7,756 matches
-
care îi folosesc mai mult, au o utilitate directă în activitatea sa. Este vorba despre animale domestice, pentru că prin intermediul lor își ușurează munca și a putut obține recolte din ce în ce mai mari, sau este vorba despre podoabe, prețuite și de către zei, sau piei pentru că țin iarna de cald și ne apără vara de căldură. Trocul evoluat presupune raportarea tuturor acestor categorii de mărfuri la toate celelalte mărfuri. Se știa raportul dintre fiecare marfă și oricare alta. N.N. Constantinescu vorbește 279 despre "forma valoare
[Corola-publishinghouse/Science/84957_a_85742]
-
treia marfă, marfa utilă, căutată, rară, prețuită. Prin intervenția celei de-a treia mărfi 373, schimbul se abstractizează. Spunem asta deoarece nimeni nu-și imaginează că un căutător de carne care deținea cereale trebuia să meargă cu pieile după el (piei care erau moneda de schimb), ci pur și simplu schimbul se realiza prin raportare la piei și nu prin prezența lor fizică. A treia marfă era marfa de raportare, schimbul făcându-se de oameni care dețineau un bagaj moral evoluat
[Corola-publishinghouse/Science/84957_a_85742]
-
declarații pesimiste: „Eu plâng, căci nu mai cred în soare” (Curată noapte). Chiar „nava vieții” s-a frânt și perspectivele sunt sumbre: „Nu-mi zâmbește de departe nici un far”. Concluzie derutantă, viața pare o moară a diavolului: „Și oamenii tot pier,/ Și moara tot macină.” Poza e aici împletită cu fronda și revolta, în accente energice. „Boierul român” nu a văzut „nicicând” sclavii din jur, „copii de moți pe străzile din Cluj” cerșesc de la „domni cu monoclu și doamne vopsite”, trec
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287621_a_288950]
-
preocupat dintotdeauna reflecția filosofică așa cum Mefisto a făcut cu Faust. "Spiritul care mereu neagă" se insinuează în gândurile ce însuflețesc mintea umană, nutrindu-se cu rațiunile negativității care i-au aparținut deja lui Anaximandru: [...] căci toate câte sunt Născute, vor pieri, pe drept cuvânt. Să nu fi fost nimic, era mai bine7. Nici filozofia nu se poate sustrage gândirii nimicului dacă este adevărat că, pentru a se supune sarcinii care îi este proprii, cu alte cuvinte interogației cu privire la ființa ca ființă
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
altul care să fie la fel de simplu și consolator. Toate celelalte sisteme sunt lucrarea orgoliului, acesta este numai al rațiunii. De aceea nu este nici odios, nici absolut; nu am poate în fața ochilor generarea și regenerarea perpetuă a naturii? Nimic nu piere, prietene, nimic nu se distruge în lume (...) Cum poți pretinde ca așa-zisul tău Dumnezeu să fie bun cu un astfel de sistem?39. Sade pune la punct "sistemul nimicului" în Filozofia în budoar, redactată probabil în 1794 și tipărită
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
căruia el justifică idealul marelui artist. Deoarece între individ și societate există un raport de acțiune reciprocă, individualitatea care se distanțează de mediul social ajunge să-și piardă înrădăcinarea în terenul din care își extrage propriile energii vitale, riscând să piară și să moară. Lucrurile vor ajunge în punctul în care doar un artist curajos, puternic și matur, înzestrat cu multă personalitate și creativitate, va reuși să practice perspectiva decadenței și să-și afirme propria individualitate independent de societate. Este cazul
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
el are forța și curajul de "a se proclama decadent" și de a căuta "tot ceea ce în viață și în artă firilor simple le apărea ca morbid și artificial"77, fiind capabil să decadă și să se ruineze fără a pieri, producând dimpotrivă valori estetice nepieritoare. Bourget schițează în acest mod o teorie a decadenței sociale și literare potrivit căreia idealul aristocratic al artei își află justificarea și sensul în sine însuși. Prin apariția sa, artistul decadent înnobilează scena, derivând din
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
a răspunsurilor tradiționale la "de ce-ul" vieții și al ființei devine insuficientă, iar acest lucru se întâmplă de-a lungul procesului istoric pe parcursul căruia valorile supreme tradiționale care răspundeau la acel "de ce?" Dumnezeu, Adevărul, Binele rămân lipsite de valoare și pier, generând condiția de "lipsă de judecată" spre care se îndreaptă omenirea contemporană. Într-unul din fragmentele alcătuite pentru prefața la proiectata operă Voința de putere în iarna 1887-1888, Nietzsche va scrie: Descriu ceea ce se va întâmpla: apariția nihilismului (...). Omul modern
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
Fiecare dintre aceste cadre pare să se afirme cu o autonomie și validitate proprii; în fiecare dintre acestea se manifestă o tendință organică ce este expresie a vieții, care se afirmă și se autopotențează selecționând adevărurile utile și lăsând să piară ca fals ceea ce îi dăunează. Viața se află într-un contrast peren cu formele culturale pe care ea însăși le produce, în măsura în care acestea din urmă au tendința să se cristalizeze și să i se juxtapună. În fața vieții sufletului care vibrează
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
de a considera "lumea ca istorie". Adoptând această atitudine, care pentru el însemna o revoluție copernicană, Spengler dorea să fie un Galilei al istoriei, cel care își propune să descifreze limbajul instabil și schimbător a ceea ce se naște, crește și piere. Totul se reduce la un pesimism obscur, față de care Spengler invocă atitudinea robustă și virilă a romanilor, disprețuind-o în același timp cu ostentație pe cea de Graeculus histrio, ca artist și filozof. Împotriva filozofiei universitare, pe care nu o
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
și în vremuri nu prea îndepărtate, romantismul văzuse în artă o cale de acces privilegiată către Absolut; Schopenhauer o teoretizase drept catharsis al Voinței; Nietzsche, ca singura activitate metafizică pe care viața ne-o mai îngăduie încă pentru a nu pieri din pricina adevărului; avangardele artistice de la începutul secolului XX au subliniat în mod vizibil funcția călăuzitoare a artei, propunând-o ca experiență revelatoare căreia i ne putem încredința de fiecare dată când raționalitatea nu mai este capabilă să confere ființei și
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
Nietzsche" nu este epigonală, ci productivă, încep să apară de asemenea inevitabil transformarea și distanța. Pentru Benn, de exemplu, "forța htonică" a vieții nu vrea doar să se conserve și să crească, după cum era cazul la Nietzsche, ci și să piară. Viața și moartea, eros și thanatos, sunt indisolubil legate între ele. De aceea Benn consideră că arta nu se epuizează în faptul de a fi o simplă funcție a vieții, ci trebuie să ajungă să răscumpere viața cristalizând-o în
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
mai mult chiar, de "este identic în chip etern", așadar în sensul predicației esențiale a identității trebuie să rostim diferențele fără a folosi negația. Este ceea ce Severino încearcă să facă în Tautótes. Capitolul 17 Dincolo de nihilism? Chiar dacă știm că totul piere, trebuie să ne construim sălașurile în granit, fie și numai pentru o noapte. Din moment ce a avut o putere atât de tenace asupra epocii noastre, este îndreptățit să presupunem că nihilismul reprezintă ceva mai mult decât un simplu curent al gândirii
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
număr poate fi intuit direct. Opera literară se mai deosebește de obiectele ideale printr-un alt aspect important. Ea are ceva ce se poate numi "viață". Ea se naște într-un anumit moment, se schimbă în decursul istoriei și poate pieri. O operă literară este "eternă" numai în sensul că, dacă se păstrează, își menține o oarecare identitate structurală fundamentală pe care o posedă încă de la creare, dar este și "istorică". Ea are o dezvoltare care poate fi urmărită. Această dezvoltare
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
modul tradițional de folosire a metonimiei, niște obiecte convenționale - instrumente sau unelte - reprezintă clase sociale : Sceptre and crown must tumble down And in the dust be equal made With the poor crooked scythe and spade. * * Tron și tiară au să piară ! / în pământ le vor băga / Biata coasă și cazma. (Traducerea tuturor versurilor din acest capitol aparține lui Leon Levițchi.) Mai izbitor este "adjectivul transferat" metonimic, trăsătură stilistică pe care o găsim la Vergiliu, la Spenser, la Milton, la Gray, la
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
la pământ, creștine,/ Grozava soartă te-nfioară/ Fă-ți pace: Domnu-i cu tine” (Mângâiere). Se valorifică în cheia folclorului de inspirație religioasă toposul luminii cerești și acela al răsăririi stelei ce vestește marea minune : „Lumini lucesc la gura mormântului deschis,/Întunecimea piere o clipă-n toată firea.../ Hristos învie!.../ Paznici, să fie vouă vis,/ Lumina vă vorbește, v-au înlemnit uimirea!// Lumină din lumina cerescului cuprins/ Lucește-acum pe chipuri, îl-înalță biruința” (Hristos a înviat). Poetul însuși se crede un apostol al lui
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288063_a_289392]
-
Structura și procesualitatea relațiilor dintre valori, atitudini și comportamente" Cunoașterea comună, ca și reflecția teoretico-filosofică au avut de multă vreme ca temă importantă raportul dintre ceea ce oamenii simt (și gândesc), ceea ce spun și ceea ce ei fac. De la experimentul lui La Piere (1934), respectiva temă a devenit una centrală și pentru abordările sistematice din câmpul disciplinelor socioumane, în particular din psihologia socială. Ea figurează aici ca raportul dintre atitudine și comportament, dar, dacă ținem seama că atitudinea este măsurată prin opinii, atunci
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
comportament, dar, dacă ținem seama că atitudinea este măsurată prin opinii, atunci transcrierea problemei din limbajul comun este: atitudini (ceea ce oamenii simt și gândesc), opinii declarate (ceea ce spun), comportament (ceea ce fac efectiv). În studiul, devenit de referință, al lui La Piere (1934), un profesor alb a călătorit de-a lungul Statelor Unite însoțit de un tânăr cuplu conjugal chinez. Ei s-au oprit la 250 de hoteluri, moteluri și restaurante. Deși în anii ’30 exista o puternică atitudine negativă fățișă din partea albilor
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
albilor față de rasa galbenă și deși proprietarii locurilor unde au poposit erau albi, cei trei n-au fost refuzați să ia masa la nici unul dintre restaurante și doar la unul dintre hoteluri nu au fost admiși. După câteva săptămâni, La Piere a trimis un scurt chestionar prin care îi întreba pe proprietari dacă ar accepta chinezi drept clienți. Majoritatea răspunsurilor au fost „nu”. Iată deci că între ceea ce ei au făcut efectiv și ceea ce au declarat că ar face apărea o
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
mai multe decenii în SUA atitudinea dezirabilă mai frecventă față de negri și, în general, față de alte grupuri etnice este aceea a egalității și pluralismului, spre deosebire de anii ’30, când atitudinea rasial discriminativă era larg răspândită și acceptată (vezi experimentul lui La Piere). Totuși, și în această privință, atitudinile dezirabile nu sunt atât de profund sedimentate în mentalitate, precum sunt ele de ușor exprimate pe plan verbal. Diferențe marcante între răspunsuri în condiții de fals dispozitiv și probă creion-hârtie au fost constatate și
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
sumă de bani pentru campania electorală a acestuia (comportament). A doua orientare are ca obiect-țintă însuși comportamentul și se centrează foarte mult pe consecințele așteptate, așa cum se vede și în modelul discutat mai sus. Studiile clasice, în tradiția lui La Piere (1934), focalizate pe relația directă dintre atitudine și obiectul său (prima orientare), au cunoscut o revigorare prin luarea în considerare a unor mecanisme cognitive specifice, printre care mai relevant e acela al accesibilității mentale a atitudinii. Cu cât o atitudine
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
persuasiunii. Modul de influențare a comportamentelor prin mass-media și publicitate, comunicare.ro, București. Kardiner, A. (1939), The Individual and His Society, Columbia University Press, New York. Kohn, M. (1959), „Social Class and Parental Values”, American Journal of Sociology, LXIV, ianuarie. La Piere, R. (1935), „Attitudes versus actions”, Social Forces, 13. Larson, Ch. (2003), Persuasiunea. Receptare și responsabilitate, Editura Polirom, Iași. Latané, B. (1981), „The psychology of social impacts”, American Psychologist, 36. Latané, B.; Darley, J. (1970), The unresponsive bystander, Appleton-Century-Crofts, New York. Lazarsfeld
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
-i prostul să-și imagineze că s-ar putea sustrage legii comune? 11 Scheletul cu tortul. Când Vezuviul petrifică orașele Pompei și Herculanum - în 79 d.Hr. -, el acoperă și Boscoreale, un oraș de 17.000 de locuitori care au pierit și ei ca Pliniu cel Bătrân. În 1895, niște arheologi descoperă cetatea, o scot parțial de sub cenușă și, cu această ocazie, găsesc o comoară compusă din vase de preț și fresce din epoca augustiniană. Printre piesele de argintărie, o cupă
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
nouă năvălire a turcilor . 2.2.3. Satul Cuvin în perioada Ocupației Otomane (1550 - 1687 d.Hr.) Imperiul Otoman a reușit să ocupe zona Transilvaniei treptat. Pasul decisiv a fost înfrângerea armatelor ungurești în dezastrul de la Mohacs în care a pierit regele Lodovic al Ungariei și mulți demnitari. După bătălia de la Mohacs din data de 29 august 1526, armatele turcești ocupau deja capitala Buda la 8 septembrie 1526. Ungaria a îndepărtat timp de peste un secol armatele tătare de peste Transilvania, iar ceea ce
Înţelepciunea vremurilor străvechi : un istoric al Bisericii Creştine Baptiste din Cuvin : 1904-2004 by Emanuel Jurcoi () [Corola-publishinghouse/Science/1295_a_1938]
-
a strâns destul explozibil cât să se autonimicească. Vine ba din foc, ba din apă, ba din aer, ba din pământ. Elementele se recompun pentru a pregăti marea descompunere. Pagini întregi din carte sunt descrieri fabuloase ale unei omeniri care piere într-un spectacol terifiant. Suferința individuală aproape că nu mai are relevanță în aceste pagini, devine spectacol pentru un ochi care a încetat să mai existe, un spectacol care se extinde devastator sau, dimpotrivă, este localizat pe o enclavă, în jurul
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]