7,756 matches
-
senin despre acest ort al popii de parcă existența lui v-ar fi cu totul indiferentă, ca și cum în viața și în eventuala lui moarte dv. n-ați avea nici un amestec.” (P. Sălcudeanu, 183), „Să fie neagră umbra în care-oi fi pierit, Ca și când niciodată noi nu ne-am fi găsit, Ca și când anii mândri de dor ar fi deșerți.” (M. Eminescu, I, 127), „Nevasta lui Bocioacă se uita la el parcă i-ar fi fost frate, nu alta.” (I. Slavici, Mara, 264), „Merse
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
Eminescu, IV, 396) sau i se subordonează prin intermediul uneia din prepozițiile: câte, cu, de, pe, pentru, până la; în afara prepoziției compuse până la toate celelalte sunt specifice: „În două părți infernul portalele-și deschide Spre-a încăpea cu mia răsufletele hâde Tiranilor ce pier.” (M. Eminescu, I, 25) „El se-nalță de trei suliți pe cereasca mândră scară.” (V. Alecsandri, 141) „Lui dascălul Vasile a Vasilicăi plăteam numai câte un sorcovăț pe lună.” (I. Creangă, 12) Circumstanțiala de mod cantitativ se introduce în frază
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
în sine mizerabilă, el e nevoit să împodobească cu flori și c-o experiență de profundă înțelepciune mizeria existenței.” (M. Eminescu, P.L., 81) f. multiplu: „De necaz, de mâhnire, femeia a lepădat la mă-sa și cât pe-aci să piară de boală și de mizerie.” (I.L. Caragiale, IV, 182) Marcarea identității specificetc "Marcarea identit\]ii specifice" Când se realizează prin locuțiunile adverbiale de aceea sau de asta, identitatea sintactică a circumstanțialului de cauză rămâne implicită în planul semantic al locuțiunii
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
spune, Peste toate o lopată de țărână se depune.” (M. Eminescu, I, 134) • situarea verbului-predicat al concesivei la conjunctiv, fără morfemul să, iar a propoziției în fața regentei: „Tu vrei un om să te socoți, / Cu ei să te asameni? Dar piară oamenii cu toți, / S-ar naște iarăși oameni.” (M. Eminescu, I, 177) • intrarea într-o relație sintactică disjunctivă a două propoziții dezvoltând opoziția afirmativ-negativ: „Eu, am n-am clienți acasă, la unsprezece trecute fix mă-ntorc din târg...” (I.L. Caragiale
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
ascuns și trăitor.” (M. Eminescu, I, 64), „Când sufletele toate de tot vor fi tăcut Va mai rămâne, poate, un clopot viu la poartă.” (T. Arghezi, 253), „Tot una-i dacă astăzi sau mâne o să mor Când voi să-mi piară urma în mintea tuturor.” (M. Eminescu, I, 127), „Cu cel dintâi fir de păr alb se duce tinerețea, chiar dacă soarta ni-l ninge-n plete la douăzeci de ani.” (M. Codreanu, 173) • adjectiv: „Arald, ce însemnează pe tine negrul port
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
adjectiv calificativ, adjectiv pronominal și prin participiu; acordul în gen și număr al acestor unități lexico-gramaticale cu substantivul (pronumele) regent se impune ca marcă distinctivă a identității lor sintactice de atribut: „Și cum vin cu drum de fier / Toate cântecele pier Zboară păsările toate / De neagra străinătate.” (M. Eminescu, I, 182) „Când era-nspre sara zilei a treia, buzduganul, căzând, se izbi de o poartă de aramă.” (M. Eminescu, P.L., 5) Recțiunea orientează flexiunea când atributul se realizează prin substantiv sau pronume
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
împreună cu un verb copulativ) ai unor funcții sintactice, cu diferite dezvoltări: „Timpul implicat ca reprezentare, în folosirea unui verb oarecare, nu este o linie, ci o perspectivă.” (T. Vianu, 76) șnume predicativț, „Nu dumneavoastră ci eu s-ar putea să pier în acest război...” (M. Preda, Delirul, 113) șsubiectț, „Doarme nu pentru că a băut prea mult, ci pentru că e peste măsură de obosit.” (M. Eliade, 71) șcircumstanțial cauzalț, „N-am plecat direct spre Abrud, ci întâi spre București, falsul librar cu
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
-n întuneric sau va renunța. Oricând, acum mai poate, /de dorește să se-ntoarcă /căci poarta prin care-a pătruns /încă nu s-a-nchis./ Dar el, neofitul continuă să înainteze. O voce din adâncuri /șoptea profund și penetrant: /aici pier nebunii care râvnesc lumina.// O clipă i-a trecut prin minte munții înalți/ cu brazi și ciute, lacul de smarald/ în care se-oglindeau /el și iubita sufletului său, / rămasă să-ngrijească de copii./ Apoi marea, valurile legănând/ corabia cu
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Omul poate deveni pentru totdeauna prizonier al dorinței. Dorința poate fi oare astfel interpretată ca nefiind normală? Dorința ca existență la țărmul dintre ocean și pământ e granița de oscilație între vise. (Oceanul în care te poți înstrăina cufundându-te, pierind din lumea ta, pământul reprezentând chiar și accepțiunea "cu picioarele pe pământ". Dar să nu uităm că în cazul romanului oceanul e în cer, în alte ceruri, terestrul e cvasi realitatea). Stanislav Lem încearcă, ca o eliberare, să distrugă visul
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Dar să nu uităm că și pentru el plutirea existențială e un nor fecundând lutul cu lacrima ploii " Cum mângâie dulce, alintă ușor/ Speranța pe toți muritorii!/ Tristeță, durere și lacrimi, amor,/ Azilul își află în sânu-i de dor/ Și pier, cum de boare pier norii". (Speranța). S-ar putea crede că Eminescu presimte dorința femeii de a fi la rându-i inițiată în brațele iubirii, femeia împlinindu-se în zămislirea vieții universul, el însuși așteaptă mintea fecundă a omului. Neputând
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
că și pentru el plutirea existențială e un nor fecundând lutul cu lacrima ploii " Cum mângâie dulce, alintă ușor/ Speranța pe toți muritorii!/ Tristeță, durere și lacrimi, amor,/ Azilul își află în sânu-i de dor/ Și pier, cum de boare pier norii". (Speranța). S-ar putea crede că Eminescu presimte dorința femeii de a fi la rându-i inițiată în brațele iubirii, femeia împlinindu-se în zămislirea vieții universul, el însuși așteaptă mintea fecundă a omului. Neputând fi despărțite de viață
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
mii de ani înainte ca preoții creștini să deslușească moștenirea cristică, lumea îl știa pe Horus ca miel al Universului, Cuvântul devenit trup. Și oare, cine venea pe ape, cu sacrificiul sângelui întru Spirit, spunând că e hrana care nu piere? Încarnarea și învierea, materia și spiritul în echilibru, unde piatra mormântului reprezenta ușa morții și a nașterii, iată taina unui timp mistic de acum zeci de mii de ani relevând același întreit Dumnezeu, divinul în eternitate, umanul în trup și
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
Dar să nu uităm că și pentru el plutirea existențială e un nor fecundând lutul cu lacrima ploii Cum mângâie dulce, alintă ușor/ Speranța pe toți muritorii!/ Tristeță, durere și lacrimi, amor,/ Azilul își află în sânu-i de dor/ Și pier, cum de boare pier norii 722. Cele câteva exemple pe care tocmai le-am luat în considerare arată că nu ne putem baza în totalitate pe impresiile ce ne parvin de la cele cinci simțuri ale noastre. Și dacă este așa
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
că și pentru el plutirea existențială e un nor fecundând lutul cu lacrima ploii Cum mângâie dulce, alintă ușor/ Speranța pe toți muritorii!/ Tristeță, durere și lacrimi, amor,/ Azilul își află în sânu-i de dor/ Și pier, cum de boare pier norii 722. Cele câteva exemple pe care tocmai le-am luat în considerare arată că nu ne putem baza în totalitate pe impresiile ce ne parvin de la cele cinci simțuri ale noastre. Și dacă este așa, asta se întâmplă din cauză că
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
univers e soare și atâtea stele încât lumini de-ar deveni tot ce-am iubit și toate gândurile mele, îndrăgostite inimi rubine de ar fi ochii smaralgde și safire, în diamante de ar curge lacrimi de iubire înnegurarea lumii ar pieri; închipuiește-ți, iubito, ce-am gândit: în univers e soare și atâtea stele încât lumini de-ar deveni tot ce-am iubit bezna-ar dispare dintre ele și numai noi, noi doi am fi incandescente astre, eternă mângâiere înnegurarea lumii ar
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
închipuiește-ți, iubito, ce-am gândit: în univers e soare și atâtea stele încât lumini de-ar deveni tot ce-am iubit bezna-ar dispare dintre ele și numai noi, noi doi am fi incandescente astre, eternă mângâiere înnegurarea lumii ar pieri pulsări de fericire-am fi-n tăcere; închipuiește-ți, iubito, nu am mai zări în univers nici soare, nici atâtea stele!734 Din punct de vedere mistic, a imagina rezidă în a crea o imagine mentală a ceea ce vrem să se
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
în versuri este cea care anunță elementele universului, de la macro la microcosmos și până în străfundurile sufletului, la monada originară a atmei, unde începe spiritul. Și dacă " Nu-ngheață niciodată apa din fântână/ Cum în adâncul de celulă tu nu poți pieri/ N-am cum să spun un glas, atingerea de mână,/ Privirea sau parfumul, gustul pielii... de ar fi// Un tot, o avalanșă care se îngână/ În labirintul vieții rătăciți în regăsire, ci"749, atunci în noi se zămislește din profunde
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
al lor tremur, popoarele de astre/ Roiesc în strălucire. Luceferi nemișcați/ Privesc fără clipire ai nopții împărați.../ Și veacuri mii și mii/ Trecut-au peste lume și razele-aurii/ Cădeau pe cei ce astăzi dorm somnul din mormânt.../ Și de-ar pieri în țărână nemernicul pământ,/ De-ar bate ceasul morții și veșnicul apus/ Tot zâmbetul de stele ar fi acolo, sus779. Aceste ascensiuni și coborâșuri sunt tendințele omului spre universalizare și ale divinului de întrupare, arcuri reflexe devenite poem. Dar nimeni
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
decât un frate,/ Replica mea-n eternitate!/ Nu te cunosc și nu mă vei cunoaște/ Vorbele mele scrise-acum/ Vor fi de multă vreme spulberate/ În ziua când tu te vei naște,/ Și limba chiar în care sunt rostite/ Va fi pierit atunci și doar un singur/ Crâmpei de manuscript într-un muzeu/ Va chinui pe erudiții vremii,/ Și îngropat în el pe veșnicie/ Dormi-va fără nume gândul meu.// Mă-ndeamnă totuși către tine/ O neclintită năzuință/ Și scriu acest poem
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
cei aleși au avut și harul artei transformând plumbul în aur - atât de mult mă doare/ când simt că soarele lumină/ un timp în care nu e floare/ să nu rănească-n aer o albină// și mă frământă de ce oare, / pierind, e lumea-așa haină/ când simt că soarele lumină/ atât de mult mă doare 984. Răsăritul și apusul, lumea pietrelor, plantelor și animalelor se înlănțuiesc cu trecerea anotimpurilor și deplasarea astrelor pe firmament 985. Toate reprezintă puterea sfântă a naturii
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
paginii, cer noi foi albe să le umple cu esențe ale spiritului. Doamne, în noaptea surdă, neagră, de tăciuni, n-ai să mai poți juca, fiindcă Pământul e-un zar de-acum uzat și rotunjit de cât s-a dat, pierind în zare, rostogol, și nu se va opri decât în gol, în golul vastelor îngropăciuni 1033. Pământul, mereu pământul, e baza, locul din care izvorăsc toate relele și binefacerile omenirii. El apare uneori doar sugerat constituind dulcea casă spre care
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
de-al treilea ochi și ne învață ceea ce uităm în plină zi a secolului XXI. Scaunul, masa de scris sunt hieroglifele Unei rostiri zeiești pe care capetele treze acum le ignoră; Astfel păturile întinse, înainte de a se subția, de a pieri Mai vorbesc în limbajul de semne al unei alte lumi pierdute, O lume pe care o pierdem mereu trezindu-ne1282. Silogismul revelat cosmic în structura creierului Bate luna-n geamul odăiței tale, Cum bătând adese nopțile-o văzui Vai cumplitu-i vorba
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
creștet ca o sabie...”. Emisia aceasta energetică în exces este ilustrată foarte bine în literatura deșertului, loc în care omul se confruntă zilnic cu stihia dezlanțuită, unde prizonierul prins la mijloc nu are decât doua posibilități: să supraviețuiască sau să piară. Subiectul cel mai delicat al discuțiilor din tramvai (și de fapt din tot orașul) se poartă însa în jurul locului numit la țigănci. Deși „este o rușine”, „este nepermis” să vorbești despre el, „toată lumea vorbește”. Gavrilescu admira îndeosebi casa, grădina și
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
Este o replică a scenei când Dumnezeu îl da pe Iov in mâna Diavolului: „Atunci Domnul a zis către Satan: Iată, tot ce are el este în puterea ta; numai asupra lui să nu întinzi mâna ta. Și Satan a pierit din fața lui Dumnezeu.” (Iov 1:12) „Ei bine. După vrerea ta să fie! Abate acest duh de la izvorul său de obârșie Și du-l , de vei putea, cum te pricepi Pe drumul tău de jos, pe drumul ce-l cunoști
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
mort, „se ridică, argintos gând al pustiei”, din „nisipuri argintoase”; preoții fantastici din templele de marmoră „sună-n arfe de argint”. Sinteză a viziunii metalului lunar c-un corespondentul firesc în „oglinda galben clara” a Nilului, animă fantoma trecutului care piere în lumina lucidă a soarelui, sfârșindu-și viața aidoma strigoiului stins de primele raze. „Ale piramidei visuri, ale Nilului reci unde, Ale trestiilor sunet, ce sub luna ce pătrunde Par a fi snopuri gigantici de lungi sulițe de-argint - Toat-a
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]