9,526 matches
-
de o primire comparabilă întrucâtva cu aceea pe care o va avea comedia Bujoreștii. Acțiunea e restrânsă la împrejurările în care un ins dominat de instincte își împușcă, din greșeală, fratele. În schimb, spectacolul Teatrului Național din București cu piesa Comedia inimii va fi fluierat. Aici tema e pendularea între erosul carnal și cel sufletesc, temă tratată mai mult retoric decât teatral. Doar sub beneficiu de inventar poate fi înregistrată producția dramaturgului după întâiul război mondial. Nevestele domnului Pleșu reia parțial
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290163_a_291492]
-
că la Ploiești nu fusese vorba de așa ceva . Nicolae Fleva a susținut că la 8 august fusese vorba doar de o „adunare tumultuoasă” a ploieștenilor, care și-au manifestat entuziasmul la aflarea veștii că regimul a fost răsturnat : „O simplă comedie este evenimentul de la 8 august! Și se cere ca nisce actori nenorociți, dacă nu au fost aprobați de public, să fie osândiți la ocnă! [...] În Ploesci nu a fost nici o revoluțiune, nici Încercare de revoluțiune (...) Nu a fost atentat seu
Cultură, politică şi societate în timpul domniei lui Carol I : 130 de ani de la proclamarea Regatului României by IULIAN ONCESCU () [Corola-publishinghouse/Science/413_a_1273]
-
o ascult 188. Iată, așadar, una dintre ipostazele el-ului nomad manifestată în urma conștientizării ,,realității topice". Încă o ipostază generată de conștientizarea eu-ului de a nu fi decât eu este cea în care acesta se identifică cu actorii de comedie aflați în situația de a înfrunta personaje net superioare lor În comediile pe care le vedeam adesea la cinematograf, ceea ce este comic și ne face să râdem e situația aceea când un personaj puternic și musculos luptă împotriva altuia slăbănog
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
în urma conștientizării ,,realității topice". Încă o ipostază generată de conștientizarea eu-ului de a nu fi decât eu este cea în care acesta se identifică cu actorii de comedie aflați în situația de a înfrunta personaje net superioare lor În comediile pe care le vedeam adesea la cinematograf, ceea ce este comic și ne face să râdem e situația aceea când un personaj puternic și musculos luptă împotriva altuia slăbănog însă destul de abil pentru a evita loviturile, ca de exemplu, lupta între
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
antologiile Poezia italiană contemporană (1938) și Critica italiană de la Vico la Croce (1941). Operei de traducător a italienistului i se datorează și apariția (uneori pentru întâia oară) în versiune românească a unor scrieri reprezentative pentru spiritul italian, începând cu Divina Comedie de Dante și Decameronul de Boccaccio, continuând cu opere dramatice ale lui Machiavelli, Goldoni și Vittorio Alfieri, până la Viața lui Iisus și Un om sfârșit de Giovanni Papini. Contribuția cea mai însemnată la cunoașterea culturii și istoriei sociale a Italiei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288007_a_289336]
-
1933-1940 întreprinde mai multe călătorii în India. La Teatrul Național din București îi este reprezentată piesa Ucenicul vrăjitor (1926), iar la Teatrul Național din Chișinău i se joacă Mariana și ceilalți (1927). Lucra, în 1928, împreună cu G. M. Zamfirescu, la comedia în trei acte Țufundachi dramaturg contemporan. A mai compus piesele Fluxul (1924), Urangutanul (1929), Când bântuie furtuna (1944), Livada cu pruni, tipărită fiind numai Cu nerodul satului la alegeri (1946). De ecouri critice numeroase s-au bucurat însă câteva volume
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290759_a_292088]
-
și insolența elevului convins de inutilitatea absolută a învățăturii și comportamentul febril, cam prostesc, al părinților și rudelor, dar și comportamentul profesorilor din comisie, ale căror întrebări și manifestări sunt ridicole, întrețin interesul amuzat al cititorului. O variantă pentru scenă, comedia cu același nume, a fost pusă în repetiție la Teatrul Național din București în toamna anului 1939, fără a fi însă reprezentată. Dintr-o perioadă anterioară datează romanul Dragoste cu termen redus, publicat abia în 1934. Aici, între narator și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286492_a_287821]
-
avută în vedere. Nu se admit interferențe, ezitări sau forme hibride. Această intenție purificatoare a dus la un fel de specializare a scriitorilor epocii clasice, care au preferat perfecționarea doar într-un anumit domeniu: Racine scrie doar tragedii, Molière doar comedii, Boileau, satire și poeme didactice.36 Totuși, deși operele lor au atins grandoarea capodoperelor, aceasta nu se datorează neapărat unei canalizări exclusive a creativității într-o direcție, după cum a demonstrat, de altfel, cel mai faimos dintre dramaturgi Shakespeare care a
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
s-ar putea afirma că, în mod paradoxal poate, influența lui Boileau a fost mai mare asupra urmașilor săi decât asupra contemporanilor. La momentul scrierii Artei poetice principiile clasice se cristalizaseră deja în câteva opere memorabile (cum ar fi primele comedii ale lui Molière, fabulele lui La Fontaine etc.). Ca urmare, privită în mod sincronic, prin raportare la epoca de care aparține, poetica lui Boileau are mai mult un caracter descriptiv. Ea își va căpăta pe deplin caracterul normativ ulterior, prin
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
nu este nicidecum un principiu nou, întreaga doctrină clasică avându-l în vedere, dar la Fénelon deschide calea spre aplicarea acestuia în domeniul criticii, după cum am sugerat anterior. Pornind așadar de la propriile-i impresii, Fénelon trasează coordonatele proiectelor asupra tragediei, comediei, poeziei etc. în liniile unei viziuni personale care face din textul său o artă poetică mult mai puțin dogmatică decât cea a lui Boileau. Observațiile sale, deși puse în marea lor majoritate sub semnul persoanei I, capătă valoare generală prin
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
de înfruntat giganticele umbre ale clasicilor francezi, aruncând literatura într-o stare de letargie, din care abia zguduirile romantismului o vor trezi. Se scriau cărți în continuare, mult mai multe decât în secolul anterior, se compuneau în continuare tragedii, fabule, comedii, dar toate doar în maniera lui Racine, La Fontaine sau Molière și nici una care să se ridice la acea valoare: "... o febră înlocuise calmul de până atunci, se nășteau și dispăreau sute de cărți, care nu valorau nici măcar prețul coperților
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
132 Atitudinea mai relaxată asupra Antichității îl aruncă însă pe Voltaire în exagerări entuziaste atunci când este vorba despre multpreaiubitul său secol al "regelui soare": "...cred și voi crede întotdeauna că Parisul este mai presus de Atena în privința tragediilor și a comediilor.[...] Vă spun, fără nici o teamă, că toate tragediile grecești mi se par niște lucrări de școlar pe lângă înălțătoarele scene din Corneille și tragediile desăvârșite ale lui Racine."133 nota în aceeași scrisoare către Horace Walpole menționată mai sus, adăugând totodată
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
de altfel, discutată îndelung și prin raportare la Antichitate) și a scrierii tragediilor în versuri.142 Pe de altă parte, Neander își începe discursul prin a-i da dreptate antevorbitorului în ceea ce privește superioritatea francezilor în construirea intrigilor și în respectarea legilor comediei și ale decenței, dar afirmă "cred că nici greșelile noastre, nici virtuțile lor nu sunt destul de însemnate ca să-i așeze pe ei mai presus decât noi"143 Se manifestă pe deplin aici orgoliul britanic, parțial justificat, dar care îi dă
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
ascunde de fapt porunca, sub pojghița subțire a subiectivității, dincolo de mimarea exprimării oarecum modeste a unor opinii personale, se află imaginea legislatorului. De observat în acest sens, utilizarea verbului a trebui pentru impunerea regulii privitoare la timp și spațiu în comedii: "Subiectul unei comedii trebuie, în ceea ce privește conținutul său, la fel ca tragedia, să respecte principiul unității de timp și loc. Dacă acțiunea se petrece într-un oraș, ea trebuie să se desfășoare într-o casă sau undeva pe o uliță publică
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
porunca, sub pojghița subțire a subiectivității, dincolo de mimarea exprimării oarecum modeste a unor opinii personale, se află imaginea legislatorului. De observat în acest sens, utilizarea verbului a trebui pentru impunerea regulii privitoare la timp și spațiu în comedii: "Subiectul unei comedii trebuie, în ceea ce privește conținutul său, la fel ca tragedia, să respecte principiul unității de timp și loc. Dacă acțiunea se petrece într-un oraș, ea trebuie să se desfășoare într-o casă sau undeva pe o uliță publică. [...] tot astfel nici
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
poate fi imorală" afirmă Pound explicând totodată că "prin artă de valoare înțeleg acea artă care este veridică, precisă."309 Principiul enunțat de scriitorul american vine în consonanță cu ideile lui Titu Maiorescu așa cum fuseseră exprimate mai ales în articolul Comediile d-lui I. L. Caragiale unde la rândul său, criticul român atrăsese atenția asupra faptului că dimensiunea morală a unei opere de artă este dată de valoarea intrinsecă a acesteia.310 Din afirmația lui Pound se mai desprinde ideea stabilirii autenticității
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
ediția din 1765 a operelor lui Shakespeare, în Eighteenth Century Essays on Shakespeare, antologie de D. Nichol Smith, J. Mac Lehose and Sons, Glasgow, 1903. 23. Literary Essays of Ezra Pound, A New Directions Book, New York, 1968. 24. Maiorescu, Titu, Comediile d-lui I. L. Caragiale, în Critice, volum îngrijit de Al. Hanță, Editura Fundației Culturale Române, București, 1996. 25. Odobescu, Al., Condițiunile unei bune traduceri, Editura Librăriei H. Steinberg, 1924. 26. Odobescu, Al., Opere I, Editura Cartea românească, București, 1929. 27
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
inaccurate art. It is art that makes false reports.") 309 Ibid., p. 44. ("good art cannot be immoral. By good art I mean art that bears true witness, I mean the art that is most precise.") 310 Cf. Titu Maiorescu, Comediile d-lui I. L. Caragiale, în Critice, volum îngrijit de Al. Hanță, Editura Fundației Culturale Române, București, 1996, p. 87 ș.u. 311 Ezra Pound, Literary, p. 50. ("...Good writing is writing that is perfectly controlled, the writer says just what
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
din epocă, R.s. și s.r. nu neglijează dramaturgia, făcând loc în sumar unor fragmente de piese de teatru, cum sunt cele ale lui G. M. Zamfirescu (Sam), Ion Minulescu (Nevasta lui Moș Zaharia), Ticu Archip (Luminița, Ecoul), unor scurte comedii sau drame de Adela Xenopol și Lucreția Petrescu și unui poem dramatic de Adrian Maniu (Lupii). Un merit al revistei este acela de a fi continuat să aibă, de-a lungul anilor, o destul de bogată secțiune critică, încercând să țină
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289260_a_290589]
-
convinși că marile valori sunt păstrate numai în tradiție. Pentru mulți adversari ai schimbărilor, nu numai din literatură ci, în general, din societatea românească, „romantic” și „bonjurist” însemnau același lucru. O dovedește, de pildă, Matei Millo, al cărui personaj din comedia Un poet romantic (1850) e redus la o caricatură a unui admirator al Occidentului. Aceasta în timp ce, încă din anii ’30, unii cărturari - Timotei Cipariu, Gheorghe Barițiu, Andrei Mureșanu - îl așezau unde îi era locul, adică în sfera esteticului (cu sensul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289353_a_290682]
-
sunt câteva nuvele „oltenești”, realiste, colorate, dar fără a ceda pitorescului facil, de o mare autenticitate și savoare comică. Omul de teatru P., cu un gust sigur în selectarea repertoriului Naționalului clujean, este mai puțin inspirat în încercările dramatice proprii: comediile, misterele sau dramele sale psihologice, reunite parțial în volumul Teatru (1945), sunt artificioase și livrești, chiar atunci când ating o problematică incitantă. După moartea autorului, au fost publicate Amintiri din teatru (1968), povestirile din Ceartă oltenească (1973), o trilogie romanescă inspirată
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288678_a_290007]
-
Experiența „cazurilor” trece și ea în literatură: Printre picături (1904), Trei nuvele (1909), Din sala pașilor pierduți (1922), Spicuiri (1923). Ca autor de teatru, scrisese „drama în trei acte” O lecție (1899), intrată în repertoriul Teatrului Național bucureștean (stagiunea 1898-1899), comedia Păcate (1901) și, cu totul neașteptat, piesa religioasă în versuri Isus, din care un fragment apare în „Noua revistă română” (1910). Amestecul de rigoare și fantezie, de mondenitate, dar și de meditative însingurări, remarcate de contemporani, gustul pentru pitoresc și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289378_a_290707]
-
nu „instruiește” despre țări, drumuri, vapoare, ci despre secretul călătoriei ca experiență unică, fundamentală. R. a tradus versuri din numeroși autori francezi, dar și din Domenico Oliva, Leopardi, Schiller, Uhland ș.a. A transpus fragmente din proza lui Guy de Maupassant, comedia Rivalii de Lesage, drama-fantezie Steaua de André Gill și Jean Richepin, romanele Robinson Crusoe de Daniel Defoe și Călătoriile lui Gulliver de Jonathan Swift. SCRIERI: Poezii, pref. Constantin Mille, București, 1890; Foi de toamnă, București, 1892; Veneția, București, 1893; Epigrame
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289378_a_290707]
-
literaturii române și textele grecești, istoria relațiilor culturale româno-grecești, relațiile între popoarele balcanice, diaspora greacă în Țările Române. Autoarea urmărește dezvoltarea simțului critic în cultura română și înflorirea literaturii sentimentale în paralel cu identificarea unor scrieri satirice practic necunoscute (dialoguri, comedii, versuri, proză). Aduce noi dovezi despre legăturile dintre intelectualii români și greci ori subliniază implicarea celor greci (de altfel, nume bine cunoscute: Dimitrie Catargi, Gheorghe N. Suțu, Iosif Moesiodax, Neofit Duca, Daniil Philippide) în problemele ce preocupau lumea culturală contemporană
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288665_a_289994]
-
de reportaje și poezii agitatorice, antiburgheze și antiimperialiste, va scrie versurile primului imn al Republicii, cunoscând, în anii ‘50, notorietatea prin piese de teatru ce satisfăceau „comanda socială” a vremii - Bal la Făgădău (premiera în august 1946, regia Sică Alexandrescu), „comedia lirică” Voiaj în Noua Caledonie (jucată în 1947, la Cluj), Iarbă rea (1948), Recolta de aur (1949), Pentru fericirea poporului (1951; în colaborare cu Nicolae Moraru), Bulevardul împăcării (1952) etc. Membru al PCR din 1945, al Comitetului Central între 1965 și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285619_a_286948]