4,340 matches
-
pentru putere și securitate. Principalul lor enunț era că toate eforturile de a reforma sistemul internațional care ar ignora lupta pentru putere ar eșua rapid. Mai îngrijorător era, în opinia lor, pericolul că încercările de a produce schimbări fundamentale ar complica problema relațiilor internaționale. Ei susțineau că viziunea liberală internaționalistă fusese în mare măsură responsabilă pentru criza din perioada interbelică. Mulți cercetători, în special în Statele Unite în anii '60, credeau că schema teoretică propusă de Morgenthau era prea imprecisă. Exemplele istorice
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
pe cale de a apărea în centrele industriale ale lumii. Sfârșitul războiului dintre marile puteri poate avea efectul de a slăbi rigiditatea frontierelor lor politice și de a însufleți un val de revolte subnaționale, deși noul val al terorismului antioccidental poate complica lucrurile în această privință, încurajând statele să își solidifice granițele și să aibă pretenții mai mari în ceea ce privește loialitatea cetățenilor. Dacă războiul a fost atât o forță de coagulare, cât și una distructivă în relațiile internaționale, problema menținerii coeziunii comunităților va
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
După cum subliniază Zehfuss, a sugera că evenimentele de pe 11 septembrie au fost un atac "asupra Vestului", așa cum fac guvernele Statelor Unite și Marii Britanii, însemnă a ignora caracterul ambiguu al identității occidentale. Înseamnă, cel puțin, a ignora faptul că națiunile vestice sunt complice cu tehnologiile și atacatorii, dar ignoră de asemenea dezaprobarea politică a celor care nu doresc ca memoria morților să fie folosită pentru a continua șirul violențelor (2003: 524-5). Urmându-l pe Nietzsche, Zehfuss (2003:522) pune de asemenea sub semnul
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
târzie globalizată. Scopul acestei critici este de a pune în discuție "monopolul" statului suveran "asupra loialităților, identificărilor și energiilor membrilor lui" (Connolly 1991: 479). Mijloacele multiple de apartenență și de interdependență și multiplicarea riscurilor globale ce există în modernitatea târzie complică simplismul diviziunilor binare între interior și exterior. Ideea lui principală este că obligațiile și îndatoririle depășesc în mod constant hotarele statului suveran. Suveranitatea, afirmă Connolly, "limitează prea riguros identificările și loialitățile ce trec dincolo de ea", fiind astfel necesară promovarea unui
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
femeilor, aflate la marginea politicii mondiale, ne dau posibilitatea unei înțelegeri mult mai cuprinzătoare și mai critice a relațiilor internaționale, decât punctul de vedere obiectivist al teoreticienilor realiști sau decât perspectiva oamenilor de stat, devreme ce ele sunt mai puțin complice cu și/sau mai puțin orbite de instituțiile existente și de puterea elitelor (Keohane 1989a: 245; Sylvester 1994a:13; vezi și Harding 1986; Tickner 1992; Zalewski 1993). Preocupările primei generații pentru metateorie își aveau în mod evident limitele lor, dată
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
din lăcomie, crengile; astfel, el nu poate să-și Împlinească, până la capăt, anii rodirii, murind Înainte de vreme.) Cine știe totul nu știe nimic. (Persoana care pretinde că știe totul are, În realitate, ignoranța faptului că, pe măsură ce adâncim cunoașterea, aceasta se complică, implicând tot mai multe posibilități de explicație.) Proverbul Își are originea În reflecția lui Socrate: „Tot ce știu este că nu știu nimic”. „A ști totul este un vis de om tânăr. Astăzi, pasiunea mea este să Înțeleg și nu
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
stări rare ale sufletului să le Împărtășești cu altul. Μ A Înțelege și cu inima este o Îndatorire a fiecăruia dintre noi. Altfel cum ne-am putea da seama de necazul sau suferința altuia? Μ Unii au talentul de a „complica lucrurile simple”: o fac fie din șiretenie, fie din teamă de adevăr, sau pentru că interiorul lor sufletesc este prea confuz ori prea sofisticat. Alții, dimpotrivă, au talentul de a „simplifica lucrurile complicate”, după modelul lui Alexandru Macedon, care a tăiat
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
nu e cu putință În viața reală devine posibil În Închipuire. Dar și imaginarul poartă pecetea personalității celui care-l făurește: și acolo pot să apară monștri... Adevărul este că imaginarul nu ne schimbă viața, ci, de regulă, ne-o complică, deoarece cu cât iluziile sunt mai dulci, cu atât trezirile la realitate sunt mai amare. Μ Cei care gândesc numai ceea ce vor ei să creadă ajung să știe numai ceea ce vor ei săștie. Μ Dacă un text Îl citim și
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
o acordă, la un moment dat. Μ Un paradox mai greu de acceptat: mai degrabă obținem Îndreptarea celui care pe moment ne-a greșit prin iertare și chiar blândețe sufletească, decât prin dispreț sau ură. Răspunzând cu răutate la răutate, complicăm și mai mult raporturile cu acea persoană. În schimb, bunătatea noastră este un semn de noblețe sufletească, de generozitate, care poate declanșa un proces de reflecție de pe urma căruia cel În cauză să se simtă dator să răspundă prin atitudini similare
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
prin preocupări strict materiale sau mercantile. Μ Paradoxal, dar sunt mai periculoase bolile care nu ajung niciodată În cabinetele medicale (de exemplu, ambiția vanitoasă a puterii; Încredințarea faptului că ai Întotdeauna dreptate; curiozitatea exagerată, ucigătoare de intimitate; tendința de a complica mereu lucrurile, și nu de a le simplifica etc.). Μ „Arta de a trăi” este o sintagmă atractivă, chiar incitantă, dar ea angajează Într-o măsură mai mare decât credem responsabilitatea față de sine a fiecăruia, deoarece nu sunt rețete care
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
fi citit cu adevărat cartea poate, pe bună dreptate, să uite circumstanțele clare ale eliminării ei și să-și amintească numai că i s-a Întâmplat o nenorocire, fără să poată fi acuzat că nu a citit cartea. Problema se complică și mai mult dacă observăm că În roman nu e o singură eroină, ci două. Cea de-a doua, prințesa Agata, eroină discretă și pozitivă, se retrage la o mănăstire atunci când află de moartea În luptă a iubitului ei, Basilius
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
tot ea : "În toate țările din Est, metafora a fost folosită ca o bombă, care făcea explozie, la mijlocul drumului dintre scriitor și cititor, atunci când adevărul, pe jumătate rostit al unuia, se înțelegea cu jumătatea trăită de celălalt, într-o înțelegere complice și subversivă. Poeții au devenit, astfel, plămânii, prin care popoarele încercau să respire aerul, din ce în ce mai rarefiat, al libertății și să se salveze"65. Poezia subversivă a Anei Blandiana se poate spune că este singura poezie, aproape în totalitate, conceptuală, despuiată
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
țările din Est, metafora a fost folosită ca o bombă [subl. n. A.I.P.], care făcea explozie la mijlocul drumului dintre scriitor și cititor, atunci când adevărul pe jumătate rostit al unuia se înțelegea cu jumătatea trăita de celălalt, într-o înțelegere complice și subversivă. Poeții au devenit, astfel, plămânii, prin care popoarele încercau să respire aerul, din ce în ce mai rarefiat, al libertății și să se salveze"233. Acest stil, cu o strategie estetică proprie, atentă la reacțiile puterii, își crease o obsesie a adevărului
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
țările din Est, metafora a fost folosită ca o bombă [subl. n. A.I.P.], care făcea explozie la mijlocul drumului dintre scriitor și cititor, atunci când adevărul pe jumătate rostit al unuia se înțelegea cu jumătatea trăita de celălalt, într-o înțelegere complice și subversivă. Poeții au devenit, astfel, plămânii, prin care popoarele încercau să respire aerul, din ce în ce mai rarefiat, al libertății și să se salveze"11, ne-am propus să realizăm o incursiune în ceea ce a reprezentat comunismul în România. În acest sens
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a ta, n-o să te măriți niciodată... Ea 1: Nici nu vreau... sau, dacă e să fie, am să mă mărit cu un soț, nu cu tine. El 1: Iei lucrurile prea simplu. Ea 1: Chiar așa. De ce le-aș complica?! El 1: Dar ele sînt complicate. Ea 1: (adusă acolo unde judecățile nu au în vedere excepția, deci îngrijorată) Îmi pare rău. Ești necăjit? El 1: Te-aș minți dacă ți-aș spune că nu. Ea 1: Și? Cu noi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
niciodată... Ea 1: Nici nu vreau... sau, dacă e să fie, am să mă mărit cu un soț, nu cu tine. El 1: Iei lucrurile prea simplu. Ea 1: Chiar așa. De ce le-aș complica?! El 1: Dar ele sînt complicate. Ea 1: (adusă acolo unde judecățile nu au în vedere excepția, deci îngrijorată) Îmi pare rău. Ești necăjit? El 1: Te-aș minți dacă ți-aș spune că nu. Ea 1: Și? Cu noi ce-o să fie? Noi ce-o să
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
celulă, cu pat și un hîrdău, un apartament ți se pare ori prea mult ori prea puțin... așa că... Octav: Mama mea spune că ești un pierde-vară... Groparul: Păi după cîte mi-ai spus tu, mama ta are dreptate întotdeauna... (rîd complice) Groparul: Băiețel, eu doar am pronunțat cuvîntul libertate... atît... A vorbi despre libertate e aproape la fel de greu ca și faptul de a fi liber... Tu vorbești mereu de libertate... ba uneori chiar crezi că ești liber... ca acuma, de exemplu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
ne dă curaj și încredere prin puterea ei de a demasca tot ceea ce individul sau societatea se străduiesc să ascundă. Supravegherea în teatru este interesantă și pentru faptul că nu operează decât rareori fără știrea spectatorului; dimpotrivă, spectatorul - martor și complice totodată - urmărește, etapă cu etapă, elaborarea dispozitivului și îi constată efectele. Statutul lui de „terță persoană” îi permite să-l vadă mai ales pe cel despre care, pe scenă, se presupune că vede fără să fie văzut. Din sală, privirea
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
favorabile amăgirilor și înșelătoriilor de tot felul, prin urmare favorabile unei excelente supravegheri. Ca să supraveghezi în liniște, trebuie să devii „altcineva” - moment premergător al strategiei spionului! -, dar cu ce preț! La Shakespeare, cât și la Marivaux, scenariul prevăzut inițial se complică pe parcurs până într-atât încât, la un moment dat, spionul nu-și mai poate ascunde adevărata „natură”; ea iese brusc la iveală, perturbând „funcția” care îi fusese atribuită la început. Spectatorul asistă mai întâi la instaurarea unui raport bazat
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
numește în mod excelent teza victimizării destinatarului 40. Mai tîrziu, modelul se nuanțează. Între stimul (S) și răspuns (R) intervin filtre: societatea, lumea, cultura sau modurile de producție. Ecrane se strecoară între R și S. Cibernetica, cu noțiunea de feed-back, complică modelul. La fiecare tur de pistă, cel care primește devine un emițător. Acest emițător este mereu cel care contează. Ne gîndim aici la modelele lui Lasswell sau ale lui Schramm. Laswell și modelul său de 5W, pe care el îl
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
cibernetică, în timp ce zgomotul este văzut ca exterior, deranjînd recepția. 2. Emițătorul pierde aici puterea: rolul intermediarilor. Emițătorul pierde aici din puterea sa, însă fără a pierde toată puterea. Cum se întîmplă în teoriile informației, luarea în seamă a intermediarilor-filtre va complica schema. Sosirea pe scenă a acestor mediatori este tratată diferit de autori ca Westley și MacLean, Katz și Lazarsfeld. În modelul lui Westley și MacLean, mesajul pe care mesagerul C îl transmite lui B, receptorul, reprezintă selecția a două mesaje
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
în timp ce figura 6 schematizează comportamentul acestor forțe compoziționale înăuntrul șarpantei date. În ambele cazuri, combinarea a două modele disparate face ca relația să fie destul de complicată. În cadrul ordinii spațiale, ea face posibilă prezența simultană a spațiului focalizat și omogen, dar complică ordinea prin crearea unei relații înșelătoare între curbe și linii drepte. În cadrul dinamicii vectoriale, ea produce tensiunea și conflictualitatea dorită de artist în cazul în care reprezintă un comportament autocentrat în căutarea unui modus vivendi cu manifestarea centrifugă. Vom vedea
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
ajunge la experiența umană deplină a unei anumite persoane în contact cu opera de artă, ceea ce opera oferă depășește cu mult compoziția pur formală. Mesajul deplin al operei este receptat de individualități la fel de bogate ca atitudini, amintiri și dorințe, care complică răspunsurile oricărei persoane reale date. O discutare mai completă a interrelației dintre privitor și artefact ar avea de-a face cu acest aspect lărgit al problemei, ceea ce depășește scopul studiului de față. Capitolul IV Limite și încadrări Există două tipuri
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
de viață care, prozaic spuse, ar fi banale și ridicole. Ana Blandiana se vrea lucidă și atunci când își contemplă însingurarea, iubirea și nostalgia evadării avatarii ce țin de condiția umană. Problema opțiunii, atât de frecventă în contextul poeziei actuale, se complică cu acea condiție a devorării speciilor care, plasată în mediul uman, este reprobată de poetă: "Din miile de vieți posibile/ Nu mi se poate pretinde să știu alege doar una/ Animalele unei vieți vânează animalele celorlalte/ Peștii vieții mai mari
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
la temelia ta pământ". Existența este comentată și într-un fel de fabulă, "Păianjenii", în care "mor de boală ori de moarte bună/ și de căldură uneori, și de frig,/ și câteodată, în pliscul uscat al păsărilor cântătoare". Ideea se complică în poemul "Peștii", în care cei răi și puternici îi supun pe cei slabi și buni. Imagini kafkiene tulbură dimensiunile clare ale lumii: "Creșteau cât patru într-un an/ și scoși apoi spre vin pe mesele comune,/ copți grași cu
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]