510 matches
-
Dacă admitem că primul martor ocular al învierii lui Isus, primul personaj cu care discută Isus, abia înviat din morți și încă neurcat la Tatăl, este Maria Magdalena, realizăm adevărata importanță a personajului. Importanță speculată în sens invers de un Renan, de pildă, care, pentru a anula istoricitatea învierii, nu ezită să-și declanșeze o criză de misoginie: cum putem crede într-o înviere al cărei singur martor e o femeie mitomană și fantezistă? Reacția violentă a istoricului agnostic ne pune
[Corola-publishinghouse/Administrative/1996_a_3321]
-
în direcția Bilk și cimitirul Wersten. Niciodată nu stăteam jos. Înghesuite unele într-altele, stăteau în picioare persoane de ambe sexe, care nedormite, care cât se poate de treze, care mute, care guralive. Auzeam, miroseam și vedeam ce producea dialectul renan: snoave și cioace, mirosul de haine purtate și - din cauza războiului - mai mult femei decât bărbați. Pe jumătate cu intenție, pe jumătate împins, mă strecuram între fete tinere, eram înghesuit între femei în toată firea. Și dacă nu stăteam imobilizat între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
de detalii pentru ceea ce aveam să aștern mai târziu pe hârtie. De îndată ce mic-burghezii din acea suburbie, în civil sau în uniforme brun-căcănii, se distrau unii cu alții și unii împotriva altora, am învățat, condus de mirese însingurate de soldați, dansul renan, foxtrotul, valsul englez; până și tangoul l-am deprins devreme și din cauza asta eram considerat în curând pe ringurile de dans de după război un partener dorit. Acum însă urmam ritmurile unui band de dixieland, care, între Shoeshineboy, Tiger Rag și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1899_a_3224]
-
feroce?“ Și atunci își aminti că citise în mai multe rânduri că osândiții la moarte în ceasurile pe care le petrec în celula condamnaților se consacră mâncatului. „E ceva - gândea el - ce n-am putut pricepe niciodată!... Ce ne povestește Renan în Stareța din Jouarre e de înțeles... E de înțeles că o pereche de condamnați la moarte, simt înainte de a muri instinctul de a-și supraviețui reproducându-se, dar să mănânci!... Deși da, da, trupul se apără în felul ăsta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Oare marele poet mexican José Gorostiza (1901-1973) a avut în minte și acest text unamunian când și-a intitulat capodopera poetică Muerte sin fin (1939)? În text: jamón en dulce „șuncă fiartă în vin alb“ sau „șuncă de Paris“. Ernest Renan (1823-1892), istoric și critic francez, promotor al unei abordări pozitive a istoriei, religiei și literaturii. L’Abesse de Jouarre e un text dramatic inclus în volumul Drames philosophiques (1888). Cf.: „Es más: el hombre, por ser hombre, por tener conciencia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
-și publice traducerea, ca Théophile Gautier să lanseze, În paginile ziarului Le Moniteur universel, un răsunător „Ați citit catrenele lui Kéyam?”, salutând „această libertate de spirit absolută, pe care gânditorii moderni cei mai Îndrăzneți cu greu o egalează”, ca Ernest Renan să supraliciteze: „Khayyam este, probabil, omul cel mai interesant de studiat pentru a Înțelege ce a putut deveni geniul liber al Persiei În strânsoarea dogmatismului musulman”, pentru ca, În lumea anglo-saxonă, FitzGerald și al său „poor old Omar” să iasă, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
apucară să recite catrenele lui Omar, să dezbată semnificația acestora: vinul și taverna erau oare, sub pana lui Khayyam, simple simboluri mistice, așa cum afirma Nicolas? Erau ele, dimpotrivă, expresia unei vieți de plăceri, adică de dezmăț, cum susțineau FitzGerald și Renan? Discuțiile respective căpătau, pe buzele lor, o savoare nouă. Când tatăl meu amintea de Omar care mângâia părul parfumat al iubitei sale, mama roșea. Și, Între două catrene de dragoste, au schimbat cel dintâi sărut. În ziua În care au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
regulat la L’Intransigeant, ne Întâlneam adesea. Mi i-a prezentat pe discipolii săi, musulmani din India, evrei din Egipt, maroniți din Siria. Cred că am fost cel mai apropiat prieten francez al său, dar, cu siguranță, nu singurul. Ernest Renan și Georges Clemenceau l-au cunoscut bine, ca și, În Anglia, oameni precum Lordul Salisbury, Randolph Churchill sau Wilfrid Blunt. Victor Hugo, cu puțin Înainte de moarte, l-a Întâlnit, la rândul său. Chiar azi-dimineață eram pe cale să revăd câteva note
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
ar fi putut întâmpla invers... I-am scris o scrisoare de mulțumire secretarului de stat, am pus în plic și o fotografie înfățișându-ne râzând fericiți, așezați cu toții pe o bancă în lunca Rinului, sub lumina aurie a tipicei toamne renane, lungi și blânde. Răspunsul nu a întârziat. Diplomatul își exprima satisfacția de a ne fi făcut fericiți, speranța că și în România, conform legii dominoului, dictatura comunistă se va prăbuși, precum și, ciudat, ca o notă de subsol, mirarea că a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
împotriva Romei și, imediat după uciderea lui, a cuceririi Senatului prin forța legiunilor. Pentru a sublinia importanța acțiunii, autorul înșira numele complicilor săi: alți cinci tribuni. În josul foii se afla, mare, semnătura sa: „Lentulus Gaetulicus, dux al legiunilor de la granița renană“, limes al imperiului. Puterea lui militară era, teoretic, enormă. Împăratul simți un fior, ca și cum masa s-ar fi zguduit. „Un laș incapabil“, se gândi furios, „o familie care a trăit din comploturi și conjurații în vremea lui Catilina. Vreun trădător
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
său modernist ca o reacție la insuficienta noastră dezvoltare artistică”. Prin urmare - un patriotism constructivist, nonetnicist, emancipator, un „sincronism organic” opus „naționalismului școlar și cazarmagiu al patriei de afaceri”. Din articolul citat - un comentariu pe marginea definiției națiunii la Ernest Renan - se desprinde o atitudine particulară față de problema națiunii și a tradiției. O atitudine, am putea spune, pe măsura României de după 1918, țară „în care răsună, legitim, patru limbi”: „Fondul comun al trecutului nu sînt regii și faptele de arme cari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
și „noua” Europă: „Sîntem asemenea americanilor și civilizația noastră are înfățișarea unei emigrații pe pămînturile, totuși, strămoșești. Munca de construcție pe care o vom încredința, de-abia, spre conservare altora, celor ce se vor mîndri cu patriotismul superior al lui Renan, de-abia începe. (...)Vom fi slăviții și sfinții secolelor următoare. Și scriitorul patriotismului de atuncea, care va privi criptele noastre cu ochi reci și le va ceti cu vorbe cumpănite, nesocotind glorioasa țărînă, are să împrumute, desigur, ca și cel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
celebri ai artei și literaturei contemporane din Occident asupra Bucureștiului” („Pentru contimporani”). Avem de-a face, prin urmare, cu un complex de inferioritate „al periferiei” în raport cu Occidentul, convertit într-un complex de superioritate în raport cu țările balcanice. Articole precum „Patriotism. Ernest Renan. «Pages françaises»”, „Naționalism, rasă, tradiție”, „Modernism și tradiție”, „Urmașii lui Ronsard” sau „Blestemul locului”, apărute în alte publicații ale anilor ‘20, reformulează obsesia tradiției și a patriotismului românesc modern (care „nu înseamnă a păstra, ci a construi”). Atenția acordată în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
mai mult”. Printre recuperații abuziv sînt menționați „anarhicul Mirabeau”, apoi „Rémy de Gourmont, arătare bizară și doctă de artist și om de știință, de cugetare conservatoare și, totuși, paradoxală și dizolvantă”, socialistul Jean Jaurés și, nu în ultimul rînd, Ernest Renan, de la care poetul și gazetarul român împrumută definiția nonetnicistă a națiunii și a patriotismului. Totuși, oricît de recondiționat, discursul despre „naționalism și tradiție” rămîne obsedant în cazul său. (Și) din acest motiv, frustrarea apartenenței la o cultură „minoră”, periferică, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
frăției Roza-Cruciene. Ochii Îi străluceau Îndărătul ochelarilor mici și rotunzi; avea o privire de fanatic. Bruno Îl ascultase distrat. După spusele individului, mișcarea apăruse În Germania; se inspira desigur din nu știu ce opuri de alchimie, dar era legată și de mistica renană. Chestii pentru poponari și naziști, se pare. „Vâră-ți crucea În cur, tataie...”, se gândi visător Bruno, trăgând cu coada ochiului la fundul neveste-sii - o frumusețe -, care Îngenunchease lângă aragazul de voiaj. „Iar la urmă vâră-ți și roza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2052_a_3377]
-
dacă ar vrea: este În același timp surghiunit de viață și prizonier al vieții; oriunde se duce, viața Îl ajunge și-l trage către sine nelăsîndu-l să plece. Iar În cele din urmă descoperă adevărul afirmației amare a lui Ernest Renan - că singurul lucru care ne poate da imaginea infinitului este măsura prostiei umane. Iar din aluziile, ironiile și glumele ce-i sînt adresate de zece ori pe zi din pricina Înălțimii sale neobișnuite, din Întrebările ce i se pun, din nenumăratele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
din urmă, ridică ochii și îl privi drept în față. „Asta-i ținta mea“, se gândi. Zeii îi dezvăluiau acum înțelesul drumului pe care-l începuse cu un an în urmă, într-o casă dintr-un sat pierdut în pădurile renane, alături de un gladiator rănit care fugise de la Ludi. Într-o clipă, revăzu tot ce se întâmplase în acel an plin de suferință. Întâmplările se înlănțuiau potrivit logicii divine care voise ca el, Valerius, să fie omul ales de Destin pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
teritoriale obținute de Rusia, în dauna Suediei, reprezintă un teritoriu mai mare decât partea care i-a rămas acestui regat; în Polonia, dobândirile ei teritoriale echivalează cu suprafața întregului Imperiu Austriac; în Turcia europeană, ele depășesc teritoriul Prusiei (fără provincia renană); în Turcia asiatică, întinderea lor echivalează cu teritoriul Germaniei propriu-zise; în Persia, ele echivalează cu întinderea Angliei, iar în Tartaria, ele cuprind un teritoriu egal cu Turcia europeană, Grecia, Italia și Spania laolaltă. „Totalitatea debândirilor teritoriale ale Rusiei în ultimii
SCRIERI ISTORICE ALESE by Leonid BOICU () [Corola-publishinghouse/Science/100962_a_102254]
-
superior trebuia recl?dit de jos ?i p�n? sus. Diagnosticul nu are nimic original. Solu?ia g?sit? nici at�ț, fiindc? ea vine �n principal de la stat. Acesta, luminat de savan?i comprehensivi precum Claude Bernard sau Ernest Renan, vă c?uta s? transforme lumea universitar?, convins fiind c? nivelul ?tiin?ific atins de c?tre na?iune i-ar putea atestă puterea ?i i-ar justifica rangul printre statele moderne. Dar efortul �ntreprins avea s? fie de lung
by Charles-Henry CUIN, François GRESLE [Corola-publishinghouse/Science/971_a_2479]
-
din antagonismul raselor un motor al progresului istoric. Henri Martin, �n monumentala să Histoire de France, �ncearc? s? arate persisten?a, de-a lungul secolelor, a unei rase galice plec�nd de la care s-ar fi edificat Fran?a modern?. Renan �nsu?i vede �n ras? un element important al genezei societ??ilor. Totu?i, tentativă cea mai faimoas? apar?ine unui diplomat, sprijinit �n carier? de c?tre Tocqueville, contele Arthur de Gobineau care, �n Essay sur l'in�galit
by Charles-Henry CUIN, François GRESLE [Corola-publishinghouse/Science/971_a_2479]
-
întregului secol al XIX-lea francez, scria François Furet, a fost istoria luptei dintre Revoluție și Restaurația, punctată de episoadele din 1815, 1830, 1848, 1851, 1870, Comuna, 16 mai 1877"47. E suficient să-l citim pe Taine sau pe Renan pentru a sesiza forța acestei neliniști reaprinse de ultimele două evenimente și ecoul pe care l-au avut în gîndirea epocii. Efectul acestei forțe asupra societății se poate măsura prin noul interes pentru mișcările sociale și clasele populare. Stau mărturie
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
se va Împotrivi, refugiindu-se tocmai În locul pe cale de a-și pierde „geniul”, Îsi va demonstra prin aceasta adeziunea la modernitate. Îi vom găsi astfel printre antimodernii lui Compagnon alături de Joseph de Maistre și de Rland Barthes, pe Chateaubriand, pe Renan, pe Bloy, pe Paulhan și pe Gracq. Un singur lucru ascunde - pe jumătate doar - autorul Demonului teoriei: inspirația barthesiană a noțiunii de „antimodern”. Este vorba despre tînărul Roland Barthes, fascinat În anii ’40 de autorul Considerațiilor inactuale. Pe de altă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
revoluții contrare, ci a contrariului revoluției. Același, Într-un reproș la adresa umanismului lui Rousseau, declară că a Întîlnit francezi, englezi, persani, dar n-a văzut niciodată omul (Heidegger ar fi fost neîndoios extrem de Încîntat de această formulare). Flaubert, Baudelaire și Renan sînt Împotriva sufragiului universal, convinși că „nu domesticești sufragiul univeral prin el Însuși” (Renan) - să nu uităm că societatea franceză a secolului al XIX-lea era pe jumătate analfabetă. Dar culmea dialecticii este atinsă de paradoxul formulat de același De
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
declară că a Întîlnit francezi, englezi, persani, dar n-a văzut niciodată omul (Heidegger ar fi fost neîndoios extrem de Încîntat de această formulare). Flaubert, Baudelaire și Renan sînt Împotriva sufragiului universal, convinși că „nu domesticești sufragiul univeral prin el Însuși” (Renan) - să nu uităm că societatea franceză a secolului al XIX-lea era pe jumătate analfabetă. Dar culmea dialecticii este atinsă de paradoxul formulat de același De Maistre În Considérations sur la France: „Dacă ne gîndim bine, vom vedea că o dată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ele decît niște transgresiuni haotice, niște manifestări anarhice și confuze ale mulțimilor scăpate de sub control. Alții, dimpotrivă, au insistat pe disciplină, pe ceea ce era neschimbat, oficial, deci artificial. "Eden al burghezilor fericiți, distrîndu-se pe căprarii, credincioși prin decrete", le numea Renan. Frumoasa carte pe care Mona Ozouf a consacrat-o acestui subiect 72 vine totuși, de cîțiva ani, să pună la îndoială aceste date ce păreau incontestabile. E o carte care dovedește și evidențiază că e important ceea ce se consideră a
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]