umană. Arta este una dintre valorile umane care presupune nu numai creația dar și existența unui factor pentru receptarea ei. Ea presupune un limbaj propriu, un vehicul de comunicare a mesajului. Oricine dintre noi
Biblioteca - centru de documentare și informare by Valentina Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/390_a_1244]
-
Nici negre umbre Nici temeri Un fir de urmă Nu vor lăsa Unde-a fost zbucium, e mulcomire Unde-a fost frângere, e legare Unde-a fost bubă, e sânge nou Unde zăvoare strângeau e oceanul vast Oceanul legănător și plinătatea de tine Intactă, ca un ou de fildeș 1316. Dacă tot ne-am aplecat asupra faptului că literatura și arta sunt rezultatul unui raționament, mă întreb care să fie cel pe care subconștientul îl utilizează în ansamblul activităților sale? Și
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
legea ei fundamentală de funcționare. Împlinind legea realității și propria lege, neridicându-se împotriva legii lui Dumnezeu, elita interbelică creștină întrupa calitatea fundamentală a omeniei. Ea știa să-și măsoare puterea proprie, dând voie energiilor interioare să se desfășoare după plinătatea ei desăvârșită. Dincolo de aceste aspecte punctuale abordate: de la logosul ortodox, arheologia interconfesională până la actualitatea Predaniei, cunoașterea religioasă, volumul mai cuprinde și un breviar teologic compozit, cu referire la diverse teme auctoriale, de la probleme precum: libertatea, forme ale discursului subversiv, teologia
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
oficiază în orice zi și cealaltă semnificație, cea a rememorării și sărbătoririi care are loc o dată pe an. Primul Paști euharistic, "e un fapt real, dar tainic, petrecut în timp, dar neatârnat de vremuri, pe care le măsoară, umplând cu plinătatea lui, ca un izvor vecinic de Har, timpul dintre Golgota și Judecata de Apoi; un fapt neasemănător și unic la care suntem cu toți chemați ca să luăm parte: Jertfa de Sine a lui Dumnezeu pentru dragostea sa de oameni. Aceste
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
descoperă Sfântul Duh și la care ființa umană participă plenar. Contemplarea mistică ca formă esențială a cunoașterii revelate se asociază cu vederea eshatologică. Sinteza palamită desăvârșește tradiția patristică, transgresând dualismul maniheist dintre sensibil și inteligibil. Dumnezeu se revelează creaturii în plinătatea Sa, fără a fi vorba de o cunoaștere intelectuală sau sensibilă. Limita este între creat și increat; cu alte cuvinte, aceasta nu înseamnă reducerea sensibilului la inteligibil sau materializarea duhovnicescului, ci comuniunea totală a omului cu necreatul, a persoanei umane
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]