1,126 matches
-
eu aș fi făcut probabil la fel. Aș fi dat bani. Ce poate face cineva mai mult de-atât? Roxanne Își luă camera și mai filmă o scenă de final, insistând pe cei mutilați, pe copii, pe bătrânele cu fețe zâmbitoare. Wyatt Îl luă pe după umeri pe bărbatul fără o bucată de picior. Cei doi Își zâmbiră larg ca și cum ar fi fost cei mai buni prieteni. —Am venit În acest loc frumos, povestea Roxanne, și am aflat că acolo unde e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Nu, nu, nu, nu, protestă ea un pic cam mult. Saskia alesese doi câini care aveau, fără Îndoială, nasurile de cel mai bun calibru din branșă. Lush, o cățea border collie alb cu negru, cu limba atârnândă și o gură zâmbitoare. Își câștigase galoanele de câine salvator FEMA Încă de la atentatele cu bombă din Oklahoma City. Lush avea experiență și În detectarea cadavrelor, dar Saskia nu le dezvăluise acest lucru celorlalți din avion. Voia să le transmită că și ea era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
peisajul de pe fereastra unui vehicul În mișcare. —Hei, toată lumea, strigă o voce de femeie, uitați-vă spre mine. Belinda puse camera pe o latură și dădu sonorul aproape la minimum. Așa e mult mai bine, spuse Harry. Scena cu fețele zâmbitoare ale turiștilor din autocar deja trecuse. Chiar și fără ochelari, Harry Își dădea seama că nu era un material filmat de un profesionist. Era un pic mai bun decât un film făcut de un turist Într-o excursie organizată de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Tăiați. Dwight cercetează o colibă mică făcută din rădăcinile unui copac. Obiectivul se mișcă de sus În jos. Acesta este cel mai luxos hotel din zonă, spune Roxanne. Camera trece peste un pâlc de copaci. Tăiați. Un festin și fețe zâmbitoare. Prietenii lui mănâncă. Fac cu mâna: —Bună, mama! Bună, mama! Bună, mama! Asta e noua noastră casă... —O să Învățăm cum să gătim ca ei... Bună, tati, tribul ăsta e cel mai mișto... —E așa de tare că nu vrem să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
dezgustat, un sceptic, un îmbătrânit fără vreme, cu părul alb, cu fruntea zbârcită, cu umerii gârbovi, cu sufletul sterp? Cine poate ști? Decât zdrobit, micșorat, umilit sub povara vieții, nu e oare de preferat să cazi din timp, senin și zâmbitor, în triumful morții? Am scormonit amintirile, am șters praful depus pe imaginile scumpe, m-am întors pe urme nesigure îndărăt... Și acum stau trist în penumbra trecutului, ca într-o lume pe care n-o mai cunosc... Ce mult e
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
mulțime, că nimeni nu-ți bagă în seamă greșelile (cu-atât mai puțin reușitele), că propria ta existență, lucidă, corectă și detașată, devine un act de curaj suficient pentru a te trezi dimineața și a-i arăta oglinzii o mutră zâmbitoare. Fără lama boantă „Wilkinson“, rămasă de la bunici din anii ’70, care ar fi secționat venele cu eficacitatea unui bisturiu, și fără tubul de „Fenobarbital“, care, bine dizolvat într-un pahar de apă, ar fi ajutat până și-o turmă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dădeau pe-afară, ca mâncarea de bame a bunicii Aneta. Le găseam în manuale (mâzgălite și ele, alături de mutrele domnitorilor și-ale scriitorilor), le ascultam la televizor (în cele două ore de program alb-negru), le citeam în ziare (sub pozele zâmbitoare, dar întotdeauna severe, ale Tovarășilor). Într-o dimineață, m-am hotărât să trec la fapte. Am pus mâna pe cravașa bunicului Vitalian și-am luat la rând borcanele din bucătărie. Loveam repede, ordonat, cu furie. Dulcețurile zburau în toate părțile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
noi. „Hai noroc, Robane. Vă propun să mergem de-aici.“ Era să cad peste scaun. Maria a rămas cu gura deschisă, tânărul Lupu a strâns mai bine sacoșa în mână. Meritam cu toții o poză. În fața noastră stătea Mihnea: întreg, bărbos, zâmbitor. Nu-mi venea să cred. Mihnea apăruse de nicăieri, ca un copil nevinovat. Mi-a sărit instantaneu basca: „Îți bați joc de noi?“ Aproape strigasem. Ospătarii s-au apropiat mai mult, lumea a început să arate cu degetul spre noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
e supravegheat. Sau păzit. Sau amândouă. Ajunsese la Suceava după două săptămâni de drum. Îl Întâmpinase Ștefan, prietenul lui din copilărie, deschizând larg ușile odăilor sale din Cetatea de Scaun. Crescuse și Ștefan, avea acum 17 ani, era vioi, neliniștit, zâmbitor, pus pe șotii, dar uneori grav, căzut pe gânduri. Era un Ștefan mai adânc și mai complicat. Se adunaseră În jurul lui și alți prieteni, pe care Cosmin Îi cunoscuse În primii ani ai copilăriei. Petru Ilaș, Neagoe Albu, Șendre, Neculai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de a călători În tihnă. Din spatele carelor, sosi călare pe un cal negru, Îmbrăcat cu un fastuos costum venețian, un tânăr ce părea a avea În jur de 25 de ani, cu părul lung, Închis, și cu un chip senin, zâmbitor, parcă mereu pus pe șotii. Francisco făcu prezentările. Tânărul zâmbi și mai larg. - Am auzit lucruri miraculoase despre Domnia Voastră, căpitane... spuse, Înclinându-se ușor În șa. - Niște aiureli, signor Gianluca, răspunse Oană. Ne bucură sosirea Domniei Voastre În Țara Moldovei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
hermină. Era mai tânăr decât se aștepta, poate cu zece ani mai tânăr decât emirul. Oștenii Ak Koyunlu, cu trăsături mongole, purtând turbane albe pe cap și iatagane cu teci aurite la brâu, făcură un culoar prin care Ștefan trecu zâmbitor, cu privirile ațintite asupra lui Uzun Hassan. Înalt și smead, cu o ținută dreaptă și un chip prietenos, Uzun făcu cei trei pași de Întâmpinare a unui Înalt oaspete și Întinse mâna. Voievodul i-o strânse și Îl Îmbrățișă, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
vezi. Dacă mai e ceva de văzut. - Ascultă, Cosmin, se Întoarse Erina, iar căpitanul fu o clipă furat de părul ei lung, strâns Într-o coadă care se răzvrătea Împrăștiindu-se pe umeri, și de ochii ei mari, căprui, mereu zâmbitori, ar trebui să Încetezi să-ți plângi singur de milă și să transformi orice Într-o dramă fără ieșire. Iar moș Onofrei are dreptate. Casa asta trebuie refăcută. Așa, n-are viață. Are numai amintiri care nu folosesc nimănui. - Mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cu noi astăzi. Este tatăl Domniei Tale, tinere conte Alessandro, care a câștigat o victorie pe care toți am crezut-o imposibilă. Pe curând. Bărbatul făcu un pas Înapoi, cu o nouă Înclinare a capului și cu privirea luminoasă, ușor zâmbitoare, ațintită asupra lui Alexandru. Apoi se Întoarse și se pierdu În mulțimea din Piața San Marco. - Cine este acest om? Întrebă Alexandru, care Își dădu seama că fusese subjugat de senzația de forță și de liniște pe care o impunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
asemenea proiect e vorba de-a se alege o comisie mixtă, compusă din senatori și deputați, ai cărei membri (ceea ce e mai important) să fie remunerați cu una mie franci pe lună. Ceea ce e atingător în lumea acesta e partea zâmbitoare a patriotismului. E prea adevărat că Constituția prevede anume cazurile în cari Adunările sau membrii amânduror Adunărilor se pot întruni și că un proiect de lege privitor la organizarea magistraturii nu intră de loc în cadrul cazurilor prevăzute de ea. Dar
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
de tergal, avea un coc înalt, bine tapat și niște pantofi cu tocuri înalte, care îi completau, întrucâtva, statura. Era bine clădită, dolofană chiar, cu obraji plini, rotunzi, grași, cărnoși, o față curată, bogat pudrată, ochi căprui, mari, jucăuși, deschiși, zâmbitori, prietenoși, chiar frumoși. Pășea cu o anumită siguranță, ba chiar cu un ușor aer de aroganță. Te privea ca și când voia să spună: "Băieți, nu vă temeți! Contați pe mine! O să vedeți că, la mine, la rău și la bine, ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
seriozitate, promițând să-i înjuriez și mai serios, mai târziu. Trenul pentru Bruxelles intră în gară și mă pregătesc să urc. Deodată, o mână apasă pe umărul meu, mă întorc și văd un om mic, cu o față răvășită, dar zâmbitoare, spunând: Monsieur Coeckelberghs? Da, îi răspund șocat și uimit! Lângă el se afla patronul cafenelei, care mă condusese la gară, și el surâzând. Era pur și simplu Louis-Paul Boon în persoană, în fața mea. Îmi spune surâzând: Mi-a plăcut mult
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
lume dură, plină de prejudecăți, printr-o formă de expresie plină de potențial magic. Lucrul cel mai frumos a fost că Hikari a fost prezent la înmânarea Premiului Nobel, crezând că el însuși fusese premiat. L-am văzut cu toții la fel de zâmbitor și fericit stând pe locul lui, lângă scena unde tatălui său i se dădea premiul de către regele suedez. Imagine ținând de suprarealismul realității însăși, prin care tatăl și fiul se pot substitui ușor, comunicând dublu prin aceeași sevă vitală. Decembrie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
suprem, o desfășurare de generozitate vorbind sonor și olfactiv și despre propria noastră generozitate. Am împlinit cincizeci și patru de ani. M-am trezit uimită de visul de azi-noapte: un tânăr negru, cu un trandafir roșu, se uita la mine zâmbitor! Era o bucurie în ființa lui și o așteptare erotică. Un tablou vivant, pictat de zeul somnului chiar pentru mine! Visul m-a consolat de faptul că n-am primit nici un semn de viață de la Eva (Bonnier) în legătură cu cartea mea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2032_a_3357]
-
terminarea acelor cursuri să primesc sarcini în fabrică, în activitatea culturală care mă pasiona. Peste câteva zile am fost chemată din nou, tot de către cineva de la serviciul cadre de la Județeana de Partid. Dacă la început acesta a fost amabil și zâmbitor, mai apoi a început să ridice tonul, spunându-mi că refuzul meu va avea urmări nu tocmai plăcute. Atunci nici nu bănuiam ce metode persuasive sunt folosite de către serviciul de cadre al Comitetului Județean de Partid pentru a face pe
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
reparase. Puțin câte puțin, mersul pe teren a 64 început să-mi placă. Fredonam melodia auzită la radio dimineață și mă bucuram de aerul tare al dimineții, de răsăritul soarelui, de oamenii pe care îi întâlneam și care mă salutau zâmbitori, de libertate, de păsările care ofereau oricui avea urechi să le asculte concerte minunate. În ziua aceea, de sfârșit de aprilie mă întorceam de la Ghiduleasa. Acolo trecusem pe la școală, apoi pe la grădiniță, poposisem câteva minute la dispensar, iar acum mă
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
venit și în ziua aceea pe la ora 12:30. Se pare că rochia roșie și pălăria de pai nu puteau trece neobservate, așa că m-a zărit chiar înainte de a opri mașina. Eram veselă și așteptam laude. I-am ieșit înainte zâmbitoare. Treaba mergea bine, iar vremea era excelentă pentru treierat. Câmpul era plin de lume și de atelaje. Seara nu plecasem acasă și mă ocupasem de mobilizarea carelor și a elevilor. Scosesem elevii la adunat spice și atelajele (carele) la adunat
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
care se făceau instruirile pe probleme organizatorice cu primarii și secretarii cu propaganda sau cu vicepreședinții, era de obicei plină. De data aceasta, era ocupată ici și colo. Lipseau mulți dintre primari. De pe peretele din față, ne privea din tablou zâmbitor Nicolae Ceaușescu, hotărât să construiască socialismul „până ce România va fi ridicată pe cele mai înalte culmi de progres și civilizație”. De o parte și de alta erau steagurile Republicii Socialiste România cu stema și steagul roșu al partidului. Masa prezidiului
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
și gras, cu o figură hotărâtă, dar blândă de om simplu. Îl văzusem de câteva ori în prezidiu la instruirile lunare de la Comitetul Județean. Fața lui semăna cu o pâine abia scoasă din cuptor. Radia de bunătate și era mereu zâmbitor. M-a poftit să iau loc într unul din cele două fotolii uriașe în care am dispărut aproape complet. Ești tare mărunțică, mi-a spus cu glas blând și plin de înțelegere. Trebuie să te impui prin alte mijloace, deoarece
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
aminteau despre realizările mărețe ale „epocii de aur” prezentate pe fondul muzical al cântecelor patriotice „Trăim decenii de împliniri mărețe/ Trăim decenii de muncă și avânt/ Trăim decenii de vis și frumusețe....”. Timbrul vocii crainicului era metalic, monoton, figura ușor zâmbitoare și gravă. Zâmbetul era fals, propozițiile scurte și nimeni niciodată nu făcea nici o greșeală. Totul era perfect, corect, plicticos. 144 Se începuseră lucrările la Casa Poporului și la Canalul Dunăre-Marea Neagră. Lucrările înaintau cu o viteză uluitoare. Era în anul
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
am terminat m-a privit lung. Figura inexpresivă a căpătat puțină culoare. Începuse să semene a om. Așteaptă puțin în anticameră, mi-a spus cu telefonul în mână și mi-a făcut semn să ies din încăpere. În anticameră, consilierul zâmbitor m-a întrebat: Vă servesc cu o cafea, ca să vă mai liniștiți? Mirosul de cafea naturală și apoi gustul minunat al acesteia, dar și speranța că problema se va rezolva, mi-au subțiat supărarea. Mergi mâine cu actele apartamentului, cu
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]