506 matches
-
se află o vitrină de sticlă în care sunt aranjate exemplare din reviste cunoscute. E mult mai distractiv să scoată reviste, pentru că sunt diferite la fiecare număr, decât să facă aceleași cutii la nesfârșit. Îl înțeleg. E mic de statură, slăbuț, sprinten. Pare „un tată sârguincios“. Oricât de mult mănâncă, nu se îngrașă. Acum nu mai aleargă, dar înainte, timp de douăzeci de ani, făcea jogging zilnic. A participat adesea la maratonul din zonă. A câștigat de mai multe ori cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
avea prea multe pe cap pentru a se mai ocupa și de copii. Cu toate acestea, mi s-a părut că subiectul morții fiului său era prea dureros pentru a putea vorbi despre el. Eiji era un copil micuț și slăbuț și era protejatul tatălui, pe când fratele lui mai mare cu doi ani și mai totofei, era protejatul mamei. „Era un copil ascultator.“ Pot fi observate de-a lungul interviului comentarii făcute pe marginea aceluiași lucru. Eiji fusese un tânăr puternic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
normal. Nu am avut altă soluție decât să creștem capre. Oricum, aveam multă iarbă în jur. Așa că mulgeam caprele și apoi beam laptele pentru a-l putea alăpta pe Eiji. Astfel a crescut mare și sănătos. Întotdeauna a fost mai slăbuț. Niciodată nu se îngrășa. Dar nu am fost nevoiți să îl ducem la un spital. Nu s-a îmbolnăvit. Încă din copilărie s-a ocupat de distribuția ziarelor. În apropiere era un chioșc de ziare Asahi. Vânzătorul a venit la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
trudise toată ziua, pentru un blid de mâncare și câțiva bănuți, de la două văduve, care-și pregăteau magaziile cu lemne pentru iarnă, spusese: Iacă. nevastă, măcar anul acesta sărbătorim și noi Nașterea Domnului cum se cuvine. Avem o gâscă, cam slăbuță dar vom avea o bucățică de carne pe masă. La auzul acestor cuvinte, lui Ionuț Îi Înghețase sângele În vine. Cele două gemene chicoteau Într-un colț al singurei odăi, În care trăiau cele șapte suflete, Înghesuite Într-un pat
În vâltorile Dunării de Jos by Flora Mărgărit Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1138_a_2049]
-
seară, ne plimbăm după ce am luat cina la un restaurant. Deodată se aude gălăgie. La câteva străzi mai încolo, pe o străduță laterală, cineva strigă după ajutor. Când ne apropiem, vedem un rus lat în spate care lovește un ricșar slăbuț. Rusul se plânge că omul i-a cerut prea mult drept plată. E multă lume strânsă, dar nimeni nu vorbește în apărarea ricșarului. O vreme, privim și noi. Tang Nah se enervează. De ce nu stați voi doi de vorbă, ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
știi din câte-și poate reveni. —Asta-ncerc să-i spun de-o căruță de ani lui bărbatu-meu. În mintea lui se produse un declic. Simți fiorul dezgropării unui lucru prea mic ca să merite reținut. Nepoata dumitale... e cumva slăbuță, cu tenul alb? Cu părul lung și drept, până mai jos de umeri? Își croșetează singură hainele? Chelnerița își împinse un șold înainte și-și înclină capul. —Ei, știu sigur că până acum nu te-a cunoscut. Mâinile lui desenară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
fata lui Radu Vodă Basarab. Cea dintâi, Tudora, râzând inconștient, îi ducea de mânuță pe Barbu și pe Matei, care abia împleticea primii pași. A doua, Zamfira, purta pe fiecare braț câte un prunc, unul oacheș, băiatul ei, altul mai slăbuț, mai delicat, abia ținându-i-se de cămașă, Constantin, căutând pieptul blând unde-și găsea căldură și alinare. Bătrânul Preda Brâncoveanul le urma fără grai, în mâini cu două icoane cu ferecătură de argint; el de fapt era stăpânul casei
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
o imaginez ținând discursuri, așa că într-o zi am întrebat-o ce făcea, și ea a scos un album mare și negru din cufăr și mi l-a arătat. Pe prima pagină era o poză dintr-un ziar, o fată slăbuță cu părul negru și cu o pană în el. Mie mi se părea că se uită chiorâș, dar tanti Mae mi-a zis că asta era din cauza calității proaste a hârtiei. Mi-a citit ce scria sub poză: „Mae Morgan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
a avut noroc și-o să-și refacă viața... Nășica, deh, moldoveanca asta blondă-spălăcită și coșcovită, cu urme de vărsat pe obrajii supți, mai mare cu vreo trei ani decât tine, Mirelo, și n-ar arăta ea chiar rău așa înaltă, slăbuță, băiețoasă, da’ te-ar prinde mirarea ce gusturi au și italienii ăștia... Nimerise bine în ajunul Crăciunului ăluia la nășica, mai preocupată parcă decât altă dată de soarta ei și-a lui Petrișor, poate unde era singură și așteptându-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
strălucitori, de parcă toată energia trupului se concentrase acolo. Atins de zâmbetul fetei, toate umbrele din sufletul lui Marius dispar ca praful luat de vânt. Aleargă către ea, prăbușindu-se lângă patul metalic. Delicat, cu o mână tremurândă, îi atinge umerii slăbuți, la fel de ușor ca și cum și-ar trece degetele peste petalele fragile ale unei flori. Sărută genele încărcate cu umezeala sărată a lacrimilor încă necăzute și atent, le șterge pe cele care se preling peste obraji, către buzele arse de febră. Iubitul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
Oare de ce trebuie să trag eu pentru păcatele lui taică-meu? Cu ce am greșit, că doară nu-s prost. M-am pregătit pentru admitere împreună cu Aurel - un coleg de clasă la școala din cartier - și, vorba ceea, știi ce slăbuț era la matematică și fizică. Dar el a reușit la mecanică, pentru că a avut dosar „sănătos” și eu am rămas un biet maistru, să mă comande niște neisprăviți de ingineri. - De, măi Țuți, ce să-ți spun? Vremurile nu s-
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
as”, jucai foate bine, dar câteodată te dezorientam cu stânga mea de serviciu. Atunci spuneai: “băi, să știi că-i aproximativ bine!”. La bancurile mele noi râdeai în hohote, cu toată inima, dar când mai repetam vreunul sau era mai slăbuț în poantă, îmi ziceai blând: “băi, când am spus bancul acesta prima oară, m-au dat afară de la grădiniță”. Când îmi dădeai un telefon și mă întrebai ce fac, eu intuiam că trebuie să ne vedem pentru că aveai ceva să
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
am minunat și eu, și alții și aproape că n-am crezut că el, Dumitru Ionescu, a fost în stare să creeze așa ceva. Fiica doamnei Ecaterina Ionescu, Ana, tanti Aneta cum aveam eu s-o numesc, era o femeie mărunțică, slăbuță, cu vocea la fel de caldă și catifelată, foarte spirituală, dar iute, cum aveam s-o cunosc mai târziu. Ioneștii au avut întotdeauna între 15 și 25 de pisici, 56 găini și-un cocoș, 2-3 câini, circa 100 de porumbei, dar la
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
bem un suc, ca să ne mai tragem sufletul după sesiunea de vară. La puțin timp după ce ne-am întâlnit a apărut Carmina. O știam vag - fusese colegă de an cu noi, dar se lăsase de facultate. Era parcă și mai slăbuță, îmbrăcată cu o fustă roșie plisată și cu un tricou verde, iar la gât purta un lănțișor de argint cu medalion cu Fecioara maria. Ochii, pe care îi ținea întredeschiși, ca și cum ar fi fost pe punctul să adoarmă sau ar
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
senatorii au studiat toate posibilitățile, iar rapoartele CIA, precum și cele privind Armele de Distrugere În Masă, sugerau că exista o amenințare reală. Toată țara credea acest lucru. Kitty schiță un zâmbet. — Mulți oameni din New York nu credeau, spuse un tânăr slăbuț, pe care Kitty și-l aminti de la petrecerea de Crăciun de la Google. — Așa-i... Îl aprobă tipul Înalt din spate. Ei bine, asta credeau atunci, zise Dan Împăciuitor. Considerau că fac ce este mai bine. Dan Zachary se uită la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
de perete și, cu capu-n pământ, străbătut de fiori, am coborât încet scara îngustă, spiralată. M-am văzut în geamurile rotunde, copil mic, cu ochii întinși pe jumătate de față, apoi băiețel cu breton și cu obrajii ovali, puber slăbuț, cu ceva stingherit în privire și, în fine, adolescent sumbru, cu pete violete sub ochi, obraji scobiți, gura de o senzualitate arsă, nepotrivită cu austeritatea feței. Scara s-a oprit, spre confuzia mea, nu în holul conacului, ci într-o
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
aici." Și, desprinzîndu-se de mine, atât de amuzată încît uitase că trebuia să se poarte delicat, își trase de sub bluză un lănțișor de aur cu medalion, îl deschise cu unghia și-mi arăta o mică poză alb-negru, fața unui tânăr slăbuț, cu părul blond, tuns scurt. Era prima dată când aveam o dovadă sigură că ea are un prieten. Până atunci, deși în mod rațional știusem asta tot timpul, sperasem totuși ca ea să fi exagerat, să fi vrut să mă
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
se răstoarne pe picioroangele lui. Se oprea departe de catedră într-o poziție oblică față de podea. De s-ar fi dus o linie de la vârful pantofilor în sus, aceasta ar fi ieșit prin unghiul pe care-l făcea umărul lui slăbuț spre care își ridica rugător mâinile enorme, albe. Stând așa, oblic, și sprijinindu-și toată greutatea trupului pe un picior, în timp ce celălalt atingea podeaua doar cu vârful ghetei (de parcă ar fi fost mai scurt), stând, deci, așa ca o femeie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
făcut cunoștință. Se numeau Nelly și Kitty, dar Iag, botezându-le pe loc Natiuha și Katiuha, le lovi părintește peste fund și le zori să urce în trăsură. În ce-o privește pe Kitty, am reușit să disting fețișoara ei slăbuță și cârlionții lipiți de obraji, ca niște cozi de șoarece. Eu a trebuit să merg cu Nelly, iar plimbarea mi s-a părut plăcută și plină de prospețime. Rarii trecători ne apăreau nemișcați ca niște șiruri de felinare, dar, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
parcă nici Băsescu nu se mai ceartă ca pe vremuri cu Tăriceanu - plictiseală mare, doar o eventuală scumpire a pâinii pare să le mai dea speranțe realizatorilor de știri și talk-show-uri Ămă rog, mai e fotbalul, dar se prezintă încă slăbuț, la început, și oricum nu poți trăi numai din asta). În fine, planurile de simulare a apocalipsei sunt într-un mare impas, rămase fie pe mâna unor amatori, fie pe cea a unor vedete obosite, care să redezbată vechile noutăți
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2174_a_3499]
-
apucă brațele și se trase Înapoi. Ed Încercă să zîmbească. — Am văzut că ai cîteva fire albe. CÎnd o să fii de vîrsta mea, probabil că o să fii la fel de căruntă ca și mine. Ce zici de asta pe post de flecăreală? — Slăbuț. Eu mă descurc mai bine. Preston candidează la postul de guvernator - dacă nu cumva celebrul lui fiu Îi va distruge toate șansele. Eu voi fi coordonatorul lui de campanie. — Tăticul Guvernator. A spus el că o să-i distrug toate șansele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
Europa ar mai fi putut rămîne cîțiva ani acolo, dacă aveau chef. Julius se simțea din ce În ce mai bine, acum privirile nu i se mai Încrucișau atît de des, de fapt nu se mai uita cruciș aproape deloc, chiar dacă era Încă foarte slăbuț, mai ales cînd te uitai la el din față, din pricina urechilor lipite de cap cu leucoplast și scotch. Nu se plîngea de domnișoara Julia, care era foarte aspră În timpul lecțiilor, dar Jules Verne i se părea mult mai distractiv. Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
închis la culoare, cu totul bătrânește, dar ținuta ei, conversația, toate manierele trădau în ea pe femeia care văzuse și o societate mai aleasă. Varvara Ardalionovna era o domnișoară de vreo douăzeci și trei de ani, de statură mijlocie, destul de slăbuță, cu un chip nu foarte frumos, dar care conținea în sine secretul de a plăcea fără frumusețe și de a face pe cineva să se îndrăgostească cu pasiune. Semăna foarte mult cu mama ei, era chiar îmbrăcată aproape la fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
e nevoit să ia drumul țării sale. Un alt musafir aici e domnul Mill, profesor la facultatea din Corvallis (Oregon) de pe malul Pacificului, care a venit cu soția. Am colegi 4-5 chinezi și un japonez. Pe cât sunt de mici și slăbuți chinezii, pe atât de voinic și de grav e japonezul. Cu japonezul e greu de legat prietenie. În schimb, chinezii sunt foarte apropiați. Ca să ușurăm legătura, întrucât e greu să ne ținem minte numele, eu le spun Mister China (Chaina
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
că nici santinela nu mai e pe coridor... Poate că afară îl așteaptă Ilona și Klapka și preotul Bote-anu. Dar, în vreme ce-și depănă nădejdile strălucitoare, ușa se deschise iar, și în prag se arătă preotul Constantin Boteanu, înalt, slăbuț, cu patrafirul pe piept, cu o carte subsuoară, cu crucea în mână. O clipă se uită blând, nedumerit, apoi intră, închise ușa și merse drept la Apostol, murmurând cu glas cântat, pătrunzător: ― În numele Tatălui și al Fiului și al Sfântului
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]