1,165 matches
-
unei dialectici subtile. Astfel, imaginea eului creator blakean este aceea a unui vates, un termen latin semnificând poet, profet și vizionar 31. Dar vreau să atrag atenția că aceasta descriere, care lectorului îi pare atât de stranie astăzi, este un topos romantic și chiar postromantic, vizibil în opera mai multor scriitori englezi din secolul al XIX-lea. Aceeași definiție se regăsește în Book XII a poemului The Prelude de William Wordsworth. Celebrul lakist nu împărtășește doar ideea lui Blake privitoare la
Demiurgul din Londra. Introducere în poetica lui William Blake by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1394_a_2636]
-
incongruent, disproporționat, ca să nu spun nebunesc (subl. mea, n.m.)" (1982, p. 229). O abordare dintr-o perspectivă diferită, chiar opusă, ar porni de la premisa că insanitatea este o invenție abila a lui Blake însuși. Această identificare stranie este un adevărat topos comportamental la începutul secolului al XIX-lea, un semn de distincție între artiști și filistini: "Blake a exploatat zvonurile legate de nebunia să pentru a insista asupra importanței realității mentale și a perspective imaginative individuale", după cum susține Lăură Dabundo (1992
Demiurgul din Londra. Introducere în poetica lui William Blake by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1394_a_2636]
-
că percepția este condiționată de starea organelor de simt, aspect subliniat de Blake în Annotations to The Works of Șir Joshua Reynolds: "Aș the Eye Such the Object" (E: 645)111. Și mai interesant este că ideea constituie aproape un topos romantic Novalis subliniază același aspect, chiar dacă o face într-o formă mai poetica: "Es liegt nur an der Schwäche unserer Organe und der Selbstberührung, dass wir uns nicht în einer Feenwelt erblicken" (1977-1999, ÎI, p. 564). Conformismul senzorial-perceptiv la care
Demiurgul din Londra. Introducere în poetica lui William Blake by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1394_a_2636]
-
la lectură pe creștinul puțin interesat de chestiunile religioase. Plăcerea procurată de poezie îl determină pe cititor să repete în sinea lui de mai multe ori ceea ce citește și, astfel, înțelege acele lucruri în profunzime. Așadar, Sedulius repropune un vechi topos referitor la funcția poeziei (aceasta face ca utilul să se îmbine cu plăcutul) și îl transferă în contextul creștin. De aceea, și în poem se face simțită de mai multe ori intenția didactică (acesta trebuie considerat mai mult un poem
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
pentru Presă și Tipărituri (până în 1977), redactor la „Revista română” pentru străinătate (1978), deputat de Gorj în Parlament (din 1992) și redactor-șef al organului de presă „Socialismul” (din 1991). Debutează cu versuri în „Luceafărul” (1960) și în volum cu Topos Atopos (1969). Lirica lui B. e, într-o măsură, de factură livrescă și intenționează recuperarea imagistică a protoistoriei, rescriind mituri sau preluând teme folclorice, dar și motive și figuri consacrate, pe care le prezintă în cheie uneori tezist-ideologică. Tot de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285564_a_286893]
-
Ilarie Chendi ș.a. Preocupat mai cu seamă de proza secolului al XIX-lea, cercetează și reeditează Catastihul amorului și La gura sobei, un text teoretic despre roman și romanul propriu-zis, apărute anonim în 1865, atribuindu-le lui Radu Ionescu. SCRIERI: Topos Atopos, București, 1969; Scuturile, București, 1971; Ce rămâne, București, 1974; Augustele iubiri, București, 1976; Glasuri, București, 1978; Eterna regăsire, București, 1979; În căutarea lui Trophonius, București, 1982; Odihna pe prund, București, 1983; Radu Ionescu - un fiu al fantasiei, București, 1985
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285564_a_286893]
-
unui Quintilian, de pildă. Nu ne mai surprinde, prin urmare, nici alternarea facilă de procedee, în scopul evitării monotoniei compoziționale. Senzația de stereotipie, de mecanică improvizație persistă, ca în fragmentul ce ilustrează stângaci, în maniera rezolvării unei teme pentru acasă, toposul ubi sunt?, fără a izbuti să trezească în conștiință înfiorarea legitimă: Dar unde sunt acum Nereu și Proteu? Unde e Amfitrite, "zeița ilustră ce nutrește o mie de monștri la sânul său, zeița bocitoare ale cărei valuri se sfarmă cu
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
nu pune preț, în pofida faptului că descrie acribios ritualul (e drept, la modul decorativ, neutru, fără umbră de sentiment religios) și găsește amuzantă înflăcărarea predicatorului "tremurând din tot corpul ca apucat de spasmul iubirei (s.n.)"43. Memoria culturală a Italiei, topos prin excelență estetic, joacă rolul unui afrodisiac care-l trezește la viață pe indiferentul turist. Nu însă pentru mult timp: când nu-i mai iese în cale nimic demn de interes (ceea ce tot trebuia să se întâmple până la urmă), autorul
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
micului romantism, alegoric și romanțios, când mișcările mai subtile ale simbolismului. Poetul se vede asemenea unui „fluture ce moare-n crisalidă”, starea de suferință fiind aproape calmă, egală cu ea însăși. Evadarea într-un spațiu imaginar trece prin mai fiecare topos simbolist: plecări, nave, mare, orizonturi, parcuri, toamne, copaci goi, flori palide, saloane, instrumente muzicale, cripte, castele, vagi medievalități. Câteva obsesii coloristice, congenere, filtrează și fixează imaginile. Dar mai cu seamă sonoritățile fastuoase, exotice duc către elemente de decor și atmosferă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285913_a_287242]
-
Akbar. 297. În Tarkasamgraha, dar mai ales În textele medicale clasice indiene, apa e definită tocmai prin această impresie de prospețime (ïșta-sparïava-tya-³pa¡) pe care o produce contactul cu ea - cf. „L’eau en Inde”, 1999-2000, p. 46. 298. Există un topos deopotrivă persistent și injust al asocierii civilizației cu curățenia În același timp În care Orientul, mai ales pentru călătorii literați din secolul al XIX-lea, e asociat cu lipsa de civilizație sau cu diferitele ei forme de degradare, deci inclusiv
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
Într-o clipită a decorului european În care, se afirmă, cultura autohtonă ar avea o poziție unică de deschidere față de Orient. Eliade Înțelegând „ca nimeni altul că România e, În Europa, singura țară aptă a simți, iubi Orientul” - iată un topos Încă neclarificat, dacă nu cumva o escaladă primejdioasă. O frază foarte asemănătoare apare Însă În ultima carte a lui Al-George (despre care discuta, se pare, la Jilava, cu Steinhard), și ea nu Îi aparține nici lui, nici lui Eliade, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
francez al șahului 1. La fel, când va pleca către Brașov În 1834, va alege mai Întâi ruta nordică și centrală a Indiei. Traversând cursul Gangelui - New Delhi către Allahabad și apoi Calcutta -, va observa ritualul sfârșitului pe malurile fluviului, topos care nu poate lipsi din descrierile oricărui călător. Mai Întâi observațiile sale par să menifeste un interes medical. Cei care, aduși În vecinătatea fluviului sfânt pentru a-și sfârși zilele conform ritualului hinduist, totuși se Însănătoșesc (miraculos câteodată), nu se
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
mă leapădă; cuptorul e rece, cușca e goală, în casa din pădure, vrăjitoarea și copilul ei dorm1275. Și Harap Alb trece codrii cu o călăuză spirituală ce îi coordonează probele ce înseamnă trepte spre lumină. Pentru început este parte din topos-ul clasic al călătoriei prin infern, urmată de cea prin purgatoriu pentru a putea accede în rai. Raționamentul fiecărei etape de gândire are puterea morală de a păstra atenția concentrată atât pe un personaj, om sau zeu, cât și pe
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
literară cu o geneză specială, o oglindire în orice caz a vieții în moduri fabuloase”, se poate observa modul în care Creangă ridică la grad de „fabulos” lumea reală, trecută prin „oglindirea” spiritului său creator. Basmele lui împrumută contururi ale toposului social-țărănesc, etnic și humuleștean, transformat într-un domeniu vital al existenței fictive, transparând preocuparea pentru reconstituirea faptului trăit aievea. Exponent al poporului său, Creangă înțelege : .( G. Munteanu, Istoria literaturii române). Ceea ce este uimitor la modul de creare a basmului lui
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
de boi dalbi (...) buni de ieșit cu dânșii în lume și de făcut treabă”, pornește la târg, după îndemnul fratelui său mai mare pentru a-i vinde ca să-și cumpere alții mai mici și un car. Drumul cunoașterii, constituit ca topos al devenirii spirituale, parcurs de Dănilă, are trei etape: etapa cunoașterii senzoriale sau empirice, redată prin motivul trocurilor dezavantajoase, etapa cunoașterii intuitive, soldată cu deschiderea ochiului intuiției, și etapa cunoașterii gnoseologice, asociată cu motivul probelor inițiatice. în prima etapă a
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
angajarea asumată a intelectualului în viața cetății. O elită intelectuală este, în același timp, și expresia unei generații care se plasează în timpul scurt al ritmului istoric și sub semnul unui eveniment fondator. De fapt, o generație nu constituie un simplu topos al unei monoculturi: în interiorul ei coexistă temperamente și sensibilități diferite. Abordarea generaționistă rămâne fecundă din perspectiva cercetării și analizei planurilor de clivaje care se produc în cadrul diverselor sale structuri 6. Astfel, studiul asupra istoriei intelectuale interbelice românești poate fi privit
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
mai scurtă scrisoare din lume, transpunând în limba română unitatea specifică concret/abstract, destinată Kairos.-ului, de deschidere a transcendenței către sufletul ființei. Ceea ce trebuie subliniat este faptul că fiecare secvență a acestui epistolar creștin - de altfel, foarte concis - reconfigurează toposul parenezei sau al trăitorului necunoscut care valorifică coordonatele devenirii sale. Opisul Arhimandritului Arsenie Papacioc poate fi socotit drept un substitut al îndemnului cu valoare patericală: "quiquid agis prudenter agas et respice finem" ("ai mereu în vedere sfârșitul"), o temă recurentă
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
sunt "maimuțele geniului"29, adică simpli simulatori ai unei tehnici a spontaneității. Iar numeroasele lui scrieri abundă în referințe directe sau aluzive la elementele care definesc geniul francez al limbii. Evocă - desigur, ca reper negativ - atât figurile conversației, cât și toposul salonului sau al capitalei având Parisul ca referință implicită 30. Altundeva se referă depreciativ la caracterul prozaic al producției franceze de literatură: "Poeții francezi târzii nu se pot pierde în înălțimi, fiindcă primii inventatori ai limbii lor nu au zburat
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Emulatorii se simțeau "concurenți" făcând cam aceleași gesturi pe care le făceau și cei care se simțeau "urmăritori". Și într-un caz, și în celălalt, scriitorii erau încurajați să preia și să compileze citate, să facă variațiuni pe tema unui topos, să perpetueze caracteristicile unui obiect literar apreciat. Din perspectivă strict retorică, erau aceleași practici, asumate dintr-o postură diferită. Abia interpretarea creștină avea să schimbe acest lucru, investind emulația cu atributele particulare ale unei imitații distincte. Ce nu s-a
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
realizează în intimitate, prin retragere, e o dorință amputată, concepută cu minus și diferențiată de dorința plenară posibilă în prezent. Chiar dacă această viață dusă "departe de zgomot" poate să trezească reverii ale odihnei, ale retragerii calme sau chiar să evoce toposul idilic al vieții de țară, ideea sa nu e aceea a unei libertăți intime, ci a unei împiedicări a activității. Cei care se retrag nu o fac pentru ceea ce li se oferă, ci pentru ceea ce li se refuză. Refugiul se
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
niciuna dintre operele create astfel (madrigalul, elegia, oda) nu sunt expresia voinței sale: e vorba de forme impuse, descoperite la întâmplare, ca modalitate de adaptare la contextele create de jocul forțelor exterioare. În acest sens, "retragerea la moșie" rămâne un topos al acestor narațiuni de viață, notat cu atenție de biografi. El semnifică un regim de acțiune poetică, o tensiune între chemarea literară și activitatea publică, metabolizând chiar difuz o amenințare politică. Despre Gheorghe Tăutu, Lepturariul reține, ca o micro- constelație
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
scriitori ci, mai mult încă, refuzând să îl acorde oricărui alt scriitor din prezent sau din viitor? În aproape toate abordările mitologiei eminesciene răspunsurile la această întrebare sunt nesatisfăcătoare. Mihai Zamfir, cel căruia îi datorăm un studiu important despre morfologia toposului "tânărului geniu" în literatura română, își explica singularitatea cazului eminescian prin caracterul excepțional al creației poetului: "Prin urmare, varianta byroniană, prezentă în intenție la noi de mai multe ori înaintea apariției lui Eminescu, nu a căpătat substanță viabilă. La marginea
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Ibidem, p. 113. 96 Ibidem, p.143. 97 Ibidem, p. 90. 98 Pumnul, Lepturariu rumânesc, IV, 1, p. 300. 99 G. Sion, "Pleiada poeților români" (1861), în Ivașcu, Din istoria teoriei și a criticii literare românești, pp. 624-625. 100 Despre toposul "vizitei la scriitor" în romantism, v. José-Luis Diaz, L'Écrivain imaginaire. Scénographies auctoriales à l'époque romantique, Honoré Champion, Paris, 2007. 101 Despre imaginea de boem al lui H. Grandea se poate vedea prefața lui Pavel Țugui la ediția Grigore
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
impune prin opera sa nu doar un om creștin doctrinar, ci și un homo christianus genuin, organic. Acordul dintre Hristos și popor, asemenea aceluia dintre sămânță și arătură, cum zicea Nichifor Crainic, este intuit și exprimat ca marea temă, ca toposul fundamental al poeziei sale mesianice. Poetul, ca preot, o înalță în tonuri psalmodiate, de rugăciune pământească spre cerurile pline de taină ale lui Dumnezeu. El se închide în cercul credinței ca un nou Ioan Damaschin, spre a se lepăda de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288063_a_289392]
-
din vlaga pământului românesc”, Iisus este mereu cu cei mulți și necăjiți: „Când crucea vieții te doboară/ Pe tine la pământ, creștine,/ Grozava soartă te-nfioară/ Fă-ți pace: Domnu-i cu tine” (Mângâiere). Se valorifică în cheia folclorului de inspirație religioasă toposul luminii cerești și acela al răsăririi stelei ce vestește marea minune : „Lumini lucesc la gura mormântului deschis,/Întunecimea piere o clipă-n toată firea.../ Hristos învie!.../ Paznici, să fie vouă vis,/ Lumina vă vorbește, v-au înlemnit uimirea!// Lumină din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288063_a_289392]