5,908 matches
-
era eternul corp de armată în marșul său spre Graalul fără capăt și fără sfârșit. Ghidul cu microfonul său, alături de șofer, este un Iosua cu comenzi electronice, iar pasagerii din autocar, pe jumătate adormiți, sunt tribul care se înghesuie în spatele profetului său. Inițiatică, pedagogică sau turistică, așa este formația de luptă, credula și neobosita falangă care traversează veacurile, și dacă vreo oiță rămâne din nebăgare de seamă în urmă, ea se simte dintr-o dată debusolată, privată de destinație, nemaiștiind încotro s-
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
Caterpillar. Împreună cu acest sector Construcții-Lucrări Publice ofensiv, departamentul Drumuri și Poduri îndeplinește promisiunea făcută poporului ales. Ambalajul elastic face cucerirea mai soft. Pe drumul nou, realizare a stăpânului și semn de elecțiune, se întâlnesc David și Moise, Iosua și Ezechiel. Profetul este cel care deblochează o perspectivă, ducându-i pe ai săi către un punct de fugă situat dincolo de orizont. Regele închide peisajul și face să conveargă privirile înspre el însuși. David construiește Orașul, dar Moise este cel care reușește evadarea
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
fugă situat dincolo de orizont. Regele închide peisajul și face să conveargă privirile înspre el însuși. David construiește Orașul, dar Moise este cel care reușește evadarea, traversează Marea și deschide drumul. Lucrare de artă israeliană: omagiul regelui din zilele noastre adus profetului de odinioară și performanță industrială închinată sursei spirituale. Impunându-și liniile lor drepte unui sol ingrat și străbătut inițial doar de piste pentru animale, poteci, cărări, și drumuri de pământ bătătorit, aceste panglici negre suple, elastice sub roțile mașinilor, afirmă
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
amplifică sau nu în săptămânile următoare, depind de greutatea intereselor care pot fi satisfăcute sau nu prin respectivul enunț. Cu o diferență, totuși: o Casandră mireană care o mai și nimerește câteodată, continuă după aceea să îmbătrânească în anonimat, pe când profetul religios, cu infuzie lentă, rezistă mai bine desuetudinii, pentru că el răspunde unor interese mai viscerale și mai perene decât programul unei legislaturi: acelea de a vindeca de neant și de singurătate. Foc de paie, în primul caz, jeratic acoperit de
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
câmp și a narcisei galbene. Muntele Nebo, din țara lui Moise, în Iudeea, e un munte pleșuv și povârnit, cu stânca și grohotișul neumbrit de verdeață. Două medii, două climate, două temperamente. Blândețea umedă contra uscăciunii abrupte. Canonicul rotofei și profetul cu față colțuroasă... Clișee, mi se va spune, dar care, în fața grădinii de pe Muntele Măslinilor, se impun cu o claritate specific fotografică. * * * În grădina agoniei, măslinii au trunchiuiri mineralizate, gravate în timp. Un franciscan mă asigură că nu-s nici măcar
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
Dar wahhabismul fără casa regală a saudiților? Umma însăși, comunitatea credincioșilor musulmani, nu s-a spart în bucăți oportuniste, păstrând fiecare, și astăzi, un accent iremediabil autohton, după cum avem de-a face cu paștuni, anatolieni sau marocani? Fără îndoială, un profet care se fixează într-o anume glie renunță la aripile-i profetice. A închide istoria mânturii universale într-un Landerneau* reduce economia divină la stadiul de politică locală și ucide spiritualitatea încă din fașă: oamenii cred că se alătură Sfântului
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
les livres" (Mâhnită-i toată carnea iar cărțile citite.) (n. trad.) ** "Paumier" "cel ca re ducea frunza de palmier" era pelerinul care mergea la Ierusalim, "romier" numele specific al pelerinului la Roma. Hadith, ansamblul tradiției islamice, cuprinzând învățăturile și faptele Profetului Mahomed, inițial perpetuat prin transmitere orală. (n. trad.) Fr. "faire un impair" înseamnă "a face o gafă". (n. trad.) Gâlceavă printre popi, aluzie la scandalul stârnit în 1998 de preoții ortodocși greci care nu mai voiau să poarte sutană. (n.
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
eram convins că Austro-Ungaria, după tratatul de la București, adevărată palmă pe obrazul ei, nu se va resemna cu un eșec atît de supărător pentru prestigiul său și căuta deja o revanșă, chiar și cu prețul unui război general. Pretextul? Nici un profet nu prevedea atentatul de la Sarajevo, dar, fără a căuta prea departe, erau destule subiecte arzătoare, gata să provoace incendiul. Chiar în sînul monarhiei austro-ungare, victoriile Serbiei în Turcia provocaseră manifestări de bucurie și de solidaritate iugoslavă a căror amploare uluise
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
geolog de profesie și așa zis dizident în timpul regimului comunist. A urmat reprezentantul armatei noului model democratic, generalul Victor Atanasie Stănculescu, cel cu "piciorul în ghips", pentru a nu participa la evenimentele de la Timișoara și București, iar apoi "mama Omida", "profetul de la Dămăroaia" , Silviu Brucan, alias Saul Bruckner. Aceste personaje i-au condamnat la moarte pe Nicolae Ceaușescu și pe Elena Ceaușescu, execuția fiind imediat după darea sentinței. Acest lucru nu s-a mai întâmplat niciodată, până și criominalii de război
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
autorul scrie „cântece negre”, poeme al căror nucleu îl constituie protestul social și revolta împotriva dimensiunii meschine și strivitoare a cotidianului. Într-o lume lipsită de orizont și transcendență, o lume în care, după hotarul reprezentat de opera lui Nietzsche, „profetul nu mai avea mistere și murise”, iar personalitatea umană se pierde în masa informă a statisticilor, singurele constante rămân războiul și lepra: „Vă întreb: unde e libertatea pentru care au ars orașele / și unde sunt bucuriile, pentru care / copiii noștri
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286096_a_287425]
-
decis” cu Utilitatea, cu Tehnica, cu Vizibilul și Practicul. Nu e cumva această adulare a utilului, a „practicului”, nu altceva decât o formă evidentă și generalizată a decadenței, „formă” anunțată deja de un Nietzsche la sfârșitul secolului al XIX-lea, profet teribil al scufundării sale europene și nu numai, Încă o dată, În adorarea acelui vițel de aur pe care Aaron a reușit să-l re-Înalțe pe piedestalul credinței mulțimii rătăcite În deșertul oricărei credințe, În timp ce fratele său, Moise, iluminatul, „aventurierul”, Întârzia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
ani, ideea de destin, acel amor fati al lui Nietzsche, care nu e decât o amplă și profundă recurență a vechii „ideologii” grecești sau romane, dar și ceea ce antichitatea profesa și adula sub termenul și sub ritualul Profeției și al profeților. Iată ce farse ne pot juca timpul și contemporanii noștri grăbiți; și cine?, nu binevoitorii, nu prietenii, ci... inamicii! Așa cum citam În primul volum al prezentelor memorii apariția primă a „diavolului” În existența mea, și anume nu a celui cunoscut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
vocea unei persoane care nu e prezentă!... Sigur, e puțină nebunie În orice profeție, mai ales În acele profeții „ce deranjează”, cele ce vestesc tunetul și furtuna În plină acalmie, sub un cer albastru, senin, surâzător. Și-apoi, e știut, profeții supără și prin aroganță, da-da, prin francă și goală aroganță: cine sunt „ei” de-și permit să urmăreasccă zborul unor păsări care nu se văd, să citească În ficatul unor animale de jertfă Întinse pe altare invizibile, fumegânde doar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
dat În românește pe „mișel”! Iată Întreg edificiul mândru al eticii răsturnat de burghezie și apoi de cele două sisteme dominante politic ale secolului XX - cel „roșu” și cel „negru”, comuniștii și naziștii. Nietzsche, profund incomod, iconoclast, devine Încă o dată profet: noi, Într-o jumătate de secol „roșie”, a trebuit să acceptăm „noua etică” - unii, În Occidentul ironic, au și crezut, cu un entuziasm ciudat pentru o țară atât de sceptică cum este Franța! - „binele” Își pierdea orice coloratură și substanță
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
nu aveau o „ideologie”?! La ei, „crima” era nudă, era apanajul puterii goale și a influenței În stat. Secolul XX a inventat „crima ideologică”, negând brutal a cincea poruncă tablelor lui Moise și aici, Încă o dată, un scriitor a fost profet: Dostoievski, În Crimă și pedeapsă, unde un student mizer, exaltat, Raskolnikov, scrie un articol unde afirmă amoralitatea - crima În numele unei idei, a unui „destin”Ă Libertatea, de mai bine de două secole, a devenit „noua noastră Biserică, noua credință, care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
credință, poate prinde și note fanatice; care, ca orice credință din cele mari, modelează omul, mentalitățile și asigură echilibrul social. Iar „vechea Credință”, cea „adevărată”, pierde, se pare, tot mai mult, mai „dureros”, din prestigiu, din audiență. (Cu excepția celei a Profetului lui Allah, a lui Mahomed: un amplu război religios Își Întinde flăcările peste continente, iar Adevărul Încă nu știm de care parte se află... Oricum, se Înfruntă două mari Credințe ce izvorăsc din aceeași sursă, din Abraham, descoperitorul Zeului unic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
fiu”, să „reînviu” În pasta amestecată și În liniile desenului meu epic. Și-apoi, după ce am fost curios și narcisiac, am vrut să acced la cea mai Înaltă treaptă a omului social, după preot, se’nțelege, sau după mag sau profet, cum vreți - preotul nu este și un profet cu fața Întoarsă spre trecut? -, aceea de pedagog: nu să-i Învăț pe alții, ci, cu acea anima ce mă locuiește, feminitatea indisociabilă creației, să-i „asist” pe lectorii mei, să „presimt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
liniile desenului meu epic. Și-apoi, după ce am fost curios și narcisiac, am vrut să acced la cea mai Înaltă treaptă a omului social, după preot, se’nțelege, sau după mag sau profet, cum vreți - preotul nu este și un profet cu fața Întoarsă spre trecut? -, aceea de pedagog: nu să-i Învăț pe alții, ci, cu acea anima ce mă locuiește, feminitatea indisociabilă creației, să-i „asist” pe lectorii mei, să „presimt” nu atât bolile cu care se mândresc, ci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
existență fundamentale - ei bine, aceste„unelte” ale mele nu numai că nu s-au uzat, nu s-au perimat, dar sunt mai „lucitoare”, mai vii, mai neschimbate, aș zice -, mai insolente ca niciodată! Același Eu - valet sâcâitor, persiflant și, ciudat, profet uneori! -, libertatea mea - aceeași, insuportabil de aceeași, Îngustă cât o palmă de copil -, literatura: hazardul meu, ei bine, până azi el joacă, se pare, În favoarea mea, dar atenție: numai a „literatului”, a individului care se dedică total, fără nici un fel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de la Începutul secolului al XVII-lea: prost plătit, dezordonat, dar fidel În felul lui, complicele stăpânului În toate micile sale mizerii și eșecuri, posedând uneori acea surprinzătoare perspicacitate pe care o au cei care „vin de jos”, martor și uneori profet sâcâitor, cel care „salvează aparențele”, dar, din galeria valeților, mai degrabă Planchet, valetul lui D’Artagnan, decât Sancho Panza al Cavalerului Tristei Figuri. Despre Eu, În filozofia modernă, vorbește primul, parcă, Fichte, ucenicul briliant al lui Kant: Das Ich. Dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
profund și strident paradoxal, din Însuși modelul său! Din matricea sa, din acea Franță, din acel Paris pe care și l-a ales ca formă ideală istorică, ca loc real al Libertății, al Frumosului. Acel le Beau al lui Baudelaire, profetul poeziei „bolnave”, formă enormă a modernității În care s-au răsturnat atâtea talente și viziuni poetice românești, Începând cu simboliștii, dar continuând cu mareea poetică de astăzi, ce ne Înconjoară ca niște talazuri, de peste tot... 10 Cineva ar putea să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
și... Încercam să găsim forma, modul cel mai „potrivit” nouă de a o face; de a muri ca națiune, ca tradiție, cultură, dar și un fel de a ne Îngropa speranțele - ale noastre și cele ale Înaintașilor noștri, curajoși și profeți! -, Într-o țară cu adevărat puternică, „liberă și suverană”!. Și-atunci, Într-un tip de instinctivitate colectivă, În acei ani ’50, ocupați de tancurile sovietice, uitați de „puternicii lumii”, această baladă se instalase În miezul preocupărilor și discuțiilor noastre fierbinți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
latura formal-eseistică a gândirii sale! El nici nu este un filozof de formație, ci a ținut cursuri de clasicitate greacă la Universitatea din Basel, Înainte de a deveni un „filozof errant”, un marginal al universităților germane, un fel de apostol și „profet” al unei alte filozofii, cea a „viitorului”, un real revoluționar al gândirii europene, care-și arăta deja semnele decadenței. Aceste „semne” sunt azi mai vizibile decât oricând și criza prin care trece filozofia se semnalează nu numai prin Încifrarea extremă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
4. De la Imago Dei la Imago Hominis: Bossuet, Vico, Voltaire / 80 2.5. Timpul Marilor Narațiuni (Grand Narratives): Hegel și Marx / 88 2.6. "Răzbunarea zeilor" la fin du siècle: Nietzsche, criticismul istoric, căutarea pesonajului istoric Iisus / 94 2.7. "Profeți" contemporani profeți fără duh: Spengler, Toynbee. Renașterea teologiei istoriei la începutul secolului al XX-lea / 99 Capitolul 3. Rolul individului în istorie / 105 3.1. "Oamenii Mari" ca făcători de istorie. Cultul eroilor și cultul personalității / 105 3.2. Sfântul
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
Imago Dei la Imago Hominis: Bossuet, Vico, Voltaire / 80 2.5. Timpul Marilor Narațiuni (Grand Narratives): Hegel și Marx / 88 2.6. "Răzbunarea zeilor" la fin du siècle: Nietzsche, criticismul istoric, căutarea pesonajului istoric Iisus / 94 2.7. "Profeți" contemporani profeți fără duh: Spengler, Toynbee. Renașterea teologiei istoriei la începutul secolului al XX-lea / 99 Capitolul 3. Rolul individului în istorie / 105 3.1. "Oamenii Mari" ca făcători de istorie. Cultul eroilor și cultul personalității / 105 3.2. Sfântul ca răspuns
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]