1,471 matches
-
de Înalt. Dar un fior Îi străbătuse șira spinării la auzul acelor cuvinte. Trebui să se stăpânească din greu ca să nu privească În jur. Îi reveniră În minte siluetele amenințătoare În alb și negru pe care le văzuse la abație, scrutând ca niște șerpi tot ceea ce se petrecea. Era sigur că Noffo, șeful inchizitorilor, se afla pe aproape, poate ascuns În camera alăturată. - Așadar, spune-mi ce vrei. Pe chipul cardinalului se lăți o expresie satisfăcută. - Să aflu de la dumneata care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
În picioare. Străzile orașului erau pustii. Cunoștea bine traseul patrulei de noapte, trasat cu singurul scop de a proteja marile familii. Nu Întâmpină nici o dificultate În a le evita pasul cadențat, atunci când Îl auzea de departe. Ajuns În apropierea abației, scrută pentru ultima oară strada din fața lui, spre a se asigura că nu mai era nimeni. Apropiindu-se de colțul clădirii, i se păru că deslușește un zgomot metalic, urmat de un foșnet rapid de pași ai cuiva care se Îndepărta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Cu un efort, Își Înăbuși plânsul. - Nu-i nimic, replică brusc. Doar un vis urât, adăugă el sperând ca acela care În deranjase să plece. Însă văzu ușa Închizându-se. Un călugăr cu un felinar În mână apăruse În prag. Scrută Înăuntru bănuitor, mutându-și privirea de mai multe ori de la el la cadavru. - Dar... priorule, ce faci aici? Și messer Arrigo... - E mort, frate. Sed non a Deo advocatus. El a fost cel care a ales, cu o mână nefericită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
o perfecțiune inutilă, ca Întotdeauna când faptele oamenilor vor să maimuțărească Natura, adăugă sarcastic. Dante ajunsese În fața lui. Le porunci, printr-un semn, celor doi călugări să stea locului. Carul se opri lângă sarcofag. Astrologul ridică o margine a perdelei, scrutând cu luare-aminte. Privirea sa zăbovi pe chipul senin al lui Arrigo, apoi pe lada de la picioarele lui. Pe urmă se Întoarse către poet. - Așadar, era În mâna dumitale. Ar fi trebuit s-o știu, zise el, arătând spre sacul cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
dus rău cu pluta. Dar chiar și așa, mânios cum era, m-am gândit, poate totuși o fi vreun geniu și eu eram cel care n-avea destulă credință. Iar el mi-a spus liniștit: Bine. M-am întors ca să scrutez cu atenție orizontul când dintr-o dată m-a pălit o lovitură puternică care m-a lăsat lat. Mă pocnise în cap cu vâsla. Și se pregătea să mă lovească din nou, cu mânerul ei, căci înainte mă pocnise cu partea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
la ea, apoi la fotografie. — Vă referiți la ea așa cum arată în poza asta? În copilărie? Sau cum arată acum? Cum arată în filme? La care vă referiți? — De fapt, la amândouă. Dar mai ales aici, în fotografie. Locotenentul a scrutat fotografia - cu oarecare severitate, m-am gândit eu, ca și cum nu era sub nici un chip de acord cu felul în care doamna Silsburn, în fond o civilă și o femeie, îi ceruse să examineze poza. — Cu Muriel, a răspuns scurt. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
aztec. Primul soare ar fi durat 676 de ani (13x52), al doilea 364 (7x52), al treilea 312 (6x52), al patrulea din nou 676 (13x52). Aritmetică după care lumea n-ar fi mai veche de două milenii! La miezul nopții, preoții scrutau din vârful piramidei, cu înfrigurare, cerul. Când steaua Aldebaran ajungea la zenit, un prizonier era așezat pe piatra sacrificiilor. Îi era deschis pieptul cu un cuțit de obsidian și smulsă inima. În locul ei era pus un vas de turcoază, conținând
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
iar dincolo de ele pădurile de pini din care țâșneau, ca și acum, printre nori, cei doi mari vulcani, Popocatepetl și Ixtaccihuatl, unde aztecii nu urcau niciodată, socotindu-i munți sacri. În zori, locuitorii Tenochtitlanului ieșeau, se pare, în fața caselor și scrutau cerul în căutarea luceafărului de dimineață; dacă acesta era vizibil, își înțepau urechea cu un spin de cactus și, cu două degete, luau două picături de sânge pe care le înălțau spre zeul astru, Quetzalcoatl. Îmi imaginez și scena întîlnirii
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
fier forjat nu se mai zărea. Lămpile de pe peron erau estompate și nu reușeau să arunce nici un pic de lumină prin ceața nemiloasă care parcă îți pătrundea în creier. Siluete fără contur, animate de o vioiciune și o euforie ciudată, scrutau obscuritatea, apoi o traversau în grabă. O astfel de siluetă se mișca prin preajmă purtând o mică sferă de lumină palidă înghițită de noaptea opacă și totuși luminoasă din care se materializau cu uimitoare iuțeală oameni și obiecte. Era ora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1892_a_3217]
-
luminoase, probleme aparent total disparate care fuzionau în una și aceeași chestiune, subit și cu o ușurință ca de vis și, totuși, în clipa când marea sinteză părea în sfârșit aproape, extrem de aproape, se dispersa în serii și aforisme găunoase. Scruta, scruta cu uimire ceea ce părea a fi obișnuitul, ceea ce-i era cel mai aproape, scruta până când lumina uimirii se estompa, lăsându-l în întuneric, fără indicii, fără cheie. Filozofia ar putea fi definită drept o sublimă abilitate de a expune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
probleme aparent total disparate care fuzionau în una și aceeași chestiune, subit și cu o ușurință ca de vis și, totuși, în clipa când marea sinteză părea în sfârșit aproape, extrem de aproape, se dispersa în serii și aforisme găunoase. Scruta, scruta cu uimire ceea ce părea a fi obișnuitul, ceea ce-i era cel mai aproape, scruta până când lumina uimirii se estompa, lăsându-l în întuneric, fără indicii, fără cheie. Filozofia ar putea fi definită drept o sublimă abilitate de a expune evidentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
o ușurință ca de vis și, totuși, în clipa când marea sinteză părea în sfârșit aproape, extrem de aproape, se dispersa în serii și aforisme găunoase. Scruta, scruta cu uimire ceea ce părea a fi obișnuitul, ceea ce-i era cel mai aproape, scruta până când lumina uimirii se estompa, lăsându-l în întuneric, fără indicii, fără cheie. Filozofia ar putea fi definită drept o sublimă abilitate de a expune evidentul, de a înfățișa lucrurile cele mai apropiate. Dar ceea ce pare a fi cel mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Robert își aduse aminte, cu amabilitate, că preotul uitase să-și facă vizita parohială la Blanch Cottages. Părintele Bernard, rușinat, se întoarse să facă o vizită lipsită de noimă domnișoarei Dunbury, lăsând-o apoi pe această neprihănită făptură total nedumerită, scrutându-și conștiința. Acum ajunseseră aproape de Victoria Park și înaintau în ritmul mai ponderat pe care preotul i-l impusese cu hotărâre filozofului. — De exemplu, te consideri mântuit? Ce vrea să însemne asta? replică părintele Bernard. — Întâi răspunde-mi. Nu, bineînțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
peste marginea buzunarului. După ce-și roti un timp privirile cu un aer critic, alert, își pironi ochii pe Robin Osmore, fixându-l pe omul legii cu intensitate și cu o expresie de uimită curiozitate ironică. Osmore, conștient că e scrutat, începu să se simtă stânjenit, derutat, se foi pe bancă, privi în altă parte, apoi își întoarse iar privirea pentru a constata că micul animal continua să-l fixeze, expresia lui șmecheră, hazoasă, creînd o extraordinară impresie de inteligență care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Labil! Acum tu încerci, într-adevăr, să mă provoci! Te asigur că nu... nu vreau decât să te văd plecând. Mi-ai spus cândva să-mi trag coarnele înăuntru. Dar nu pot. Coarnele mele sunt mereu afară și ochii mei scrutează întunericul. E greu să scrutezi întunericul. Puțini oameni reușesc. Ai o părere atât de proastă despre mintea mea? Nu. Așadar mă încurajezi un pic? Nu, vreau să spun că nu mă interesează absolut deloc mintea dumitale. Mintea mea e plină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
adevăr, să mă provoci! Te asigur că nu... nu vreau decât să te văd plecând. Mi-ai spus cândva să-mi trag coarnele înăuntru. Dar nu pot. Coarnele mele sunt mereu afară și ochii mei scrutează întunericul. E greu să scrutezi întunericul. Puțini oameni reușesc. Ai o părere atât de proastă despre mintea mea? Nu. Așadar mă încurajezi un pic? Nu, vreau să spun că nu mă interesează absolut deloc mintea dumitale. Mintea mea e plină de tot felul de lucruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
a binelea. Cu o mână își scoase, distrată, acele din coc, apoi își adună masa de păr argintiu, mătăsos, și o împinse pe spate. Și părintele Bernard era stârnit, dar nu de analiza gramaticală, își dădea seama că el nu scrutase și nu cercetase niciodată poemul, nu-l supusese nici măcar unui comentariu încâlcit ca acela al lui Hattie. Care era subiectul cui? Ce importanță avea? Înțelesul general al poemului îi era perfect limpede sau, mai bine zis, el își confecționase propriul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
speriat. Dar totul era în ordine. John Robert se întorsese pe cealaltă parte și sforăia mai încet. George rămase o clipă nemișcat, în timp ce simțurile i se învârtejeau într-un caleidoscop nebunesc; era incapabil să-și concentreze văzul asupra camerei, după ce scrutase cu atâta intensitate pagina scrisă. Apoi se îndreptă tiptil spre ușă și, fără să privească îndărăt, ieși în coridor, orbit din nou de obscuritate, după lumina soarelui din dormitor. Clipi și privi în dreapta și în stânga. Nu era țipenie de om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
spaimă, striga, striga, și înota, înota. Cu un minut înainte cățelul înota pe lângă el, și acum pierise ca înghițit. Valurile se bombau și se ridicau înalte cât niște coline, astupând complet zarea. Adam, săltându-se peste vâltoarea crestelor, încerca să scruteze hăurile dintre talazuri, întunecoase și înfricoșătoare și văduvite de un cățel pierdut. Cascada de spumă împrăștiată de vânt îl orbea. Epuizarea îl prinse în gheare, odată cu jalea, remușcarea, groaza, dorul chinuitor după prețioasa făptură pierdută. Speranța îl amăgea mereu cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
detalii și eu nu i le-am oferit. I-am spus doar că a fost din vina mea și i-am relatat foarte vag ce s-a întâmplat. Niciodată nu mi-a spus un cuvânt. Nu am încercat vreodată să scrutez, nici măcar să arunc o privire în adâncurile sentimentelor lui George, nu am vrut să știu ce simte, dacă mă blamează în inima lui... Poate mai puțin decât îți imaginezi tu. În ce fel mă acuza, ce proces mi-a intentat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
privire grăbită în susul și în josul străzii, dar nu văzu țipenie de om. În timp ce urca scările întunecate, o lumină se aprinse pe un palier de sus. Curând se găsi față-n față cu Diane, care îl aștepta în ușa apartamentului ei. Scruta, curioasă, întunericul scărilor. Când îl recunoscu pe Tom, se retrase cu grabă în interior. Tom își puse piciorul în pragul ușii care dădea să i se închidă în nas. — Te rog, Diane, lasă-mă să discut un moment cu tine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
lăcomie. Nu mai pusese nimic în gură de o zi. Apoi spuse: Noi plecăm în Spania. — Noi? — Eu și Diane Sedleigh. Avem de gând să ne stabilim și să trăim în Spania, din indemnizația mea. Unde în Spania? întrebă Alex, scrutându-l cu ochii ei de pisică. Încă nu știu. Undeva într-un loc ieftin. O să trebuiască să studiem harta, să ne consultăm... Eu am ceva bani puși deoparte și o indemnizație destul de frumoasă. În Spania viața-i mai ieftină, o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
în pace, printre oameni care nu examinează lucrurile îndeaproape. Ajunse la Druidsdale și vârî cheia în broască. Îi tremura mâna. Deschise ușa și intră în holul întunecos. Se opri brusc. Ceva era în neregulă. Ceva se afla acolo. Ceva îngrozitor. Scrută întunericul. Stella ședea pe scări. — Hello, George. — Oh, Dumnezeule! George se lăsă să cadă pe unul din scaunele din hol. — Îmi pare rău că am picat pe neașteptate. — De ce-ai mai venit? De ce acum, sfinte Dumnezeule, de ce acum? Mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
transformaseră într-o lungă trecere în revistă a tuturor întâlnirilor lor și a amintirilor comune, în care se refugiaseră amândoi. Pe parcursul acestor depănări de aduceri aminte, care unui ascultător din afară i-ar fi sunat ca o discuție prietenească, se scrutau unul pe celălalt din priviri, ca doi antagoniști în pragul unei lupte, și fiecare dintre ei era măcinat de gânduri. Ba chiar, în acest răstimp, fețele lor încordate vădeau o marcată asemănăre, întrucât amândoi erau extrem de concentrați asupra celor petrecute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
becul electric și trăgând pudic ușița cu zăvoraș, după el. În actul prodigios, spumant, al unei micțiuni torențiale îndelung reprimate (pișă-te, că trece trenu', pișă-te, că trece trenu', se îngână singur, pentru a se putea goli complet), acesta scrutează curios pereții latrinei. Înregistrând frontal existența unui afiș maroniu, cu chenar alb, care decreta ritos: Nu servim băuturi alcoolice minorilor!" Cineva, neidentificat desigur, o persoană întreprinzătoare, înzestrată și cu niște concepții politice democrat-liberale încercase să înlăture particula inițială a negației
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]