6,028 matches
-
fi luat la pumni pentru asta. XVItc "XVI" — Afacerea e sigură, anunță, în sfârșit, Ptițân, împăturind scrisoarea și întinzându-i-o prințului. Fără bătaie de cap, pe baza unui testament indiscutabil al unei mătuși, primiți un capital extrem de mare. — Imposibil! exclamă generalul, parcă ar fi tras cu tunul. Toți rămăseseră din nou cu gurile căscate. Adresându-i-se în special lui Ivan Feodorovici, Ptițân dădu lămuriri că prințului, cu vreo cinci luni în urmă, îi murise o mătușă, pe care acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
fi el idiot, dar știe că vorba dulce mult aduce, asta-i natura umană!“ Remarcă și prințul, dintr-un colț, privirea scăpărătoare a lui Ganea, cu care acesta parcă ar fi vrut să-l prefacă în scrum. Ce om bun! exclamă înduioșată Daria Alexeevna. — Un om cu carte, dar pierdut iremediabil! șopti generalul cu jumătate de gură. Toțki își luă pălăria și se pregătea să se ridice, ca să dispară neobservat. Făcu cu generalul un schimb de priviri, să plece împreună. — Mulțumesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
am spus doar că e o femeie pitorească, bâigui Afanasi Ivanovici, care pălise și el puțin. — Dar, totuși, sunt o sută de mii! — Doamne, Doamne! se auzea din toate părțile. Toți se îngrămădiseră împrejurul căminului, toți voiau să vadă, toți exclamau... Unii chiar urcară în picioare pe scaune, ca să privească peste capetele celorlalți. Daria Alexeevna se repezi în camera de-alături și, speriată, șușotea ceva cu Katia și Pașa. Frumoasa nemțoaică fugise. — Măicuță! Regino! Atotputernico! zbiera Lebedev, târându-se în genunchi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-i trecea prin cap că acestea ar putea avea vreodată efect, gândindu-se că o face doar așa. Se dovedi că nu era așa. „Să mai ai încredere, după una ca asta, în acești oameni, mai arată-le încredere onestă!“ exclama el îndurerat, stând împreună cu noii lui prieteni cu o sticlă de vin dinainte, în casa lui Tarasov 37, și povestindu-le anecdote despre asediul Karsului și soldatul înviat din morți. De altminteri, o ducea excelent. Ptițân și Varia spuneau că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
căsătorie de recent răposata Elena, soția mea, care a murit în chinurile facerii. Iar ciovlica asta e fiică-mea, Vera, în doliu. Iar acest, acest, o, acest... — De ce te-ai blocat? îi strigă tânărul. Continuă, nu te jena. — Luminăția Voastră! exclamă deodată Lebedev, cu un fel de avânt. Ați binevoit să urmăriți în ziare uciderea familiei Jemarin 39? — Am citit, spuse prințul cu o oarecare uimire. — Ei bine, acesta-i adevăratul ucigaș al familiei Jemarin, chiar el este! — Ce spuneți? întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
binecuvântat; înseamnă că i s-a făcut chiar ei milă de tine... Asta-i, la revedere, nici eu, nici tu nu mai avem timp. Și deschise ușa de la apartamentul lui. — Hai să te îmbrățișez la despărțire, om ciudat ce ești! exclamă prințul, privindu-l cu un reproș gingaș și încercând să-l ia în brațe. Însă Parfion doar își ridică mâinile și le coborî imediat la loc. Nu se putea hotărî ; își ferea ochii ca să nu-l privească pe prinț. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mai frumoasă. O prindeau foarte bine fâstâceala și ciuda pe propria ei persoană pentru această fâstâceală. — Parcă puține cuvinte ți-a schimonosit, adăugă ea. — M-am bazat pe propria dumitale exclamație! strigă Kolea. Acum o lună frunzăreai Don Quijote și ai exclamat că nimic nu-i mai grozav decât „cavalerul sărman“. Nu știu la cine te-ai referit atunci: la Don Quijote sau la Evgheni Pavlovici, sau poate la o a treia persoană, dar oricum ai vorbit de cineva și discuția a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
lui pură, De al său prea dulce vis, El pe scut și pe armură A.M. D.* cu sânge-a scris. Când la luptă paladinii Se-aruncau cu crunt avânt În pustiul Palestinei Nume de femei strigând, Lumen coeli, sancta Rosa*! Exclama înspre dușmani, Semănând apoteoza Spaimei printre musulmani. În castelul lui, departe, Se-ntorcea din Răsărit Și-a rămas până la moarte Mut și trist, ca un smintit. Amintindu-și apoi aceste clipe, cuprins de o nemaipomenită tulburare, prințul fu chinuit mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
încercau să se prefacă a nu fi observat nimic. Însă Evgheni Pavlovici (prințul era chiar gata să parieze) nu doar că își dăduse seama, dar se și străduia să se remarce faptul că a înțeles: zâmbea prea ironic. — Ce minunăție! exclamă generăleasa, sincer entuziasmată, imediat ce se încheie recitarea. Ale cui sunt versurile? — Ale lui Pușkin, maman, nu ne face de rușine! exclamă Adelaida. — Păi, cu voi, omul poate ajunge și mai prost decât sunt eu! îi răspunse cu amărăciune Lizaveta Prokofievna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
își dăduse seama, dar se și străduia să se remarce faptul că a înțeles: zâmbea prea ironic. — Ce minunăție! exclamă generăleasa, sincer entuziasmată, imediat ce se încheie recitarea. Ale cui sunt versurile? — Ale lui Pușkin, maman, nu ne face de rușine! exclamă Adelaida. — Păi, cu voi, omul poate ajunge și mai prost decât sunt eu! îi răspunse cu amărăciune Lizaveta Prokofievna. Rușine! Imediat ce ajungem acasă, să-mi arătați poezia asta a lui Pușkin! — Cred că n-avem nici o carte de Pușkin. — Din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se opri pe treapta de sus a scării, cu spatele spre public, foarte supărat pe Lizaveta Prokofievna, care nici măcar acum nu se gândea să se miște din loc. — Domnilor, domnilor, dați-mi voie, în sfârșit, domnilor, să vă spun ceva! exclamă prințul întristat și tulburat. Și, fiți buni, haideți să vorbim în așa fel, ca să ne putem înțelege. N-am nimic, domnilor, împotriva articolului, nu mă privește; numai că, domnilor, nimic nu-i adevărat din ce s-a scris în articol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de ruble, nu două sute cincizeci, dar oare nu e totuna... N-nu, nu e totuna..., izbuti să strecoare Gavrila Ardalionovici, afișând un aer de nedumerire naivă. — Nu mă întrerupeți; nu suntem chiar atât de proști cum ne credeți, domnule avocat, exclamă cu ciudă nepotul lui Lebedev. Firește, o sută de ruble nu-s două sute cincizeci, însă e totuna, pentru că important e principiul; aici inițiativa e importantă și dacă lipsesc o sută cincizeci de ruble - asta nu-i decât un amănunt neînsemnat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
le vom da înapoi și i le vom da cu dobândă. Burdovski e sărac, Burdovski nu are milioane, iar la întoarcere Cebarov i-a prezentat nota de plată. Speram să câștigăm... Cine ar fi procedat altfel în locul nostru? — Cum cine? exclamă prințul Ș. — Eu înnebunesc aici! strigă Lizaveta Prokofievna. — Asta îmi aduce aminte, râse Evgheni Pavlovici, care stătea de mult în picioare și observa totul, de celebra pledoarie recentă a unui avocat. Prezentând ca pe o circumstanță atenuantă sărăcia clientului său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
i se mai întâmplă, dar într-un asemenea hal ca ieri chiar și ei i se întâmplă rar, o dată la trei ani, nicidecum mai des!“. „Nicidecum mai des!“ avea el să adauge convingător. — Ajunge, Ivan Feodorovici! Lasă-mă în pace! exclamă Prokofievna. De ce îmi mai oferi acum brațul dumitale? Nu te-ai priceput adineaori să mă scoți de aici; ești soțul, ești capul familiei; trebuia s-o înșfaci pe proasta de mine de ureche și să mă scoți afară, dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
iar spre Doktorenko, acum e ca și cum ai avea banii în buzunar, de-aia o faci pe fanfaronul, ca să ne arunci praf în ochi... Nu, drăguțule, caută-ți alți proști, că eu văd prin tine... văd tot jocul vostru! — Lizaveta Prokofievna! exclamă prințul. — Să plecăm de-aici, Lizaveta Prokofievna, s-a făcut târziu, îl luăm și pe prinț cu noi, spuse prințul Ș. cât putu de calm și zâmbind. Domnișoarele stăteau deoparte, aproape speriate, generalul era în mod cert speriat; de fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de ce am râs... voi fi foarte bucuros dacă îmi veți permite... În acest moment, începu brusc să tușească îngrozitor și timp de un minut întreg nu-și putu domoli tusea. — Uite-l că moare și tot o face pe oratorul! exclamă Elizaveta Prokofievna, eliberându-i mâna și privindu-l cu groază cum își șterge sângele de pe buze. De unde și până unde să mai vorbești! Pur și simplu, ar trebui să te duci și să te întinzi în pat... — Așa voi face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
scol până la moarte, dar m-am hotărât să amân până poimâine, cât mă mai țin picioarele... ca să vin aici astăzi, împreună cu ei... numai că am obosit peste poate... Păi stai jos, așază-te, nu mai sta în picioare! Ține scaunul! exclamă Lizaveta Prokofievna și îi împinse scaunul cu mâna ei. — Vă mulțumesc, zise încet Ippolit. Dumneavoastră așezați-vă în fața mea și-o să stăm de vorbă... o să stăm negreșit de vorbă, Lizaveta Prokofievna, acum insist s-o facem... zise el și zâmbi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și, curios, începu să caute cu ochii pe cineva. Îl căuta pe Evgheni Pavlovici care ședea foarte aproape, la dreapta, unde stătuse și mai înainte. Însă Ippolit uitase și de aceea îl căuta de jur împrejur. A, n-ați plecat! exclamă el, găsindu-l în sfârșit. Adineaori râdeați că am vrut să vorbesc un sfert de oră de la fereastră. Dar să știți că n-am numai optsprezece ani: atâta am zăcut pe perna aceea, atâta m-am uitat pe fereastra aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
aș fi făcut singur seama... Părea că mai avea multe de spus, dar nu-și termină discursul, se trânti în fotoliu, își acoperi fața cu palmele și începu să plângă precum un copil. — Ei, acum ce ne facem cu el? exclamă Lizaveta Prokofievna, se repezi la el, îi luă capul și i-l strânse tare-tare la piept. Ippolit plângea convulsiv. Gata-gata! Hai, nu mai plânge, ți-ajunge, ești băiat bun, Dumnezeu o să te ierte, căci ești neștiutor; hai, gata, fii bărbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pierdut, strâmb, care îi aluneca pe buzele tremurătoare. Își plecă imediat ochii în pământ și merse împleticit, clătinându-se și continuând să zâmbească, până la Burdovski și Doktorenko, care stăteau în picioare lângă ieșirea de pe terasă. — Ah, de asta mă temeam! exclamă prințul. Chiar așa trebuia să se întâmple! Ippolit se răsuci repede spre el cu cea mai turbată răutate și fiecare trăsătură de pe chipul lui părea că se zvârcolește și vorbește. — A, de asta vă temeați! Credeți că „chiar așa trebuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
să-l trimită pe fiul lui Lebedev, gimnazistul. De îndată ce soția tăcu, generalul își strecură și el cuvântul: — Într-adevăr, prințe, nici nu mă așteptam... după toate, după relațiile noastre de prietenie... și, în sfârșit, Lizaveta Prokofievna... — Cum se poate așa ceva! exclamă Adelaida, care se apropie repede de prinț și îi întinse mâna. Prințul îi zâmbi cu un aer pierdut. Deodată o șoaptă fierbinte, grăbită parcă, îi fripse urechea. Dacă nu vă descotorosiți imediat de acești oameni mârșavi, vă voi urî toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Acum se poate afirma că ți-ai expus în fața mea toate dedesubturile; cel puțin, mi se pare că, la cele pe care mi le-ai povestit acum, nu se mai poate adăuga nimic, nu-i așa? — Nu se mai poate?! exclamă Keller cu un fel de regret. O, prințe, dacă ați ști cât de elvețian, ca să zic așa, este modul în care înțelegeți omul! — Oare chiar se mai poate adăuga? spuse prințul cu mirare sfioasă. Atunci, Keller, la ce te-ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
persoanei știute că s-a adunat la mine cutare societate și că sunt prezente unele persoane. Știu că l-ai trimis acolo pe fiul dumitale, chiar el mi-a spus adineaori. Dar vreau să știu ce-i cu intriga asta! exclamă prințul nerăbdător. Nu-i intriga mea, nu-i a mea, obiectă Lebedev, alții sunt la mijloc, alții și, ca să zic așa, e mai degrabă o fantezie decât o intrigă. — Păi despre ce-i vorba? Explică-mi, pentru numele lui Hristos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nici nu mă puteam aștepta la altceva. Ce să mă mai mir? Doamne! Oare o mai fi existat vreodată un om ca tine? Ptiu! Dar știi că Ganka acesta sau această Varia au pus-o în legătură cu Nastasia Filippovna? — Pe cine? exclamă prințul. — Pe Aglaia. Nu cred. Așa ceva nu se poate! Cu ce scop? Sări de pe scaun. — Nici eu nu cred, dar există dovezi. Fata-i nesupusă, fata-i fantastică, fata-i smintită. E o fată rea, rea, rea! De-o mie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
un pas îndărăt. Preț de-o clipă își stăpâni cu greu un hohot impetuos de râs; dar, privind mai atent, observă că prințul nu părea să fie în apele lui; în orice caz era într-o stare deosebită. — Pariez, prințe, exclamă el, că ați vrut să spuneți cu totul altceva și, poate, chiar altcuiva... Dar ce-i cu dumneavoastră? Vă e rău? — Se poate, se prea poate, și ați remarcat cu foarte multă finețe că, poate, nu pe dumneavoastră am vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]