8,392 matches
-
feminine căpătau pentru câteva momente tărie și asprime de piatră neșlefuită. De la un timp Încolo ne Încercau pe amândoi dureri, dar nu renunțam: ne oblojeam cu pomezi, sufeream puțin În timpul primelor mișcări, apoi durerea Începea să devină plăcută și se topea, În cele din urmă, cu totul În acel amestec, singur pe lume, de duioșie și deznădejde. Timpul, care păruse că se scurgea undeva, În afara garsonierei amărâte, nu avea de gând, totuși, să ne ocolească la nesfârșit. Bătăile În ușă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
din urmă răscumpărarea. Trecuseră, Însă, zeci de ani, Cocrișel era de-acum bătrân, barba Îi crescuse neînchipuit de lungă și stufoasă, iar el o cultivase cu multă grijă, căci era singurul lui veșmânt - vestita cămașă putrezise de mult și se topise pe el: se Înfășura În neomeneasca barbă ca Într-o pătură și visa la planuri de răzbunare Împotriva tatălui. Soarta a făcut În așa fel că i-a prilejuit lui Cocrișel fericirea răzbunării: când a ajuns acasă, tatăl trăgea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
amestecat cu rugină de fierătanii, că Baronu călcase Într-o surpătură de la Valea Morii, loc În care un arendaș pe moșiile vechiului boier muncise ca un câine să Îngroape de teama bolșevicilor o Întreagă batoză care se prăpădise și se topise În pământ, de nimeni știută, căci arendașul Își sfârșise zilele Într-un lagăr de reeducare prin muncă a elementelor ostile noului regim adus de tancurile rusești. Înainte să moară de bătaie și epuizare, arendașul apucase să ia din mâna lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
mult ascunzându-le, cum se folosește limba Într-un sărut adevărat, cum să-l faci din cuvinte pe dobitoc, cum să faci mofturi, cum să-l nedumerești, cum să-i arăți că nu-ți pasă de el ori că ești topită de iubire, dar mândria nu-ți Îngăduie să te lași În voia ei, unde și cât să-l lași să te mângâie ca să nu-ți pierzi mințile, dar să-l aduci pe el În pragul de a și le pierde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
nici măcar un câine și, când Își descleștaseră degetele Înțepenite de nemișcare și de frig, ea Îl pusese să Închidă ochii și-l sărutase ușor, aproape În fugă, ca să nu-l sperie, apoi Împinsese portița de lemn care scârțâia și se topise În Întunericul din curte. Ectoraș mai plutise câteva secunde către casă, apoi, brusc, se dăduse aproape nas În nas cu văru-său și un coleg de praștie de-al lui, poreclit Cățelu. Îl urmăriseră, probabil, de multă vreme și el nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Încântaseră și-l Înduioșaseră cele văzute și trăite În timpul somnului. Fără vorbe, liniștit, curat, cu o strălucire molcomă În ochii mari, negri și adânci, Ion sărutase un genunchi al Mariei. Picioarele ei strâmbe se Îndreptaseră, zgârieturile se Închiseseră, vânătăile se topiseră, ochii se limpeziseră, pielea se netezise și se albise. Întreaga ei făptură răspândea miros molcom de grâu În soare, maci și albăstrele. Apoi amândoi, și Ion cel Frumos, și străvezia lui mireasă Începuseră să se topească ușor, aproape până la a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
se Închiseseră, vânătăile se topiseră, ochii se limpeziseră, pielea se netezise și se albise. Întreaga ei făptură răspândea miros molcom de grâu În soare, maci și albăstrele. Apoi amândoi, și Ion cel Frumos, și străvezia lui mireasă Începuseră să se topească ușor, aproape până la a nu se mai vedea. Rămăseseră din ei mirosul de spic, inelele negre ori albastre ale pletelor de pe umerii lui Ion și sărutul lui coborât pe genunchiul rotund și neted ca un măr. Toate acestea se petrecuseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
apă de băut nu știuse ce și cum să facă atunci când o văzuse prăvălită. Ca să nu pară atins de slăbiciune, spusese cumva cu o veselie miloasă: „Se duse și asta dracului pomană...”. Această Întâmplare - al cărei miez viu era copilul topit În Apa Morților și În care tractoristul căzuse mai mult sau mai puțin din nimereală - era Înfășurată ca Într-o gogoașă de mătase de o țesătură deasă de oameni și lucruri. Ce putu vedea omul, plimbându-și privirea pe pereții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
Dar lucrurile s-au Îndreptat oarece vreme mai târziu, când un chirurg fără chip a atins cu bisturiul bărbăția suferindă a omului, i-a Împins mațele la locul lor În burtă, iar mădularul care atârnase bolnav a reintrat În urzeală, topindu-se În ea. Omul care se arătase vesel-milostiv față de durerea țigăncii a rămas să piară de singurătate și neînțelegere În gogoașa de mătase a acelei nedeslușite Întâmplări. Privit de departe, nesfârșitul gard Înalt ce Înconjura colțul de rai vegetal printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
atent și nedumerit la toată vânzoleala din jurul mortului, stătuse, fără să Încurce pe cei care Îl puteau vedea, Iedul. Pe măsură ce Își dădea seama că binefăcătorul său nu mai era viu, se chircea În sine din ce În ce, apoi se topise Încet și dispăruse. „A plecat...” șopti o femeie către celelalte. Apoi ieșise și ea afară - lăsând mortul În grija a două babe care, cu câte un fir de cârciumăreasă În mână, Îl fereau de muște - și se apucase să ațâțe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
ale lui Repetentu. Anchetatorii, fără să dea o soluție oficială, presupuseră drept cauză a disparițiilor dublul suicid prin Înecare. Deodată, poveștile și Întâmplările Își Încetară Învârtejirea, iar contururile lor tari, ce puteau fi simțite cu trupul, se Înmuiară și se topiră ușor. Se lăsă liniștea. * * * Înaintaseră desculți, prin zăpada Înaltă și groasă, Însă nu simțiseră nicidecum răceala. Ba chiar, Într-un timp, maestrul Foiște Își scosese din nămete o labă a piciorului goală și i-o arătase cu Încântare lui Repetentu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
două-trei roabe frumoase“13. Denunțurile și zvonurile se acumulează frenetic, atât cu privire la situația din țară, cât și despre evenimentele, oricât de neînsemnate, din Fanar. În Țara Românească, dezastrul economic silește populația la emigrare în masă: „oamenii așteaptă numai să se topească zăpada ca să fugă“14. Boierii munteni apelează la domnul Moldovei, căruia îi trimit scrisorile lor pe o cale ocolită, prin Transilvania 15. Legăturile de interese și de ambiții sunt elastice, viața • Idem, Le degré d’influence des Grecs des Principautés
[Corola-publishinghouse/Science/1525_a_2823]
-
oferind ziarului un plus de culoare și căldură. Iată un reportaj din Cișmigiu, publicat de Realitatea ilustrată (11 iulie 1931, p. 21): E primăvară. Te scoli împrospătat de boarea răcoroasă a dimineții, ai făcut câțiva pași și simți că te topești. Ți-e cald! Pe străzi, soarele împarte latul caldarâmului în două fâșii - una albă, strălucitoare, incandescentă, și alta îndoliată de umbră, care privește cu resemnare soarta celeilalte jumătăți. Stau la o stație de tramvai. Liniile paralele, ca două trese argintii
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
flirtul” cu lectura cărților didactice, aroma molcomă a măceșilor cu esența abstractă a științei. Apariția unei dudui solitare, ce-și plimbă melancoliile în decorul romantic al pergolelor înflorite, îi distrează câteva clipe [...]. E ora prânzului. Soarele azvârle razele lui verticale, topind umbrele. În fața mea, pe o bancă, o cerșetoare ține în brațe un copil [...] Nimeni nu-i întinde un ban, nimeni nu o miluiește cu o privire măcar. Pe fața ei se citește o suferință liniștită. Mizeria trăită iarna în bordeiul
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
cheese ar trebui să desemneze - din punct de vedere lingvistic - același lucru (adică brânză). Totuși, pentru Lévi-Strauss, fromage evocă „ceva greoi, o materie onctuoasă și mai puțin friabilă, o savoare densă”, pe când cheese, ceva „mai ușor, mai proaspăt, acrișor și topindu-se în gură” (Strauss, 1978, p. 115). Astfel, anumite sunete ar trimite spre culori luminoase, iar altele, dimpotrivă. Aceste două exemple ne oferă o viziune interesantă asupra predeterminării comunicării în curentul structuralist. Claude Lévi-Strauss a folosit aceleași metode pentru a
[Corola-publishinghouse/Science/1885_a_3210]
-
proprietățile bine determinate și atât de concrete de mai adineaori, Încep să dispară. O vreme, Încă se mai poate numi acel corp „ceară”. Ceea ce rămâne la sfârșit, când ceara este apropiată Îndeajuns de foc, Încât sub efectul căldurii să se topească și să-și piardă proprietățile inițiale, nu e nimic mai mult „decât ceva Întins, flexibil și schimbător”. Să ne amintim că, atunci când Începuse Meditațiile sale, filosoful plecase tot de la analiza felului În care i se prezenta drept cunoștință nemijlocită una
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
și totuși nu aș putea străbate această infinitate cu Închipuirea mea și, prin urmare, Înțelegerea aceasta În ce privește ceara nu este Împlinită de facultatea imaginației. Acum, ce este această Întindere? Nu cumva este tot o necunoscută, pentru că În ceara care se topește ea crește; și este mult mai mare atunci când e topită În Întregime și mult mai mult atunci când Îi crește temperatura? Și nu voi Înțelege, cu toată claritatea și În deplină conformitate cu adevărul ceea ce e de fapt ceara, dacă nu
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
mea și, prin urmare, Înțelegerea aceasta În ce privește ceara nu este Împlinită de facultatea imaginației. Acum, ce este această Întindere? Nu cumva este tot o necunoscută, pentru că În ceara care se topește ea crește; și este mult mai mare atunci când e topită În Întregime și mult mai mult atunci când Îi crește temperatura? Și nu voi Înțelege, cu toată claritatea și În deplină conformitate cu adevărul ceea ce e de fapt ceara, dacă nu voi băga de seamă că, din punctul de vedere al
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
o parte a iubirii de oameni dorită și cerută de Mântuitor. Nu este însă totul. Pentru occidentali, tocmai prin dragoste, căminul înseamnă mai mult decât pentru orice altă cultură. Dacă avem în afara sa un război, o luptă, această luptă este topită de dragoste în interiorul familiei. În același timp, prin dragoste omul poate găsi baza a ceea ce numim noi a fi fericirea. Omul îndrăgostit, cu femeia sa alături este un om mai bun și mai tolerant, mai înțelegător cu ceilalți. Iată cum
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
se prezintă la un moment dat, el nu încetează să întrezărească pe femeia ale cărei mângâieri legănătoare prefigurau, în copilăria lui, toate armoniile odihnitoare ale naturii, toate vrăjile cu care firea adoarme chinuitoarea conștiință de sine a omului. Iubita se topește în imaginea mamei, se asimilează cu ea, încât adresându-i-se, el îi cere ceea ce numai unei mame i se poate cere: mângâierea care odihnește și adoarme. O, mamă... este un cântec de leagăn pe care poetul, stăpânit de amintirea
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
profil umanist. Ediția a 3-a revăzută și adăugită. Craiova, EDN, 1998, 251 p. [96] GHERGUȚ, SORIN, Aria curriculară și prioritatea limbii și literaturii române, Tribînv, 9, nr. 435. 26 mai 1998, 4. [97] GHERGUȚ, SORIN, La Botoșani, olimpiada a topit zăpada.în M. E. N. 1 aprilie a început din miez de martie. Tribînv, 9, nr. 428, 1998, 7. 9 [despre Concursul de Limba și Literatura Română „Mihai Eminescu"]. [98] GHERGUȚ, SORIN. O zi la Comisia Națională de Limba și Literatura
Bibliografie signaletică de didactică a limbii şi literaturii române : (1757-2010)/Vol. 1 : Sistematizare după criteriul apariţiilor lucrărilor : ordonare cronologică şi alfabetică by Mihaela Secrieru () [Corola-publishinghouse/Science/440_a_1359]
-
de orgoliu” (I, 21). Așa încât, angoasa generată de sentimentul nimicului trăit în fața oglinzii se transformă într-o re-fundamentare a egoului; sinele se hrănește din cunoașterea caracterului său iluzoriu. Un orgoliu peste care se așază chinul neputinței de a se elibera topindu-se în nimic: „Totul e nimic, desigur; dar noi înșine nu putem fi nimic pentru noi; nu ne putem include în nimicnicia universală. Eul supraviețuiește propriilor sale certitudini, eul se încăpățânează” (I, 361). Poate că scepticismul iluminat al lui Cioran
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Pe Dumnezeu îl poartă, virtual, în sine și-abia prin el își împlinește singurătatea, maxima izolare. Oricum, rugăciunea în sine e un remediu, iar nevoia rugăciunii coincide cu nevoia unui Dumnezeu în care, asemenea misticilor, Cioran ar vrea să se topească. Simte că Dumnezeu îl salvează în momentele teribile, în clipele de furie. Spune: „În clipele de extremă furie contra mea și a oamenilor, mă agăț de Dumnezeu. E, încă, lucrul cel mai solid” (II, 39). Nimic din ceea ce face omul
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
viața» comportă periculos de puțină ființă. / Conceptul de ființă i se aplică doar lui Dumnezeu, doar celui de neconceput” (III, 76). În fine, Cioran se crede părăsit de Dumnezeu (cf. III, 69) și, tocmai de aceea, simte nevoia să se topească în el. Chiar e convins că lucrul acesta se va întâmpla: „În ciuda rânjetelor mele, știu bine că într-o zi mă voi putea topi în Dumnezeu, iar această posibilitate pe care mi-o acord mie însumi nu rămâne fără urmări
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
se crede părăsit de Dumnezeu (cf. III, 69) și, tocmai de aceea, simte nevoia să se topească în el. Chiar e convins că lucrul acesta se va întâmpla: „În ciuda rânjetelor mele, știu bine că într-o zi mă voi putea topi în Dumnezeu, iar această posibilitate pe care mi-o acord mie însumi nu rămâne fără urmări: mă face să fiu ceva mai indulgent cu sarcasmele mele” (I, 259). A se topi în Dumnezeu sau a fi locuit de el! Cioran
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]