4,475 matches
-
ficțiune, adică în literatură. Acolo legile statisticii pot fi încălcate, acolo poate apărea un om mai puternic decât hazardul. Ruletistul nu putea trăi în lume, ceea ce e un fel de a spune că lumea în care el a trăit este fictivă, este literatură. Nu am nici o îndoială, Ruletistul este un personaj. Dar atunci și eu sânt un personaj, și aici nu mă pot opri să nu exult de bucurie. Căci personajele nu mor niciodată, ele trăiesc de câte ori lumea lor e "citită
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
pe sine în REM. Că poate până și el, în lumea lui (unde eu am pătruns, asta fiind poate singura rațiune a vieții mele), nu este decât un produs al unei minți mult mai vasta din altă lume, ea însăși fictivă. Și el, da, sânt sigura acum, caută cu înfrigurare o Intrare către acea lume Superioară, căci visul nostru, al tuturor, este să ne întîlnim Creatorul, să privim în ochi ființa care ne-a dat viață. Dar, vai! poate că REM
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
Carmen Crețu identificarea principalelor caracteristici psihocomportamentale ale copiilor cu abilități înalte în ceea ce privește: ▪ leadership-ul. identificarea elevilor cu abilități înalte: ▪ Set de procedee de identificare; Etapele identificării; ▪ Erorile de selecție în identificare. Profesorii și învățătorii au fost puși în situații concrete sau fictive de lucru cu elevii cu abilități înalte. Pe parcursul seminaru lui, cadrele didactice și-au schimbat impresii și au colaborat cu specialiștii în psihologie și științele educației pentru îmbogățirea cunoștințelor. A doua ședință de consiliere A doua ședință de consiliere de
GHID PRIVIND CONSILIEREA ELEVILOR CU ABILITĂŢI ÎNALTE by Cristina Morăraşu, Loredana Stiuj () [Corola-publishinghouse/Journalistic/432_a_755]
-
dă de ani buni școala românească nu e cultură, ci o falsă învățare superficială, o pseudocultură, care nu e însoțită de un proces de înțelegere și cuprindere mentală. Pseudocultul crede că știe, și nu știe! Pseudocultura e agresivă, arogantă și fictivă, lipsită de temei. Incultura însă e liniștită, nevinovată, de obicei nepericuloasă, ca și prostia, care însă nu doare. Educația familială își îndeplinește tot mai rar rolul celor șapte ani de-acasă, în timp ce mass media vede totul numai în competiție îcel
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
fundamentale ale scriitorului. 2. Autoficțiunea în nuvele și romane Termenul de „autoficțiune” a fost inventat de Serge Doubrovski (Fils, 1977) și desemnează povestirea vieții care confundă autor și personaj și care, contrar romanului autobiografic, pune în scenă personaje cu nume fictive. În 1975, Philippe Lejeune, teoretician al autobiografiei, exprimă, în opera sa Pactul autobiografic, necesitatea de a stabili o clasificare a scrierilor despre sine („écritures de soi”) și a povestirii autobiografice („récit autobiografique”). Lejeune elaborează un tabel cu diferite combinări posibile
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
el o operă de autoficțiune este o operă prin care un scriitor își inventează o personalitate și o existență, conservându-și identitatea reală. Ficționalizarea ar duce în acest caz către substanța experienței trăite. Colonna spune că proprietatea comună a ființelor fictive din autoficțiune este că înrolează autorul în lumea imaginară care le este proprie. Există o interdependență între jocul ficțiunii și cel al unui text referențial, pactul de lectură romanesc fiind adesea marcat prin indicația paratextuală de „roman”. Colonna face diferența
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
cazuri am schimbat unele semne pentru a scuti de neplăceri sau chiar repercusiuni mai grave niște oameni nevinovați, aflați încă în viață. În ceea ce privește această relatare, numele Bernard B. O’Hare, Harold J. Sparrow și dr. Abraham Epstein de pildă, sunt fictive. Fictive sunt și numărul militar personal al lui Sparrow și denumirea dată în text unei filiale a Legiunii Americane; în Brookline nu există nici o filială Francis X. Donovan. Există un loc în care acuratețea mea mai degrabă decât acuratețea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
am schimbat unele semne pentru a scuti de neplăceri sau chiar repercusiuni mai grave niște oameni nevinovați, aflați încă în viață. În ceea ce privește această relatare, numele Bernard B. O’Hare, Harold J. Sparrow și dr. Abraham Epstein de pildă, sunt fictive. Fictive sunt și numărul militar personal al lui Sparrow și denumirea dată în text unei filiale a Legiunii Americane; în Brookline nu există nici o filială Francis X. Donovan. Există un loc în care acuratețea mea mai degrabă decât acuratețea lui Howard
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
ales să bea, și vinul translucid, aburos și puțin amărui amețise pe tânăr. Stănică vorbea de toate zgomotos, regreta trecutul, se bătea în piept de pierderea unor mari șanse, își făgăduia onoruri viitoare și din când în când se împușca fictiv. Lui Felix, devenit fără voia lui volubil, îi scăpă vorba despre Otilia. - Aha, sări Stănică, a fugit porumbița! Nu ți-am spus eu?!Dragă, ești tânăr, n-ai experiența mea, dar, să știi, fete ca Otilia te duc la desperare
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
în viață, adică ce le mai rămâne de trăit pe cont propriu, după ce au trecut prin experiența scenei care, prin rolurile jucate, i-a făcut să-și deplaseze viața lor, obișnuită și privată, pe un teren nesigur, greu de asumat, fictiv. Misticul este cel care pare să existe, prin excelență, în afara propriei sale vieți. Și când vorbim de mistic, nu înțelegem un individ retras din lume ca să practice, prin atitudini și exerciții anume, formele care-l conduc către o dumnezeiască împlinire
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
se întâlnesc fără să lase loc distincției, dar cerând acesteia un alt nivel de amplitudine. Necunoscutul, dacă indică numai un domeniu de cunoștințe, sau un rezervor virtual din care științele își scot treptat datele, nu reprezintă altceva decât o valoare fictivă, un fel de cantitate imaginară. Privit însă ca o zonă de sensuri al cărei conținut se află în continuă efervescență, necunoscutul nu se mai prezintă sub forma unui depozit încă neinventariat; el devine o zonă de prezență a sensurilor, un
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
că nimic nu rămâne neînțeles, acolo sus, unde înțelegerea surâde, pentru că înțelege... Poți imagina lumi posibile, dar nu poți trăi decât în lumea care există pentru tine, ca realitate pozitivă și neimaginară. Există, pentru că o folosim, și o lume imaginară, fictivă, cea a basmului și a magiei. În ea se poate orice; pentru orice limită există mereu și soluția dizolvării ei; orice piedică nu este decât o ficțiune în plus, ceva care apare un moment și care poate fi dizolvat în
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
imagina ceva lipsit de valoare necesară, lipsit de materia care dă vieții un trup, înăuntrul căruia viața își găsește tot ce este necesar ca să existe practic și efectiv. Miracolul constă de fapt în necesitatea realității ca atare, nu în miracolul fictiv al irealității. Am aflat că Charles Laughton și Lawrence Olivier se antipatizau profund. Și mi-a făcut plăcere să aflu asta, ca un fel de confirmare a unei intuiții care m-a făcut constant să mă simt atras de jocul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
privirii, de a fi om doar în sensul social, comparativ mărunt, patruped privind în părți, recunoscut de trecătorii și pietonii vieții drept un exemplu de reușită; să fii adică om de carieră, nu ridicat în sine, ci cocoțat pe scările fictive ale reușitei sociale: șef, responsabil, director sau președinte. Nici nu contează ordinea, importantă este înrolarea, intrarea în rând, în uriașa armată a mediocrității. Comparativ cu ei, un om ratat e cel care și-a ratat mediocritatea. Un luntraș care trecea
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
la o acțiune ca asta; ba să-i fie chiar rușine că, spunându-mi ce are de gând, vrea să mă și constrângă să particip; în sfârșit, o mulțime de lucruri în care eu credeam cu adevărat, deși intenția lui, fictivă, cred, de a îndeplini un gest salvator la nivel înalt nu mi se părea neîntemeiată. În orice caz, eram străin prin natură de asemenea acte și intenții. Mult mai complicată, mai riscantă și mai greu de imaginat a fost legătura
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
rămâne pur decor, aparență, ficțiune. Nu ne putem astfel asigura nici că știm bine care sunt scena și „ficțiunea“ epocii în care trăim, așa cum vor apărea ele în viitor, nici că trecutul nu poate fi invocat altfel decât pe plan fictiv. Trăim în istorie, dar de fapt trăim în mod fictiv în istorie... În ultimii cincizeci de ani s-a produs o reconvertire a tineretului, care are consecințe imense. Tinerii au devenit liberi, au cuvântul lor de spus și de proclamat
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
nici că știm bine care sunt scena și „ficțiunea“ epocii în care trăim, așa cum vor apărea ele în viitor, nici că trecutul nu poate fi invocat altfel decât pe plan fictiv. Trăim în istorie, dar de fapt trăim în mod fictiv în istorie... În ultimii cincizeci de ani s-a produs o reconvertire a tineretului, care are consecințe imense. Tinerii au devenit liberi, au cuvântul lor de spus și de proclamat, nu se mai lasă dirijați. Înainte, ei reprezentau partea de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
sinea altuia. Ceea ce credem că resimțim, prin compătimire, din interiorul altcuiva nu este felul în care acest interior se resimte pe sine, ci felul în care participăm, prin „înlocuire“, la felul de a fi al celuilalt; adică, această participare este fictivă și, oricât ar fi ea de intensă, nimeni nu va putea simți exact ceea ce celălalt, ceea ce fiecare simte pentru sine. Interiorul individului este unic, întrucât fiecare individ nu se poate simți decât pe sine, ca interior care se simte existând
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
al privighetorilor, șuierul ciocârliilor ce sfârâie zburând sprinten, gungurirea și cântecul celorlalte păsări în dumbravă și rediuri sânt desigur atracții îndestul de puternice și ademeniri irezistibile, pe cari nu trebuie să le respingi de dragul unui folos mic sau poate numai fictiv. Idilice s-ar părea asemenea cuvinte de înduplecare în mijlocul războiului și totuși fură ascultate pe deplin de împăratul, care se zvârli acum cu toată graba și cu toată puterea asupra cetății Prosakon. Când întreprinse cel dentîi asalt n-a putut
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
al libertății, menirea se primește din spațiul de necesitate al unei instanțe. * Din punctul de vedere al unei teleologii extra-umane, orice destin este menire, este lucrarea în finit a spiritului infinit. În cazul acesta, destinul apare drept scenariul unei libertăți fictive și chiar și dramatismul destinului devine forma întîmplătoare pe care o îmbracă jocul calm al proiectării divine. Menirea lărgește cadrul de referință al umanului și transformă în simplă iluzie credința că destinul este o faptă a libertății umane. * Trecerea de la
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
declarată de a nu putea concepe viața în absența celuilalt nu este o simplă ipocrizie și că în spațiul adevăratei iubiri eul nostru încetează să fie farsor, fiind incapabil să supraviețuiască "problemelor" sale. Cel care se sinucide lângă cadavrul (încă fictiv) al iubitei atestă faptul că moartea ei, socotită reală, transformă într-o ficțiune viața lui și că în fond, la rândul lui, el a murit. Sinuciderea nu este în acest caz decât suprimarea neconcordanței între neființa mea autentică (prin dispariția
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
că iubita reiterează experiența inconsistenței lui "a fi" ca "a fi singur" și, trezindu-se lângă cadavrul (de astă dată real) al iubitului, la rândul ei se sinucide. Această situație neverosimilă, în care e nevoie mai întîi de un cadavru fictiv pentru a se obține două cadavre reale, face cu putință cele două sinucideri menite să confirme adevărul iubirii, potrivit căruia "a fi" înseamnă "a fi doi". ADAOS 2. Din nou despre însoțirea mâinilor (dialog între eu și celălalt) Eu În privința
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
călătorie "planetară" (planao, "a rătăci din țărm în țărm"), în care era vorba de "limitele mării" și de "limitele pămîntului", grecii erau confruntați cu ființa unui peisaj a cărui linie de orizont era inexistentă sau care, mai precis, lua forma fictivă a limitei unde marea se întîlnește cu cerul. Acest peisaj care se anulează constant în propria lui ficțiune este resimțit, atâta vreme cât străbaterea nu s-a împlinit, ca obstacol. Obstacolul este deci însăși marea ca spațiu lipsit de repere. În aceste
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
este de fapt un astenic, bântuit de o înzestrare pe care morbida lui neîncredere în sine a boicotat-o, aproape a reprimat-o, făcând astfel totul pentru a se așeza în tabăra celor care-și trăiesc înfrîngerea într-o manieră fictivă și proiectivă, înainte de a fi dat vreo bătălie, deci înainte de a fi cunoscut fiorul încleștării cu materia rezistentă a ceva din afara sa. Speriat de tot ceea ce ar trebui să întreprindă, ușor valetudinar și făcând din propria lui risipire și inerție
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
care nu poate răspunde direct, drept care va trece totul în mit: în Spirit, mai e vorba de tine ca individ? Socrate mai este Socrate în lumea lui Hades? În fața acestei întrebări, Platon depune armele și trece pe registrul unei geografii fictive a raiului. La această întrebare, creștinismul va răspunde: "Pămîntul acesta va trece, dar vorbele mele nu vor trece." Aici revenim la problema pusă zilele trecute de Gabi: există o persistență a spiritului ca spirit? Dacă înțelegem "vorbele mele" ca logos
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]