1,205 matches
-
pare destul dramatic că a trebuit să vă ascundeți, iar frica inoculată în anchetă și în detenție v-a însoțit toată viața. I. N.: Și am avut și noroc de Dumnezeu și de oameni înțelegători și cumsecade. Dar eu am presimțirile astea, că pe front câte cartușe s-au tras asupra mea și câte incursiuni am făcut noaptea, s-a tras cu mitraliera după mine, în rafale ca mătura, iar eu fugeam în zig-zag și un cartuș nu m-a atins
[Corola-publishinghouse/Science/84954_a_85739]
-
conceput ca „arc voltaic”, amintind iarăși de Lucian Blaga. Dominante sunt imaginile care vorbesc despre destrămare, dezechilibru, vinovată maculare și agonie, într-o dramatică încercare de reconciliere a contrariilor, ca în O moarte suntem: „Ești invocată/ Ori de câte ori ne întunecă/ O presimțire.// Ești prihănită/ Ori de câte ori vreo caravană a norilor/ Trimite flori de var/ Și acoperă vinișoarele copilului - întors din drum;// Dar laudă, mai cu seamă,/ Căci tu ești mai presus/ Și mai aproape de toate!/ Iar noi suntem ai tăi/ În amăgitoarea ta
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289455_a_290784]
-
de comunicare cu Universul: "și sub glii ți-am auzit/ a inimei bătaie zgomotoasă"; 4. Tristețea poetului este o revărsare asupra întregului univers el simte durerea "în picurii de ploaie care curg"; 5. Viziunea asupra morții era la început doar presimțire: "Presimt:/ frumoase mâni, cum îmi cuprindeți astăzi cu/ căldura voastră capul plin de visuri" (Frumoase mâini); 6. Raportul dintre bine și rău se află în interdependență pentru stabilitatea universului; 7. Misterul constituie celula germinativă a creației blagiene; 8. Condamnarea la
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
sublinieze relația dintre viață și moarte ("turnul" și "clopotul" personificate), la care se adaugă "sicriul". Prin semnificațiile sale, Gorunul trimite la comuniunea om-natură, imaginând un dialog al omului cu gorunul, care doar receptează întrebările. Destinele lor sunt asemănătoare: omul are presimțirea morții, iar gorunul, aflat la "margine de codru", este aproape de moarte. Câteva cuvinte prefigurează moartea ("liniște", "gorun", "sicriu"); din gorun va fi cioplit sicriul, ceea ce semnifică comuniunea cu natura și după moarte. E un eveniment marcat de mari taine, dar
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
gorun", "sicriu"); din gorun va fi cioplit sicriul, ceea ce semnifică comuniunea cu natura și după moarte. E un eveniment marcat de mari taine, dar și mărci lingvistice ("îmi pare", "poate", "pesemne"). Timpul se scurge, dialogul are note de profundă tristețe, presimțirea morții este anunțată de substantivul "liniște", de verbele "ascult", "picură", "aud", "bate", "curg", la prezent, și de unele verbe la viitor ("voi ciopli", "voi gusta"), de metafore: "limpezi depărtări", "zvonuri dulci", "stropi de liniște". Gorunul e un poem reflexiv, care
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
principal al nuvelei constată dificultatea de a găsi o soluție, de a dezlega enigma, de a lămuri misterul, dar nu poate acționa decât în funcție de mecanismul textului. În urma interpretărilor, a interogărilor rămâne doar "stranietatea", perplexitatea, teama, stările de incertitudine și de presimțire a unor răsturnări de situație. Este suficient ca visul să se suprapună realității, să se confrunte cu ea, să o prefigureze sau să o substituie, pentru a ne afla în plin fantastic"156, tot așa cum e suficientă o violare a
by Steliana Brădescu [Corola-publishinghouse/Science/1060_a_2568]
-
armonii deșteptate de Întîmplare” (În A doua lumină poemul e definit chiar ca „o succesiune de hazarduri”), neprevăzutul („Poemul se bucură de izbucnirea În argint a neprevăzutului”, de „scăpărarea neașteptatului” - se afirmă În Între mine și mine), iar cuvîntul devine „presimțire, umbră a unui obiect”, aproximînd În contururi fragile „substanța impalpabilă” a unei stări de spirit exacerbate, extatice: „Nu ți-ai exasperat niciodată dorința pînă la o extraterestră viziune, pînă la o exaltare În care ochii sticloși pierd contururile, aruncă În
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
revelator”. Mărturisire aproape argheziană, Întărită și În poemul ce dă titlul volumului: „Fiecare cuvînt e pe zidul acesta butonul unei sonerii care - apăsat - va face să vină ființa necesară. CÎte cuvinte, atîtea ființe”. Și Încă, aceste rînduri din Copacul-centaur: „Cuvîntul: presimțire, umbră a unui obiect. Dacă la Început a fost cuvîntul, e, firește, În puterea de magnet a acestuia, și tăria de a fi atras din nimic o formă și un contur material. Și poate, Într-o legendă și mai fosforescentă
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
întoarce acasă de la slujbă. Porumbelul dispăruse. Culoarul strălucea de curățenie. Geamul era închis. "Coșmarul" exterior încetase. Nu și cel lăuntric. Süskind rămâne același ingenios portretist, inclusiv de roluri secundare, un descriptor matematic de interioare și detalii încărcate de aluzii și presimțiri, un topograf al Parisului. În Porumbelul se întrece pe sine prin stilul duplicitar, al gravității clasice minate de ironie subtextuală, dar mai ales prin descifrarea psihologică a șansei noastre, de regulă ratate, de a ieși din autismul complexelor spre marea
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
te împiedică de miezul/ Cugetării să te-apropii”. Deși rebel, el nu este un nihilist. Pune în stare de tensiune o continuă și pătimașă căutare a lirismului, căruia încearcă, utopic, să-i circumscrie teritoriul. Uneori ajunge la tulburi și tulburătoare presimțiri ale inefabilului și realizează o tăietură disociativă între poet și om: adevărata poezie ar fi aceea trăită; cea scrisă devine doar expresia amânată și esențializată a trăirii, care își cere dreptul la zăbavă pentru a se decanta și obiectiva: „În
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290668_a_291997]
-
grotești. Poezia lui B. își adaugă un registru reflexiv, care se arată dominant, chiar și în incantațiile elegiace. Tema lirică principală este timpul, ca biografie și ca istorie. Locul reveriilor îl iau interogațiile fără răspuns, neliniștea discretă, sentimentul trecerii inevitabile, presimțirea unui sfârșit al tuturor lucrurilor. Trecutul (biografic, istoric) este pretextul unor „popasuri durute”. Poetul rămâne același artizan al versului, fie că poemul se alcătuiește ca reflecție esopică, fie că ia forma comentariului, descrierii în gust parnasian sau a interogației și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285649_a_286978]
-
de Șt. O. Iosif Veghează-n colț a cadelei lumină, Învăluind icoana-n raze pale: Isus, copil, la sânul Maicii sale; Păstorii se miră, magi i se înclină. Un zâmbet liniștit, blând, fără vină, Și totuși nu știu ce ascunsă jale, Ce presimțiri de chinuri ideale Umbresc în toată fața lui divină. Știai de-atunci, Isuse, tu, c-odată, Iubind prea mult pe oameni, drept răsplată, Vei îndura batjocura și-amarul, Și-ncununat cu spini, urcând Calvarul, Pe umăr crucea singur ți-o vei
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
fantasticului cu povestirea S.F.. Fantasticul generează un tip de emoție care exprimă o stare de confuzie, o tulburare, mai precis o criză pornind de la simpla neliniște și ajungând până la spaimă. Astfel, se produce o stare de confuzie și nesiguranță, de presimțire a unei posibile răsturnări de situație, în această împrejurare, elementul care ne invadează este senzația de inexplicabil, de straniu și mister, asimilat unei primejdii potențiale, iminente, apoi urmează frica, spaima, teroarea. Văzând toate aceste aspecte constatăm, așa cum spunea Ioan Vultur
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
o instituție care se metamorfozează, iar cu Întâmplări din irealitatea imediată, iar Max Blecher se situează la jumătatea distanței dintre fantastic și absurd, apărând în această operă tentația halucinantului, instalarea în nenorocire și acceptarea ei ca pe un lucru firesc, presimțirea, angoasa dezastrului, subiectivitatea autorului, atracția pentru stările limită convertite fantastic, prin intensificarea suprafirească a șocului insolit, dorința de mister, substituția enigmatică (realitate mască), transfigurarea ambianței. Așadar, făcând o sumară analiză a operelor fantastice din literatura română ajungem la concluzia că
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
Și totuși, în curând chinurile îndoielii îl cuprind din nou pe hangiu care cade în aceleași fobii halucinatorii ca și Zibal. Autorul introduce acum un element psihic pe care îl va trata și în mod separat: percepția obscură a nevăzutului, presimțirea. Intrăm aproape în domeniul misticiei. Cu toate documentele, Stavrache simte că popa trăiește. Și într-adevăr preotul va apărea. Paralelismul cu O făclie de Paște este izbitor: hangiii, și într-o parte și în alta, așteaptă petrecerea catastrofei. Preotul tâlhar
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
așadar prin faptul că motivul amintit, secondat, întâi la Leopardi, apoi la Quasimodo, de imagini acustice marchează revenirea naturii la viață. La Quasimodo se constată absența vântului ce tensionează, în prezent, așteptarea: Între lungi bulevarde / frunze negre grămezi / într-o presimțire de vânt (Oraș străin, trad. MB). Peisajul citadin, străbătut de un fior de încordare se integrează în mai largă tematica a exilului și rătăcirii plasate sub semnul sentimentului de înstrăinare. Trecerea devastatoare a timpului sporește intensitatea durerii: Un alt ceas
Leopardi în secolul XX : cazul Quasimodo by Aurora Firţa [Corola-publishinghouse/Science/1445_a_2687]
-
fostei cooperative agricole și ferma de animale realizată cu multă trudă , se împrăștiau uneltele și mașinile agricole procurate cu mari sacrificii, se desființau livezileunele sădite de elevii și învățătorii școlii și se nimiceau plantații de poprire a povârnișurilor. Copleșit de presimțiri întunecate și încercat de neliniștile celor 90 de ani , peste al căror prag trecuse, retras ca un schimnic, într-o încăpere din spate, așternea pe hârtie ultimele gânduri. Ascultând veștile unui receptor portabil despre evenimentele ce schimbau , vertiginos, viața României
Memoria unui muzeu by Mărioara Buraga () [Corola-publishinghouse/Science/1656_a_3005]
-
și un spațiul carceral, în sensul pe care îl dădea termenului, la finalul secolului al XVIII-lea, filozoful utilitarist Jeremy Bentham.205 E poate și o ironie a destinului, începutul acesta al carierei literare sub semnul lumii închise, ca o presimțire a ceea ce va fi viața sa mai târziu. Se regăsesc și aici caracteristicile liricii generației sale. E o poezie a deziluzionării, dar mult mai virulentă ca expresie. Constant Tonegaru se naște la 13/26 februarie 1919 la Galați. E fiul
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
trimise de Dinu Pillat în libertate, reîntâlnirea în calmul rupt de lume al mănăstirii, contrapunctate de separarea iremediabilă ce avea să vină mult prea curând, sunt evocate cu acuitatea trăirii nedomolite de trecerea vremii. Dar în „urgia separării” se înfiripă presimțirea unui alt fel de a fi împreună, „într-un acasă al ideilor eterne”, pentru că „mersul printre cărți” are puterea să înfrângă abisurile. Din pagini de carte, însemnările tatălui călăuzesc pelerinajul fiicei care, pornită în căutarea părintelui pierdut, se descoperă pe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288816_a_290145]
-
nunta lui Riccardo cu Cuniza.. Tabloul 3. O cameră în palatul lui Ezzelino. Un cor intonează un salut de bun venit mirelui. Rămasă singură cu Riccardo, Cuniza, în locul unor declarații de dragoste pentru alesul ei, ea va da glas unor presimțiri sumbre (Questa gioia che îl petto m'innonda). După ce perechea de îndrăgostiți părăsește încăperea, își va face apariția Leonora. Ea va fi chestionata de către Imelda - confidenta Cunizei. Leonora îi va dezvălui acesteia că tatăl său, Oberto, se află și el
Opera italiană în capodopere by Alexandru Emanoil () [Corola-publishinghouse/Science/1302_a_1926]
-
unui om plin de remușcări, iar cei doi frați se împacă. Un grup de ucigași plătiți sunt tocmiți de Păgâno să l ucidă pe Arvino (Sciagurata, ed hai creduto...O speranza di vendetta.). Viclinda îi spune Giseldei că are o presimțire neagră legată de noaptea ce urmeaza și propune că amândouă să se roage Domnului promițând că dacă sunt ajutate să traverseze cu bine noaptea, vor merge desculțe până la Ierusalim. (Aria Salve Maria). Arvino însă simte pericolul și se pregătește să
Opera italiană în capodopere by Alexandru Emanoil () [Corola-publishinghouse/Science/1302_a_1926]
-
hotărâți să ducă faptă la bun sfârșit. Apoi Păgâno se lansează în cabaletta în care își dezvăluie bucuria de a ajunge în sfârșit să se răzbune. Rugăciunea Salve Maria din actul I Rezumat: Viclinda îi spune Giseldei că are o presimțire neagră legată de noaptea ce urmeaza și propune că amândouă să se roage Domnului, promițând că dacă sunt ajutate să traverseze cu bine noaptea care urmează, vor merge desculțe până la Ierusalim. Arvino intra și le spune că a auzit zgomote
Opera italiană în capodopere by Alexandru Emanoil () [Corola-publishinghouse/Science/1302_a_1926]
-
își cântă dorul pentru iubitul ei, Corrado, pe care nu l-a mai vazut de mult (Non șo le tetre immagini). Apare Corrado care îi împărtășește intenția să de a porni din nou la lupta, spre disperarea Medorei care are presimțiri sumbre că nu se vor mai vedea niciodată și îl implora să nu o părăsească (duetul E pur tristo ....Quando assente). O lovitură de tun anunță momentul îmbarcării. Corrado îi promite că se va întoarce și părăsește încăperea. Actul ÎI
Opera italiană în capodopere by Alexandru Emanoil () [Corola-publishinghouse/Science/1302_a_1926]
-
reîntors de la Paris o surprinde în timp ce redactează scrisoarea către el, iar Violleta, cu ochii în lacrimi, îl asigura încă o dată de toată iubirea ei, după care părăsește casă îndreptându-se spre Paris. Nedumerit de comportarea Violettei și copleșit de rele presimțiri, Alfredo primește o scrisoare în care Violetta îi scrie că îl părăsește pentru totdeauna și se întoarce la Paris. Încercând să-l consoleze (Di Provenza îl măr, îl ), Germont se lovește de dorință aprigă de răzbunare a lui Alfredo. Scenă
Opera italiană în capodopere by Alexandru Emanoil () [Corola-publishinghouse/Science/1302_a_1926]
-
Manuscriptum”, „Ramuri”, „Revue roumaine d’histoire” ș.a. Poetul este un pillatian pendulând între notația pastelistă grațios-caligrafică și fulgurația reflexivă. Catrenele și distihurile din Cumpăna gândului, Semnul zăpezii (1984), Furtuna unui anotimp (1989) ș.a. cuprind meditații prilejuite de amintiri și de presimțirea orizontului vesperal al vieții. Percepția proaspătă a lucrurilor nu e însă sufocată de asemenea evaziuni. Tot astfel, în peisajele poetului, nostalgica privire înapoi se îngână cu beatitudinea clipei prezente, rezultatul fiind crearea unui univers feeric. Lumina lunii, albul de nea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286671_a_288000]