7,774 matches
-
fi deosebit de ficțiune. Prezentul narațiunii s-ar situa în principiu pe la 1835, iar locul acțiunii ar fi Scăieni, unde a funcționat o încercare de falanster socialist-utopic, animată de Theodor Diamant. Cronologia romanului - care e asezonat și cu consistente fragmente autoreflexive, mărturisiri auctoriale din perioada scrierii cărții - e sistematic destructurată, în scenă intrând personaje și evenimente din diferite epoci. Sunt invocate, între altele, calvarul instaurării forțate a comunismului în agricultură, în anii ’50 ai secolului al XX-lea, fărădelegile Securității din aceeași
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288762_a_290091]
-
literară, vol. III, p. 248 11 aplicând pretutindeni criteriul estetic, modificând energic imaginile consacrate ale unor mari scriitori. După G. Călinescu literatura română s-a citit altfel decât înainte. Critica foiletonistică a autorului Principiilor de estetică, ocazională, după propria-i mărturisire, s-a făcut mereu din perspectiva istoriei literare. Nu puține cronici publicate în periodicele vremii au trecut, cu schimbări neînsemnate, în monumentala Istorie... din 1941. În același eseu, Vladimir Streinu scria: „...prin temperament, Călinescu nu putea fi decât în mijlocul luptei
Un senior al spiritului VLADIMIR STREINU Eseu critic by TEODOR PRACSIU, DANIELA OATU () [Corola-publishinghouse/Science/91676_a_92909]
-
de neputință și depravare. Dar nu trebuia să o spun. Asta e adevărata mea crimă. Am trădat secretele castei mele și lucrul acesta mi-a făcut plăcere. Satisfacția mi-a fost dată nu de abjecție, ci de dezvăluirea ei, de mărturisire". Vampirizat de propriile mituri și personaje, Sade se lasă dus pe firul amintirilor, reprezentându-și extatic cele câteva femei ale vieții, imortalizate în scene de amor în regie proprie, astfel încât plăcerea erotică să se însoțească cu violența sau durerea, câștigând
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
Martei (ratată prin moarte), avându-se mereu prezent pe sine și propria narațiune, substitut târziu al contratimpului comunicării în care sunt prinse cam toate personajele. Asimilând drama aferentă, naratorul va ieși din umbra tăcerii, relatarea fără constrângere a faptelor, condiția mărturisirii fiind o eliberare de orice presiune psihică, fie că e vorba de vinovăție, conștiință încărcată, remușcare (a se vedea în acest sens scena finală Victor-Deàn). Romanul lui Marías este nu numai un recital al protagonistului-narator, ci și o galerie de
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
nu crezuse, iată-l acum crezând în miracolul frumuseții feminine, conjurate de amantul-narator cu elanul adorației aproape religioase. Ea este Anna Notaras, fiica megaducelui Lukas, o adevărată fiică a Bizanțului. Întâlnirile clandestine ale celor doi sunt tot atâtea prilejuri de mărturisire, suspiciune și palinodii, reflexe ale unor canoane retorice, culturale, ale unei educații sentimentale și religioase, dar și ale propriei firi, nescutite de ezitări și orgoliu. Jean Ange i se confesează iubitei până în cele mai mărunte detalii, biografice și sufletești, deși
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
la Zografi, Miruna Bostan • Gînduri despre Nae Ionescu, Dan Ciachir • Incertitudinile prezentului, Gustave Le Bon • Însem(i)nările magistrului din Cajvana, Luca Pițu • Jurnal (1931 1937), Petru Comarnescu • Jurnal în căutarea lui Dumnezeu, Arșavir Acterian • Luciditate și nostalgie, Dan Ciachir • Mărturisiri din exil, Pavel Chihaia • Moartea care mă apasă, Katherine Mansfield • Monolog pe mai multe voci, Ion Deaconescu • Noi și ceilalți, Tzvetan Todorov • O.K. Pentru America!, Gheorghe Stan • Picătura de cucută, Paul Eugen Banciu • Privilegiați și năpăstuiți, Arșavir Acterian • Rebecca
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
iar mai aproape, Lamartine, Hugo, Sully Prudhomme. Sedusă de câte un model, absoarbe și apoi dezvoltă, ca într-un foarte personal jurnal de lectură, substanța unui vers celebru, a unui aforism. Versurile ei, desen liniștit, limpede, aproape caligrafic, închid însă mărturisiri, reflecții și glose care vin dintr-o zonă a căutării continue, neliniștite. Înstrăinat, refractar și disprețuitor față de banalitate și prozaism, eul se regăsește pe sine într-un Ev Mediu idealizat. În multe reverii sentimentale este contemplată dragostea, trăire gravă, unică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287417_a_288746]
-
fost seminariile teologice ale apostolilor Petru și Pavel? Unde și-au făcut „studiile aprofundate” un Ignatie Teoforul, Irineu al Lyonului sau Iustin Martirul? Unde au învățat Scripturile sfinții Bisericii, cine le-a predat tradiția, disciplina rugăciunii, exigențele cunoașterii și rostul mărturisirii adevărului? Aceste întrebări reclamă din partea creștinilor un vast exercițiu de legitimare publică: care este locul teologiei în cadrul Universității, al celorlalte instituții de învățământ, în deciziile etice care formează politicile de asistență socială, dezbaterile culturale sau deciziile politice. Teologia se mișcă
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
făcute toate, cele din ceruri și cele de pe pământ, cele văzute, și cele nevăzute”. Revelația exprimată în Scripturi conține deja anumite presupoziții ontologice despre condiția umanității, posibilitățile cunoașterii și vocația ultimă a creației făcute „prin El și pentru El”. Această mărturisire nu poate fi acomodată cu orice tradiție filozofică ori sistem metafizic 2. De aceea, cultura critică este indispensabilă discernământului teologic. De fiecare dată când, nu fără prudență, Părinții Bisericii au împrumutat de la „filozofii din afară” o anumită structură de raționament
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
și Scriptură, cum anume este dirijată teologia creștină prin meandrele întrebărilor colaterale cu care o întâmpină lumea? Fără a avea deloc pretenția originalității, vom încerca să schițăm un răspuns în rândurile de mai jos, tratând relația dintre tradiție, Scripturi și mărturisirea Bisericii din perspectiva sarcinii primordiale a teologiei creștine. Vom insista mai întâi asupra caracterului public, liturgic, sacramental și universal al Crezului apostolic. Tradiția apostolică este o realitate non-obiectivabilă, deci apofatică. Tradiția are o autoritate duhovnicească, precedând și depășind competențele instituției
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
purificate în lumina unificatoare a Învierii, aceste fărâme de sens subaltern nu-și pierd rostul cârmuitor. Pentru ochiul curățit al minții răstignite pe Crucea lui Hristos, toate aceste „jocuri secunde” ale creației lumii pot și trebuie să fie restaurate teologic. Mărturisirea apostolică n-a evitat referința la prooroci 1 tocmai pentru că Hristos însuși fusese, ca „Dumnezeu adevărat din Dumnezeu adevărat” într-un permanent dialog cu profeții lui Israel: „Adevărat, adevărat vă spun vouă: mai înainte de Avraam Eu sunt” (In. 8,58
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
1. Teologia creștină descoperă profunzimile și densitățile limpezi ale Scripturii vechi. Încă o dată, redactarea Noului Testament presupune deja o relație interpretativă cu textul Scripturii vechi - Legea, Psalmii și Profeții - tocmai din perspectiva împlinirii tuturor promisiunilor în Iisus Hristos. Firește, această mărturisire s-a făcut în Duhul primit de apostoli în ziua Cincizecimii, reînnoit în prezența Sa luminătoare, pentru fiecare creștin, la botez. De la Origen, trecând prin Părinții Capadocieni și până la Sfântul Maxim Mărturisitorul, teologii Bisericii au văzut în Scripturi un anumit
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
lui David (Mt. 22,25: „deci dacă David Îl numește Domn, cum este El fiu al lui?”). Scriptura este templul nou al Bisericii zidit prin insuflarea Duhului. Cuvântul fără de început al Tatălui este bolta cerească a acestui templu. Credința și mărturisirea apostolicătc "Credința și mărturisirea apostolică" Prima decizie teologică a Bisericii primare este redactarea „Evangheliei lui Hristos” (Rom. 1,16) din perspectiva minunii pascale, pecetluită de pogorârea Duhului la Cincizecime. În mozaicul scrierilor noutestamentare, a căror pluralitate nu neagă unicitatea Evangheliei
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
25: „deci dacă David Îl numește Domn, cum este El fiu al lui?”). Scriptura este templul nou al Bisericii zidit prin insuflarea Duhului. Cuvântul fără de început al Tatălui este bolta cerească a acestui templu. Credința și mărturisirea apostolicătc "Credința și mărturisirea apostolică" Prima decizie teologică a Bisericii primare este redactarea „Evangheliei lui Hristos” (Rom. 1,16) din perspectiva minunii pascale, pecetluită de pogorârea Duhului la Cincizecime. În mozaicul scrierilor noutestamentare, a căror pluralitate nu neagă unicitatea Evangheliei, avem deja un prim
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
este Hristosul Scripturilor, Cel care a chemat mai întâi pe Israel la slujire. Pe scurt, Biserica a văzut în recunoașterea lui Hristos „după Scripturi” (1Cor. 15,3-4) presupoziția teologică fundamentală a Ortodoxiei 1. Înainte de a discuta implicațiile teologice ale acestei mărturisiri centrale a Bisericii, trebuie să urmărim procesul transformării acestei proclamații apostolice dintr-un act de oralitate într-un document scriptic, astăzi disponibil în forma textului canonic al Noului Testament? Ce anume presupune și înseamnă credința în Hristos Cel „după Scripturi
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
mai profund decât voința: dorința sau iubirea. De aceea, Petru primește drept răspuns binecuvântarea Domnului: „Fericit ești Simone, fiul lui Iona, că nu trup și sânge ți-au descoperit ție aceasta, ci Tatăl Meu, Cel din ceruri” (Mt. 16,7). Mărturisirea petrină include darul recunoștinței în actul recunoașterii. Confesiunea apostolică nu se reduce la statutul unei propoziții ostensive. Am pluti printre amăgiri dacă ne-am imagina credința în revelația Evangheliei ca pe un act de alegere pragmatică. Credința nu este opțiunea
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
la Lumină.” (In. 3,20) Respingerea Revelației nu începe niciodată prin obiecții la adresa unui set de propoziții considerate „absurde”, ci de la sesizarea unei contradicții între proclamația publică a Evangheliei și felul de a fi al creștinilor mărturisitori. Criteriile teologice ale mărturisirii creștine sunt atât de exigente, încât ele cer martiriul ca probă finală. Când moartea pentru Hristos ajunge să fie „un câștig” (Flp. 1,21), viața noastră este deja o neîntreruptă Euharistie. Martiriul și autoritatea tradițieitc "Martiriul și autoritatea tradiției" Într-
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
ultima dorință: „mai bine îmi este să mor în Iisus Hristos, decât să împărățesc până la marginile pământului. Pe acela Îl caut, Care a murit pentru noi; pe acela Îl vreau, Care a înviat pentru noi. Nașterea mi-e aproape”1. Mărturisirea Crezului este o adeverire a iubirii și nădejdii noastre în Hristos. Logica mărturisirii confirmă sinonimia între virtuțile credinței, nădejdii și iubirii, care se nutresc reciproc. Martiriul este rezultatul unei învestituri, iar nu prețul plătit pentru promovarea unei filozofii private 1
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
împărățesc până la marginile pământului. Pe acela Îl caut, Care a murit pentru noi; pe acela Îl vreau, Care a înviat pentru noi. Nașterea mi-e aproape”1. Mărturisirea Crezului este o adeverire a iubirii și nădejdii noastre în Hristos. Logica mărturisirii confirmă sinonimia între virtuțile credinței, nădejdii și iubirii, care se nutresc reciproc. Martiriul este rezultatul unei învestituri, iar nu prețul plătit pentru promovarea unei filozofii private 1. Hristos însuși nu dă singur mărturie despre Sine înainte de a-L mărturisi, și
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Mărturisitorul, martiriul conștiinței are o profundă dimensiune doxologică: „Slăvește pe Dumnezeu în sine nu cel ce-L laudă pe Dumnezeu în cuvinte, ci cel ce rabdă, de dragul lui Dumnezeu, pentru virtute, pătimiri, dureri, osteneli”1. Funcționând după această logică a mărturisirii totale, cuprinzând „atâta nor de mărturii” (Evr. 12,1), tradiția apostolică nu avea cum să nu câștige pentru generațiile următoare de creștini o deplină autoritate teologică. Interpretarea Scripturilor trebuia făcută în limitele trasate de premisa (hypothesis) teologică a tradiției apostolice
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
a fost pregătit nu atât prin elaborarea unei aparat conceptual, cât prin mucenicia profetică a primilor apostoli și ucenici ai lui Hristos 2. Moartea profeților iudei sau a mucenicilor creștini nu este o efigie a virtuții eroice. Lipsit de actul mărturisirii, jertfa celor drepți s-ar reduce la un impresionant act de curaj, fără a avea totuși o imediată relevanță soteriologică. Nici chiar în Evul Mediu, într-un univers vizibil marcat de valorile Evangheliei, eroii tragici ai unei lupte drepte n-
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
ai Bisericii creștine. Martirii nu fac decât să participe la taina răstignirii Fiului „pentru noi oamenii și pentru a noastră mântuire”. Alegând această moarte, martirii acceptă judecata Crucii. Finis acta probat. Duhul adevăruluitc "Duhul adevărului" Prezența explicită - cum altfel? - a mărturisirii lui Hristos în sânul tradiției apostolice ne obligă la un recurs hermeneutic. Care este deci conținutul Crezului apostolic și valoarea sa de adevăr? Crezul apostolic este rezumatul Evangheliilor, pe care Biserica universală, împotriva idealului monist al gnozei lui Marcion, le-
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Care este deci conținutul Crezului apostolic și valoarea sa de adevăr? Crezul apostolic este rezumatul Evangheliilor, pe care Biserica universală, împotriva idealului monist al gnozei lui Marcion, le-a menținut în scandaloasa lor pluralitate. Evanghelia după Ioan se termină cu mărturisirea lui Toma în fața Celui înviat: „Domnul meu și Dumnezeul meu” (In. 20,28). Prin urmare, proclamația apostolică a lui Hristos nu evocă o fatalitate, nici nu constată un simplu „accident” istoric. Nu că Hristos a pătimit sub Ponțiu Pilat contează
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
noi oamenii și pentru a noastră mântuire”1. Confesiunea apostolică are deci un profund miez dogmatic 2. Crezul Bisericii nu este doar bornă pe harta dezvoltării conștiinței religioase a creștinilor din Imperiul roman, ci proclamația unui adevăr obiectiv și o mărturisire întemeiată pe o făgăduință. Dacă Evanghelia n-ar fi fost scrisă, receptată și proclamată la chemarea Duhului Sfânt, atunci Scripturile și Crezul Bisericii s-ar putea reduce la un simplu mesaj. Or, Sfinții Părinți au insistat asupra faptului că Scripturile
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
trasată limita între dimensiunea narativă și aspectul liturgic al Crezului. Nu este ușor să decidem dacă Crezul este o povestire sau o rugăciune. În orice caz, mărturia Scripturilor și a Crezului apostolic presupune mai mult decât recunoașterea unor evidențe empirice. Mărturisirea lui Hristos ca „Domn și Dumnezeu” a fost, este și va fi o sarcină imposibilă pentru instrumentarul limitat al inteligenței critice. Credința în Hristos este substanța și revelația unei speranțe (Evr. 11,1). Mărturisirea este întotdeauna o promisiune și un
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]