7,087 matches
-
la sfârșitul anilor 50' de cancer, Hemingway plătindu-i cheltuielile de înmormântare și fiind prezent și la cimitir! Vizitasem de nenumărate ori "Flori-dita" citind "Insule în deriva", operă postu-mă în care localul este scena unde apar multe personaje reale sau imaginare. Când am intrat prima oara "de-a adevaratelea" în bar, în decembrie 2003, împreună cu soția, am trăit emoția unei tinere perechi ce pășește în biserica pentru cununie. Ne țineam de mână, aveam un aer solemn și abia respiram de emoție
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
cazan de locomotivă, alimentat sistematic de un fochist nevăzut și necunoscut de origine celestă. Valurile de căldură erau atât de reale, vizibile și concrete încât te îndemnau să înoți bătând "apa" cu brațele și picioarele ca într-un imens bazin imaginar... A! După câte îmi dau eu seama copiii ăștia se pregătesc pentru sezonul cu temperaturi sub zero grade zise înțeleapta divinitate faraonică. Marele zeu, impresionat de seriozitatea și perseverența acestor liliputane creaturi, a dat ordin unui nor din zona tropicală
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de rezonanță, invocând într-un demers final căderea blestemului asupra speciei umane. Opriți-vă! Nu vă e milă de puii noștri? Asasinilor! Ticăloșilor! Creștini sunteți? Fiți blestemați! Stoluri imense de zburătoare înnebunite acopereau întreaga lizieră ca un uriaș lințoliu negru imaginar și neprotocolar în amintirea puilor transformați în cenușă. Nici în "Păsările" lui Hitchcock nu s-au creat scene atât de reale și de cutremurătoare ca cele ce mi-a fost dat să văd și la care să particip, care mi-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
a intrat imediat în funcțiune trimițându-mă fără greș la sursa de alimentare: sufertașul. Oare ce ne va aduce astăzi mama? N-am mai fost atent pe unde călcam. Subjugat total de mirosurile și aromele îmbietoare pe care le detectase imaginar organul meu olfactiv sub căpăcelul sufertașului, am dat peste o ridicătură de teren alunecoasă, care mi-a răsucit dureros piciorul, trântindu-mă la pământ. În virtutea inerției, Sandu care mergea în spatele meu a venit grămadă peste mine. Copăcelul a căzut de pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
într-un regim alimentar sinucigaș. Foarte curios. Ce experiență interesantă!" Să înțeleg din cele spuse de dumneavoastră, stimată doamnă Condor că eu îi consider pe copiii mei un fel de cobai pe care testez sau experimentez ca într-un laborator imaginar cel mai diabolic și mai monstruos sistem de ucidere lentă, dar sigură a propriilor mei copii nevinovați, prin înfometare??! Luați aminte, doamnă, că ceea ce gândiți ori spuneți despre mine și despre copiii mei este și neadevărat și mai ales profund
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
aplicat un alt șut la fel de ucigător ca cel dintâi. Distracția era incitantă, provocatoare și începuse să-i placă, așa că, luând pisica aproape moartă drept minge de fotbal, o lovea la fiecare pas, ducând-o prin driblinguri întortocheate spre o poartă imaginară pentru a marca un gol sinistru. Ghemotocul plin de praf, murdar, schilodit și însângerat era lovit sistematic și plimbat, aruncat de colo-colo, până când bestia cu chip uman și-a dat seama că a obosit. Totuși, nu murea; se încăpățâna să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de înfruntări violente. De altfel, într-un asemenea prilej m-ai cunoscut, nu? Cât despre corporalitate, avem și n-avem. Uite, există munți, iazuri, păduri, cade ploaia, bate vântul, et caetera, et caetera, dar realitatea fizică este doar o reprezentare imaginară, o convenție, o iluzie. De fapt, totul, aici, cu noi, se petrece în duh. Ține minte, în duh. Tace, mă măsoară cu privirea căutând să se convingă dacă explicațiile lui au fost înțelese. Se pare că e mulțumit de ce descoperă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
început să interpreteze, sedus, dăruit, rolul în care îl proiectau ceilalți, rolul de model, de preot care oficiază într-un templu, de ins călăuză totdeauna de urmat, și intelectual, și civic. Chiar se simțea extraordinar să urce pe o scenă, imaginară sau reală, și să apere valorile morale fundamentale, vorbea în adunări publice, pe la ședințele Uniunii Scriitorilor sau pe la simpozioane cu circuit închis, vorbea bine, era un retor de talent și avea exact replicile pe care ceilalți le așteptau de la el
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
școală, preferații mei erau mai degrabă "comportamentalii" decât elevii "model". Cu "extravaganții" mi se părea că sunt în preajma unei aventuri, ei exercitau asupra mea o ciudată chemare. De altfel, pe această cale am devenit psihiatru și am adunat un muzeu imaginar de tipuri interesante. Printre "personagiile" (voi continua să le denumesc astfel) cele mai interesante ale acestei colecții figurează Părintele Vania, despre care scriu câteva rânduri... * Părintele Vania, pe care l-am cunoscut în copilărie eram la școala primară a fost
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
a repeta cu tandrețe acel: „A se scuti, Miticăț”. Există, slavă Domnului!, merite suficiente în dreptul atâtor și atâtor nume, pentru a nu fi nevoie de acest „construct” prea din cale afară de „postmodernist”. La ce ne-ar folosi o altă meritocrație imaginară? În sfârșit, ceea ce aș numi hârtia de turnesol. Este vorba de reacțiile pe care le avem la informațiile oferite de dl Mihai Pelin în diferite forme - cărți, analize, articole etc. Dacă ne convine ce scrie dl Pelin, îl cităm ca
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
ca Domnia sa, in intervalul în care nu mai sunt la putere, procedează la fel de infantil față de adversarii lor politici nu fac decât să dovedească celor din afara României că diferența între românii „de bine” și cei „de rău” a devenit una aproape imaginară . Hărmălaia „organizatorică” de după sângele vărsat în decembrie 1989 a adus în față nu doar vechi comuniști „de omenie”, lucru care putea fi evitat cu greu, nu doar disidenți de seră, dar și „lupi tineri”, veniți din familia foarte numeroasă a
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
sa face orice. Eroarea teribilă a dlui Breban este că, în sinea sa, persistă să reproșeze românilor că nu au făcut front comun în jurul Domniei sale în 1971. Asta este ceea ce-l roade. Clamarea zgomotoasă a meritelor - reale și mai ales imaginare - trădează tocmai această nefericită incapacitate de a accepta că nu mai poate schimba nimic din ceea ce s-a întâmplat. În loc să accepte că a calculat greșit, dl Breban continuă să creadă că restul lumii - fie ea lumea românească, fie ea lumea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
ea lumea occidentală - a fost în eroare. Chiar și incapacitatea de a duce până la capăt crucea pe care i s-a năzărit că o alesese în 1971 este trecută pe lista slăbiciunii celorlalți. Câtă vreme dl Breban nu reclamă merite imaginare, nici un om de bună-cuviință nu-i poate reproșa că, după întoarcere, a tăcut mâlc, rezistând „numai” prin cultură. Cei mai mulți am ales această cale. Dar dl Breban e făcut să pluseze, chiar dacă așa ceva îl aruncă în minciună ori doar în ridicol
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
relațiile pe care le cultivă, ci solidaritatea cu setul de valori democratice pe care le slujește strălucit prin scris de peste două decenii. Solidaritatea cu dreptul Domniei sale de a se afla în eroare, fără a fi decapitat pentru trădări nedovedite, comploturi imaginare sau presupus haimanalâc profesional și etic. Dacă astăzi acceptăm linșajul împotriva cuiva, practic acceptăm legitimitatea lui împotriva fiecăruia dintre noi. Când suntem mai înclinați să scuipăm decât să îmbrățișăm, când suntem extrem de preocupați de vinovăția altora față de noi, dar dormim
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
trăind într-o libertate perfectă și care nu mai are nimic de spus?”, se întreabă Kurt Vonnegut. Omul e „confuzionat” rău de tot, nu-i așa? Ce ți-e și cu „drama opțiunii”! „Cruciada împotriva comunismului a fost chiar mai imaginară decât stafia comunismului”, spune A.J. Taylor. Despre zicerea asta chiar nu știu ce să spun. Îmi trebuie ceva timp de gândire. „Comunismul distruge democrația. Dar și democrația poate distruge comunismul”, crede André Malraux. Pentru asta nu-mi trebuie timp de gândire
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
pușcăriile comuniste. Pentru a proba că ipochimenul a făcut și poliție politică, oameni serioși și-au pierdut vremea și sănătatea cotrobăind prin arhivele atât de parțiale - și astăzi, și mâine, mereu! - care au fost puse la dispoziția unei instituții aproape imaginare de către o alta, pare-se eternă. De fapt, tot ceea trebuia intreprins spre a dovedi că bâțâitul a practicat poliție politică ar fi fost fotocopierea colecției acelei fițuici săptămânale în care a tunat și turnat împotriva „dușmanilor poporului”, cum numai
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
la cea mai apropiată judecătorie. Deseori, tocmai cei a căror onoare poate fi detectată greu până și la o ecografie sofisticată cer sume exorbitante, ca și cum sutele de milioane pot fi folosite drept prișnițe pentru leziuni mai mult sau mai puțin imaginare. Trista realitate economico-socială îi face pe mulți să creadă că procesomania este o sursă de existență mai sigură și mai avantajoasă decât munca. Interesați financiar, rechini ai barourilor autohtone îi încurajează în această stupiditate, astfel încât granița între calomnie și altceva
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
nenaturală pentru români. Nu-i pot promite nici acum că voi găsi vreodată acele trei ore pe zi. Tot ceea ce pot face este să șoptesc: Noapte bună, domnule profesor. Odihniți-vă în pace... (Jurnalul Național, 25 martie 2005) O națiune imaginară: Basarabia, mon amour Cei șapte ani petrecuți în Republica Moldova m-au învățat că, deși rămâne pentru mulți locul în care nu se întâmplă nimic, mai ales nimic din cele ce se întâmplă la alții, Basarabia este un spațiu în care
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
Dincolo de nivelul retoric, încărcat de toate mitologiile de rigoare parafate de celebrul verdict eminescian. „Noi suntem români și punctum!”, materialul rămâne șubred. Un brutal ping-pong între pumnii de fier ai istoriei a transformat milioane de oameni într-o națiune aproape imaginară. Am citit mai tot ceea ce cred elitele basarabene despre identitatea locului. Am rezistat la un registru întins de tânguieli ori răsteli, de la resemnarea mioritică fără mioare la ideologii create de analfabeți hiperactivi. Am închis ochii la postmodernismul unor oameni fără
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
Prezumția Silogismul Puțoiul zilei Dușmanul presei - presa Turturică, mută-ți cuibu’ și te du... Jimmy, hopa! La cine scrii, domn’le? VII. Aproape portrete „Omul, acest dușman” Mai blând și mai drept Mirarea Pacepa Noapte bună, domnule profesor! O națiune imaginară: Basarabia, mon amour Harul divin și darul divin Neliniștitul Aurel (I) Neliniștitul Aurel (II) Neliniștitul Aurel (III) Marea zonă (I) Marea zonă (II) Marea zonă (III) FPRI VIII. ORBIREA Cain & Cain Orbirea (I) Orbirea (II) Orbirea (III) Haita (I) Haita
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
Bisericii; în acest punct, violența a îmbrăcat mantia bunăvoinței, făcînd mult rău și aducînd "înrobirea Bisericii, în vreme ce își menținea orice libertate formală"179. Dar mai înainte de a demonstra îngrozitoarea agonie a unei astfel de plăgi oribile și vorbind despre libertatea imaginară a Bisericii și robia efectivă, trebuie să subliniez și alte motive care au adus alegerea Episcopilor la acest nivel deplorabil și să continuu cu lupta și suferințele papilor și ale episcopilor în efortul lor de a pune capăt agoniei și
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
la care am lucrat cu pasiune. Deși fericit, ceva rămâne totuși agitat Înăuntru. Ca și cum aș datora ceva cuiva. Altora? Mie Însumi? Intenția de a scrie a pornit din aceste Întrebări. Parafrazându-l pe Brook, aș putea intitula această carte Amintiri imaginare sau mincinoase. De ce mincinoase?! Dacă vreau să Înțeleg parcursul meu În timp, prima condiție ar fi să fiu sincer cu mine Însumi. Dar nu e atât de simplu: Îmi e mult mai ușor să fiu sincer cu alții, cu un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
care vorbește sunt eu. Medeea e mult deasupra mea, nu o Înțeleg“. Și pentru că nu putea să creadă, era din ce În ce mai blocată. În același timp, când lucram Împreună și nu avea timp să analizeze, vedeam cum fiecare fibră a acestei persoane imaginare devenea „personajul“. O Încurajam: „Explorează fiecare sunet, Încearcă să dai viață fiecărei consoane și vocale, vezi din ce parte a trupului iese vocea, nu te gândi la psihologie, ci doar la acțiunea sunetului și a mișcării!“. În timp, după multe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
cutie magică, eram irezistibil fascinat. Un puzzle pe care mă simțeam atras să-l dezleg. Imaginația e Încurajată să-și ia zborul, deși Bulgakov ne ține constant În tensiune, Între două realități. De fapt ceea ce credem noi că ar fi imaginar e la fel de real ca și starea de transă din voodoo, când cel care se simte posedat devine mai conștient de zeul care-l posedează. Acțiunea biblică din roman se dezvăluie În paralel cu cea a realității moscovite, banalul tern și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
antice, ale miturilor și legendelor asiatice Îmbinate cu improvizația commediei dell’arte. De aceea Gozzi convine de minune operei, care este prin esența sa o artă a convenției și a imaginației. Scenariile lui pline de exotism, vrăjitorie, miracol și călătorii imaginare au inspirat nu doar pe compozitori, ci și pe regizori. Cearta celor doi venețieni faimoși (Goldoni era un burghez Înstărit și foarte popular printre venețienii de rând, angajat În activitățile sociale, pe când Gozzi făcea parte din elita aristocratică și din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]