1,020 matches
-
Nobumori se îndepărtă grăbit. Peste silueta lui ce se retrăgea și acoperișul imens al Templului Nanzen, fulgi de zăpadă cădeau oblic, înălbind totul. — Doamnă! Dincolo de ușile glisante, tusea se întrerupsese brusc, iar în locul ei se auzea acum glasul agitat al valetului. Cu inima bubuindu-i în piept, Oyu deschise ușile și privi înăuntru. Hanbei zăcea pe podea, cu fața în jos. Batista de hârtie pe care și-o ținuse peste gură era înroșită viu de sânge. CARTEA A ȘASEA AL ȘAPTELEA
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
la baie, îl băgară în covată și-l spălară pe cap. Dar, când începură să-l îmbrace pentru drum, văzură că atât rufăria de corp, cât și kimonoul pregătit pentru el erau din cea mai pură mătase albă - veșmintele morții. Valeții lui Shojumaru se gândiră imediat că Ito mințise casă-l consoleze și că băiatului avea să i se taie capul în fața lui Nobunaga. Începură din nou să plângă, dar Shojumaru nu le dădu absolut nici o atenție și luă pe el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nu era decât o chestiune de timp, dar Hideyoshi dorea nespus să audă că mai puteau exista speranțe. Bolnavul își mișcă încet mâna. Părea să fi auzit glasul lui Hideyoshi și, abia deschizând ochii, încercă să-i spună ceva unui valet, care răspunse: — Domnia Sa a fost atât de bun să vină în vizită la dumneavoastră... să vă stea la căpătâiul patului... Hanbei dădu din cap, deși părea să se agite din cine știe ce motiv. Îi indică omului să-l ajute să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sorbi o înghițitură și i-o trecu lui Taro. Apoi, o împărți cu soția lui. — Stăpâne, o ceașcă pentru frații Tsuchiya, spuse ea. Tsuchiya, trebuie să-ți iei rămas bun cât încă ne mai aflăm în astă lume. Tsuchiya Sozo, valetul personal al lui Katsuyori, și cei doi frați mai mici ai săi, îi fuseseră cu adevărat devotați stăpânului lor. Sozo avea douăzeci și șase de ani, următorul avea douăzeci și unu, iar cel mai mic, doar optsprezece. Împreună, își apăraseră seniorul osândit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
albă și pură ca luna răsărind peste creasta muntelui. Calmă, intonă un vers din Lotus Sutra, pe care îi plăcuse s-o recite în alte vremuri. — Tsuchiya! Tsuchiya! strigă Katsuyori. — Stăpâne? — Asist-o. Dar soția lui Katsuyori nu așteptă lama valetului, ci-și apăsă propriul jungher drept în gură, în timp ce recita sutra. În clipa când trupul soției lui Katsuyori căzu înainte, una dintre servitoare începu să le încurajeze pe cele rămase în urmă: — Doamna noastră a plecat înainte. Nici una dintre noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se înroșise toată. — Taro! își chemă el fiul, dar avea vederea încețoșată de propriu-i sânge. Toți cei din jur păreau dușmani. — Stăpâne! Încă mai sunt aici! Sozo e lângă dumneavoastră! — Sozo, repede... voi comite seppuku. Rezemându-se de umărul valetului, Katsuyori se retrase ca la o sută de pași. Îngenunche dar, având atâtea răni de lănci și săgeți, nu-și mai putea folosi deloc mâinile. Cu cât se grăbea mai tare, cu atât mâinile îi deveneau mai neputincioase. — Iertați-mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
critici. — Tsumaki! Tsumaki! strigă Mitsuhide, privind dintr-o dată ușile glisante dintr-o parte și din cealaltă. Dengo? Dengo, ești aici? Dar omul care deschise în sfârșit ușa, plecându-se în fața lui, nu era nici Dengo, nici Tsumaki. Era unul dintre valeții săi personali, Yomoda Masataka. Amândoi oamenii sunt ocupați cu aruncarea materialelor pe care trebuia să le folosim la banchet și cu pregătirile pentru neașteptata plecare. — Vino cu mine la castel. — La castel? Vă duceți la castel? — Cred că se cuvine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mă voi întâlni cu Domnul Sokyu din Sakai. Atunci vom discuta amândoi unde e locul tabloului. Desigur, cel mai bine ar fi fost să-l întreb pe Mu Ch'i în persoană. Nobunaga era tot mai bine dispus. Și, cu toate că valeții veniseră să mucărească lumânările de mai multe ori, nu făcea decât să bea apă și să continue petrecerea, nepăsător față de trecerea timpului. Era o noapte de vară, iar obloanele și ușile templului erau toate deschise. Din acest motiv poate, flăcările
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se ocupa în timpul liber. Și impunea, chiar față de clanul Mori, că dacă obiectau ceva, să-l anunțe înainte de Luna a Șaptea - înainte de a porni din nou la război. Kazumasa ajunsese dincolo de orice admirație; se simțea epuizat. În acel moment, un valet anunță că nava pentru Kazumasa era gata să ridice pânzele. Hideyoshi își scoase una dintre spade de la cingătoare și i-o dărui lui Kazumasa: — Poate că este puțin cam veche, dar oamenii spun că e o lamă bună. Vă rog
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
N-am putut face nici măcar o baie, de când am plecat din Osaka. Azi vreau să mă spăl și eu de sudoare, doar o dată. Lui Hideyoshi i se pregăti imediat o baie în aer liber. După ce săpară o groapă în pământ, valeții săi o căptușiră cu hârtii uleiate. Umplând groapa cu apă, înroșiră apoi în foc o bucată de fier vechi și o aruncară în apă pentru a o încălzi. În sfârșit, așternură în jurul gropii scânduri și înconjurară locul cu perdele. — Ah
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
actori, cântăreți, jurnaliști, actuali sau foști angajați ai Coca Cola. Așa cum era de așteptat, pe lângă paharele de șampanie, invitații aveau în mână și nelipsita sticlă de Coca Cola. La intrare invitații erau întâmpinați de o mașină de epocă și de valeți care îți urau bun venit. Odată ajuns pe covorul roșu, care se întindea până dincolo de ușă de la intrare, invitatul era preluat de o domnișoară îmbrăcată în costum de epocă din perioada victoriana, ținută specifică perioadei când a fost lansată Coca
Coca-Cola a împlinit 125 de ani () [Corola-journal/Journalistic/70103_a_71428]
-
muci mitraliera cu muci și porni la vânătoare. Era cel mai mișto vânător de evadați cu putință: în afară de susnumita mitralieră, mai poseda un bibelou grecesc ce prezicea viitorul, o carte de joc care putea fi și patru de treflă, și valet de romb, un ciuruc de alabastru aducător de ceață, un câine setos și o poleială. Primul gând al lui Reptigli, obișnuit cu moartea, se aruncă într-un beci. Al doilea gând zise: Mâzgâlici se ascunde pe podul Mogoșoaia. Al treilea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
fiindu-i Însoțit de bubuiala valurilor, la vreo sută de metri sub el. Ajunge după-amiza tîrziu În orașul nord-vestic În care plouă mereu și unde Îl așteaptă misteriosul colecționar de artă. L-au cazat Într-un loc foarte șic; doi valeți dau buzna să-i parcheze mașina. CÎteva clipe mai tîrziu soarbe din deja obișnuitul cocktail și studiază fauna holului opulent. Aici e cel mai bine, mustăcește: cel mai bun hotel, cea mai bună faună, cea mai bună distracție din America
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
Redbone este situată Într-o pădure de sequoia pe un promotoriu de pe care se vede și golful, și rîul care se varsă În el. Șoferul fluieră admirativ cînd intră pe aleea lungă de o milă care duce spre vilă. Un valet Îmbrăcat ca un personaj scăpat dintr-o noapte la o discotecă gay din anii ‘70 se grăbește să deschidă ușa limuzinei. Prin contrast, Wakefield este condus În casă de un ușier la fel de solemn (și de Împodobit) ca și Kaiserul Wilhelm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
oameni veseli. Poartă tichii de petrecere, e împodobit cu macaroane din alea din hârtie colorată, dansează conga și chiuie. Eram convinsă că în timp ce eu înghețam în frigul de martie, James petrecea într-o stațiune costisitoare din Caraibe, unde avea paisprezece valeți, o piscină personală, iar aerul era parfumat cu flori de frangipani. Habar n-aveam cum arătau florile de frangipani. Știam numai că apăreau cu regularitate în cadrul scenariilor de acest gen. „Of, Doamne“, m-am gândit înghițind în sec. Cu siguranță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
răsturnare fără Întoarcere. Gata cu balurile mascate care răsunau de râsete, de fapt, gata cu râsetele pentru că nu le mai rămăsese nici un servitor care să pregătească, să Întrețină și să strângă după baluri. Nu tu un servitor sau măcar un valet, bucătar sau fată la bucătărie, grădinar sau băiat la grajduri. Matilda Andrews a căzut Într-o stare de perpetuă apatie și s-a Închis În apartamentul ei, unde stătea de vorbă cu soțiile demnitarilor din oglindă. Tânărul Seraphineas a devenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
mulți Nați care vă fac necazuri și greutăți. Desfăcu cărțile În evantai lovind teancul ușor cu degetul o singură dată. —Eu am reușit să-i Închid În aceste cărți. Mulțimea se uită la fețe: regele de pică, dama de pică, valetul de pică... În acel moment el Îi invocă pe Tatăl din ceruri și pe Domnul Isus cerându-le să-l recunoască drept Fratele Alb Mai Mic care a venit să le salveze sufletele de diavol. Dă-mi un semn că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
hoț. Când Maria lipsea, fugeam la Mihnea sau bântuiam jumătate de zi prin anticariate și librării, până trecea prăpădul. Altfel, ideea îți aprindea un beculeț, din exterior suna interesant, exploatator, plăcut. Păstrasem de la bunici obiceiul boieresc, chemam periodic bona, slujitoarea, valetul - oricum i-ai fi zis - care să se-ocupe de treburile casnice. Ce-i drept, doamna Ioana nu mai îmbrăca boneta și șorțul alb, și nici nu tropotea din pantofii ăia cu cataramă, butucănoși ca un vapor, care te întâmpinau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și rămânea la orizontală, suspendat la înălțimea potrivită. Sărea un mini-hotel acolo, cu așternuturi, perne, veioză-neon și suport de pahare. Nu trebuia decât să te cațeri. Patul era deja făcut, pufos, mirosind a bumbac și detergent de lămâie. Lipsea doar valetul, dar aveai la îndemână un buton roșu, cu clopoțelul desenat pe el, prin care puteai să-l chemi, ca-n filme. Asta nu înseamnă că și venea. „Aoleu, ce incomod...“, s-a auzit vocea lui Mihnea. Își aruncase hainele pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
închis laptop-ul. „Tocmai de-asta mă tem.“ Dimineața ne-am trezit devreme și fără chef de vorbă. Am coborât toți trei la bufet, în același timp. Mihnea părea posac, Maria nu zicea nimic, dormise toată noaptea cu spatele la mine. Doar valetul tailandez sau coreean, care dădea ture prin sală cu tăvița cu ceai și cafea cu lapte, părea vesel, zâmbea permanent, fără motiv. Mi-am pipăit buzunarul de la blugi: îndesasem acolo mobilul și-un briceag elvețian. „Tot supărați?“, am căutat să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
la dânsa. Apoi ea expedie câteva afaceri cu secretarii săi, iar pe cel din urmă care se prezentă îl trimise să aștepte în anti - cameră, zicîndu-i că-l va chema spre a termina lucrarea. El așteptă un timp oarecare, însă valetul Zaharia Constantinovici, neliniștindu-se că n-aude nici un zgomot în cameră, deschise în fine ușa. El văzu cu spaimă pe împărăteasa răsturnată între cele două uși ce conduceau din alcovul său spre garderobă. Ea era deja fără cunoștință și fără
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
la adresa Austriei, tot astfel pentru a rămânea la putere se târăsc azi lingând mâna pe care voiau s-o muște și, loviți de această mână, siliți a buigui cea mai umilitoare din toate scuzele, maltratați ca niște {EminescuOpXII 448} adevărați valeți, ce espresie găsesc d-nia lor pentru a însemna acest act de înjosire? "O neânțelegere - zice " Românul " -, o gratuită presupunere". Dar pentru o neânțelegere, pentru o gratuită presupunere se cer esplicări, nu scuze, și nu în această formă, nu prin stoarcere
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
Romînul" găsește că e o umilire. Nu sunt umilitoare scuzele înjosite ale d-lui Stătescu, dar o consultare prealabilă în privirea formei protestului român ar fi fost umilitoare. A suferi palme morale înaintea lumii întregi și a fi tratat în valet diplomatic, precum a fost cabinetul Brătianu în cestiunea aceasta, nu este umilitor; dar a spune Austriei: "Te voi combate fără a te insulta și voi chiar să-ți iau pretextul de a te pretinde insultată, iată forma combaterii mele" - aceasta
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
a face parte din noul cabinet. Pe acest din urmă voia să-l recompenseze pentru că la 11 fevruarie 1866 fusese cel dentîi care a intrat în camera de culcare a lui Vodă Cuza, el care-i servise aproape ca slugă (valet de chambre). Colonelul Lecca, ministrul de război demisionat, a fost înaintat la rangul de general. O lună înainte de 11 fevruarie 1866 el prestase jurământul lui Vodă Cuza ca comandant de batalion; la 11 fevruarie însă a comandat revolta care-a
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
istorie, ca oameni cari denunțau și trădau patria lor în străinătate și cari cereau intervenție armată chiar în țară să fie răsplătiți cu drepturi cetățenești. Numai în România înalta trădare e un merit, numai la noi e cu putință ca valeți slugarnici ai străinătății să fie miniștri, deputați, oameni mari!... [ 31 iulie 1880] ["NU AVEM DIN NEFERICIRE UN SERVICIU STATISTIC... "] Nu avem din nefericire un serviciu statistic atât de exact precum îl au mai cu, seamă țările acelea cari au posedat
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]