7,100 matches
-
subteran, putem ghici aici o prezență suplimentară care s-a insinuat în procesul de apreciere a poeziei populare: un străin, dar nu cel îndrăgostit de cultura română pe care și-l închipuie Russo, ci unul care iubește pur și simplu frumosul. Lui vrea Alecsandri să îi vândă poeziile populare și în "moneda" lui se cântăresc reușitele producției folclorice. * * * Istoria folclorului a reținut rolul pe care l-au jucat traducerile poeziilor populare în principalele limbi de cultură ale secolului al XIX-lea44. Receptarea
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
consumat în afara marii Istorii și populat de micro-conduite efemere. Cu aceste forme subtile ale vitalității, difuze și necristalizate, date oricui și în orice moment, a fost corelată productivitatea folclorului; însă nu etnografia avea să dezvolte consecințele asocierii acestei "vieți" cu frumosul, ci o altă disciplină științifică inaugurată de de noua cultură națională - arheologia. 3.5. Arheologia ca știință a frumosului Vor trece aproape douăzeci de ani până când un alt autor român va reflecta asupra legăturii dintre viață și producția estetică. Este
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
oricui și în orice moment, a fost corelată productivitatea folclorului; însă nu etnografia avea să dezvolte consecințele asocierii acestei "vieți" cu frumosul, ci o altă disciplină științifică inaugurată de de noua cultură națională - arheologia. 3.5. Arheologia ca știință a frumosului Vor trece aproape douăzeci de ani până când un alt autor român va reflecta asupra legăturii dintre viață și producția estetică. Este vorba de Alexandru Odobescu, cel care pe la 1860 se preocupa de problemele folclorului comparat și care la începutul anilor
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
alt autor român va reflecta asupra legăturii dintre viață și producția estetică. Este vorba de Alexandru Odobescu, cel care pe la 1860 se preocupa de problemele folclorului comparat și care la începutul anilor '70 a încercat să propună un concept al frumosului sub umbrela arheologiei. Cursul de Istoria arheologiei, inițiativă de "avangardă" în contextul epistemic al epocii, e menit în esență să legitimeze o estetică bazată pe fapte de viață cotidiană 62. Înainte însă de a plonja în amănuntele acestei reflecții estetice
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
etică, în funcție de valori și de o anume teleologie. De aceea, pentru a articula arheologia și viața, Odobescu descrie două regimuri de valorizare a resturilor trecutului - unul estetic, celălalt etic. Vestigiile se organizează în funcție de două serii, sub semnul binelui și al frumosului: există obiecte care vorbesc despre măiestria realizatorului, care ilustrează prin proprietățile lor formale anumite opțiuni conduse de aspirația spre frumos ("obiecte reale, cari se pot pipăi, cari au forme sau plastice sau grafice și astfel cad de-a dreptul sub
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
de valorizare a resturilor trecutului - unul estetic, celălalt etic. Vestigiile se organizează în funcție de două serii, sub semnul binelui și al frumosului: există obiecte care vorbesc despre măiestria realizatorului, care ilustrează prin proprietățile lor formale anumite opțiuni conduse de aspirația spre frumos ("obiecte reale, cari se pot pipăi, cari au forme sau plastice sau grafice și astfel cad de-a dreptul sub simțul vederii"71); după cum există obiecte care evocă obiceiuri, credințe, moduri de a fi ale unei populații din trecut. Această
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
vestigiile care prin munca omului de știință își dezvăluie semnificația socială ca să redevină valori în viața prezentă. Mai clar: reconstituind estetica vestigiilor, arheologul urmărește să populeze orizontul societății contemporane cu obiecte frumoase: "a răspândi în societatea română acel cult al frumosului, acea spornică varietate de cugetări și de adevăruri filosofice, ce nasc din studiul adâncit al treptatei și multiplei activități omenești"73. Odobescu își imaginează un fel de școală a cultivării gustului public, al cărei obiectiv principal îl constituie educarea estetică
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Odobescu, care are o bogată experiență a literaturilor naționale inventate la începutul secolului al XIX-lea, implică arheologia într-o luptă pentru recunoaștere culturală. Împotriva istoriei care privilegiază popoarele majore și "gloria" lor, arheologia diseminează, prin descoperirea "binelui" și a "frumosului", o operă latentă, încifrată in nuce în practicile cotidiene. Prin orientarea ei spre viață, arheologia angajează o reflecție asupra puterilor creatoare: "viața" e resursa celor care nu au reușit să se impună în memoria umanității, a celor fără opere și
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
nu au reușit să se impună în memoria umanității, a celor fără opere și fără Panteon. E ultimul resort productiv al popoarelor mici, posibilitatea lor de a compensa, șansa lor de a se exprima. Modul în care Odobescu rezolvă problema frumosului e profund etic și prevede conversia unor obiecte din sfera etosului național (stiluri, conduite, moduri de a fi etc.) în obiecte estetice. Orice popor care se comportă într-un fel determinat și își răsfrânge această caracteristică asupra universului material poate
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
și prevede conversia unor obiecte din sfera etosului național (stiluri, conduite, moduri de a fi etc.) în obiecte estetice. Orice popor care se comportă într-un fel determinat și își răsfrânge această caracteristică asupra universului material poate să acceadă la frumos. Ceea ce vreau să subliniez aici e faptul că pe această cale arheologia implică în gândirea esteticului o noțiune precisă a vieții, care se exprimă prin relația tranzitorie a omului cu obiectele, prin utilizarea și uzarea lor caracteristică, prin modul în
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
obiectele de artă și să încadreze experiențele estetice. În fond, arheologia și folclorul au fost modalitățile "tehnice" prin care timpul care trece, clipa și sentimentul diafan al prezenței ființei au fost captate și transformate în forțe productive, în surse de frumos și de sensibilitate. Ceea ce fiecare avea, un prezent și o prezență amenințate de dispariție, se putea transfigura ca să devină o capacitate de creație. Prin această intuiție subterană a timpului care face operă, vocabularul arheologiei și orizontul ei imaginar au infiltrat
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
Negruzzi din 1836 despre acei râvnitori care ar trebui să constituie o societate, cea dintâi organizată strict în jurul chestiunilor literare: "O adunare de mai mulți cunoscători dă totdeauna drumul cel mai drept ideilor; o adunare de mai mulți râvnitori găsește frumosul literaturei și o adunare de mai mulți lucrători îl face comun"16. Termenul românesc, consacrat devreme în vocabularul ortodox (există deja în tipăriturile de la începutul secolului al XVI-lea), provine din slavonă. Aproape o coloană în dicționarul lui Franc Miklošič17
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
pieții. De altfel, spre deosebire de funcțiile ministeriale și cele deputățești, profesia de chirurg e evocată foarte concret, scoasă din vagul "muncii". De cealaltă parte, în lumea interioară, dorința națională a fost înlocuită prin clișeul conduitei poetice (reverie, atitudine contemplativă, admirație a frumosului). Vedem aici primele semne ale unei vocații literare care se emancipează de pasiunile naționaliste, de relația pe care acestea o stabileau cu realitatea, cu societatea și cu spațiul comun. Pe ce se sprijină această narațiune a unei vocații singularizate? Ce
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
ARTA ȘI OMUL, publicație apărută la București, lunar, în iulie-august 1933, ianuarie 1936, martie 1937; subtitlul era „Revistă pentru răspândirea frumosului”. Se publică articole însoțite de reproduceri după picturi de Ștefan Dimitrescu (un portret al lui M. Sadoveanu), N. Grigorescu, Iser, Marius Bunescu. N. Tonitza scrie despre Șt. Dimitrescu. Numărul din ianuarie 1936, la care colaborează Gala Galaction ( Povestea vieții mele
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285459_a_286788]
-
XIX-lea. Nu ne surprinde că într-o asemenea atmosferă s-a inițiat căutarea de alternative la rațiune. Dintre toate, cea mai căutată a fost arta. Acest lucru nu a reprezentat o noutate. Exista o întreagă tradiție nobilă care considera Frumosul drept "splendoarea Adevărului"; chiar și în vremuri nu prea îndepărtate, romantismul văzuse în artă o cale de acces privilegiată către Absolut; Schopenhauer o teoretizase drept catharsis al Voinței; Nietzsche, ca singura activitate metafizică pe care viața ne-o mai îngăduie
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
se pare că vine de la Socrate, dar sensul modern îi este atribuit lui Emil Fröschels (1908). "Cum vorbesc copiii noștri? Uneori și, din fericire, aceștia sunt cei mai mulți vorbesc fără dificultăți, cursiv, expresiv, nuanțat, plăcut (nouă și lor), atractiv, cuceritor de frumos. Alții, dimpotrivă, se poticnesc atunci când vor să-și îmbrace gândurile în haina limbajului propriu. Deși fac eforturi vizibile, vorba lor este peltică sau, în cazuri mai grave, gângavă, ceea ce în mijlocul tovarășilor lor de copilărie le creează un penibil sentiment de
Fundamentele psihologiei speciale, Ediţia a II-a by GHEORGHE SCHWARTZ [Corola-publishinghouse/Science/1447_a_2689]
-
atât de sever să permită însușirea unor noțiuni peste ceea ce se poate pipăi cu degetele. Când concretul îi este atât de străin, cum să-i faci cunoscute noțiuni abstracte? Cum să-l faci pe un asemenea subiect să poată deosebi frumosul pictural de kitsch, muzica de Beethoven de manele? Dependent de cel ce se ocupă de el, copilul cu surdocecitate se va atașa puternic de instructorul său, ființa de la care așteaptă nu numai hrana, securitatea și măsurile igienice, ci și căldură
Fundamentele psihologiei speciale, Ediţia a II-a by GHEORGHE SCHWARTZ [Corola-publishinghouse/Science/1447_a_2689]
-
fi folosit ca argument însăși citatul său din Karl Klingler — “Uber die Grundlagen des Violinspiels”. “Pentru a sta sigur și fix nu trebuie să se împartă greutatea corpului pe picioarele crăcănate cum se întâmplă deseori printr-o neglijare a simțului frumosului”. În legătură cu poziția corpului și ținerea viorii, pedagogul american de origine japoneză Shinichi Suzuki susține că nasul, coardele, cotul și piciorul stâng trebuie să urmeze aceeași linie dreaptă. Pedagogii ruși demonstrează eficacitatea distribuirii egale a greutății corpului pe ambele picioare. Fiziologia
Primii paşi : contribuţii la metodica studiului şi predării viorii la elevi : (caiet de profesor) by Maria Toronciuc () [Corola-publishinghouse/Science/91587_a_92393]
-
disciplinele socioumane, accepțiunea cea mai frecventă este aceea de principii generale și abstracte despre ceea ce este important și de prețuit în viață, despre cum trebuie oamenii să se comporte și să aprecieze (în termeni de bun/rău, drept/nedrept, urât/frumos etc.) situațiile, evenimentele, persoanele, precum și obiectele sociale și naturale. Astfel de principii sunt: bunătatea, adevărul, dreptatea, libertatea, cooperarea, competiția, realizarea de sine. O atare definiție are însă doar un caracter orientativ, important fiind a dezvălui mai analitic notele fundamentale ale
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
prefigurarea îndepărtată în activitatea psihologică animală de adaptare la mediu (Biberi, 1971), animalul raportând și el, implicit, bineînțeles, obiectele, situațiile la nevoile sale instinctive. Valorile sunt însă mult mai mult decât valențe. Ele reprezintă și principii abstracte, ca Binele, Adevărul, Frumosul, Dreptatea. Dar, chiar și în această formă, este rezonabil să presupunem că valorile au apărut din anumite necesități - nu atât legate de stringențe biologice individuale, cât de menținerea și evoluția speciei umane ca atare, a unor comunități etnice, clase sau
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
unei trame în care hedonismul și eudemonismul se confundă... Pe de altă parte, frumusețea pe care o are în vedere același fragment trimite probabil la excelență, la virtute, la noblețe și la tot ce mai definea idealul epocii: kalos kagathos - frumosul și binele constituind aliajul uneia și aceleiași materii. Avertizați de aceste precauțiuni obișnuite, prudenți în privința sensului traducerilor care obligă la utilizarea de cuvinte pe care creștinismul le-a făcut de neauzit, derutați de absența contextului și a unor elemente mai
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
a evita suferința și a crea plăcere. Invers, răul și ceea ce este rău caracterizează ceea ce generează suferință. Exemplu: zadarnic am căuta elemente cu care să imaginăm o estetică epicuriană demnă de acest nume. Nicio înțepătură, fie ea și discretă, contra Frumosului în sine din platonism, nimic despre artă, muzică, pictură sau poezie, cel mult una sau două propoziții incidente: poezia homerică vinde mituri și ficțiune, totul într-un ambalaj atrăgător amintind de seducțiile Sirenelor lui Ulise, teatrul îl farmecă chiar mai
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
mod relativ, sub un unghi utilitar: justificată când îți permite să scapi de suferință, excelentă atunci când face posibilă o plăcere, ea nu prezintă niciun interes ca atare. Asemenea lui Platon, care face din ea o ocazie de a accede la Frumosul în sine și de a contempla ideile pure, Epicur aservește estetica unei funcții pragmatice și utile: ea calmează sufletul și trupul, alină și procură plăcere și satisfacție, are valoare prin efectele produse - validitatea artei rezidă în utilitatea ei, în faptul
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
pedagogia, în dauna celor metafizice, în estetica iluministă M. surprinde absența unor concepții autonome originale, aici vechile poetici clasiciste, mai stăruitor solicitate, coexistând cu cele care vestesc romantismul. Aflate sub zodia rațiunii, luându-și natura drept model suprem și echivalând frumosul artistic, binele și adevărul, artele și literele iluministe sporesc rolul ficțiunii moderne, iar viziunea raționalizatoare cedează teren în favoarea imaginației moderne. Critica literară e doar normativă în iluminism, năzuind spre unitate conceptuală, și tot acum se configurează spiritul istorist din care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288298_a_289627]
-
sosire. Pentru educația morală a ști este doar suportul lui a vrea. Pentru educația artistică este doar punctul de plecare, punctul de sosire fiind cultivarea sensibilității, a gustului III. Etică și educație Etic, estetic și religios În actul educațional pentru frumos, a nevoii de perfecțiune, de ideal - Întâlnindu-se În chip fericit, În acest din urmă caz, cu dimensiunea morală a educației. Aristotel Încă, sublinia influența artei asupra nivelului moral al indivizilor, evidențiind funcția sa social-educativă: „Sunt oameni care nu-i
Peripatethice by Sorin-Tudor Maxim () [Corola-publishinghouse/Science/1800_a_3164]