4,744 matches
-
el rămase cu amintirea unor bucle aurii care Îi atingeau fața, cu buzele fetei care se apropiau nepermis de mult de gura sa și cu o clarificare: Nu mi-ai spus cum te numești! Mă numesc Rică, Rică Olaru! Fata schiță un gest care se putea traduce ... „comun”, apoi spuse: În acte sunt Ada Negreanu, dar tu poți să-mi spui Adițu, așa cum Îmi spune mama mea. Mulțumesc! Trecuse o lună de când Rică primea gratis și sistematic lecții de pian și
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
de planturoasa statuie a Dianei, ca să o vadă mai bine pe solistă: rusoaica Mullova. Zâmbetul satisfăcut al Christei: știuse dinainte că are să se lovească de scaun. Îi presimte mișcările, vorbele, gesturile, enervările, stă la pândă, Înainte ca el să le schițeze. Încearcă să intervină, să-i sugereze altele. Iluzia că ne-am cunoaște, dacă stăm alături. * El o privește acum pe violonista care se Înclină: firesc, grațios, distant. De la cine mai putea să Învețe acolo, În leagănul revoluțiilor, cum se face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
asta aici, în casă. Moise, el a plecat și și-a eliberat poporul. Dar Doré nu a fost niciodată eliberat. El a rămas cu blocul de desen, cu creta, creioanele și acele lui și toată viața a fost așa: a schițat, a desenat, a pus umbre și lumini, a retușat și a săpat în bucățile de lemn câte zile a trăit. Deși nu poți ști niciodată, poate că pentru el toate acestea erau un fel de eliberare. Când tata venea seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
și se șterse cu ștergarul pe care-l avea înfășurat în jurul șoldurilor. Și Ioan Botezătorul se întoarse în pustiul din care venise. De fapt el ura natura. Numai apa botezului putea s-o rabde, nimic altceva. Mulțumesc, a spus învățătoarea, schițând o plecăciune. Apreciem mult faptul că domnișoara și-a făcut timp să vină la noi, zise și mama. Undeva, la început, vreau să se tipărească mulțumiri, pentru toți cei care au ajutat la realizarea acestei cărți. Și pentru Gustave Doré
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
tupeul să facă asta. ― O cunoști pe Laurie? L-a întrebat Richard detașat, după ce Richard o sărutase pe ambii obraji și fusese călduros îmbrățișat de delicioasa Laurie. ― Nu ne-am cunoscut, a spus Laurie, privindu-l fix pe Ben și schițând un zâmbet. Și când i-a întins mâna să i-o strângă pe a lui, chipul i-a fost invadat de un zâmbet plin, care le-a conferit ochilor ei o căldură uluitoare - sau cel puțin așa a avut Ben
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
discuția doar ca să ajungă la problemele ei. —Pedeapsă pentru păcatele mele! a spus ea aruncându-mi un zâmbet strălucitor. Pe soțul meu îl cheamă Dermot. A pronunțat numele „Durm’t“, ca să-mi dea de înțeles că era o snoabă. Am schițat un zâmbet firav. Douăzeci și cinci de ani fericiți împreună, a continuat Chaquie. M-am măritat cum am terminat școala, a adăugat ea în grabă. Am fost o mireasă-școlăriță. M-am străduit din nou să zâmbesc. Apoi, dintr-odată, a aruncat bățul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
în jur, speriat. La început nu pricepea cine i se află alături, apoi o recunoscu pe Ileana. Nu știa însă cine e bărbatul în vârstă cu care ea stătea de vorbă. Femeia avea fața crispată și îl privea fără a schița nici un gest. Inspectorul îi privea neajutorat, căutând cu disperare ajutor. În ochii lui se citea o întrebare nerostită, în timp ce un tremurat nervos îi cuprindea trupul. Nu-i nimic, rosti Ileana duios, e muntele. Liniște-te și revino-ți! Totul este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
ca depozit intermediar, înainte ca lemnul să fie încărcat și transportat la fabricile de cherestea. Femeia se așeză pe unul dintre bușteni și îl invită pe Cristian să stea lângă ea. Îl prinse de mână și rămase tăcută. Toma nu schița nici un gest, lăsându-se în voia ei. Îi plăcea atingerea fetei, avea palma catifelată și rece. Îți place aici? întrebă după un timp Ileana. Cui nu-i place? adăugă ea fără să mai aștepte răspunsul inspectorului. Zona noastră este de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
cutie era salutat cu urale, iar picolițele se grăbiră să umple cu șampanie cupele jucătorilor ca să acopere perioada cât jocul era întrerupt. Faites vos jeux! rosti într-un târziu crupierul punând în mișcare roata ruletei. În afară de norocosul jucător, nimeni nu schița nici un gest. Acesta sorbi îndelung din pahar, după care plescăi satisfăcut din buze. Așeză încet cupa pe marginea mesei după care privi concen trat la postavul verde acoperit cu pătrățele din fața sa. Se clătina ușor, amețit de alcool. Bila de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
se încăpățâna să nu pornească. Deși mașina era nouă, bateria părea moartă, demarorul nu mai voia să se învârtă. Partea proastă era că, din peșteră, începea să se prelingă un abur subțire. Privea încremenit ceața care ieșea afară, incapabil să schițeze vreun gest. Un gând straniu îi încolți în minte. Se așteptase să vadă vălătuci negri ieșind din peșteră, însă fumul își schimbase culoarea. Intrarea în grotă nu se mai vedea, de acum pâcla se adunase în fața ei, ca și cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
și impure, împiedică dezumanizarea totală, fiind un element de diferențiere morală în teatrul lui Caragiale: „Astfel că, înglobați mediului lor, exponenți ai acestuia, Tipătescu și Zoe parvin totuși la o perspectivă mai detașată, au reprezentarea marasmului ce-i înconjoară și schițează gesturi de distanțare”<footnote Gabriel Dimiseanu, I. L. Caragiale - Note despre comedii, în Opinii literare, București, Editura Cartea Românească, 1978, p. 33. footnote>. Ideea este susținută prin notația dramaturgului în tabloul final în care „Zoe și Tipătescu contemplă de la o parte
PERSONAJUL COMIC ÎN TEATRUL LUI I. L. CARAGIALE by Aurora Ștefan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/380_a_592]
-
voi regăsi intactă recuzita romanului: ghiocul ținând loc de scrumieră, Figaro la o înălțime respectabilă pe baloții de maculatură, în curând strivită între turnul lor și tavan, tot sus, pe dulap, felicitarea de ziua mea pe care Țâru mi-a schițat la ultimul șaișpe noiembrie portretul de bătrân cu mustață. Pe prima față a felicitării era o compoziție mai elaborată în culori, o vrăjitoare cu tot arsenalul, globul de cristal, retortele, căminul, o poliță cu cărți, opaițul și sus, la galerie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
Papagogu, câinele ei cât un vițel, doarme în nesimțire. Cum Dumnezeu nu ne trezise, el care noaptea dădea concerte la lună? Țârțâc îmi surprinde privirea pe corpul bleg al câinelui care blochează tot drumul și pleacă repede prin spatele corturilor, schițând cu mâna semnul crucii. - Primaru’ n-o să vină, f... -l în cur pe mă-sa, i-e frică de ăștia că-i pun foc și lui, gâfâie obidit lângă mine băiatul lui Sevgin. Își scoate din șort singurul lucru cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
ore de somn, totul îmi părea OK și lăsam pe cutia televizorului vraful de foi acoperite cu semne - nu numai literale; chiar mă distram să mă exprim mai total, oprindu-mă în mijlocul unui cuvânt, să zicem la o cratimă, să schițez din linii puține un profil cu sâni obraznici de fată mare, cum s-ar fi proiectat pe perete, în lumina felinarului din stradă, femeia la care nu mai insistam, ca în copilărie, pe trăsăturile feței, ci, de exemplu, pe unghiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
văzut de niște săptămâni. La privatizat, o fată drăguță cu trăsături de asiatică clipește repede din genele rimelate și din ochii de ștrasuri ai maimuțoiului imprimat pe piepții tricoului, impresionată de destinul pe care și eu abia pot să-l schițez, al poetului care probabil își găsise un loc mai bun unde să se producă. Nu prea mă văd având grijă de cineva ca de un copil, dar nici nu mă pricep cum să-i spun Zinei asta, dimineața când vine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2273_a_3598]
-
Într-un cartier destul de central: Nicolae Titulescu. Când a vrut să deschidă ușa de la intrarea În bloc, s- a trezit cu un individ În spatele ei care a scos un cuțit și a somat-o să-i dea geanta. Nu a schițat niciun gest. Țiganul i-a smuls geanta și a fugit iar ea a rămas cu cheile În mână, Înmărmurită. N-a apucat nici măcar să strige “hoții”, nu mai avea grai și cînd s-a uitat În spate, hoțul dispăruse. Pe
Pete de culoare by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91516_a_107356]
-
arăți, e clar că prietena noastră a făcut o cucerire nouă. Ia spune tu, care le știi pe toate, cine e victima din această săptămână! Mihai pare să fie înscris pe lista câștigătorilor. Fata păru că se sufocă, dar nu schiță niciun gest care să o trădeze. Nu poți avea încredere nici în cei care se auto proclamă prietenii tăi. Ce dracu îi mai trebuia și el pe lista aia mare? ... și în acele momente înțelegea greșeala pe care o făcuse
Anonim pe ringul adolescenţei by Liviu Miron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/252_a_500]
-
închis ochii și sub pleoape, cercuri de-un verde pal se amestecau cu alte cercuri galbene pătate de ocru. În mijloc vedeam un albastru indigo subțiindu-se tot mai mult dar nu reușeam să dau deoparte acele imagini. Încercam să schițez, din cercurile devenite puncte, chipuri de om și de floare. Ba era o fată zâmbind, ba era o petală pe care un fluture strâmb își mângâia aripa mai scurtă... Un scârțâit mă smulse din jocul meu topind toate acele culori
Anonim pe ringul adolescenţei by Liviu Miron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/252_a_500]
-
unsoare. Aveam nevoie de aer. Într-un minut am ajuns împleticindu-mă la fântâna din fața școlii. Sini scria cu un băț pe zăpadă. Gata, te-ai săturat și tu? mă întrebă ea. Îs cam gata, i am răspuns încercând să schițez un zâmbet de bleg. M-a privit și mi-a întors complice acel zâmbit. La ce îți trebuie ție băutură dacă nu știi să bei? Îți place să-ți faci singur rău? N-aș mai fi bărbat, i-am răspuns
Anonim pe ringul adolescenţei by Liviu Miron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/252_a_500]
-
seminar de „text jurnalistic“ la Facultatea de Jurnalistică a aceleiași universități. Este prezentă în presa culturală și cotidiană cu comentarii politice, recenzii, cronici, interviuri, tablete etc. A publicat șase volume de poezie (Măceșul din magazia de lemne, Junimea, Iași, 1982; Schiță de autoportret, Junimea, 1986; Tabieturile nopții de vară, Cartea Românească, București, 1989; Existență acută, Cartea Românească, 1994; Blanc, Vinea, București, 2001; Ultima patrie, Paralela 45, Pitești, 2007), romanele Casa cu storuri galbene (Polirom, Iași, 1997), tradusă în germană de Michael
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
scaun. O fixam intens cu privirea, încercând să pătrund mecanismul acelui coșmar fiziologic. Devenind „impură“ la rândul meu, am început să desenez într-un caiet cu foi dictando ceea ce mi se întâmplase. Nu aveam prea mult talent, dar reușisem să schițez o fată dezbrăcată. Dintre picioare îi curgeau picături violete - nu aveam cariocă roșie -, care se adunau într-o baltă de o formă aproape geometrică. Încercarea mea de a crea un material didactic dintr-o experiență personală, mai mult decât un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
cursurile de la doctorat și în acest timp n-am mai așternut un rând vecinei mele... De altfel, nici n-am mai zărit-o, afară de o singură dată când mi-a părut așa de trasă la față și urâtă, încît am schițat fără să vreau un gest de neplăcută surpriză. Am salutat-o, dar cred că nu mi-a răspuns. A trecut furioasă pe lângă mine, aproape fugind, și s-a închis în camera ei. M-am uitat lung în urmă. "Nesuferita! Nu
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
contrariul. ― Ai dreptate, i-am spus neconvins, e mai cuminte s-o văd mâine. Dar mi-e așa de greu să rămân singur o noapte întreagă. ― Vin la tine. Îmi dau seama câtă nevoie ai de cineva în preajma ta. Am schițat gestul de a opri o mașină care tocmai trecea pe lângă noi. Alexa mă împiedică. ― Mai bine mergem pe jos. ― Dar e prea departe. ― Nu-i nimic. Trebuie să ne obosim ca să cădem apoi frânți de oboseală. Așa vom putea dormi
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
stăpâna casei, dar avea drepturi și a alungat cu draperiile lumina lunii, „pentru că e mai bine așa“ iar șapte nopți la rând mi-au murit sub pernă șapte pui de mâță negri, în locul meu. Cu asta poate că am și schițat liniile de forță dintre ei. Disputa lor, despre cât și cui îi datorez, a ținut până dincolo de mormânt. În ziua următoare s-au lovit de o rezistență care a umplut toată casa de bucurie. Se părea că voi mai trăi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
el. Dar eu am ținut-o una și bună, că vreau să mă duc acolo unde nici pasărea nu zboară, sunt numai câțiva turiști bolnavi, din când în când. N-am putut pleca acasă fiind că a trebuit să-mi schițez concepția arhitectonică. Cu toate etajele, cu numărul de camere, acoperișul, curtea, fațada, mai ales ușile și ferestrele. S-a implicat într-atâta, atât de pasionat mă punea să desenez, de parcă s-ar fi mutat el acolo. Cică pe garduri să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]