9,526 matches
-
-Te rog, lasă-mă să te privesc, ești atât de frumos când cazi pe gânduri -Vrei să ieșim undeva? -Nu, nu.... Lucrează! Cum merge piesa? -N-am personajul principal. -Atunci scrie despre tine! -Mhm Ă Eu scriu o tragedie, nu o comedie. Să te dai poet, ori să ceri bani pe poezie E cea mai dură formă de ipocrizie. Mi se pare o prostie, De fapt, e o blasfemie! Poetul nu scrie, Poetul rupe din el ca să-ți ofere ție! Poetul nu
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
e valabil!), El este doar o simplă energie, Fără mânie că și-n propriul trup se simte în chirie, N-are etnie, în schimb, are o întreagă galaxie Unde își găsește liniștea oarbă într-o surdo-mută gălăgie. Ce ironie, când comedia se transformă într-o tragedie Si, deși bogat spiritual, moare în sărăcie Ce magie că, deși n-o să mai fie, Moartea nu-l împiedică să fie prezent pe vecie. Ce parodie... Se spune că moartea e vie Și prinde viață
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
Duțu, Dezvoltarea comunicării orale la copii; Elena Barborică, Din istoria unor construcții frazeologice; Angela Bidu-Vrănceanu, Probleme de vocabular în manualele școlare; Mioara Avram, Gramatica și vocabularul; B.Cazacu, Prolegomene la interpretarea lingvistică a textului; Liliana Ionescu-Ruxăndoiu, Adresarea și referirea în comedia românească]. în: AA, 31, 1982, anul 115(1981), p. 62-63. [246] SIMION, MAGDALENA, MIHĂILĂ, MARIA, VĂCARU, CRISTINA, Aspecte ale predării antonimelor din domeniul medical, IM, .77-79. [247] SIRETEANU, GH., O carte mereu actuală [Ștefania Popescu, Limba română în școala generală
Bibliografie signaletică de didactică a limbii şi literaturii române : (1757-2010)/Vol. 1 : Sistematizare după criteriul apariţiilor lucrărilor : ordonare cronologică şi alfabetică by Mihaela Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/440_a_1359]
-
p. 180-182. [73] GHIȚĂ, IULIAN , Compuneri cu caracter oratoric I, “Limbă și literatura română”, nr. 2, București, 1985, p. 15. [74] GRAUR, AL., Scrabble. în: LR, 34, nr. 4, 1985, p. [387]. [75] GROZA, LIVIU, Jargonul, sursă a comicului în comediile lui Alecsandri și Caragiale, în: LLR, 14, nr. 2, 1985, p. 19-22. [76] GUȚU ROMALO, VALERIA, Cultivarea exprimării în școală, în “Limbă și literatură”, vol. I, 1985, p. 98-102. [77] ILIESCU, ADA, UNGUREANU, DOINA, Enunțul negativ în limba română, PLRS
Bibliografie signaletică de didactică a limbii şi literaturii române : (1757-2010)/Vol. 1 : Sistematizare după criteriul apariţiilor lucrărilor : ordonare cronologică şi alfabetică by Mihaela Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/440_a_1359]
-
, Matilda (2.IV.1851, Iași - 9.IX.1932, Iași), poetă, prozatoare și autoare de comedii. S-a născut în familia arhitectului austriac Carol von Cugler, stabilit la Iași și devenit cetățean român, și a Matildei (n. Hefner). Căsătorită cu filologul Vasile Burlă în 1872, s-a recăsătorit patru ani mai târziu cu chimistul Petru Poni
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286561_a_287890]
-
-P. versifică relativ ușor și într-o limbă lipsită de stridențe neologice. A scris și scurte povestiri cu subiecte inspirate din lumea cartierelor mărginașe, cu personaje caracteristice (vagabonzi, meseriași mărunți, mici negustori). Sentimentalismul este însă covârșitor, ca și tendința moralizatoare. Comedia Un tutor (1881) este una dintre cele mai reușite lucrări ale sale. Comicul de situație se desfășoară în scene vioaie, în care apar caractere îngrijit lucrate și nuanțate ca psihologie. Cuplurile clasice de îndrăgostiți stăpân-stăpână și servitor-servitoare schimbă replici care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286561_a_287890]
-
Intră în gazetărie încă de pe băncile școlii, când începe să scrie la oficiosul conservator „Ordinea” (1907), versuri și articole fiindu-i tipărite tot acum în revista „Ramuri”. În aprilie 1914 scoate, ca redactor-șef, revista de teatru , muzică și sport „Comedia”, ulterior e redactor-șef la cotidianul bucureștean „Dreptatea” (1914-1915) și la „Steagul” lui Al. Marghiloman. Pentru diferite perioade face parte din redacțiile de la „Noua revistă română”, „Adevărul” și „Dimineața”, „Cuvântul”, „Curentul”. Colaborează cu versuri, critică literară și teatrală, comentarii sociale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290160_a_291489]
-
Din 1931 Asociația Criticilor Dramatici și Muzicali îl alege vicepreședinte. Unei bogate activități de comentator al actualității literare și de reputat cronicar teatral, T. îi adaugă și pe aceea de prozator, autor dramatic și traducător. Prima sa carte este o comedie într-un act, Domnul Traian Traianescu-Laocoon, apărută în 1907. Romanul În cetatea idealului (1920) va fi bine primit de critică, de asemenea cele următoare: Sub flamura roșie (1926), Robul (1936; Premiul Societății Scriitorilor Români, Premiul „Regele Carol al II-lea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290160_a_291489]
-
a lui I. sunt bine scrise și tind să fixeze, prin câteva tipuri ce se repetă, mica birocrație provincială. Mircea Dicu, Diaconescu și Neagu, funcționari amărâți, se cinstesc cu țuică în timpul serviciului, apoi se toarnă, rând pe rând, la cadre. Comedia denunțului continuă (Dansul clapelor). Gigi Burlacu este un mic șef despotic însărcinat să laicizeze sărbătorile creștine. El are un plan și cere subalternilor înfăptuirea, neabătut, a obiectivului (Ultimul punct). Limbajul de lemn este aici, ca în toate foiletoanele, hrana spiritului
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
lor înfățișări, din istoria recentă în imaginația epică. Ploieșteanul I. încearcă și reușește în câteva rânduri să prindă psihologia și moravurile individului în perioada tranziției. Narațiunile lui arată inteligență satirică și putere de imaginație epică. Piesele cultivă farsa tragică, parabolicul, comedia de moravuri, cu mijloacele și limbajul teatrului postionescian. Punctul de reper mai îndepărtat rămâne tot Caragiale, modelul absolut. Personajele sunt mărunți funcționari locali, birocrați înăcriți, femei bovarice și geloase, mărunți șefi tiranici față de subalterni și slugarnici față de superiori. O lume
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
într-o utopie ce merge spre absurd și grotesc. Având în față două modele celebre (I.L. Caragiale și Eugen Ionescu), I. se descurcă bine, inteligent, cu haz și har, înseninând într-o oarecare măsură tragicul din „râsu-plânsu” specific și trăgând comedia, adică petrecerea cu vorbe, spre zona de umbră și suferință, acolo unde s-a instalat pe neobservate tragicul existenței. I. a publicat și un savuros dialog cu Fănuș Neagu (La umbra crailor de ghindă, 2002), în care lirismul și culoarea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
Simion, București, 2001; La umbra crailor de ghindă. Dialoguri cu scriitorul Fănuș Neagu, București, 2002. Repere bibliografice: Horia Lovinescu, Trăsura la scară, „Caiet program” (Teatrul Nottara, București), 1983, 3; Victor Parhon, Fiorul tragic al satirei, TTR, 1988, 2; Valentin Silvestru, Comedii incisive, RL, 1988, 43; Valentin Silvestru, O satiră multiplă, RL, 1989, 7; Eugen Simion, Comedia satirică și parabolică, RL, 1989, 9; Florin Faifer, Suflete moarte, suflete vii, CRC, 1989, 25; Victor Parhon, Starea satirei, TTR, 1989, 4; Eugen Simion, Spiritul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
Repere bibliografice: Horia Lovinescu, Trăsura la scară, „Caiet program” (Teatrul Nottara, București), 1983, 3; Victor Parhon, Fiorul tragic al satirei, TTR, 1988, 2; Valentin Silvestru, Comedii incisive, RL, 1988, 43; Valentin Silvestru, O satiră multiplă, RL, 1989, 7; Eugen Simion, Comedia satirică și parabolică, RL, 1989, 9; Florin Faifer, Suflete moarte, suflete vii, CRC, 1989, 25; Victor Parhon, Starea satirei, TTR, 1989, 4; Eugen Simion, Spiritul ploieștean în literatură, L, 1992, 3; Ileana Berlogea, O premieră absolută, „Cultura națională”, 1996, 5
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287628_a_288957]
-
astfel unor persoane din Occident, când se menționează asemenea „legi” sau se mai susține o atare ideologie fără a cunoaște aspectele concrete ale realizării lor în viața umană). Văzusem, prin „relații”, în timpul războiului - când nu mai rulau filme americane -, o comedie (evocatoare apoi, pentru noi, de tragism) în care Greta Garbo întruchipa o femeie-comisar sovietică, trimisă în misiune la Paris sub paza celebrilor comici „frații Marx” și care se dedulcește la viața, inclusiv moda pariziană (între altele, părăsindu-și costumația inițială
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
și mai prost, iar populația, tot mai frustrată și mai greu de satisfăcut, aștepta hămesită. „Pasivă” la început, coada se „viriliza” pe parcurs. Se organiza, se roda, creștea rapid în dimensiuni (oamenii se adunau instantaneu de peste tot, ca într-o comedie burlescă alb-negru cu Stan și Bran), intra în ritm și, pe măsură ce marfa „băgată” se epuiza, începea să se agite în gol, disperat și isteric, oamenii se înghesuiau, țipau, se înjurau, se luau la bătaie, începea selecția naturală, homo homini lupus
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
câte un activist acuzat de proastă gestiune, mai era sacrificat câte un cap - un caz de țap ispășitor sau „acar Păun”, celebru în epocă, era traficantul de vinuri ștefănescu, condamnat la moarte pentru speculă. Se făcuseră despre el și două comedii de propagandă, Secretul lui Bacchus și Secretul lui Nemesis, cu ștefan Mihăilescu-Brăila (în rolul negativ - memorabil!) și Emil Hossu (în rolul pozitiv, agent al dreptății și „june prim”). De multe ori, învățătorii, profesorii și maiștrii instructori din școlile generale ne
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
COMEDIA ILUSTRATĂ, publicație apărută la București, săptămânal, între 10 decembrie 1927 și 19 februarie 1928. Director este S. Faust-Mohr. Revistă de informații teatrale și cinematografice, C.i. publică cronici, anchete, interviuri, versuri de Ion Minulescu, D. Ciurezu, Al. Bilciurescu, Aron Cotruș
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286342_a_287671]
-
umorul? Țineți un jurnal al drumului dvs. spre o nouă carieră, notând momentele amuzante care au apărut. Dacă vă confruntați cu stres, învățați să vă priviți experiențele dintr-o perspectivă amuzantă. Hrăniți-vă simțul umorului, mergând la un club de comedie, vizionând filme amuzante și citind cărți umoristice. Încercați să vă înconjurați de persoane optimiste, zâmbitoare, fericite și vesele. Nu uitați că umorul este contagios! INTELIGENȚA Inteligența înseamnă a gândi și a lucra în mod inteligent, a vă cunoaște punctele forte
[Corola-publishinghouse/Science/2058_a_3383]
-
anii 1897 și 1899 frecventează, ca elev în clasa de declamație condusă de Mihail Galino, Conservatorul de Muzică și Artă Dramatică din Iași. În 1900 urmează un curs de specializare în arta dramatică la Paris, cu actorul Sylvain, societar al Comediei Franceze. Vizionarea unui spectacol cu Cyrano de Bergerac de Edmond Rostand îl entuziasmează și C. decide să traducă piesa în limba română. Până în 1914 practică, intermitent, avocatura. O maladie gravă, care îi afectează progresiv și incurabil vederea începând din 1905
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286315_a_287644]
-
de dragi lui Baudelaire și pe care le cunoști la fel de bine ca mine” (6 aprilie 1974, 602). Baudelaire, modernul. În plină modernitate, Cioran îi suportă pe propria piele consecințele. De aceea crede la un moment dat că „Viața-i o comedie sinistră inventată de Diavol” (28 februarie 1949, 20). În timp, atenuează totul preferând să invoce Ironia. Iată: „Totul în viață e ironie” (23 august 1978, 351). Altundeva, constatând că „tot omul e lovit în ce are mai scump pe lume
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
singurul motiv de mâhnire: „Aici e vară de aproape o lună. Un singur nor: compatrioții” (11 mai 1971 Ă 163). Treptat, fuga de sine ia forma refuzului oricărei comunicări: „Am fost fericit la Dieppe: nu m-a deranjat nimeni. Aici, comedia se reia de la capăt, nu numai din cauza compatrioților Ă a căror „invazie” o suportă tot mai greu și de care fuge „ca de ciumă” Ă, ci din cauza tuturor celor pe care „i-am cunoscut de-a lungul anilor. Orice musafir
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
III, 24). El însuși dezrădăcinat și rătăcitor, în absența ființei pe care o caută cu disperare, Cioran se salvează prin umor, căruia îi explorează nu doar fața nihilistă, ci și reversul recuperator. Umorul? O cale de resurecție în inima scepticismului. Comedia furieitc "Comedia furiei" Cum în nimic nu este perfect, Cioran spune despre sine că ar fi „un veleitar al violenței” (III, 123). N-ar fi atât de relevant acest fapt dacă la mijloc s-ar afla doar simpla nevoie a
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
El însuși dezrădăcinat și rătăcitor, în absența ființei pe care o caută cu disperare, Cioran se salvează prin umor, căruia îi explorează nu doar fața nihilistă, ci și reversul recuperator. Umorul? O cale de resurecție în inima scepticismului. Comedia furieitc "Comedia furiei" Cum în nimic nu este perfect, Cioran spune despre sine că ar fi „un veleitar al violenței” (III, 123). N-ar fi atât de relevant acest fapt dacă la mijloc s-ar afla doar simpla nevoie a definirii de
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
fiecare zi trebuie să fac eforturi să mă stăpânesc Ă fără efect, cel mai adesea Ă ca să nu mă iau la harță cu oamenii, care tocmai asta așteaptă; sunt chiar dezamăgiți, nemulțumiți dacă te stăpânești, dacă nu te pretezi la comedia furiei” (idem). Cioran se recunoaște, așadar, în defectele parizienilor și furia împotriva lor e și o răzvrătire împotriva propriului sine, pe care, deși-l recunoaște, nu-l poate stăpâni. E ca și cum altcineva i-ar controla ființa. Comedia furiei se joacă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
te pretezi la comedia furiei” (idem). Cioran se recunoaște, așadar, în defectele parizienilor și furia împotriva lor e și o răzvrătire împotriva propriului sine, pe care, deși-l recunoaște, nu-l poate stăpâni. E ca și cum altcineva i-ar controla ființa. Comedia furiei se joacă, oricum, împotriva voinței lui. Ceea ce nu i se întâmpla lui Cioran în tinerețe. Își amintește: „Îmi plăcea să provoc scandal peste tot, și de asemeni mă străduiam să fiu nedrept. Izbuteam cu ușurință și mă simțeam mai
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]