6,028 matches
-
întrebă generalul — Da. Nu-s în Rusia decât de-o zi și de-o noapte, dar o cunosc pe această făptură fermecătoare, răspunse prințul și le povesti pe loc întâlnirea cu Rogojin și tot ce aflase de la acesta. — Grozave noutăți! exclamă generalul, care se alarmase iarăși după ce-l ascultase foarte atent pe prinț. Îl fixă pe Ganea cu o privire iscoditoare. Cred că nu-i decât neobrăzare la mijloc, bâigui Ganea, puțin derutat și el. Feciorașul de negustor își face de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
prinț și parcă pe fața lui se putu citi gândul alarmant că prințul a fost aici și a auzit totul. Dar se calmă într-o clipă: fusese suficient să-i arunce prințului o privire ca să se liniștească pe deplin. — Oho! exclamă generalul privind proba de caligrafie pe care i-o prezentase prințul. Păi e-o adevărată artă! Și ce scriere rară! Ia te uită, Ganea, ce talent! Pe hârtia velin, groasă, cu litere rusești medievale, prințul scrisese propoziția: „Smeritul egumen Pafnutie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
măgarul e un om bun și folositor 16. — Dar dumneavoastră sunteți bun, prințe? întrebă generăleasa. Vă întreb din curiozitate. Toți izbucniră iarăși în râs. — Iar mi-a venit pe limbă blestematul de măgar; nici nu m-am gândit la el! exclamă generăleasa. Credeți-mă, prințe, vă rog, am făcut fără nici o... — Intenție? O, vă cred, negreșit! Și prințul râdea fără oprire. — E foarte bine că râdeți. Văd că sunteți un tânăr foarte bun, spuse generăleasa. — Uneori nu sunt bun, spuse prințul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
să-i placă datorită unui impuls venit din exterior. Întotdeauna mi-a plăcut să aflu cum își ies oamenii din minți și cum se însănătoșesc după aceea. Mai ales dacă vindecarea se produce brusc. — Nu-i așa? Nu-i așa? exclamă generăleasa, lăsându-se iarăși pe spate. Văd că uneori ești și deșteaptă; hai, gata cu râsul! V-ați oprit, mi se pare, la natura elvețiană, prințe, așa că dați-i drumul! — Am sosit la Lucerna și am fost plimbat pe un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
spuse generăleasa și, cu un gest trufaș, se descotorosi de portret, aruncându-l pe masă. Alexandra îl luă, Adelaida se apropie de ea și amândouă începură să-l examineze. În acest moment se întoarse și Aglaia în salon. — Ce forță! exclamă brusc Adelaida, privind cu aviditate portretul peste umărul soră-sii. — Unde? Care forță? întrebă tăios Lizaveta Prokofievna. — Asemenea frumusețe e o forță, spuse cu înflăcărare Adelaida. Având o asemenea frumusețe, poți răsturna lumea. Îngândurată, se retrase lângă șevaletul ei. Aglaia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
doar în treacăt, își miji ochii, își împinse înainte buza de jos, se îndepărtă și se așeză deoparte, încrucișându-și mâinile pe piept. Generăleasa sună. — Cheamă-l aici pe Gavrila Ardalionovici, îi spuse ea servitorului apărut. E în birou. — Maman! exclamă cu subînțeles Alexandra. — Vreau să-i spun două cuvinte și gata! i-o reteză iute generăleasa, curmând obiecțiile. Se vedea că e iritată. Vedeți, prințe, acum la noi nu-s decât secrete. Numai secrete! Așa se cere, așa-i eticheta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
vorbărie. Să vă vedem pe amândouă (pe Aglaia n-o mai pun la socoteală) cum o să vă descurcați cu mintea și cu poliloghia voastră și o să vedem, mult stimată Alexandra Ivanovna, dacă o să fii fericită cu onorabilul dumitale domn... A! exclamă ea, văzându-l intrând pe Ganea. Uite că mai vine încă o alianță matrimonială. Bună ziua! răspunse ea, la plecăciunea lui Ganea, fără să-l invite să ia loc. Te căsătorești? Dacă mă căsătoresc?... Cum?... Care căsătorie?... bâigui, zguduit, Gavrila Ardalionovici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
singură, singură v-a dat să-l citiți? Singură? — Singură, și puteți fi sigur că n-aș fi citit dacă nu m-ar fi îndemnat. Cam vreun minut Ganea tăcu, frământând ceva în minte cu niște sforțări chinuitoare, însă, brusc, exclamă: — Imposibil! Nu se poate să vă fi îndemnat să-l citiți. Mințiți! L-ați citit din proprie inițiativă! — Spun adevărul, îi răspunse prințul cu același ton, absolut imperturbabil, și, credeți-mă: îmi pare foarte rău că incidentul vă impresionează atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
arătat bătrânei biletul? — Pot să vă garantez că nu i l-a arătat. Tot timpul am fost acolo; de fapt, nici nu a avut când s-o facă. — Da, poate că n-ați băgat ceva de seamă... O! Idiot blestemat! exclamă Ganea, ieșindu-și cu totul din fire. Nici să povestească ceva nu se pricepe! Începând o dată să vorbească urât și neîntâmpinând rezistență, Ganea își pierdea treptat toată stăpânirea de sine, cum se întâmplă adesea cu unii oameni. Încă puțin și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și chiar o conduse pe ea spre musafiră. Dar, de îndată ce Nina Alexandrovna reuși să înceapă despre „plăcerea deosebită“, Nastasia Filippovna, fără s-o asculte până la capăt, se așeză (și încă neinvitată) pe canapeaua cea mică din colțul cu fereastra și exclamă, adresându-i-se lui Ganea: — Dar unde-i cabinetul dumitale de lucru?... Și... unde-s chiriașii? Nu-i așa că aveți chiriași? Ganea roși teribil, dădu să-i răspundă ceva, însă Nastasia Filippovna adăugă imediat: — Unde să mai încapă și chiriașii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
poate să aibă? Nu-i la pensie? N-o să mă părăsiți, generale, nu-i așa? Vă dau cuvântul meu că va veni în vizită la dumneavoastră, dar acum are nevoie de odihnă. — Ardalion Alexandrovici, zice că aveți nevoie de odihnă! exclamă Nastasia Filippovna cu o grimasă nemulțumită și dezgustată, ca o prostuță flușturatică și capricioasă, căreia i se ia jucăria preferată. Generalul se strădui să facă tot posibilul pentru ca situația în care se afla să devină și mai prostească. — Draga mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
toți trei eram nedespărțiți, alcătuiam, ca să zic așa, o cavalcadă: Athos, Porthos și Aramis 23. Dar, vai, unul e în mormânt, doborât de calomnie și glonț, altul e în fața dumneavoastră și încă mai luptă cu calomniile și gloanțele... Cu gloanțele! exclamă Nastasia Filippovna. — Sunt aici, în pieptul meu, primite la asediul Karsului 24 și, pe vreme rea, le simt. În rest, trăiesc ca un filosof, merg, mă plimb, ca un burghez retras din afaceri, joc dame la cafeneaua mea și citesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
încă și în tren!... repetă ea, parcă amintindu-și ceva. — Ah, e o istorie stupidă, nici nu merită s-o repet: din pricina guvernantei prințesei Belokonskaia, Mrs. Schmidt, dar... nici nu merită s-o repet. — Negreșit trebuie să mi-o povestiți! exclamă veselă Nastasia Filippovna. — Pe asta încă n-am auzit-o! observă Ferdâșcenko. C’est un nouveau*. — Ardalion Alexandrovici! se auzi iarăși glasul rugător al Ninei Alexandrovna. — Tată, te caută cineva! strigă Kolea. — E o istorie stupidă și pot s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
să schelălăie! Trenul continuă să zboare... Sunteți un monstru! strigă Nastasia Filippovna, râzând și bătând din palme ca o fetiță. — Bravo, bravo! aplaudă Ferdâșcenko. Zâmbi și Ptițân, cu toate că nici lui apariția generalului nu-i făcuse plăcere; chiar Kolea râse și exclamă și el: „Bravo!“ — Și aveam, aveam dreptate, de trei ori aveam dreptate, continuă triumfător generalul, pentru că, dacă în tren țigările sunt interzise, despre câini nici nu are rost să mai vorbim. — Bravo, tată! strigă entuziasmat Kolea. Excelent! Negreșit și eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ieșită din comun. Kolea alergă să deschidă. Xtc "X" Antreul deveni brusc extrem de zgomotos și de aglomerat; celor din salon li se părea că intraseră din curte câțiva oameni și că alții continuă încă să intre. Câteva glasuri vorbeau și exclamau simultan; rumoare de voci și strigăte răsunau și pe casa scării, semn că ușa de la intrare nu fusese închisă. Vizita se dovedea a fi din cale-afară de ciudată. Toți se uitau unii la alții; Ganea se repezi în sală, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
tac! — Iată cui trebuie să-i mai cereți iertare, spuse prințul, arătând spre Varia. — Nu, în cazul acesta am de-a face cu dușmani. Fiți sigur, prințe, că am încercat de multe ori; dar dumneaei nu e sinceră când iartă! exclamă Ganea cu înflăcărare, se întoarse cu spatele la Varia și se trase deoparte. Nu, te iert! spuse brusc Varia. — Și mergi diseară la Nastasia Filippovna? — Merg, dacă zici tu, numai că mai bine stai și judecă singur: mai e acum cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cincisprezece, pentru că altminteri rămân lefter. — O, fără îndoială; și fiți sigur că imediat... Pe lângă asta, generale, am o rugăminte. N-ați fost niciodată la Nastasia Filippovna? — Eu? Eu să nu fi fost? Pe mine mă întrebați? De câte ori, dragul meu, de câte ori! exclamă generalul apucat de o criză de ironie satisfăcută și triumfătoare. Dar în cele din urmă am renunțat s-o mai frecventez, pentru că nu vreau să încurajez această căsătorie indecentă. Ați văzut, ați fost martor astăzi: am făcut tot ce putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
m-a invitat: astăzi acolo e sindrofie. De altminteri, sunt gata să trec peste unele conveniențe și n-au decât să râdă de mine, numai să intru cumva. Ați avut, tinere prieten, exact, dar exact aceeași idee ca și mine! exclamă generalul entuziasmat. Că doar nu v-am chemat aici pentru fleacul ăsta! continuă el, culegând bancnota și depunându-și-o în buzunar. V-am chemat tocmai ca să vă propun o expediție în doi la Nastasia Filippovna sau mai bine zis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
o mare povară morală, aș... — Mi se pare că și-așa am făcut o mare prostie deranjându-vă adineaori, bâigui prințul. Pe deasupra, acum sunteți... La revedere! — Dar nu pot, nu pot să vă las să plecați de lângă mine, tinere prieten! exclamă generalul. Văduva, mama familiei, e cea care extrage din inima ei acele coarde care vibrează în toată ființa mea. Vizita n-o să dureze mai mult de cinci minute, în această casă nu umblu cu ceremonii, aproape că locuiesc aici; mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
un ticălos. De altfel, e grozav de irascibil și nici nu-l mai contrazic. Va să zică Nastasia Filippovna de-abia v-a cunoscut și v-a și invitat la ea? — Tocmai asta-i: nu m-a invitat. Atunci cum vă duceți? exclamă Kolea și chiar se opri în mijlocul trotuarului. Și... și cu asemenea haine, când acolo e o adevărată sindrofie? — Zău că n-am habar cum o să intru. Mă primește - bine, nu - înseamnă că am pierdut prilejul. Cât despre haine, ce să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
toate acestea erau destul de grosolane și intenționat cusute cu ață albă, însă aici se acceptase ideea că lui Ferdâșcenko i se permite s-o facă pe măscăriciul. — Păi eu sunt primit și tolerat aici tocmai ca să vorbesc în felul ăsta! exclamă de îndată Ferdâșcenko. Spuneți și dumneavoastră, chiar e posibil ca oameni de teapa mea să fie primiți undeva? Doar pricep și eu chestia asta. Se poate ca eu, Ferdâșcenko, să fiu pus lângă un gentleman atât de subțire precum Afanasi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
va minți. Păi tocmai asta-i distracția: să vedem cum minte omul. Dar tu, Ganecika, nu prea ai de ce te teme că o să minți, pentru că și-așa toți știu care-i fapta ta cea mai parșivă. Ia gândiți-vă, domnilor, exclamă deodată Ferdâșcenko, cuprins de un fel de inspirație, ia gândiți-vă cu ce ochi ne vom uita unii la alții, mâine, de pildă, după ce vom fi povestit! Chiar e posibil așa ceva? Nastasia Filippovna, chiar ați luat-o în serios? întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ai permis o asemenea nedreptate? — Asta-i bună! Doar n-ați fi vrut să mă duc și să mă acuz singur! zise Ferdâșcenko și chicoti, surprins totuși în parte de impresia generală cam neplăcută produsă de povestirea lui. — Ce murdărie! exclamă Nastasia Filippovna. — Hodoronc-tronc! Vreți ca omul să vă povestească cea mai urâtă faptă din viața lui și-i mai pretindeți și strălucire. Faptele cele mai urâte sunt murdare întotdeauna, după cum ne vom convinge imediat, ascultându-l pe Ivan Petrovici; de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
eu intenționez să povestesc în încheiere o faptă din „propria mea viață“, însă aș vrea s-o fac după dumneavoastră și Afanasi Ivanovici, pentru că dumneavoastră amândoi trebuie să mă încurajați, încheie ea, izbucnind în râs. — O, dacă și dumneavoastră promiteți, exclamă generalul înflăcărat, sunt gata să vă povestesc toată viața mea; recunosc însă că, așteptându-mi rândul, mi-am și pregătit anecdota... — Și e de ajuns să te uiți la chipul Excelenței Sale ca să-ți dai seama cu ce mare satisfacție literară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
taie beregata celui mai bun prieten, cum am citit nu de mult. Da, mare nerușinat mai ești! Și eu sunt nerușinată, dar tu mă întreci. Ca să nu mai zic nimic de cel cu buchetele... Nu vă mai recunosc, Nastasia Filippovna! exclamă generalul, plesnindu-și palmele a sinceră dezolare. Dumneavoastră, atât de delicată, cu idei atât de inteligente și - uite! Ce limbaj! Ce stil! — Acum sunt beată, generale, râse brusc Nastasia Filippovna, și vreau să petrec! Astăzi e ziua mea, ziua mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]