9,526 matches
-
ce spune despre urlet și vorbește despre ranchiună ca despre un dat fundamental al umanității, se înțelege, și al lui, Cioran mărturisește: „Una peste alta, viața e un lucru extraordinar” (I, 36). Nu întâmplător, Cioran vorbește despre spectacolul sau despre comedia furiei. Omul fără cauztc "Omul f\r\ cauz\" Că pe ceilalți Cioran îi urăște ca pe sine însuși, cu aceeași pasiune devotată, e dincolo de orice îndoială. Doar că ceilalți sunt proiectați adesea în ipostaze care lui îi sunt inaccesibile. Așa încât
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nu are la bază orgoliul, ci detașarea, răceala față de tot, față de mine în primul rând” (I, 85). Cum să aleagă Cioran între a fi și a nu fi?! Mai ales când este conștient că adesea nu face decât să joace „comedia detașării”? „Pretențiile mele de înțelepciune, ce farsă!” (III, 310), își spune într-un loc. Oricum, dublată de dorința de a fi, vanitatea este o consecință a prezenței celorlalți. După câteva zile în aer liber, Cioran constată: „Ambiția mă istovește, competiția
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
profitau de conjunctura politică pentru a-și satisface ambițiile și interesele personale. Lipsa de finețe a umorului, jocurile de cuvinte neinspirate, lexicul cu reminiscențe italienizante îl împiedică să fie un scriitor satiric remarcabil. Totuși, micile tablouri sociale strânse sub titlul Comedii omenești în volumul Din scrierile umoristice ale lui I. V. Adrian (1874) și „cânticelul comic” Postulachi Slujbulescu (1874), cu toată pasta groasă întrebuințată, conservă ceva din realitatea care le-a inspirat. Pe un plan restrâns, mai ales tipologic, scriitorul îl
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285193_a_286522]
-
Altă piesă de mai mare întindere dezvoltă conceptul „invaziei” Pământului de către o populație fantomatică, alcătuită din făpturi de ceață, imaginând o poveste de dragoste imposibilă din rațiuni de fizică (Ceață). Ca și Zbor de pe muntele liniștit, prelucrare în termeni de comedie hi-tech a mitului lui Pygmalion, Din nou acasă apasă pedala cinismului pe ideea de creație, transformând-o într-o uvertură reprobabilă: doi astronauți întorși pe un Pământ mort ecologic eliberează din greșeală sporii mutanți dintr-un container abandonat, provocând reaprinderea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290343_a_291672]
-
Sbiera despre colindele de Crăciun și un articol al lui Aron Densușianu consacrat poeziei populare. Acesta tipărea și o ambițioasă încercare de definire a operei lui Dante, însoțită de un documentat preambul biografic și de traducerea unor fragmente din Divina Comedie. R.Z.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286354_a_287683]
-
oamenilor. Scriitorul reușește atunci când cazul spectaculos, dar obscur se ridică la rangul parabolei „viciate”, obișnuită în scriitura postmodernilor. Romanul cu cheie Căderea Bastiliei (1998) este dezvoltarea prozei cu același titlu din primul său volum de povestiri, Proba cu martori (1996). Comedie inteligentă a moravurilor scriitoricești, roman satiric, scrierea excelează nu o dată în cultivarea umorului negru și în pitorescul de limbaj. Un tânăr scriitor pornit pe drumul consacrării este criticat mult prea sever de o „cronicăreasă” literară, iar furiosul nedreptățit alege ca
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287166_a_288495]
-
replici din operele marilor dramaturgi (Caragiale, Shakespeare, Ibsen, Cehov), obținându-se astfel efecte comice și unghiuri noi de perspectivă. Eroii lui Ibsen și Cehov se întâlnesc în tipare de vorbire și de comportament caragialiene, situații shakespeariene colorează straniu drame flaubertiene, comedii caragialiene sunt recompuse pe alte trame conflictuale. Insistența cade pe ceea ce s-ar putea numi grotescul intertextualității: Nora lui Ibsen devine nepoata unchiului Vania al lui Cehov și conversează cu Zoe a lui Caragiale. Uneori cadrul temporal este răvășit prin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287166_a_288495]
-
și trădare în umbra crucii, București, 1948; Reîntregirea bisericii românești din Ardeal (în colaborare), București, 1948; Legături politice și religioase româno-ruse, București, 1949; Arbori din țara promisă, București, 1972; Înainte de proverbe, București, 1978; Ultima invazie, București, 1996. Traduceri: Ludovico Ariosto, Comedii, pref. Oana Busuioceanu, București, 1982 (în colaborare cu Șt. Crudu); Charles Baudelaire, Florile răului, București, 1991. Repere bibliografice: C.D. Fortunescu, „Sunt țăran!”, AO, 1937, 89-91; Mircea Iorgulescu, „Arbori din țara promisă”, LCF, 1972, 53; Val Condurache, „Arbori din țara promisă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286172_a_287501]
-
în paleta diversificată a b. literar interbelic: Stănică Rațiu, cu versatilitatea lui hiperbolică, în Enigma Otiliei, romanul lui G. Călinescu, umanitatea amestecată, de port dunărean (Jean Bart, Europolis), reabilitarea lui „Mitică”, în replica dată, polemic, lui Caragiale de către Camil Petrescu (comedia Mitică Popescu), apropierile de o viziune a absurdului, în cheia unei poetici a grotescului și a subminării parodice, de la Urmuz la Tudor Arghezi (Cimitirul Buna-Vestire). Dar capodopera rămâne Craii de Curtea-Veche (1929), semnată Mateiu I. Caragiale. Precedată de „tâmpla de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
și în suferință, diluantul folosit în acest proces distruge pictura. În paralel cu procesul prin care pictura este arsă chimic cu diluant (într-o imagine ce amintește de filmul lansat în 1997 intitulat Bean: the ultimate disaster movie / Bean: o comedie dezastru: scena în care este distrusă pictura Whistler's Mother / Mama lui Whistler), Ackroyd descrie sfîrșitul lui Chatterton prin otrăvirea cu laudanum și arsenic, cea din urmă componentă chimică pur și simplu "topindu-i" corpul pe dinăuntru. Philip Slack, descris
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
Maria Bistrițeanu); Heinrich Mann, Supusul, București, 1954 (în colaborare cu Ioan D. Gherea); Victor Hugo, Oamenii mării, București, 1955 (în colaborare cu M. Ariel); ed. 2, București, 1968 (în colaborare cu Fanny Milton Lehrer); Proză satirică spaniolă, București, 1955; Shakespeare, Comedia erorilor, în Shakespeare, Opere, I, București, 1955 (în colaborare cu Dan Duțescu), Zadarnicele chinuri ale dragostei, în Opere, III, București, 1956 (în colaborare cu Dan Grigorescu), Totu-i bine când sfârșește bine, în Opere, VIII, București, 1960, Sonete, pref. trad
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287105_a_288434]
-
spuneam, un comic absolut, deci de aceeași esență cu cel molieresc. Nu același lucru se poate spune despre comicul shakespearian, deși are loc într-o operă de teatru, deci într-un cadru propice. Cu toate că Shakespeare a creat un tip de comedie de o importanță aproape egală cu marile lui drame, nu există propriu-zis un comic shakespearian. Există, bineînțeles, elemente și episoade propriu-zise comice în opera lui, dar nu ele dau măsura acestui tip de comedie, care are o cu totul altă
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
Shakespeare a creat un tip de comedie de o importanță aproape egală cu marile lui drame, nu există propriu-zis un comic shakespearian. Există, bineînțeles, elemente și episoade propriu-zise comice în opera lui, dar nu ele dau măsura acestui tip de comedie, care are o cu totul altă arie de cuprindere, una simbolică, filosofică și poetică. Nici Malvolio și nici chiar Falstaff nu au structura omogenă, univocă și pură, dusă până la limita abstracției, pe care o au personajele lui Molière. Cum observa
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
de cuprindere, una simbolică, filosofică și poetică. Nici Malvolio și nici chiar Falstaff nu au structura omogenă, univocă și pură, dusă până la limita abstracției, pe care o au personajele lui Molière. Cum observa Ramon Fernandez în citatul de mai sus, comedia shakespeariană emană un fel de beție. La Molière nu există și nu poate exista nimic de natura vreunei „Beräuschung”. Tipurile din comedia shakespeariană sunt de esență humorală, sunt temperamente. Ale lui Molière sunt caractere, în accepția strictă a termenului, adică
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
limita abstracției, pe care o au personajele lui Molière. Cum observa Ramon Fernandez în citatul de mai sus, comedia shakespeariană emană un fel de beție. La Molière nu există și nu poate exista nimic de natura vreunei „Beräuschung”. Tipurile din comedia shakespeariană sunt de esență humorală, sunt temperamente. Ale lui Molière sunt caractere, în accepția strictă a termenului, adică: marcă, amprentă, semn gravat, deci ceva statornic, neschimbător și cu funcție oarecum de avertisment. Shakespeare putea spune ca și Montaigne: „Je ne
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
totul istovit ca interes. Fără îndoială că Maiorescu avea dreptate în articolul acela în care luându-i apărarea arăta cum „a lui liră multicordă” a răspuns tocmai la tanc cerințelor culturale ale momentului. Teatru ne trebuia, teatru ne-a dat, comedie, dramă, cuplete ș.c.l.; apoi tot așa și poezie istorico-patriotică, doine, balade, proză felurită, de toate. Și bineînțeles., cum să nu pomenim Pastelurile: toată lumea e de acord că acestea sunt producțiile cele mai izbutite ale poetului. Ce glorie poate
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
dar nu puține sunt realmente „inspirate”; aproape nici o bucată nu e însă în întregime neatinsă de ridicol prin stereotipie, platitudinea gândirii și totala ignorare a forței transfiguratoare pe care trebuie s-o aibă poezia. Rămăsesem cu părerea că proza și comediile lui Alecsandri rezistă mai bine decât poeziile. Le-am recitit, atâta cât m-a ținut răbdarea, și nu am putut reține mare lucru. Unele din comedii poate că ar fi pretexte de spectacol amuzant, printr-o interpretare inteligentă, dar numai
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
transfiguratoare pe care trebuie s-o aibă poezia. Rămăsesem cu părerea că proza și comediile lui Alecsandri rezistă mai bine decât poeziile. Le-am recitit, atâta cât m-a ținut răbdarea, și nu am putut reține mare lucru. Unele din comedii poate că ar fi pretexte de spectacol amuzant, printr-o interpretare inteligentă, dar numai mizând pe parfumul vestigiului (mai ales lingvistic). Dar, cum spuneam, Alecsandri era foarte talentat: era, cum se zice, “înzestrat de la natură”. E tipul exemplar al literatului
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
adevărat, dar nu sută la sută. Destui tineri știu mai multe decât își închipuie bătrânii și destui bătrâni pot mai multe decât își închipuie tinerii.) De obicei, diferendele țin în primul rând de modă și dau naștere unor situații de comedie clasică: Géronte și Cléanthe. Dar pe lângă faptul că fenomenul acesta al modelor oricât ar părea de frivol a avut, mai ales în anumite epoci, o semnificație destul de profundă, deosebirile dintre generații (nu numai, dar mai ales, în momentele „epocale”, adică
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
în literatura noastră și a impus la noi câțiva autori străini. Articolele lui de critică se vor citi totdeauna cu interes și plăcere. Un raționalist nu le-ar fi putut scrie. Criticul „raționalist” are câteodată ceva de personaj dintr-o comedie molierescă. Istoria literaturilor cunoaște destule specimene ale acestui tip. Ralea nu era un „spirit geometric”, ci un „esprit de finesse” în cel mai înalt grad. Prin aceasta el face parte dintr-o familie de spirite în care afinitățile coexistând, ca
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
cu autoritate, dar personal nu am obținut, la lecturi reiterate, acest efect) decât să-l citești cu atenție și să vezi de ce e nemuritor. E mult mai ușor să vezi că în Război și Pace sunt multe lungimi și în Comedia umană multă retorică și lipsă de gust decât să cuprinzi sensul vast și profund al acestor opere grandioase și geniale. În genere, e mult mai ușor să pari inteligent negând și contestând decât admirând. Cine admiră poate avea aerul unuia
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
decât... „prescurtare”). În Essai sur les moeurs se găsește un capitol, al LXXXII-lea, intitulat: „Sciences et beaux-arts au troizième et quatorzième siècles”, în care toată arta și cultura Evului Mediu sunt lichidate ca produse ale barbariei și superstiției. Divina Comedie e tratată totuși cu destulă indulgență, ca un „poème bizarre, mais briliant de beautés naturelles” și ca „ouvrage dans lequel l’auteur s’élève dans les détails au dessus du mauvais goût de son siècle et de son sujet, et
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
de morceaux écrits aussi purement que s’ils étaient du temps de l’Arioste et du Tasse”. În ciuda frumuseții textelor, nici Orlando furioso, nici Gerusaleme liberata nu par să aibă azi cititori atât de numeroși și de fideli ca Divina Comedie: ele sunt ceea ce un critic numea recent „cărți facultative” și a le plasa alături de monumentalul poem dantesc e o confuzie de planuri. Dar nu trebuie să-i facem pentru asta un proces lui Voltaire. Goethe, care avusese totuși în fața catedralei
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
se lepădase de fadul gust pseudoantichizant al rococoului franțuzesc (chiar scrisese în acest sens, în tinerețe, un mic pamflet foarte caustic: Götter, Helden und Wieland) scrie, în Italienische Reise, că la Napoli, într-un salon unde se vorbea de Divina Comedie, a spus (sau s-a reținut de a spune, nu-mi amintesc și n-am timp să caut) că acele trei părți ale ei îi par: „Die Hőlle abscheülich, Das Fegefeuer zweideütig und Das Paradies langweilig”. Butadă, desigur, dar nu
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
spune, nu-mi amintesc și n-am timp să caut) că acele trei părți ale ei îi par: „Die Hőlle abscheülich, Das Fegefeuer zweideütig und Das Paradies langweilig”. Butadă, desigur, dar nu rămâne mai puțin sigur că nu aprecia Divina Comedie. Asta n-ar fi nimic; mult mai tare e faptul că, tot în Italia, a evitat („mit Abneigung”, așa spune) să meargă la Assisi ca să vadă biserica Sfântului Francesco, preferând să viziteze nu știu unde un oarecare templu al Minervei. De altfel
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]