39,170 matches
-
după cum am văzut, În mai tot estul Europei. Dar o transformare socială rapidă și spectaculoasă era universal anticipată și În Occident: la urma urmei, cine ar fi putut să-i stea În cale? Din punctul de vedere al mișcărilor de rezistență, politica postbelică nu putea fi decât o continuare a luptei din timpul războiului, proiecția și extensia firească a existenței lor clandestine. Mulți tineri care s-au remarcat activând ca ilegaliști nu cunoscuseră o altă formă de implicare publică: politica normală
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1940. Partidele politice fuseseră scoase În afara legii, alegerile falsificate sau desființate. Să te opui autorităților, să militezi pentru schimbare socială sau pentru simpla reformă politică Însemna să te plasezi În afara legii. Pentru această nouă generație, politica era așadar legată de rezistență - Împotriva autorității, Împotriva cadrului social și economic acceptat, Împotriva trecutului. Claude Bourdet, activist În Rezistența franceză și publicist de frunte În presa postbelică de stânga, rezuma această stare de spirit În memoriile sale, L’Aventure incertaine: „Rezistența - scria el - ne-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să militezi pentru schimbare socială sau pentru simpla reformă politică Însemna să te plasezi În afara legii. Pentru această nouă generație, politica era așadar legată de rezistență - Împotriva autorității, Împotriva cadrului social și economic acceptat, Împotriva trecutului. Claude Bourdet, activist În Rezistența franceză și publicist de frunte În presa postbelică de stânga, rezuma această stare de spirit În memoriile sale, L’Aventure incertaine: „Rezistența - scria el - ne-a transformat pe toți În contestatari În toate sensurile cuvântului, opuși În egală măsură oamenilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
așadar legată de rezistență - Împotriva autorității, Împotriva cadrului social și economic acceptat, Împotriva trecutului. Claude Bourdet, activist În Rezistența franceză și publicist de frunte În presa postbelică de stânga, rezuma această stare de spirit În memoriile sale, L’Aventure incertaine: „Rezistența - scria el - ne-a transformat pe toți În contestatari În toate sensurile cuvântului, opuși În egală măsură oamenilor și sistemului”. Era firesc, după experiența rezistenței antifasciste, să refuzi Întoarcerea la erorile anilor ’30. De unde și atmosfera suspect de optimistă care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
presa postbelică de stânga, rezuma această stare de spirit În memoriile sale, L’Aventure incertaine: „Rezistența - scria el - ne-a transformat pe toți În contestatari În toate sensurile cuvântului, opuși În egală măsură oamenilor și sistemului”. Era firesc, după experiența rezistenței antifasciste, să refuzi Întoarcerea la erorile anilor ’30. De unde și atmosfera suspect de optimistă care a urmat eliberării. Deși totul În jur era distrus - de fapt, tocmai din această cauză -, ceva nou și mai bun se profila la orizont. „Nici unul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lui Hitler, impedimentul principal În calea transformării radicale nu au fost fasciștii sau reacționarii care se aliaseră cu dictatorii și fuseseră măturați odată cu aceștia, ci guvernele În exil legitime, care așteptaseră sfârșitul războiului la Londra. Pentru acestea, organizațiile locale de rezistență nu reprezentau un posibil aliat, ci un obstacol: un tineret nechibzuit care trebuia dezarmat și reintegrat În viața civilă, lăsând problemele de interes public În seama clasei politice, curățate cum se cuvenea de colaboraționiști și trădători. Alternativa era anarhia sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tineret nechibzuit care trebuia dezarmat și reintegrat În viața civilă, lăsând problemele de interes public În seama clasei politice, curățate cum se cuvenea de colaboraționiști și trădători. Alternativa era anarhia sau ocupația pe termen nelimitat de către armatele aliate. Grupurile de rezistență din timpul războiului, devenite În 1944-1945 varii mișcări politice, erau și ele la fel de suspicioase. În ochii lor, politicienii, funcționarii și oamenii de curte care supraviețuiseră ocupației erau de două ori discreditați: prin erorile lor antebelice și prin tăcerea care le-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai ales În privința reformelor sociale și economice, cum vom vedea. Dar insistau asupra a ceea ce Charles de Gaulle și alții au numit „o tranziție ordonată”. Cum forțele de ocupație aliate doreau același lucru În Est, ca și În Vest, iluziile Rezistenței au fost repede spulberate. În Europa de Est (cu excepția Iugoslaviei), sovieticii au decis conturul guvernelor postbelice și le-au dictat ce măsuri să adopte. În Europa de Vest au fost instalate autorități provizorii până la organizarea alegerilor. Pretutindeni, mișcările de rezistență au fost Încurajate și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și În Vest, iluziile Rezistenței au fost repede spulberate. În Europa de Est (cu excepția Iugoslaviei), sovieticii au decis conturul guvernelor postbelice și le-au dictat ce măsuri să adopte. În Europa de Vest au fost instalate autorități provizorii până la organizarea alegerilor. Pretutindeni, mișcările de rezistență au fost Încurajate și, În cele din urmă, forțate să predea armele și să-și desființeze rețelele. Dacă privim retrospectiv, e izbitor cât de puțin s-a rezistat la restaurarea statu quo-ului instituțional. În Polonia și vestul Uniunii Sovietice, grupurile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
s-a rezistat la restaurarea statu quo-ului instituțional. În Polonia și vestul Uniunii Sovietice, grupurile partizane Înarmate au continuat să existe câțiva ani, dar luptau pentru o cauză specific națională și anticomunistă. În Norvegia, Belgia, Franța și Italia, după război, rezistența organizată s-a integrat de bunăvoie În partide și sindicate. În noiembrie 1944, membrii rezistenței armate din Belgia au fost somați să predea armele În două săptămâni; În replică, la Bruxelles a avut loc (la 25 noiembrie) un marș de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
partizane Înarmate au continuat să existe câțiva ani, dar luptau pentru o cauză specific națională și anticomunistă. În Norvegia, Belgia, Franța și Italia, după război, rezistența organizată s-a integrat de bunăvoie În partide și sindicate. În noiembrie 1944, membrii rezistenței armate din Belgia au fost somați să predea armele În două săptămâni; În replică, la Bruxelles a avut loc (la 25 noiembrie) un marș de protest În cursul căruia poliția a deschis focul, rănind 45 de persoane. Dar astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
replică, la Bruxelles a avut loc (la 25 noiembrie) un marș de protest În cursul căruia poliția a deschis focul, rănind 45 de persoane. Dar astfel de incidente erau izolate 1. Deloc surprinzător, 200.000 de francezi care luptaseră În Rezistență au fost Încorporați cu succes În armată atunci când organizația lor, Forces Françaises de l’Intérieur, a fost desființată fără proteste. Demobilizarea rezistenței a fost facilitată semnificativ de strategia Uniunii Sovietice, care favoriza restaurarea regimurilor parlamentare În vestul Europei (ca și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de persoane. Dar astfel de incidente erau izolate 1. Deloc surprinzător, 200.000 de francezi care luptaseră În Rezistență au fost Încorporați cu succes În armată atunci când organizația lor, Forces Françaises de l’Intérieur, a fost desființată fără proteste. Demobilizarea rezistenței a fost facilitată semnificativ de strategia Uniunii Sovietice, care favoriza restaurarea regimurilor parlamentare În vestul Europei (ca și, teoretic, În Europa de Est). Lideri comuniști precum Maurice Thorez În Franța și Palmiro Togliatti În Italia au asigurat cooperarea pașnică a simpatizanților comuniști
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
regimurilor parlamentare În vestul Europei (ca și, teoretic, În Europa de Est). Lideri comuniști precum Maurice Thorez În Franța și Palmiro Togliatti În Italia au asigurat cooperarea pașnică a simpatizanților comuniști (uneori perplecși). Dar mulți voiau să creadă că energia și ambițiile rezistenței puteau fi puse acum În slujba proiectelor politice de renaștere națională. Au supraviețuit Însă, pe alocuri, contactele stabilite În Rezistență - „depilarizarea” postbelică a societății olandeze, de exemplu, adică prăbușirea segregării confesionale vechi de secole dintre comunitățile catolice și protestante a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În Italia au asigurat cooperarea pașnică a simpatizanților comuniști (uneori perplecși). Dar mulți voiau să creadă că energia și ambițiile rezistenței puteau fi puse acum În slujba proiectelor politice de renaștere națională. Au supraviețuit Însă, pe alocuri, contactele stabilite În Rezistență - „depilarizarea” postbelică a societății olandeze, de exemplu, adică prăbușirea segregării confesionale vechi de secole dintre comunitățile catolice și protestante a Început cu legăturile personale create În timpul războiului. Dar ideea unui „partid al Rezistenței” nu s-a concretizat nicăieri, nici măcar În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
supraviețuit Însă, pe alocuri, contactele stabilite În Rezistență - „depilarizarea” postbelică a societății olandeze, de exemplu, adică prăbușirea segregării confesionale vechi de secole dintre comunitățile catolice și protestante a Început cu legăturile personale create În timpul războiului. Dar ideea unui „partid al Rezistenței” nu s-a concretizat nicăieri, nici măcar În Italia, unde Ferrucio Parri, devenit prim-ministru În iunie 1945, a promis că formațiunea sa politică, Partidul Acțiunii, va duce mai departe spiritul și țelurile Rezistenței. Parri nu era politician și, când guvernul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În timpul războiului. Dar ideea unui „partid al Rezistenței” nu s-a concretizat nicăieri, nici măcar În Italia, unde Ferrucio Parri, devenit prim-ministru În iunie 1945, a promis că formațiunea sa politică, Partidul Acțiunii, va duce mai departe spiritul și țelurile Rezistenței. Parri nu era politician și, când guvernul său a căzut după șase luni, puterea politică a reintrat pentru totdeauna În mâinile partidelor tradiționale. Chiar și de Gaulle, un strateg politic mult mai bun, a preferat să abandoneze (la o lună
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
liberale sau radicale. Alături de creștin-democrații recent impuși pe scena politică, aceștia au format partidele de guvernământ În primii ani după război, cu ajutorul oamenilor și tacticilor din era Frontului Popular. Partidele tradiționale de stânga câștigaseră enorm implicându-se În mișcarea de Rezistență: mai ales În Franța, unde comuniștii au reușit să transforme În capital politic vitejia din timpul războiului (exagerată pe alocuri), convingându-i chiar și pe cei mai neutri dintre privitori de prestigiul lor moral fără pereche - „marii eroi ai Rezistenței
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Rezistență: mai ales În Franța, unde comuniștii au reușit să transforme În capital politic vitejia din timpul războiului (exagerată pe alocuri), convingându-i chiar și pe cei mai neutri dintre privitori de prestigiul lor moral fără pereche - „marii eroi ai Rezistenței”, Îi numea Janet Flanner În decembrie 1944. Nu e de mirare că programele de reformă ale guvernelor europene postbelice reprezentau ecoul și continuarea afacerilor lăsate neterminate În anii ’30. Dacă politicienii experimentați i-au Înlocuit cu ușurință după 1945 pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de reformă ale guvernelor europene postbelice reprezentau ecoul și continuarea afacerilor lăsate neterminate În anii ’30. Dacă politicienii experimentați i-au Înlocuit cu ușurință după 1945 pe activiștii partizani e pentru că, deși toți Împărtășeau etosul antifascist și dorința de schimbare, Rezistența și urmașii ei nu aveau propuneri concrete. Partidul Acțiunii din Italia urmărea abolirea monarhiei, naționalizarea industriei și marelui capital și reforma În agricultură. Consiliul Național Francez al Rezistenței nu avea un rege de detronat, dar nutrea aspirații la fel de vagi. Grupurile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
partizani e pentru că, deși toți Împărtășeau etosul antifascist și dorința de schimbare, Rezistența și urmașii ei nu aveau propuneri concrete. Partidul Acțiunii din Italia urmărea abolirea monarhiei, naționalizarea industriei și marelui capital și reforma În agricultură. Consiliul Național Francez al Rezistenței nu avea un rege de detronat, dar nutrea aspirații la fel de vagi. Grupurile rezistente fuseseră prea absorbite de luptă sau de simpla supraviețuire ca să se Îndeletnicească cu elaborarea de proiecte legislative detaliate pentru perioada de după război. Mai presus de toate, partizanii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
organizațiile clandestine, numai comuniștii se pricepeau la politică (și, În afara Franței, nici ei foarte bine). Iar comuniștii nu erau dornici să se lege de mâini și de picioare prin declarații programatice detaliate, care ar fi putut aliena potențiali aliați strategici. Rezistența nu a lăsat În urmă proiecte postbelice mărețe, dincolo de generalități și nobile declarații de intenție - și chiar și acestea erau, după cum observa În august 1944 un François Mauriac de altfel Înțelegător, „fantezii dactilografiate În grabă”. Cu toate acestea, partizanii și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În Belgia până la doar 0,4% În Marea Britanie. Inițial, comuniștii din vestul Europei și-au datorat influența politică asocierii lor cu partidele socialiste, care ezitau Înainte de 1947 să se desprindă din alianțele de tip „Front Popular”, reconstituite În cadrul mișcărilor de rezistență. Partidele socialiste din Italia și Franța au obținut aproape același succes În alegeri ca și comuniștii, iar cele din Belgia s-au descurcat chiar mai bine. În Scandinavia, social-democrații au Învins detașat toate celelalte partide, obținând Între 38% și 41
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
la 26 aprilie 1945, la două săptămâni după moartea lui Roosevelt. Reflectând printre altele vederile lui Henry Morgenthau, ministrul american de Finanțe, ea recomanda: „Trebuie să li se aducă la cunoștință germanilor că războiul nemilos dus de țara lor și rezistența fanatică a naziștilor au distrus economia germană, provocând inevitabil suferință și haos, și că germanii nu pot fi exonerați: toate acestea li s-au Întâmplat din vina lor. Germania nu va fi ocupată În scopul eliberării, ci ca o națiune
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
procedeu care nega abrupt 300 de ani de istorie: În condițiile de atunci, era o izbândă semnificativă. Situația Uniunii Sovietice În 1945 era la antipodul celei franceze. După două decenii de excludere efectivă din problemele Europei, Rusia reintrase În scenă. Rezistența populației sovietice, succesele Armatei Roșii, precum și, s-o spunem pe șleau, talentul naziștilor de a-și face dușmani chiar și printre țările cele mai antisovietice i-au adus lui Stalin influență și credibilitate, În cancelariile diplomatice și pe străzi deopotrivă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]