4,159 matches
-
mă simțeam. Și totuși... de ce nu era nimeni? De ce era atât de liniște? Răspunsul meu veni când am urcat scările ce dădeau la parter. Spre surprinderea mea, am văzut că e încă noapte. Nu erau razele soarelui atotputernic care să inunde culoarele. Nu era mulțimea de elevi care să meargă în grabă în diferite direcții. Nu era nici un sunet, nici o mișcare. Totul era încremenit. Era noapte! Oare dormisem toată ziua de miercuri și mă trezii joi? Nu. Ar fi trebuit holurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
dintre curtea interioară și grădinile liceului. Acesta era mai liber, căci, în încercarea de a intra în școală, toți s-au îngrămădit la intrare și nici unul nu a așteptat liniștit în imensele grădini ale instituției. Mirosul îmbătător al florilor îmi inunda corpul și simțeam o stare de euforie inexplicabilă. Era frumos să stai să te plimbi prin grădina liceului. Era împărțită în segmente și fiecare conținea diferite tipuri de flori sau era diferit aranjat, asemeni unei grădini botanice, dar era mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
ruină. Marele Golf e altă poveste. Cândva, pe Fluviul Sudic, se afla un oraș prosper. Era un port mare și avea o zonă industrială cu adevărat prosperă, dar topirea calotei glaciare a ridicat nivelul apei mării. Astfel, portul a fost inundat împreună cu majoritatea orașului, iar ceea ce a fost un important centru cultural și industrial a devenit nimic mai mult decât o mlaștină. Câmpia în care era așezat fostul oraș a fost inundată și a devenit un golf împrejmuit de dealurile din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
a ridicat nivelul apei mării. Astfel, portul a fost inundat împreună cu majoritatea orașului, iar ceea ce a fost un important centru cultural și industrial a devenit nimic mai mult decât o mlaștină. Câmpia în care era așezat fostul oraș a fost inundată și a devenit un golf împrejmuit de dealurile din jur. Blocurile și turnurile ce au mai rămas în picioare s-au erodat și au căzut. N-a mai rămas nimic decât un mare golf pustiu și trist... Marele Golf. Din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
de margine și lumina lămpilor improvizate începuse să scânteieze în luciul a trei căi ferate ce se lungeau de la un capăt la altul și mai încolo, în întunericul de nepătruns. Dinspre șine se auzea un sunet metalic... Deodată, caverna fu inundată de un zgomot incredibil! Pereții vibrară ușor și apoi se liniștiră. Elevii încă soseau, iar cei deja ajunși se uitau nedumeriți în jur. Oare ce se auzise? Nu dură mult și se auzi din nou. De data asta, mai tare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
din ce în ce mai puternică în tunel și, cu ea, și sunetul hornului. Venea din depărtare ca o stea și aducea cu el tot atâtea speranțe cât ne puteam închipui. Era un tren! Un tren! Hornul izbucni din nou și lumina locomotivei electrice inundă discret caverna. Începuse să încetinească și în curând abia se mișca. Nu se opri, ci doar continuă să se târâie de-a lungul primei căi ferate. Când trecu de marginea cavernei și lumina ei nu mai orbi pe nimeni din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
primii pași prin tunelul umed și prost luminat când tavanul începu să se zgâlțâie ușor și din el să se scurgă șuvoaie de praf. Se auzeau bubuituri înfundate și, apoi, sunetul a ceva masiv care se lovește sec de pământ inundă coridorul subteran. Tancurile? întrebă Sergheiov. Da. Au început bombardamentul, confirmă Helur. Vor fi tare uimiți când nu vor găsi nici un suflet viu în tot acel monolit, zise Mihail. Luminile becurilor vechi din fața lor începură să pâlpâie a vești proaste și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
încredere, scoteam chiloții tetra repede, îi amesteca juriul într-o pungă de plastic, pungile erau viața mamelor noastre - banii, cheile și pungile, zicea femeia de serviciu de la scara blocului nostru - fără chiloți simțeam aerul rece, un altfel de aer îmi inunda burtica, sexul, toate mi se contractau într-un mod curios și cald (așa pățeam mai târziu, când mă pregăteam să intru în scenă, la mine, totul se concentrează și acum în sex). Eram gata de atac. Le depășeam ușor pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
mai spune fetei, în timp ce el începe să se dezbrace, inaugurăm?, ea roșește cumplit, vreau la baie, du-te, că o să intru și eu după tine. Se iubesc cu disperare, fiecare știe doar el de ce, fiecare are alte motive, i-a inundat o tristețe amară pe care nu o poate ascunde nici unul din ei. Fata e tânără și frumoasă, seamănă cu Anita!!!, gândește el și transpiră ciudat, trupul ei subțire și lung seamănă cu un altul, are mirosul unei promisiuni făcute demult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
de masa pe care n-o văzuse niciodată, zâmbește ciudat, scoate din geantă un pix și scrie pe un capăt de hârtie, sus, cu litere mici-mici: Vă iubesc!... Ia lupa și o așază peste scris. Acuma se vede. Și o inundă o frică pe care nu o avusese la intrare, se întoarce pe vârful tenișilor albi, iese din birou, apoi, din secretariat, închide ușa repede. Tina Mulțumesc. Da, tu, copilă, ca nimeni altcineva de pe lumea asta. Mi-e dor! Pe vineri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
În patul salvator, o iubește cumva în ciudă, apăsat, ține ochii închiși, repetă aproape dușmănos: zâno!... ca și cum ar fi spus „ștoarfo”. Ești caldă și transpiri ca ea, miroși ca ea... Când îl simte, Tina transpiră, nu se poate controla, o inundă o căldură și transpiră mirositor, ce mirosuri mai ai!, îi spune mereu Maestrul, o singură femeie m-a mai iubit așa... nu ți-am povestit niciodată de Anita? — Mi-ai scris într-un mail, odată... și Tina se încordează deodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ca un măr copt, o femeie pe care nu poți să o satisfaci, o nebună, își spune el, uitându-se lung la fată, o vede pe scaun cum își mișcă mereu curul ăla mare, încercând să se rezolve singură, îl inundă imaginea unei zile în care s-ar putea să o bată cumplit cu cureaua, o și aude mereu suspinând: ce vină am eu că nu sunt așa cum ți-ai imaginat tu că sunt, nu mai vreau, nu te mai vreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
de Moldovă, venise să îmi cânte un bocet de la Cristești, când îi povestisem în amănunt cum a murit fata aia, jelise încet la urechea mea, mirosea a lapte când m-a lipit de ea, un miros de demult m-a inundat și m-a mai liniștit, dar bocetul era teribil: Omule-pomule/ Nu te milui,/ Nu te jelui,/ Bucură-te, bucură/ Că rădăcina ta,/ murind în pământ,/ A prins în cer și în lutul tău,/ S-a încurcat/ De unde a venit,/ În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
VII. PAHARUL CU APĂ 2005 a fost anul apelor și al căldurilor. În aprilie, România trecuse prin inundațiile din Timiș, peste două luni urmaseră cele din Moldova, cineva spusese că nu se impune starea de urgență, e ridicol pentru 1% inundați să declarăm stare de urgență!!!, dar apa învinsese lumea. Loredana a văzut la televizor nesfârșite șiruri de sate acoperite de apă, undeva pe lângă Siret, pe acoperișul unei case care de-abia se ținea din cauza vântului și a apelor, rămăsese un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
rămâne acolo, oamenii le hrăneau toată iarna, păreau fericite. Pe scările de la intrarea în casa cea mare, pasărea căzută pe ciment, un pescăruș cu aripile întinse lateral, de o parte și de alta. Are capul întors spre stânga, ochii apoși, inundați de întuneric. E sfârșit de zi, dar lumina e ciudată, misterioasă ca dragostea, ca vorba niciodată, s-a amestecat prin întunericul greu cu roșul copacului, e ca într-un film de artă în care operatorul iscusit știe cât de importantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ca altădată, că știu, juca teatru și acasă, mereu. A venit seara, târziu, și a plâns, a gemut ca un animal. Era negru. Loredana e tot așezată pe fotoliu, în lumina zilei și a nopții, ochii ei de aur sunt inundați de toate apele anului 2005. Rochia e mai roșie ca niciodată, o nuanță ciudată de roșu, unghiurile ascuțite ale feței se adună și mai mult în colțuri de piatră, cutele din dreapta și din stânga gurii s-au adâncit, am obosit!, își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
n-am... Crede-mă, n-am... — Știu, mă Întrerupe Încuviințând scurt din cap. Știu că n-ai făcut asta. — Eu niciodată... Știu că n-ai face asta niciodată, spune blând. Știu. Iar acum nu mai am ce face, lacrimile Îmi inundă ochii, de ușurare. Știe. E OK. — Deci... Îmi șterg fața, Încercând să-mi revin. Deci asta... deci asta Înseamnă că... suntem... Nu mai sunt În stare să-mi termin fraza. Urmează o tăcere lungă și insuportabilă. Dacă zice nu, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
să-ți fie clar: dacă mă lași singură, te spun „dumnealui” și nu mă las până nu te exmatriculează din școală! Când a auzit cuvântul exmatriculare, Rică Olaru s-a cutremurat și În aceeași secundă o avalanșă de gânduri Îi inundă Întregul său univers de băiat care Îi promisese Ochenoaiei că va fi cuminte și că va Învăța cât mai bine, că nu va fugi de la școală și că „ai Încredere În mine că nu vei plăti niciodată șase mii de
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
implorat-o din priviri iar fata a Început să Îndepărteze fără grabă basmaua sa cea neagră iar când supliciul s-a terminat, Ștefan Girovescu a rămas uimit, În timp ce o mare fericire Îi lumina chipul și o mulțime de Întrebări Îi inundară câmpurile sale cu neuroni. De după iașmac Își făcură apariția cei doi ochi mari, cu sprincene negre și mai verzi decât apele Atlanticului din apropiere, cei doi ochi ai directoarei Amina, cea care știa românește și care studiase la Iași! Ștefan
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
putere de a dărui iubire adevărată și voluptăți nebănuite, așa cum numai zeițele sunt Înzestrate și ... Hei, hei! Mai bine vezi că sunt la un metru de tine și, iată, vin și mai aproape!, zise Ada și se apropie de băiat inundându-i fața cu pletele sale frumos mirositoare, transmițându-i căldura și freamătul buzelor și având puterea să-l mai Întrebe: Știi să săruți? Băiatul avu doar timp să răspundă cu capul și buzele celor doi tineri se Întâlniră Într-un
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
poate, adevărat că soarta este stăpână pe o jumătate din acțiunile noastre, dar că tot ea ne îngăduie să cârmuim noi singuri cealaltă jumătate, sau aproape. Și eu asemăn soartă cu una dintre acele ape distrugătoare care, atunci când se înfurie, inundă câmpiile, distrug copacii și casele, iau pământul dintr-o parte și îl duc în altă parte, și fiecare fuge dinaintea lor; fiecare cedează în fața violenței lor fără a putea să li se împotrivească în vreun fel. Cu toate că aceste ape sunt
PRINCIPELE by NICCOLÒ MACHIAVELLI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/847_a_1586]
-
-și copiii să arunce cu pietre În tine. Gunoaiele sunt tot ce au mai de preț și nu se Împacă cu dispariția lor, nu vor să le fie luate. Au muncit din greu ca să le Înalțe deasupra pă mântului, să inunde cu ele ghetoul, să le miroasă ca pe niște crini imperiali, să meargă prin ele ca printr-o iarbă proaspătă. Ghetoul strălucește acum de curățenie și tu Îmi spui că Îl vei numi de-acum Înainte, ,,A doua Islandă,,, după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
și aruncă cele două oase, după ce au fost curățate de carne și lustruite ca un lemn de fluier. Câinele lui Ben le zdrobește acum În măselele lui hămesite. Antoniu se lungește pe prici, cuprins de o amorțeală care i-a inundat trupul. Prin vis, Îl aude pe Kawabata: -Uniunea aia Europeană, face și mămăligă? ,,Mă numesc A. A., și vreau să vă povestesc vouă, cei care mai sunteți atrași de ficțiune ca de un obiect folositor, unele secvențe din viața mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
dă și un supliment gratuit: o revistă literară de mărimea unui caiet, În care sunt publicate proze, articole critice, poezii. Antoniu se arată Încântat de acest neașteptat cadou și-i mulțumește cu glasul tremurând de emoție. O bucurie surdă, Îl inundă și-l face ca, pentru câteva momente să nu mai simtă frigul. Revine la intrarea metroului, acolo unde șuvoiul de oameni curge necontenit În sus și În jos Doi cerșetori rebegiți de frig, cu figuri distruse de alcool, beau pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]
-
sau pisici adormite, meseria de pictor ar fi fost hulită, cel puțin câteva secole. Te-am rugat să-mi faci un ceai nu să privești flacăra aragazului. Ai văzut vreodată un copil bălăcindu-se În apă? I-ai văzut chipul inundat de plăcere? Mulțumesc! Am luat ceaiul din mâna ta. Ceșcuța se balansează puțin, pentru că-mi tremură mâna. Sorb din lichidul fierbinte, trandafiriu. Era să spargi arlechinul foindu-te pe lângă el. Astăzi nu ne-a vizitat scriitorul cu chip de apostol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1864_a_3189]