754 matches
-
compară experiența cu cea a surorii ei mai mici: „A crezut că ea va fi lăsată la grădiniță și că n-o luăm cu noi”. Acest episod urmează altuia, de această dată fiind vorba despre o separare mai importantă, de surioara care a murit, o experiență formatoare care a contribuit probabil la nevoia Sarei de a-i strânge în jurul său pe cei pe care îi iubește. Sosită în alt cartier, Sara este amenințată de experiențele inerente nou-veniților, dar această amenințare se
[Corola-publishinghouse/Science/2308_a_3633]
-
sau „Aș vrea ca toată partea corpului dintre buric și genunchi să nu existe, pentru că ea nu servește decât la lucruri murdare” (1974). Isabelle nu-și mai dădea jos chiloțelul pentru că-i era silă să-l atingă, își mustra aspru surioara dacă uita să și-l pună pe al său și-i spunea că săvârșește păcatul necurățeniei (1972). Putem evidenția, în acest caz, o formațiune reacțională intensă împotriva pulsiunilor erotice. Or, Isabelle și-a surprins în repetate rânduri părinții făcând dragoste
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
aurii de grâu așteaptă combinele. Iar după muncă oamenii se odihnesc la umbra pomilor rotați. E căldură ca de cuptor. Arșița ne gonește pe malul râului, la pădure, la ștrand, la munte sau la mare. Unde mergem cu părinți, frați, surioare. Fără griji, cu jocuri și cântece Copilăria veseli ne-o petrecem. Copiii se joacă afară, prin parcuri și grădini și culeg voioși flori din poienițele însorite. Câte plimbări nu putem face vara! Vară, vară! Am vrea să stai cât mai
Povestiri despre anotimpuri by Papuc Elena, Drăgusanu Atena () [Corola-publishinghouse/Science/91583_a_92978]
-
în personajul „dona juana” din a treia carte, nicolae magnificul (2000). Inițial Ț. scrie imnuri în tonalitate orfică și, practicând „o retorică a adorației și extazului” (Constantin Sorescu), încearcă o nouă Cântare a Cântărilor pe fundal paradisiac, numindu-și iubita „surioară”, după modelul biblic. În nota exultantă a iubirii și tinereții, poetul se autodefinește: „eu sunt o sărbătoare fără sfârșit” ( Îmi pare că visez tot timpul, din volumul Sunt fericit că te iubesc). Paradisiacul provine din beatitudinea eului liric de a
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290223_a_291552]
-
cu Nicolae Sava, cu Daniel Corbu, cu instanța maternă dumitrașciană și Cristian Livescu, pe la mijlocul lui octombrie 1996, mă văzui dornic a sporovăi în jurul absentului drag, al Tudoriței, măritată, zice-se, cu un tractorist, ori al Ilenei B., cu a cărei surioară mă plimbam fudul, dav-nîm-davno, prin fața Universității bahluviene, la vremi de admitere. Peste ultima, peste Ileana, dădurăm, Adrian & eu, cu crucea puțin înainte de a merge să tragem o ochire solarei cruci aduse tocmai din Maramureș pentru a marca și înstruța locul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
ca un pionier) dincolo, în '84, dacă-mi scot cartea și dacă T. redevine ceea ce nu mi-am închipuit niciodată că n-ar fi. Ultimele zile au fost pline de promisiuni, poate și în urma unei vizite la ea; fusese ziua surioarei ei, o minune dulce și aia! Ți-am mai trimis o scrisoare cu o adeverință pe care te rugam prin Iolanda s-o duci la secretariatul facultății. A ajuns?! Mulțumesc mult dacă s-a rezolvat! Știu că aveți destule probleme
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
dragul meu bun?! "Mona-Monada" trebuia premiată de Uniune în '81 [...] Am primit programa, deci să nu mai insiste Iolanda! Ți-a citit și T. cartea, cu bucurie, onorată desigur, și-ți mulțumește pentru cuvinte! Acum e la Brașov, la o surioară de-a ei. O aștept! Voi veni la Iași după 5 ianuarie, în drum spre București! Nu știu exact cînd, dată fiind starea mea în marginea duodenului! Nu mă doare nimic, dar regimul acela mă înfometează mereu! Poate-mi voi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
întemnițat fără vină pentru mulți ani, și de-a fi pierdut, într-un interval foarte scurt de timp ("Timpul" n-a avut deloc răbdare) cele mai dragi ființe: un bunic de nouăzeci și doi de ani, topit realmente de foame, surioara cea mai iubită răpusă de meningită și, în aceeași zi, bunica moartă într-un accident stupid, fugind după nepotul înnebunit de durere. Cu o justificată indignare retrospectivă (există răni sufletești care nu se închid niciodată), autorul, care crede că destinul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de compasiune pentru noi, "oile" Tale? Oare chiar așa să fie? Cu lacrimi fierbinți m-am rugat Ție. O noapte întreagă am stat în genunchi în fața icoanei Tale, făcând mătănii și implorându-te să nu o iei la Tine pe surioara mea, Silvia. Dar plânsul meu nu Te-a impresionat: ai rămas rece, distant și insensibil la demersul meu disperat..." Sau altă interpelare (nu este cea mai dură!), cu nuanțe de pamflet, de data aceasta: "De aceea vreau ca tatăl ceresc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de cinci ani? Câtă încredere putea mama să aibă într-un copil care nici măcar nu urma cursurile grădiniței? Ce responsabilitate uriașă apăsa pe umerii ei firavi! Riscul asumat de mama era pe muchie de cuțit. Ar fi fost suficient ca surioara mea, ieșind în curte, să se ia cu joaca, apoi, atrasă de mirajul necunoscutului, al primelor descoperiri din viața ei de copil, s-o apuce de-a lungul uliței, mergând în neștire și uitând de bebeluș. Ce s-ar fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
mama o asemenea nenorocire? Cum? Din fericire, nu s-a întâmplat nimic. Vă imaginați prin ce spaime trecea mama, fiind plecată de dimineața și până seara, încredințând viața bebelușului unei fetițe de cinci ani? Dar mama își cunoștea bine copila. Surioara mea era o fetiță deosebită: inteligentă și isteață foc; numai ochi și urechi, o minune de copil! Părul ei de un blond auriu încântător și magnetizant te atrăgea irezistibil din dorința de a-ți satisface nu numai simțul vizual, ci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
purificării păcatelor în contact cu neprihănirea, cu albul imaculat al purității îngerești. La vârsta ei, fetițele se jucau cu păpuși adevărate în paradisul aurit al unei copilării fericite, lipsite de grijile atribuite de regulă persoanelor adulte, specializate în domeniul puericulturii. Surioara mea se maturiza rapid într-un context în care păpușa confecționată din cârpe multicolore, urâțică, anostă și schilodită, de multe ori lipsindu-i un braț, un picior sau un ochi a fost înlocuită cu o păpușă vie, reală, care pretindea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
iar dacă nu faci imediat ceea ce dorește ea plânge de mama focului de te scoală din morți. O păpușă frumoasă, dar grozav de pretențioasă și foarte nervoasă în momentul în care cerințele nu-i erau imediat îndeplinite. Pot spune că surioara mea Țuki și-a dăruit o parte din copilărie fratelui nostru Bebi. De ce neapărat "Bebi"? Stând acolo, la neobositul cântăreț Mita Fâru, am învățat o mulțime de cântece printre care și " Nu mai plânge Baby", iar noi, eu cu Țuki
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de vicleana letargie ce mă pândea. Am plecat din Brăila cu mașina încărcată - computerul și combina muzicală considerându-le indispensabile - cu haine, cu CD-uri, dar și cu fiica mea alături și, în ultimul moment, și cu Diana, draga noastră surioară sahaj, pe care am convins-o să profite de acest drum pentru a ne însoți până la București - avea și ea de luat o viză de la Ambasada Indiei. În acest moment al povestirii trebuie să mărturisesc faptul că propunerea făcută fetei
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
acesta trebuie să-i privim pe toți cei cu care luăm contact: ca pe niște semeni frumoși! Ultima notă o păstrez pentru minunatele gazde de la Slatina! Mă simt atât de bine alături de aceste Spirite nobile! Îmi este dor de aceste surioare, de dragostea lor curată dar și de... bucatele servite în acea atmosferă atât de intimă! NAVARATRI PUJA Ploiești, 2003 A trecut ceva timp de la Navaratri Puja, desfășurată anul acesta la Ploiești. Cu siguranță, nu este pentru nimeni o noutate. Toți
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
altceva decât... imagini. S-au împărțit daruri și am primit și eu un minunat CD, pe care acum îl ascult neîncetat. Nu-mi dispărea însă, sentimentul acela de puști părăsit. Sau poate... răzgâiat? M-a scos din nedorita melancolie o surioară ce mi-a oferit o poză de-a Mamei ce arbora un zâmbet larg, plin de dragoste și duioșie; mie îmi era adresat - nicio altă poză nu ar fi fost mai potrivită, niciun alt dar nu ar fi fost mai
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
de om calic nici oghial și nici țolic, nici icoană pe perete și nici flori de Dragobete! La casă de om sărac, nu mai e mălai în sac și nici soarele-n chindie nu mai doarme-n bagdadie! Viață, viață, surioară, să-mi atârn grumazu-n sfoară, dar n-am nici săpun, nici cui și nici scaun să mă sui! După '89 am revenit în MAE, am îndeplinit în două rânduri funcția de director în Centrala MAE, iar în străinătate, prin Hotărârea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
Mă onorează. De-am avea și noi, oamenii, inima credincioasă a câinelui, nici "domnia ta" n-ai fi trădat de două ori: și Moldova, și pe domnul ei. Te-ai putea gândi totuși că, de mă osândești, zdrobești inima dragei tale surioare și... și urgisești niște prunci ce-ți sunt ție nepoței, cerșește Isaia. Ștefan se întoarce către Sora ce plânge în brațele Mariei. Mă doare durerea ta, Sora... Te rog să mă ierți... Spune! Pot să fac altfel? Sora hohotește, dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
disperare: Frățioare!!... Măria ta!! În numele Sfintei Fecioare, al maichii noastre ce ne-a purtat în pântece, al pruncilor!... Nu-l osândi la batjocură! Dă-mi-l să-l îngrop creștinește!... Ca pe Dumnezeu te rog!! Ștefan o ridică, o îmbrățișează: Surioară... Rău îmi pare... De-aș vrea și n-aș putea... Există o sfântă dreptate. Nu eu, el singur s-a osândit... În țeapă, acolo sus -, poate, îl va străfulgera gândul asupra celei mai cumplite mârșăvii ce-a săvârșit: "vânzarea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
nici strigătele de durere, nici lacrimile ce curgeau în șuvoi din ochii bezmeticului ei frățior. Victor, tovarășul lui de joacă nu așteaptă continuarea judecății, o zbughește ca din praștie spre casa părintească iar văru-său Săndel rămâne singur cu necruțătoarea ei surioară, devenită un aspru judecător. Maricica îi mai arse câteva vărguțe la întâmplare și-l făcu scăpat, gândindu-se la ceo așteaptă pe ea de la taică-său, mai ales dacă mieii scăpați de supraveghere, au intrat prin grădinile oamenilor și au
Rădăcinile continuităţii by Ştefan Boboc-Pungeşteanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91638_a_92999]
-
s-a îndurat s-o știe atât de departe și au dat-o la călugărițe, la Dej, unde - ca premiantă - maicile o puneau pe ea să recite la serbări poezia patriotică Talpra magyar. Pe mine, m-a născut cu cezariană (surioara, care peste un an mi-a urmat, a venit pe lume cu prea mare zor ca să și rămână; de fapt, acest zor s-a datorat unui accident: în vizită la Bistrița, la sora ei Virginia, acolo măritată, mama - gravidă în
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
școală, era un copil tare simpatic (toate femeile din sat îi zîmbeau și-l cunoș teau - era doar nepotu lu’ doamna Bădescu, fostă învățătoare) și avea o soră mai mică, de numai doi anișori. Bineînțeles că nu o suporta pe surioară, pentru că era prea răsfățată, părinții îi făceau toate voile și mînca găinaț cînd era lăsată liberă prin curte. Da, mînca găinaț ; și din cele întă rite și rotunde, pe care le ronțăia ca pe niște bezele reușite, și din cele
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
lung, răsunător, domol și dulce; câte un cristel cârâie din când în când. Ajungem pe deal deasupra satului Valea-Seacă; ne întâlnim cu un ciobănel cu fața rumenă, cu ochi vioi care unește în cârd vreo 20-30 de oi, cu o surioară a lui, micuță. "A cui îs oile acestea, măi Ciobane? Apoi a lui Vasile-a-Moșneagului. Cum te cheamă? Ion. Carte ai învățat? Da, am învățat; da numai vre-o patru clase... Brava! Și ce ești tu la oile astea? Cioban ori
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
comedii italiene, "Un italian în America", cu Alberto Sordi. Acesta aflase că are o tânără soră în SUA pe care n-o văzuse niciodată. Pleacă în SUA, caută prin coloniile italiene din mai multe localități și în sfârșit află ca surioara este picoliță într-un bar dintr-o stațiune turistică. Era un local cam deocheat, al cărui "personal", inclusiv tânăra și frumoasa surioară, nu prea era îmbrăcat. Intră Sordi, își vede sora și filmul, spre disperarea "comisiei de vizionare" se întrerupe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
văzuse niciodată. Pleacă în SUA, caută prin coloniile italiene din mai multe localități și în sfârșit află ca surioara este picoliță într-un bar dintr-o stațiune turistică. Era un local cam deocheat, al cărui "personal", inclusiv tânăra și frumoasa surioară, nu prea era îmbrăcat. Intră Sordi, își vede sora și filmul, spre disperarea "comisiei de vizionare" se întrerupe. Proiecția se reia cu intrarea lui Sordi în bar, de data aceasta picolițele fiind toate bine "acoperite" din cap până-n picioare: producătorii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]