7,774 matches
-
mult decât recunoașterea unor evidențe empirice. Mărturisirea lui Hristos ca „Domn și Dumnezeu” a fost, este și va fi o sarcină imposibilă pentru instrumentarul limitat al inteligenței critice. Credința în Hristos este substanța și revelația unei speranțe (Evr. 11,1). Mărturisirea este întotdeauna o promisiune și un act de gratitudine. Când suntem incapabili de recunoștință și făgăduință, exercițiul terapeutic al reamintirii ne salvează din ghearele nesimțirii și uitării. Aplicând această strategie putem relua conversația fericită cu Cel al cărui chip îl
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
putem relua conversația fericită cu Cel al cărui chip îl purtăm. Atunci inimile noastre vor arde cu bucurie (Lc. 24,32), precum martorii Învierii lui Iisus, aflați în drum spre Emaus. Atunci teologia devine și ea știința „universalului concret”. Adevărul mărturisirii apostolice este, paradoxal, unul subiectiv și universal. Spre deosebire de toate celelalte adevăruri ale istoriei, enunțul „Hristos a înviat” nu suportă proba de laborator; subiectul proclamației noastre este prin definiție irepetabil. Nimic nu este la îndemână: la marginea mormântului gol, Iisus îi
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
adevăratului chip al lui Hristos, prin lectura Scripturilor și interpretarea tradiției apostolice, n-ar fi cu putință. Dacă este eronat să ne fixăm momentul nașterii ortodoxiei doctrinare la sinodul de la Niceea, trebuie să observăm că gramatica limbajului teologic folosit în mărturisirea lui Hristos a avut, cel puțin în primele patru secole creștine, o uimitoare flexibilitate 1. Pentru Irineu al Lyonului sau Atanasie cel Mare, Ortodoxia nu era reductibilă la o parolă. Ortodoxia era o viziune, o nostalgie și mai ales o
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
al Lyonului sau Atanasie cel Mare, Ortodoxia nu era reductibilă la o parolă. Ortodoxia era o viziune, o nostalgie și mai ales o aspirație după adevărul lui totus Christus. Ortodoxia nu putea fi confiscată de anumite formule; primele articole de mărturisire se vroiau doar niște indicatoare apofatice ale ortodoxiei Bisericii. Articularea adevărului teologic al Revelației presupunea, înainte de orice, o viziune de ansamblu, trecută nu o dată prin proba martiriului 1. Dacă exigențele ortopraxiei în raport cu ortodoxia abia mai trebuie menționate, ne rămâne astăzi
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
cei doi teologi alexandrini s-au găsit în imposibilitatea de a picta armonic - extrăgând culorile din vasul unicei lor Scripturi - aceeași icoană a aceluiași Hristos. „Cadrul aperceptiv” ar putea fi considerat aici și „interfața subiectivă” a tradiției pneumatice în care mărturisirea apostolică a lui Hristos ca „Domn și Dumnezeu” i-a oferit Bisericii singura ei rațiune de a fi. Controversele dogmatice consemnate de istoricii ecleziastici timpurii provin, în ultimă instanță, dintr-un „conflict al interpretărilor” pe marginea Scripturii 1. Numeroase manuale
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
pentru articularea hermeneuticii unitare a Scripturii, care, în diversitatea sa textuală, ascunde din fața privirii grăbite și viclene adevărata icoană a lui Hristos. Formularea limbajului Ortodoxiei ține de problema unei situări hermeneutice în raport cu Revelația lui Hristos Cel „după Scripturi”. Aderența la mărturisirea de credință a Ortodoxiei nu înseamnă astăzi nimic atunci când nu dispunem de o înțelegere la fel de clară a relației dintre Biserică, tradiție și Scripturi. Propovăduirea Ortodoxiei dogmatice în absența unui legământ de fidelitate față de tradiția apostolică a Bisericii ne transformă în
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Dinamica istorică a limbajului teologic al Ortodoxiei ne poate ajuta să depășim retorica opoziției ideologice între „dușmanii credinței” - o categorie indispensabilă? - și „apărătorii Ortodoxiei”. Nici retorica belicoasă, nici mobilizarea politică nu țin cont de lecția Evangheliei atunci când este vorba despre mărturisirea Adevărului. Firește, panoplia retorică a Părinților Bisericii ne-a livrat un irefutabil portret-robot al ereziei; firește că diavolul este „tatăl minciunii” (In. 8,4). Oricine „care nu mărturisește pe Iisus Hristos, nu este de la Dumnezeu, ci este duhul lui antihrist
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
pe recunoașterea prioritară a adevărului, care a început cu un fiat. Revelația trebuie îmbrățișată, cunoscută și asumată, dar nu transformată într-un vehicul ideologic de obsesii private: „unii vestesc pe Hristos din invidie și duh de ceartă” (Flp. 1,15). Mărturisirea apostolică n-a substituit discursul apologetic cu psihologia integristă și defensivă a celor care, la limită, se tem că Dumnezeu ar putea fi înfrânt. Ancorat în tradiția Bisericii și locuind în spațiul liturgic de expresie a Scripturilor, teologul nu își
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
henryene. Pe de altă parte, Michel Henry nu s-a bucurat întotdeauna în rândul fenomenologilor de strictă filiație husserliană de o recepție foarte generoasă 4. Lucrările sale de tinerețe au ajuns să fie privite, adeseori, cu suspiciune, datorită curajul ultimelor mărturisiri religioase ale filozofului. În raport strict cu analitica fenomenologică contemporană, care înseamnă frecvent un simplu colportaj de idei primite de-a gata ori niște permutări de indici bibliografici, cărțile lui Henry debordează orice limite și rivalizează nietzschean cu excentricitatea marilor
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
Acest fapt indică înrădăcinarea „cărnii fenomenologice” în actul de generare perpetuă a Vieții, deși granița între trupul transcendental și corpul biologic e dificil de trasat. Diferența esențială între tradiția ortodoxă a creștinismului și gnozele acolite a fost mereu testată în mărturisirea caracterului viu al trupului lui Hristos. În acest punct, scrierile lui Irineu al Lyonului se dovedesc hotărâtoare întrucât indică actul Întrupării ca pe o necesară manifestare a dinamice patetice interne a Vieții. Maxim Mărturisitorul, reluat apoi de Ioan Eriugena și
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
și vanitate cinică, fondat pe mitul violenței originare (uciderea lui Remus de către fratele său, Romulus). Practicii dominației i se opune, în viziunea lui Augustin, modelul pacifist al comunității ecleziale, în care abandonarea pulsiunilor de putere face loc „lucrării mântuirii”. Prin mărturisirea păcatelor și dăruirea iertării, Trupul mistic al lui Hristos devine, precum un mesager angelic, vestitor al păcii (Mt. 10,12-13). Căci „așa cum actul creației nu ia nimic din Dumnezeu, tot astfel dăruirea noastră de sine nu implică nici o pierdere, ci
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
nedumeririlor pe care ni le trezește viața de fiecare zi, cu dezamăgirile și sfidările ei.” Vlad Alexandrescu, Observator cultural * „Expresionismul studiat al scriiturii lui M. Neamțu nu se nutrește din ambițiile vane ale unui elitism de cafenea. Ceea ce stă în spatele mărturisirilor sale este dialogul febril și studențesc cu nu puțini colegi de generație.” Claudiu Biliuță, Adevărul literar și artistic * „O încântare.” Tudorel Urian, România literară * „Mihail Neamțu trăiește în orizontul acestei răspunderi mistuitoare: cunoașterea și meditarea neîncetată a Cuvântului vieții nu
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
distante 25 Topologia dogmei 28 Vocația mijlocirii: între Hermes și Pavel 32 II. Canonul confesiunii apostolice 37 Diferența specifică 37 „Dar voi cine ziceți că sunt Eu?” 40 Excurs despre vocația temeiniciei: Dumitru Stăniloae 43 Bolta Templului 50 Credința și mărturisirea apostolică 54 Martiriul și autoritatea tradiției 56 Duhul adevărului 59 Darul discernământului 62 Premisele Crezului 65 Gramatica și lexicul Ortodoxiei 71 Ortodoxie: posesie ori participare? 77 III. Gâlceava dintre „metodă” și „adevăr” 82 Pariul sincerității 82 Întrebătorul acestui veac 83
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
de Bonacchi. Redactorul își tipărește și propriile scrieri, versuri și proză lipsite de valoare literară. El traduce, cu mai multă aplicație, din Bossuet, Xavier de Maistre, Xavier Marmier, Victorien Sardou, V.A. Sollogub ș.a. Aici a debutat, după propria-i mărturisire, N. Iorga, în vara anului 1884, cu articole și comentarii de politică externă. În numărul 76, din 28 septembrie 1884, apărea poezia Dedicațiune amicului meu P... la Giurgiu, semnată Nicu, diminutiv sub care e foarte probabil să se ascundă tot
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289354_a_290683]
-
1930), preschimbându-se în durere și deznădăjduire. De fapt, se accentuează poza, aceea a unui „suflet înrăit și păcătos”. Hazlii, dar nu din cale-afară, sunt „schițele șugubețe” ale lui C. (Măști pentru muzeu, 1931, În litera legii, 1933, Zugrăveli, 1935, Mărturisirea unui inculpat, 1935, Oameni cu cioc, 1939). Volumele Măști pentru muzeu (1970) și Colivia cu sticleți (1977) au o factură antologică. „Tărășeniile”, de un comic minor, se petrec într-un târgușor amorțit, înecat în plictis, unde doar câte o gâlceavă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286361_a_287690]
-
încearcă să resuscite, pentru cei tineri, crâmpeie de istorie. SCRIERI: Litanii pentru cei uitați, în Eugen, Paul și Savin Constant, Poezii, Craiova, 1926; Ceasuri ostenite, Caracal, 1930; Măști pentru muzeu, Caracal, 1931; În litera legii, Sibiu, 1933; Zugrăveli, Craiova, 1935; Mărturisirea unui inculpat. Schițe pentru timp urât, Sighișoara, 1935; Râia, Craiova, 1936; Oameni cu cioc, Craiova, 1939; Iancu Jianu, București, 1940; ed. București, 1969; Haiducii, București, 1957; Tudor Vladimirescu, București, 1960; Stâlpi de foc, București, 1967; Măști pentru muzeu, București, 1970
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286361_a_287690]
-
de dragoste, întâia noapte de război”, ADV, 1930, 14 386; Constantinescu, Scrieri, IV, 248-274, VI, 199; Călinescu, Cronici, I, 259, 308-311, II, 188-193; Șuluțiu, Scriitori, 284-296, 369-378; Boz, Cartea, 87-99; Sebastian, Eseuri, 384-398; Sebastian, Jurnal, 381-387, 511-513; G. M. Zamfirescu, Mărturisiri în contemporaneitate, București, 1938, 196-206; Mărgărita Miller-Verghy, „Danton”, RVS, 1932, 1-2; Călinescu, Ulysse, 88, 112-116, 150-154; Șerban Cioculescu, „Transcendentalia”, ADV, 1932, 14 796; E. Lovinescu, Memorii, II, Craiova, 1932, 106-117; Eugen Jebeleanu, „Patul lui Procust”. Domnul Camil Petrescu despre noul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288780_a_290109]
-
a lăsat în urmă cu aproape un secol și jumătate Școala Costăchească. în ansamblu monografia comunei Hudești este o cartedocument, dar și un document de sensibilitate; obiectivitatea narării nu exclude efuziunile lăuntrice. Scriind-o se axează într-un timp al mărturisirii dar, acesta a fost anticipat de un altul-al trăirii. Autorul nu s-a limitat la ipostaza de martor, fie el și obiectiv. Realitatea îl desemnează ca un participant activ la evenimentele localității; a suferit, a sperat și s-a
Monografia comunei Hudeşti. Judeţul Botoşani by Gheorghe Apătăchioae () [Corola-publishinghouse/Science/91870_a_93216]
-
o mănăstire la Mlenăuți, astăzi dispărută. Iată că, după peste două secole, pe aceste meleaguri, nu un Domn, nu o Doamnă, nu o înaltă față bisericească, nu un boier vechi sau mai nou „ci un țăran ai cărui înaintași După mărturisirile d-lui Vasile Mirăuți, fost director la Școala Alba, Ion Istrati a însemnat o adevărată mândrie pentru locuitorii din Hudești și în special pentru cei din Alba. Profesorul Vasile Lazăr Mirăuți Fiu al satului Alba-Hudești, a îndeplinit cu cinste și
Monografia comunei Hudeşti. Judeţul Botoşani by Gheorghe Apătăchioae () [Corola-publishinghouse/Science/91870_a_93216]
-
casei părintești, drumul spre Biserică și spre Școală. Aici se sprijină cerul pe pământ, precum vedem cu ochii și cu gândul. Aici e hotarul! De-aici încep toate! Aici am fost călăuziți întru bine și ni s-a spus, la mărturisire, cum să rugăm și cum să ne rugăm și cum să ni se ierte cele păcate, pentru care se roagă preotul pentru noi și ai noștri, la Dumnezeu și la Iisus Hristos, la Maica Precista. Pentru că aici am râs și
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
de la absolvire. Este, spunea el, o cifră rotundă și semnificativă. În finalul orei de dirigenție Dumitru Dascălu a rostit câteva cuvinte pornite din inima sa care a bătut și a vibrat pentru școală și pentru elevi, și le-a făcut mărturisirea că în ultimii ani a împărtășit experiența sa didactică și de viață colegilor de breaslă prin cele câteva cărți pe care le-a scris. Cu sufletul răvășit de trăirile afective intense și contradictorii din cele două ore petrecute împreună cu foștii
Acorduri pe strune de suflet by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/83169_a_84494]
-
introducere la vol. al III-lea din Opere, Zarifopol citează afirmația din Grand Hôtel ,,Victoria Română’’: ,,Simt enorm și văd monstruos’’. Acesta o consideră drept ,,o notație incidentală, pe care arta lui Caragiale ne învață a o interpreta ca o mărturisire a întregii sale organizații artistice’’. Cea mai apropiată de procedeele pe care Kir Ianulea le pune în mișcare în registrul povestitorului oriental este cartea apărută la doi ani după moartea lui Caragiale. Revolta îngerilor are o dimensiune mitică pe care
Fantasticul în proza lui Ion Luca Caragiale by Elena Deju () [Corola-publishinghouse/Science/1278_a_1923]
-
științific și revelator în ceea ce privește biografia lucrării și desăvîrșita etică a autorilor. Aș spune mai degrabă a autorului, fiind astfel mai aproape de tonul cărții, incredibil de unitar, ca în toate cazurile celebre de scriere astfel zicînd ,,siameză” și în consens cu mărturisirea din precuvîntare : ,,... gîndurile amîndurora ni s-au împletit și ni s-au învăscut așa strîns, că nici unul din noi, nici de fel, nu putea să mai știe, de spune chiar el, ori de spune tovarășul său, ori de spun amîndoi
Memoria unui muzeu by Mărioara Buraga () [Corola-publishinghouse/Science/1656_a_3005]
-
sîmțăști că te afli în ieri și în zilele cîte au fost. Cu ele străbați șiraguri întregi de epoci și înapoi te întorci spre astăzi. Muzeul și ,,Dăinuirile...“ sînt un tot de nedespărțit. în multe locuri ,,Dăinuirile...“ sînt împlinite cu mărturisirile nenumăratelor lucruri din zestrea muzeului, iar muzeul dă temeinicie adeveritoare că tot ce au prins ,,Dăinuirile...“ sînt oglindiri ale unor fapte petrecute pe viu. Greșește cine desparte muzeul de cartea noastră “. (în carte sunt multe pagini de mare erudiție, precum
Memoria unui muzeu by Mărioara Buraga () [Corola-publishinghouse/Science/1656_a_3005]
-
împotriva oricărei propuneri de renovare, am răsfoit cărți vechi pe care mari biblioteci din lume ar fi mîndre să le posede, am ținut în palmă rozete solare de mii de ani, scoase din pîntecul acelor dealuri și - iertată-mi fie mărturisirea - am gustat, făcînd să alunece un sîmbure de nucă, o licoare stoarsă de mîinile gazdei, bob cu bob, din strugurii care atîrnau, sălbatic, deasupra noastră. Pe genunchi țineam un ziar parizian de tradiție, care scria cîndva despre descoperirile științifice ale
Memoria unui muzeu by Mărioara Buraga () [Corola-publishinghouse/Science/1656_a_3005]