5,297 matches
-
sa istorică, pentru ca în final să se formuleze câteva concluzii. Definirea securității colective Pentru realiști, lumea este un mediu anarhic și competitiv, în care relațiile dintre state sunt fundamentate pe neîncrederea reciprocă. Supraviețuirea este principala preocupare a fiecărei entități politice suverane, iar urmărirea individuală a acesteia dă naștere dilemei securității. La nivel internațional, suspiciunea față de intențiile celorlalți face ca modul cel mai potrivit de menținere a securității să fie o permanentă contracare a acelor actori care pot deveni prea puternici și
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
cazul balanței de putere, ci cu o forță net superioară. Un al doilea argument vine din convingerea că instituțiile contribuie la promovarea cooperării internaționale. Securitatea colectivă nu se reduce la adoptarea unui principiu de comportament în relații dintre entități politice suverane. Interacțiunea presupune inclusiv formarea unor regimuri - seturi de principii, norme, reguli și proceduri ale interacțiunii - de natură să reglementeze relațiile dintre actori și prin care, în timp, statele își modifică așteptările unul față de altul și, totdodată, comportamentele, având loc astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
mare măsură, de condițiile în care această instituție trebuie transpusă în practică. Modul în care statele (în special Marile Puteri) definesc agresiunea ori identifică victima și atacatorul, structurarea pe moment a sistemului internațional, dreptul pe care și-l rezervă statele suverane în a hotărî felul în care sunt dispuse să acționeze etc. - toate acestea slăbesc forța aplicării principiului „toți pentru unul”. Dintr-o perspectivă mai largă, chiar dacă este departe de a fi soluția universală împotriva conflictelor armate interstatale, securitatea colectivă se
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
amenințate ca și alianța care s-ar forma prin balansare în anarhie (Kupchan și Kupchan, 1995, p. 55). Deficiențele practice ale mecanismului propus de Națiunile Unite sunt recunoscute chiar de Carta Organizației. Capitolul VIII al acestui document afirmă dreptul statelor suverane de a participa la acorduri regionale de securitate - altfel spus, la alianțe. Consiliul de Securitate, ca organism specializat al Națiunilor Unite, poate chiar să facă apel la aceste formule regionale pentru punerea în practică a deciziilor sale - de exemplu, implicarea
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
sau în caz de urgență, posibilitatea alimentării etc. - în care aeronavele vor putea folosi teritoriul lor național pentru survol, aterizare, decolare ș.a.m.d. Făcute de obicei pe bază de reciprocitate, regimurile internaționale se stabilesc de comun acord de către actorii suverani interesați de o anume problemă pentru a reglementa interacțiunea în mediul anarhic. Lipsa autorității centrale face ca reglementarea să poată fi posibilă doar prin acceptul părților asupra celor stabilite și cooperarea în urmărirea lor. Pentru construirea unui regim internațional este
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Comunități de securitate Instituțiile de securitate prezentate până acum aparțin unor orientări statocentrice ale relațiilor internaționale. În pofida diferențelor, balanța de putere, securitatea colectivă și regimurile au un important element comun: își au originea într-o concepție raționalistă asupra statelor, actori suverani care își definesc și urmăresc scopurile într-o manieră conștientă. Capitolul de față va fi dedicat unei instituții pentru a cărei interpretare, în forma sa contemporană, se apelează la concepția constructivistă. După cum s-a văzut în capitolul dedicat acestei teorii
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
cauză a apariției statelor federale), iar pe de altă parte sunt cele pluraliste - ale căror unități componente își păstrează independența totală una față de alta. În cele ce urmează, discuția se va concentra asupra comunităților de securitate pluraliste, în care state suverane nu concep posibilitatea izbucnirii unui războiul între ele. Deutsch și colaboratorii săi afirmă că o asemenea formă de agregare poate fi atinsă prin integrare, adică prin atingerea unui „sens al comunității”, prin edificarea unor instituții și practici stabile, rezolvare pașnică
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
profil timp de aproape 40 de ani. Conceptul a fost relansat în anii 1990, mai ales prin opera lui Emanuel Adler și Michael Barnett, pentru care, în forma sa pluralistă, comunitatea de securitate desemnează o regiune transnațională compusă din state suverane, ale căror popoare mențin așteptări întemeiate asupra schimbărilor pașnice (Adler și Barnett, 1998, p. 30). Pornind de la opera lui Deutsch, ei identifică două forme ale acesteia. În funcție de natura legăturilor dintre statele suverane membre, ei deosebesc comunități „slab conectate” și „strâns
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
securitate desemnează o regiune transnațională compusă din state suverane, ale căror popoare mențin așteptări întemeiate asupra schimbărilor pașnice (Adler și Barnett, 1998, p. 30). Pornind de la opera lui Deutsch, ei identifică două forme ale acesteia. În funcție de natura legăturilor dintre statele suverane membre, ei deosebesc comunități „slab conectate” și „strâns conectate”. Pentru existența celor slab conectate este nevoie doar de respectarea definiției de mai sus. Un exemplu ar fi respectarea neutralității și suveranității elvețiene în centrul unei Europe superinstituționalizate. În cazul celor
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
precum cei folosiți de concepțiile raționaliste, cu factori de ordin cultural și instituțional. Dezvoltarea comunităților de securitate Marele merit al cercetării echipei conduse de Deutsch este faptul că a ridicat problema posibilității instituționalizării unor relații care exclud violența între actori suverani, identificând la nivel empiric - și nu doar normativ-prescriptiv - o comunitate internațională non-războinică. Pe de altă parte, lipsa cea mai importantă din demersul lui Deusch este că nu identifică mecanismele prin care se ajunge la construirea convingerii membrilor comunității că de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
Aceste calități ale statelor conferă stabilitate sistemului internațional, relațiile dintre acești actori fiind pașnice (vezi, de exemplu, Buzan, 1983, pp. 93-101). Cercetarea sistemului internațional anarhic îl face pe Alexander Wendt să ofere o explicație asemănătoare pentru lipsa conflictelor între actori suverani, propunând urmărirea modului în care statele interpretează mediul extern. Afirmând că natura anarhică a sistemului internațional nu condamnă statele la violență, Wendt consideră că raporturile dintre state sunt date de modul în care acestea înțeleg anarhia, putându-se vorbi de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
special două perspective realiste: teoria balanței de putere și teoria tranziției hegemonice, precum și două perspective de orientare neo-marxistă: teoriile imperialiste și cele cu privire la comerțul internațional. Deși diverse teorii realiste diferă în predicții, exponenții acestora împărtășesc o serie de supoziții: Statele suverane se comportă rațional în vederea promovării securității, puterii și prosperității lor într-un sistem anarhic, caracterizat de lipsa unei autorități legitime supreme care să reglementeze dispute și să asigure aplicarea convențiilor încheiate între state; anarhia și incertitudinea cu privire la intențiile actuale și
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
o dimensiune regională - Europa -, aceasta neputând ignora faptul ca atât anterior, cat și în paralel cu aceasta au existat și alte ordini politice regionale. Însă în timp ce ordinele regionale non-europene existau sub formă de imperii, ordinea europeană se baza pe state suverane moderne. De asemenea, în timp ce celelalte ordini acopereau o regiune și erau mai degrabă „introverte”, ordinea europeană și cu atât mai mult cea imperial europeană se baza pe un sistem inter-oceanic și era una globală ca orientare (scop), având pretenții de
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
serviciilor minim necesare pentru cetățeni, statele pre-westfalice au nevoie de intervenția militară și asistență financiară din exterior fie din partea altor state din sistem, fie din partea organizațiilor non-guvernamentale. În aceste condiții, deși legal aceste state continuă să fie tratate ca fiind suverane, în realitate, suveranitatea fie nu există, fie este limitată. În mare parte, state pre-westfalice sunt fostele colonii și se regăsesc în Africa, America Latină, Asia și fostul spațiu sovietic. Structura extrem de eterogenă a sistemului internațional de după „războiul rece”, în care coexistă
[Corola-publishinghouse/Science/2061_a_3386]
-
pentru noul organ reprezentativ, numit Marea Adunare Națională. -a fost votată la 13 aprilie 1948 de Marea Adunare Națională, având 10 titluri și 105 articole; consfințea noua titulatură a statului - „Republica Populară România este un stat popular, unitar, independent și suveran”; -introducea în definirea statului termenii de: popular, independent, suveran (caracter propagandistic); -aparent, consfințea principiile democratice: o proclama principiul suveranității poporului “În Republica Populară Română întreaga putere de stat emană de la popor și aparține poporului” (art.3); o proclama libertatea în fața
Istoria românilor : sinteze de istorie pentru clasa a XII-a by Cristina Nicu, Simona Arhire () [Corola-publishinghouse/Science/1128_a_1947]
-
în faptul că se sprijină pe o cultură, pe care o numește "națională", așa cum nicio ideologie nu o face. El uzează de întregul bagaj de bunuri simbolice ale unei comunități pe care le canalizează în vederea realizării unei solidarități necesare puterii suverane. Din acest motiv naționalismul este ideologia cu cea mai mare forță, pentru că ea oferă indivizilor universul simbolic în care aceștia pot fi liberali, social-democrați/socialiști sau creștin-democrați. În fond, naționalismul a reușit să devină partea militanta, ideologică în sensul restrâns
[Corola-publishinghouse/Science/84980_a_85765]
-
și să se realizeze, oamenii trebuie să se identifice cu o națiune și să-i aparțină; 4. libertatea globală și pacea sunt asigurate în funcție de eliberarea și securitatea națiunilor; 5. națiunile pot fi eliberate și realizate doar în propriile lor state suverane". Naționalismul, ca orice ideologie politică, pune la dispoziția individului un intreg univers, dar, ea este mai puternică decât oricare altă ideologie fiindcă exploatează tocmai fondul cultural al unei comunități pe care il impune că pe o realitate obiectivă. Nimic din
[Corola-publishinghouse/Science/84980_a_85765]
-
de mulți locuitori productivi din clasa superioară și mijlocie. Degradarea va fi astfel amplificată. Capitalele politice și comerciale, cum ar fi Parisul și Tokio, se vor adapta mai bine la noul sistem. Vom trăi într-o lume a metropolelor. Fondurile suverane de investiții vor deveni mai bogate decît multe țări. Deja ele au schimbat paradigma și pe Wall Street. Oricum, un sistem care privatizează profituri masive și naționalizează pierderi încă mai importante nu va mai fi tolerat. Se vor dezvolta modele
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
capitalismului este chiar firul călăuzitor al lucrării de față. Cine va cîștiga, în ipoteza că va cîștiga cine-va? Cert e că vom avea un secol mai mult decît interesant. Lichiditățile se transferă de la est la vest. Așa-numitele "fonduri suverane" orientale cum-pără masiv (cifra depășește 50 de miliarde de dolari) active occidentale depreciate de la cele mai mari bănci: Citigroup, Morgan Stanley, Merrill Linch, UBS ș. a. Aceste fonduri controlează în momentul de față volume monetare de circa 2,5 mii de
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
1999, creșterea economică medie înregistrată a fost de 6%. Ceea ce a permis noilor țari de la Kremlin să ridice tonul în relațiile externe și să marcheze numeroase derive totalitare interne. Putin are o concepție originală despre democrație, ea este o "democrație suverană", care nu are Occidentul ca model, mai ales după "întîmplările" din 2001. După celebrele atentate, Moscova s-a solidarizat cu America, îi acceptă pe soldații americani în spațiul ex-sovietic, dar după scurtă vreme ea se distanțează, acuzînd brutalitatea și ineficiența
[Corola-publishinghouse/Science/1490_a_2788]
-
1. Secolul XX, în care au avut loc două razboaie mondiale în mai puțin de o generație, a făcut acest sentiment intolerabil. Necesitatea absolută de a evita reproducerea acestor cicluri infernale a triumfat în final asupra reticențelor pluriseculare ale statelor suverane. Geniul părinților fondatori ai construcției europene a fost acela de a fi inventat o nouă manieră de a preveni tendințele războinice ale popoarelor. Toate planurile de pace veșnică formulate de-a lungul timpului imaginau că federalizarea statelor era soluția pentru
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
nu codificarea exactă a ceea ce este ea în prezent. CETĂȚENIA ÎNTR-O FEDERAȚIE DE STATE Relațiile juridice și politice cuprinse în cetățenia europeană nu se încadrează decît parțial în clasificările tradiționale. În perioada în care Europa era compusă din state suverane și exclusive, între care nu exista decît o stare latentă de conflict, nu erau cunoscute decît trei tipuri de relații juridice. Dreptul civil, care regla relațiile între cetățeni; dreptul public, care definea raporturile dintre cetățean și stat; și dreptul internațional
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
nu exista decît o stare latentă de conflict, nu erau cunoscute decît trei tipuri de relații juridice. Dreptul civil, care regla relațiile între cetățeni; dreptul public, care definea raporturile dintre cetățean și stat; și dreptul internațional, care codifica coexistența statelor suverane. În afara statului, cetățeanul nu avea existență juridică. Așa cum în alte timpuri femeia, copilul sau sclavul erau închiși în domus și nu intrau în spațiul public decît prin intermediul șefului familiei, în modernitate cetățenii erau închiși în stat și nu intrau în
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
experiențele războinice continue, imaginau că statele erau prin natura lor războinice și conflictul făcea, așadar, parte din ontologia statului. Apărarea propriilor interese ducea inevitabil la prejudicierea intereselor altor state. Deci, nu era posibilă decît o singură alternativă: fie statele rămîneau suverane, cu riscul perpetuării războaielor, fie renunțau la suveranitatea lor, formînd un stat federal. Numai Rousseau și Kant au denunțat paradoxul acestui raționament dihotomic. Scriind la ani distanță, ei afirmau că doctrinele clasice se înșelau considerînd statul prin natura sa, războinic
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]
-
naționale, obișnuind popoarele cu recunoașterea mutuală 48. Este ceea ce Joseph Weiler numește "toleranță instituțională": din moment ce fiecare popor respectă identitatea constituțională a partenerilor săi, conflictele existențiale sînt estompate, făcînd astfel inutilă edictarea unei legi supranaționale, superioară constituțiilor statelor. Popoarele pot rămîne suverane pentru că, spre deosebire de omul în stare de natură, ele sînt destul de raționale pentru a regla propriile conflicte, fără a-și delega puterea către o autoritate externă 49. DINCOLO DE "OVERLAPPING CONSENSUS": APARIȚIA UNUI LIMBAJ CONSTITUȚIONAL COMUN Fără îndoială, sensul profund al evoluției
Europa politică: cetăţenie, constituţie, democraţie by Paul Magnette [Corola-publishinghouse/Science/1437_a_2679]