4,904 matches
-
PIRPIRIUL O ÎNCASEAZĂ - Dacă ai lua toți banii din lume, a zis pirpiriul, cu o voce foarte profundă, și i-ai Împărți În mod egal... - O, ține-ți gura! a strigat Amory tăios și, neținând seama de privirea furioasă a micuțului, și-a continuat demonstrația verbală: Stomacul omului... Însă bărbatul cel solid l-a Întrerupt nerăbdător: - Îți dau voie să vorbești, știi, dar te rog să nu te referi la stomac. Mi-am simțit stomacul toată ziua. Oricum, nu subscriu nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
ucise, florile născute,/ Iar În lăstăriș, sub covorul verde,/ Floare după floare, Începe primăvara./ .../Pâraiele pline se hrănesc cu floarea...“ „...Țărmurile din Lukanon Înainte de sosirea pescuitoarelor de foci.“ Poem de John Keats. „Toate parfumurile Arabiei nu pot Înălbi mâna asta micuță.“ „Fiecare viață neîmplinită, vezi,/ Zace nemișcată, peticită și zdrențăroasă;/ N-am oftat adânc, liber n-am râs, / N-am flământ, nu ne-am ospătat - n-am fost fericiți.“ Roman de H. G. Wells (1911). Edward Carpenter (1844-1929), poet, eseist și reformator
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
dar fără să fie blindată. Avea o droaie de costume de la Oviatt și London Shop, cu pantalonii prea strâmți pentru burta lui. Dacă Mickey ar fi cumpărat țoale la mâna a doua n-ar mai fi avut probleme: el și micuțul gangster aveau exact aceeași măsură. Dar Mickey arunca la gunoi cămășile pe care le purtase de două ori, iar lista debitelor ieșea de pe pagină și trecea pe sugativă. Sună telefonul. Buzz ridică receptorul. — Paza. Cine-i acolo? — Sol Gelfman, Buzz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
-se ca nu cumva să-i scape scrum pe covorul nou-nouț din camera de zi. Dr. Saul Lesnick, psihiatru și vechi informator al FBI, stătea cât mai departe posibil de Vânătorul Roșiilor, rămânând totuși în aceeași încăpere. Era un bătrân micuț și pirpiriu, cu niște ochi albaștri, strălucitori, și o tuse pe care o alimenta cu țigări europene foarte tari. Avea acea alură specifică captivilor de pretutindeni, disprețuind prezența celor care l-au capturat - deși circula și supoziția că își oferise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
ingrat mic, o rușine pentru tatăl tău bun, un om cult, un doctor, nu un prieten al curvelor și golanilor... Stefan răsturnă măsuța de lângă el și fugi din cameră, oprindu-se exact în brațele lui Mal, care bloca holul. Puștiul micuț și gras aproape că ricoșă din înaltul său tată vitreg, de peste un metru optzeci și cinci. Apoi îl strânse de mijloc și își îngropă capul în vesta lui. Mal îl adăposti acolo, ținându-l cu o mână de umăr, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
Strada 4, colț cu Evergreen. *** Peluza era un altar. Statuete reprezentându-l pe Iisus erau aliniate cu fața spre stradă. În spatele lor mai exista și un staul construit din cuburi de jucărie. Un rahat de câine se odihnea în ieslea micuțului I.H. Buzz se îndreptă spre verandă și apăsă pe sonerie. Pe un capăt de masă o văzu pe Fecioara Maria. Pe partea din față a rochiei ei albe și revărsate era o inscripție: „Fute-mă”. Buzz făcu o deducție rapidă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
de linoleum, tapet roz, cu steluțe. Dinăuntru se auzeau chicotele copiilor. Dudley îi făcu cu ochiul și sună la sonerie. În fața ușii apăru un bărbat înalt și neras, flancat de o fetiță și un băiețel. Dudley zâmbi. Îl privi pe micuț cum își suge degetul mare și vorbi primul: Domnule Kaukenen, suntem de la Procuratură și am dori să avem o discuție. Doar noi trei, vă rugăm. Copiii se lipeau de picioarele bărbatului. Mal văzu niște ochi oblici și înfricoșați - două corcituri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
cum își suge degetul mare și vorbi primul: Domnule Kaukenen, suntem de la Procuratură și am dori să avem o discuție. Doar noi trei, vă rugăm. Copiii se lipeau de picioarele bărbatului. Mal văzu niște ochi oblici și înfricoșați - două corcituri micuțe, speriate de cei doi haidamaci. Eisler/Kaukenen strigă „Michiko!” Apăru o japoneză, care luă copiii cu ea. Dudley deschise ușa fără să aștepte vreo invitație. Eisler spuse: — Ați întârziat cu vreo trei ani. Mal intră și el după Dudley, uimit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
Audrey, acela era Johnny, iar dacă tipul știa de povestea dintre ei, atunci Buzz fie își punea viața în labele maimuțoiului, fie îl omora. Cale de mijloc nu exista. Dacă Mickey auzea de poveste, atunci urma Marele Adio, pentru că atunci când micuțul gangster era înșelat, devenea nimicitor. Când l-a dibuit pe asasinul plătit să-l radă în persoana lui Hooky Rothman, l-a dichisit cu două găuri în genunchi, asigurându-i o noapte de agonie și o lovitură de grație marca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
Mickey Leul și Johnny Leul se amuzau lângă șemineu. Deasupra lor, pe perete, atârna o fotografie a lui Audrey în chiloței și cu ciucurei atârnându-i de sfârcuri. Mick îi făcu semn cu degetul să se apropie. Buzz se duse. Micuțul comedian avea poanta pregătită. Un tip vine la mine și mă-ntreabă: „Cum merge business-ul, Mickey?” Eu îi zic: „Amice, e ca-n show business: nu-i nici un business”. Mă dau la tipa asta, iar ea zice: „Eu nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
despre Truman și embargourile comerciale, apoi îl deschise la pagina a doua, în speranța că poate exista vreun articol legat de cazul lui. O nouă trecere în revistă îl convinse că nu exista așa ceva, dar îi atrase atenția un text micuț de jos, din colțul din dreapta al paginii. CU CARACTERE MAI MICI ȘI MAI RETRAS, CA UN CITAT SINUCIDEREA LUI CHARLES HARTSHORN, AVOCAT AL ELITELOR, DAR ȘI AL DEFAVORIZAȚILOR SORȚII În această dimineață Charles E. (Eddington) Hartshorn, în vârstă de 52
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
etc.) a supraviețuit până în pragul secolului XX în riturile de înmormântare ale românilor (55). În unele zone din Transilvania, de exemplu, în vârful copacului funerar „se leagă chișcheneu [batic] roșu cusut frumos cu fir, în care se anină un clopoțel micuț și inelele mortului”. Iar dacă defunctul a fost cioban, se leagă de copac și „lână de la oi” sau „o floacă de lână” (39, pp. 99-100). În Bucovina, „copacul este îmbrăcat uneori (în cazul când tânărul a murit departe, în locuri
Ordine şi Haos. Mit şi magie în cultura tradiţională românească by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/848_a_1763]
-
pușcărie! Eu așa, când mă închin și mă rog spun, Doamne, Doamne, înmoaie-le inima, dă-le Doamne, cuget bun și răul să se ducă pe pustiu!” Trecuseră câteva ore bune de sfat cu măicuța Natalia, acolo, în încăperea aceea micuță cu tavanul oblic, în care trebuia să stai aplecat. Frig și durere sufletească. Afară începuse să ningă destul de puternic, iar vântul spulbera zăpada. în curtea casei erau doar câțiva cărbuni și nici o bucățică de lemn pentru a face un pic
Dacă nu ai amintiri, nu ai dreptate! by Constantin Chirilă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/776_a_1536]
-
să-i umple sufletul de veselie și voioșie. Acum micuțul Ionică - cum era alintat - avea să trăiască alături de părinți bucuria venirii pe lume a celui de-al II-lea copil - o fetiță cu numele Elena. La numai 7 ani, copilăria micuțului Ionică fu umbrită de unul dintre cele mai zguduitoare evenimente ale vieții sale - rămâne orfan de ambii părinți. Tatăl, Constantin Marcu sfârșește în războiul din 1916-1918. La scurt timp, mama Eleonora, bolnavă, se stinge și ea din viață. Ionică împreună cu
Un dascăl în memoria timpului by Mariana Tofan () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91674_a_93225]
-
Școala Nr. 25... Așa a rămas cum o știu de foarte multă vreme: micuță, cochetă, ascunsă între plopi falnici, într-unul dintre cartierele Iașului în care ritmul construcției întrecea orice imaginație. Undeva, unde câțiva oameni destoinici au pus o fărâmă din sufletul lor și au reușit să facă o rampă de lansare către un
Arc peste timp 40 ani 1972-2012 by Cristina Hordilă Filip () [Corola-publishinghouse/Memoirs/795_a_1851]
-
firea poetică, sensibilitatea, sufletul cald, neasemuit. Și vocea auctorială intervine de câte ori este nevoie, în limbajul atât de cunoscut al basmelor de altădată. Tonul, când liric, când sfătos, când melancolic, te introduce în starea, nu numai a autoarei, dar și a micuțului personaj, care nu s-a desprins încă de copilărie: fetița orfană de șase ani, care bate sfios la ușa bunicuței Dobrița. Ușurința portretizării narative este un element al stilului Verei Crăciun, alături de cel al descrierilor riguroase, cu ajutorul închipuirii, a cadrului
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
stins fără de veste. S-au stins unul după altul, lăsând în urma lor lacrimi încă de lapte, lacrimi încă dulci de copil. Nici acele lacrimi și nici copilăria lor ucisă nu știau cum va urma viața lor. Nu credeau că, așa micuți fiind, nimeni din cei din jur nu le va mai întinde o mână, nimeni nu-i va mai alinta, nimeni nu-i va mai mângâia sau chema la masă. Zâmbetul lor copilăresc, fără doar și poate, nu era decât o
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
pe care o cunoșteau... Veche, căptușită pe alocuri cu piei de oaie împotriva vântului, cu lemnul de acum mâncat de carii, cu un ivăr prins în câteva cuie ruginite și scârțâind parcă a jale, ușa se deschide cu greu în fața micuților. ... doi băieți și o fetiță: 12, 8 și 6 ani... ... și o bătrână micuță, îmbrăcată în negru, cu broboada acoperindu-i parcă toată fața duioasă, slabă și tristă. Era bunica! Bunica din partea tatălui. Singura rudă în viață, singura speranță, singurul
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
cu lemnul de acum mâncat de carii, cu un ivăr prins în câteva cuie ruginite și scârțâind parcă a jale, ușa se deschide cu greu în fața micuților. ... doi băieți și o fetiță: 12, 8 și 6 ani... ... și o bătrână micuță, îmbrăcată în negru, cu broboada acoperindu-i parcă toată fața duioasă, slabă și tristă. Era bunica! Bunica din partea tatălui. Singura rudă în viață, singura speranță, singurul sprijin, singura inimă care mai putea cuprinde viața celor trei copii orfani. Degetele lor
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
ci doar mimată de fețele candide ale copiilor! Rugă și acea chemare a sângelui, care face minuni, cum de altfel, minuni sunt aceste trăiri pe pământ! Bătrâna își pleacă trupul chinuit de muncile de peste zi, sărută obrajii fierbinți ai micuților și, ca într-o vrajă, se pierde în inima fiecăruia. Și acolo a rămas multă vreme, de altfel, până când s-a transformat într-o strălucitoare steluță pe cer, mult mai departe de noi. Chiar dacă viața lor a fost săracă
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
a transformat într-o strălucitoare steluță pe cer, mult mai departe de noi. Chiar dacă viața lor a fost săracă și plină, precum ulița satului, de praf..., de praful sărăciei, nu a dorit niciodată să se despartă de cei trei copii micuți, orfani și frumoși! Au rămas copiii ei. MURA Arșița verii pârjolea totul în calea ei. Din depărtare, valuri de căldură păreau că se apropie legănându-se în fuioare plutitoare. Chiar și vântul, copleșit de căldura acelei zile, era ascuns undeva
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
importanți acolo, sus, decât aici, pe pământ. Ținută strâns de mâna puternică a bărbatului, Mura se trezi în fața unei clădiri înalte, cu ferestre mari, vopsită în alb și roșu. - Ce frumusețe! șopti ea aproape de neauzit. Casa bunicii era atât de micuță. Cu urcatul scărilor a fost mai greu. Nu putea înțelege de ce sunt atât de multe trepte și cum pot oamenii să locuiască sus, și nu așa cum știa ea. Ușa bunicii, fără trepte în fața ei, dădea aproape direct în grădinița cu
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
a lunii își face simțită prezența în camera mică, curată, mirosind a flori de lămâiță. Doarme Mura! Doarme îngerașul bunicii! Cine a spus că îngerii, în sfințenia lor, poartă cosițele mereu aurii? Cu mâinile împreunate a rugă, cu piciorușele ei micuțe îndoite și aduse până aproape de abdomen, ochișorii ei negri își liniștesc anevoios toate frământările. Somnul spală și curăță ochii de tot ce nu place privirilor de peste zi, într-o ușoară legănare a uitării și a iertării. Din acest motiv sunt
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
cer, șoptesc: astăzi toate lacrimile se duc odată cu roua, se pierd într-o infinită stare de nou, de bine, într-o nouă zi! O nouă zi pentru Mura. Ea știa că, împreună cu frățiorii ei, va pleca astăzi la câmp. Așa micuță cum este ea, va fi de ajutor... așa îi spunea mătușa ei, femeia aceea zgârcită și rea, care o trimitea mereu să aducă apă de la fântână. Locuia lângă casa bunicii. Era una din nurorile ei. Voia bunica uneori să o
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]
-
toți! Dar, oare va ajunge brânza, la câtă foame avea fiecare dintre ei, după atâta prășit? Se auzea continuu: - Haideți, băieții mamii!... Și, timid, încerca fiecare să întingă cu boțul de mămăligă în minunea oferită de mătușa Ftenia. Degetele lor micuțe și muncite, aveau un tremur aparte...sfială, nerăbdare, teamă de a nu părea prea lacomi... Dar..., uimire! Întingeau și atât... Brânza nu voia în niciun chip să se prindă de mămăligă! Oricum, de furculițe nu putea fi vorba... - Haideți, băieți
Mura by Vera Crăciun () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1734_a_92272]