1,563 matches
-
rutine de stand-up sunt similare cu one-man show-urile, diferența principală fiind așteptările publicului, care, la stand-up așteaptă un flux relativ constant de râsete. Aceasta afectează în schimb țelurile comicului, care se afla sub presiunea obligației de a livra aceste râsete. Multe locații mici susțin evenimente “open mic” (microfon deschis) unde comicii amatori pot performa în fața unui public, oferindu-li-se astfel posibilitatea de a-și perfecționa meșteșugul și a pătrunde în branșă. Genul stand-up comedy este considerat dificil de stăpânit
Stand-up comedy () [Corola-website/Science/305927_a_307256]
-
spectacolului. Un comic experimentat trebuie să se raporteze cu rapiditate la dipoziția și gusturile oricărui tip de public și să își adapteze numărul în concordanță. Stand-up este o formă de artă comică devotată în mod deschis obținerii și primirii de râsete mai presus decât orice alta componentă a genului (spre deosebire de comedia teatrală, care creează comedia în structura unei piese folosindu-se de caractere și situații). Aptitudinile atribuite comicului care practică stand-up sunt diverse; adesea este necesar ca el să-și asume
Stand-up comedy () [Corola-website/Science/305927_a_307256]
-
vor fi memorie uitată pentru cântăreața care o joacă pe Rachelette", iar acestia o vedeau ca pe Thelma Ritter pentru mileniul III, spunând că "jocul ei face trimiteri ascuțite și directe la modul perfect pentru a smulge hohotele noastre de râsete". Producătorul filmului Wisegirls, Anthony Esposito a avut-o pe Carey în echipa sa pentru sweet science, un alt film despre femei independente din mileniul 3. Carey a fost una din puținii muzicieni care au apărut în filmele produse de Daemon
Mariah Carey () [Corola-website/Science/304319_a_305648]
-
dedesubt este tot un fel de groapă, în adolescență, în timpul liceului, am căzut cu liftul în cea mai înaltă clădire de atunci din Brăila, în prima tinerețe, în armată, ca să pot pleca în permisie, am săpat o groapă uriașă în râsetele răcanilor, destinată să fie w.c.-ul companiei TR, ca tânăr profesor într-o comună ialomițeană, am săpat groapa propriului w.c. și am confecționat toată construcția aferentă, de care eram mândru, dar care m-a transformat brutal într-un meșter Manole
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
evocare am promis c-o voi face. Să fi fost două noaptea. Venind de pe hol, unde, în dreptul rezervei mele, se aflau niște fotolii, o canapea și o masă ca loc de refugiu pentru cei care aveau insomnii, am auzit niște râsete, în explozii scurte, eliberând sunete din ce în ce mai acute, care amenințau să nu se mai sfârșească. Acolo, râdea o femeie. Am fost șocat. Niciodată nu râsese cineva în acel pavilion. Brusc, am vrut s-o cunosc pe acea fem eie care râdea
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
din greu. Spusese aceste cuvinte pe un ton atât de adult, încât nimeni care nu-l cunoscuse pe micul Ofuku n-ar fi crezut că vorbea unul și același. — Da, domnule, răspunse Hiyoshi. Fu condus în camerele servitorilor, de unde auzi râsetele familiei stăpânului din odaia de zi. Faptul că prietenul său nu-i arătase nici un semn de prietenie îl făcea să se simtă și mai singur. — Băi, Maimuță!... Ofuku nu-și cruța cuvintele. — ...Mâine dimineață, te scoli devreme și pleci la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Ți-a spus să pleci, nu? Ai cinșpe ani și, oriunde te-ai duce îți vor da măcar de mâncare. Fii bărbat și nu te mai smiorcăi. Fără a se opri din lucru, ceilalți începură să se amuze pe seama lui. Râsetele și glumele lor îi umpleau urechile, iar Hiyoshi se hotărî să nu fie văzut plângând. În schimb, se răsuci cu fața spre ei, dezgolindu-și dinții albi: — Cine se smiorcăie? Oricum sunt sătul și plictisit de prăvălia asta veche. De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îl împiedica și nu avea nici o dovadă a nașterii sau a genealogiei sale. Kiyosu, Nagoya, Sumpu, Odawara - prin toate trecuse. Uneori, își aduna curajul și bătea la poarta câte unei locuințe de samurai, dar toate rugămințile lui erau întâmpinate cu râsete și batjocuri. Odată, chiar, fusese luat la goană cu mătura. Banii i se terminaseră curând și își dăduse seama că lumea era întocmai așa cum îi spusese mătușa lui din Yabuyama. Totuși, refuza să-și abandoneze visul, găsind că aspirațiile lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aproape ținându-și respirația. Iar în acea noapte, fără îndoială, mulți oameni din castel stăteau privind lămpile albe și chipurile celor din jur, spunându-și: e întocmai ca la un priveghi. În această atmosferă, se auzeau din când în când râsete. Erau numai ale lui Nobunaga. Cei așezați mai departe nu cunoșteau motivul râsului, dar îl auzeau iar și iar, de la două-trei camere distanță. — Stăpâne! — Ce este? — Tocmai a sosit a patra depeșă de azi dimineață, din fortăreața de la Marune. Nobunaga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cădeau, dar țineau pasul cu el. În loc de a spune că atacau și săreau în învălmășeală, ar fi mai potrivit să arătăm că mica unitate a lui Tokichiro era înghițită complet de vâltoarea bătăliei. Prin cartierul general al lui Yoshimoto răsunau râsete, în timp ce tunetele bubuiau. Chiar și când vântul se înteți, pietrele care țineau perdelele îngrăditurii rămaseră la locul lor. — Așa se va risipi arșița! glumeau oamenii, continuând să bea. Însă erau în campanie și plănuiau ca până seara să ajungă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
încercă să-i incite pe călugării-războinici din Kumano și Saiga să se revolte, promițându-le în schimb favoruri grandioase, dacă-l doborau pe Nobunaga. Folosinduse de numele și demnitatea rangului să, nu reuși decât să atragă asupra lui disprețul și râsetele oamenilor. Se zvonea că nu stătuse mult timp în Kii ci, curând, trecuse în Bizen, devenind întreținut al clanului Ukita. Și, cu aceasta, începu o nouă eră. Se putea spune că distrugerea shogunatului era o neașteptată spărtură în norii groși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și nechează! Chokansai se târa în patru labe, supus, și câd strănută dintr-o dată, băiețașul îi căzu din cârcă. Doamnele de onoare și ajutoarele râdeau atât de tare încât se țineau cu mâinile de burtă. Nici chiar la căderea nopții, râsetele și hărmălaia nu se potoliră. Atmosfera din apartamentele femeilor era la fel de diferit de aceea din camera lui Mitsuhide, în citadela principală, ca o pajiște primăvara de o mlaștină înzăpezită iarna. — Unchiule, acum când înaintezi în vârstă, spuse Mitsuharu, ți-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
incinta templului, dar adevăratul centru îl reprezenta cartierul general al lui Nobunaga. Lângă încăperea de unde se auzea glasul lui Nobunaga, murmura un pârâu izvorând din grădină, iar din niște clădiri puțin mai îndepărtate pluteau când și când pe aripile brizei râsete vesele de femei. Nobunaga vorbea cu un mesager de la al treilea fiu al său, Nobutaka, și de la Niwa Nagahide: Îi va fi de folos bătrânului meu ajutor, Nagahide. Informați-l că totul e asigurat. Peste câteva zile mă voi duce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nopții și în primele ore ale dimineții. — Așa ar fi cel mai bine, până ajungem în provinciile de la apus. Pedestrașii, în mod foarte firesc, ba chiar și samuraii superiori lor în grad - cu excepția comandanților - încă nu știau nimic. Șoaptele și râsetele care nu ajungeau tocmai până la urechile comandanților exprimau supoziția că până pe câmpul de luptă mai era cale lungă. Coloana se puse în mișcare. Din acel moment, comandanții începură să țină în mâini lănci și să meragă pe lângă trupe, cu pași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Hideyoshi alergă la ei și-i invită în templul care-i servea lui Hideyoshi drept cartier general. Hideyoshi nu se găsea în camera unde fură conduși, dar era clar că se trezise de câtva timp. Din apartamentul abatelui se auzeau râsete sonore. Nu era deloc genul de primire la care se așteptaseră cei doi generali. Veniseră grăbiți să se alieze cu Hideyoshi și să-l lovească pe Mitsuhide. Ukon părea jignit, cu o expresie cam îndârjită pe față, iar Sebei stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
după o slujbă comemorativă, așa că nimeni nu se îmbătă prea tare. Totuși, în timp ce efectele sake-ului începeau să se facă simțite, generalii se ridicară de la locurile lor pentru a sta de vorbă cu alții, iar ici și colo se auzeau râsete și conversații animate. Un număr deosebit de mare de cești și oameni se adunară în fața lui Hideyoshi. Apoi, în mulțime păși încă un om. — Ce zici de înc-o ceașcă? întrebă Sakuma Genba. Vitejia fără egal a lui Genba în luptele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fetele nu suportau să stea închise în apartamentele lor. Cea mai mare, Chacha, avea cincisprezece ani, sora ei mijlocie unsprezece, iar cea mai mică, abia nouă. Pentru aceste fete, până și frunzele care cădeau erau o pricină de uimire, iar râsetele lor răsunau prin coridoarele citadelei. Katsuie era atras de vocile lor în apartamentele femeilor, unde spera să uite de grijile nenumărate printre râsetele lor vesele, dar de fiecare dată când apărea, fetele se întunecau la față și nu mai râdeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mică, abia nouă. Pentru aceste fete, până și frunzele care cădeau erau o pricină de uimire, iar râsetele lor răsunau prin coridoarele citadelei. Katsuie era atras de vocile lor în apartamentele femeilor, unde spera să uite de grijile nenumărate printre râsetele lor vesele, dar de fiecare dată când apărea, fetele se întunecau la față și nu mai râdeau, nici nu mai zâmbeau. Până și Doamna Oichi devenea solemnă și tăcută, frumoasă și rece. — Vă rog, intrați, stăpâne, spunea ea, invitându-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
armurilor și lăncilor, toți oamenii arătau de parcă ar fi mers prin apă. Erau apăsați de gânduri care le crispau piepturile. Pâcla rece li se aduna pe sprâncene și pe firele de păr din nări. Dinspre malul lacului se auzeau plescăituri, râsete și glasuri animate. Cercetașii trupelor atacatoare se lăsară imediat în patru labe, pornind târâș înainte pentru a cerceta să vadă cine se afla în mijlocul ceții. Găsiră doi samurai și vreo zece grăjdari din fortăreața de pe Muntele Iwasaki; tocmai intraseră în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
e de altă părere, sunt sigur că nici soțul nu va fi. Aș dori foarte mult să vină cu mine la Kitanosho. Ar fi minunat dacă fiul tău rămâne aici, ca să-ți poarte de grijă. Văzând că, printre vorbe și râsete, chestiunea se aranjase deja, Hideyoshi luă rapid hotărârea în numele său: — Ceea ce aș dori, așadar, este ca fiul său să stea aici și bărbatul tău să vină cu mine. Inuchiyo nu are egal ca abilitate în luptă. Apoi, în fericita zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nădejde era o moarte nobilă. Sake-ul circula pe la toți. Se consuma ceașcă după ceașcă și numeroasele butoaie se goliră pe parcursul nopții. Răsunau cântece în acompaniament de tobe, aveau loc dansuri cu evantaie de argint, se auzeau strigăte vesele și râsete, dar nimic din tot ceea ce făceau nu putea să înlăture complet atmosfera de tristețe. Din timp în timp, o tăcere de gheață și fumul negru emanat în noapte de pâlpâirea lămpilor dezvăluiau pe cele optzeci de fețe îmbătate o culoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nu mai rămăsese nici un oaspete. Hideyoshi făcu o baie, apoi, în timp ce se întâlnea cu Hidekatsu și Maeda Geni pentru cină, un slujitor îl informă că tocmai sosise Hikoemon. Vântul făcea să foșnească jaluzelele de trestie indiană, iar prin aer pluteau râsete sonore de femei tinere. Hikoemon nu intră imediat, ci mai întâi își clăti gura și-și netezi părul. Se înapoiase din Uji călare și era plin de praf. Misiunea lui fusese aceea de a se întâlni cu Sakuma Genba, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sale. Nobuo îl privi pe Ieyasu cu ochii mari, ca și cum revenirea lui ar fi fost complet neașteptată. — La Inuyama era totul în regulă? întrebă el. Înainte ca Ieyasu să-i poată răspunde, printre vasalii din spatele lui se auziră glasuri și râsete. În timp ce-i explica situația lui Nobuo, Ieyasu fu cu adevărat curtenitor și plin de considerație. Nobuo era distrus. Ieyasu își aduse calul lângă al său și-l consolă: — Nu-ți face griji. Dacă noi am suferit aici o înfrângere, Hideyoshi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
bună distanță de Prima Unitate. Oamenii se așezară să se odihnească și să-și mănânce rațiile. În timp ce luau masa, soldații ridicară privirile, întrebându-se care o fi fost motivul fumului care se înălța. Caii pășteau iarba, în timp ce peste câmpie reverberau râsete. La aflarea aceleiași informații, Unitatea a Treia se opri, în mod firesc, odihnindu-și oamenii și caii la Kanahagiwara. Imediat în urma ei, Unitatea a Patra își struni la rândul său caii, pentru a aștepta ca unitatea din față să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
era mai înalt. Pe urmă, după lungi minute se opriră să mă aștepte, tot la braț, dar de astă dată Petrică se desprinse și rămase cu mine. Mirosea puternic a brazi... Se auzeau chemări îndepărtate, acel stupid olareti al excursioniștilor, râsete gâlgâitoare de fete de pe alte poteci. "Să nu fii supărat pe mine, îmi șopti Petrică, știu că Matilda te iubește, știu demult, nu din scrisorile pe care i le-ai trimis și unde îmi faci un portret nu prea agreabil
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]