6,679 matches
-
luă mai mult de treizeci de secunde, când ajunseră pe vas quinții puseseră deja stăpânire pe acesta, iar Leka Hinnedi era chiar aplecat asupra lui N'Gai Loon, din al cărui abdomen se scurgea un firișor subțire de sânge. - Nenorociților! urlă Kasser către quinți. Cum de nu l-ați putut salva? - A fost doar un ghinion, Kasser, prietene, nu te supăra. Un fragment ascuțit de piatră mi-a pătruns în stomac. Nimeni nu avea cum să mă ferească de toate așchiile
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
privi întrebător pe Kasser, care-și plecă ochii în pământ în semn de acceptare tacită. - Nu se poate. N-ar fi avut timp... Pe cine a învestit Maestru în locul său? Nimeni nu se grăbi să răspundă însă acestei întrebări. - Tu! urlă el către Xtyn. Încetează să mai privești prin mine! În momentul acela, pentru prima dată, Xtyn își întoarse ochii către Bella și rosti ușor amuzat: - Sire, tonul vostru mă mâhnește. Ar trebui să aveți ceva mai mult respect pentru un
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
îndrepta această umilință. Bella ridică mâinile spre tavan și apoi se întoarse spre cei patru quinți ai săi, care se grupaseră la câțiva metri de el. - Voi înțelegeți ceva? Allin Perse dădu să spună ceva, dar în momentul acela Xtyn urlă neomenește. - Zuul! În sfârșit ne reîntîlnim! Între Xtyn și extraterestrul care tocmai intrase în sală se croi un coridor de trupuri. Ca și cum strigătul lui Xtyn l-ar fi împietrit, Zuul încetă să se mai legene pe picioare și încremeni, cu
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
unde e Dumnezeu? E acolo unde tu nu poți nici măcar privi, e la capătul lanțului nefericit de evenimente care a dus la nașterea ta. Acolo unde nu era nici Cuvintul, El exista pentru a declanșa tot ceea ce este... - Ho, popo! urlă Diribal. Nu te-aprinde că te trădezi. Furia ta arată clar că am nimerit un punct sensibil! Lasă prostiile și vorbește-mi de Quintrium! Încercând să se stăpânească, Starețul își reluă locul pe banca de piatră. Alegem în fiecare clipă
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
totul. Se gândea, în schimb, cu îngrijorare, la gospodăria sa: la grăpatul câmpului de grâu din care trebuise să se oprească, la scroafa ce stătea să fete, la cositul, uscatul și strânsul fânului, ce avea să înceapă curând. Un lup urlă de undeva, dintre munți, un altul îi răspunse imediat, ca un ecou. Răsucindu-se sub învelitoarea de lână, Odolgan căscă și trase un vânt zgomotos. Zilele erau deja destul de calde pentru jumătatea lui martie, iar primăvara se anunța foarte timpurie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
foarte bine că nu putem rămâne prea mult aici. Balamber se apropie cu pas hotărât. Cu o smucitură, îi opri brațul ce se ridicase gata să lovească din nou și i-l împinse înapoi. N-are nici un rost să mai urli acum, îi spuse, privindu-l cu duritate. Nu trebuia să-l lăsați să scape. Sunteți niște incapabili! Discuția se transformă într-o ceartă. Odolgan nu putu să nu-și arate disprețul față de burgunzi, ceea ce îi stârni cumplit pe soldații lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
lungul albiei râului și conducând atacul. „Acum!“ îi strigă lui Mataurus, care imediat lăsă brațul în jos. La gestul acela, arcașii se ridicară în picioare și, fără să țintească, trimiseră o rafală de săgeți înspre masa compactă a hunilor ce urlau și treceau pe dinaintea lor în galop întins, ca să-i întâlnească pe burgunzii ce le veneau împotrivă. întrucât în situația aceea foarte puțini dintre cai erau cât de cât apărați, iar războinicii aproape toți țineau scutul în mâna stângă, efectul acelui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
răgușită, dar fermă. Și ce protecție pot să vă garanteze zidurile astea dărăpănate și nouă călugări neînarmați? De ce nu v-ați dus către Noviodunum? Acolo e un post burgund, nu? Bărbatul scutură din cap: — E prea departe, iar hunii ne urlau în urechi, părinte sfânt. Știi bine, se mișcă iute ca fulgerul. O tânără femeie, ce strângea la piept un copilaș de câteva zile și stătea alături de omul care vorbise, îngenunche înlăcrimată în fața lui Canzianus: — Primește-ne, părinte sfânt, din iubire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
hotărât. Și Inisius, legat de stâlpul său, își spuse rugăciunile, ba chiar le strigă cu o voce deformată, neomenească, scuturând permanent din cap cu un zâmbet absurd pe chipul descompus și cu ochii ridicați spre cer. Când flăcările îl învăluiră, urlă nebunește - un urlet lung, atroce. Canzianus, în schimb, nu strigă, nici măcar când flăcările îl devorau, și îi lăsă profund dezamăgiți, dar și plini de admirație, pe războinicii ce se găseau adunați în jurul rugului. Balamber asistă la sfârșitul său fără să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
în picioare și, fără menajamente, îl înșfăcă de centură pe cel care îl salvase și îl smulse din șa, luându-i în stăpânire calul. în nu mai mult de o clipă, fu urcat pe spinarea animalului; împungându-l sălbatic și urlându-i cu furie în urechi, țâșni în urmărirea Fredianei. O văzu galopând în fața sa, prin câmpie, la liziera mestecenilor. Observă că nu purta armură, ci pantaloni mulați și o bluză neagră, fără mâneci, și din nou aprecie modul său elegant
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
fugă. Nu ezită. — Cu mine! strigă. înainte! După mine! Se aruncă deci la atac, urmat de Milone și de Almirus, cu însemnul ce se zgâlțâia în vârful prăjinei, de Divicone, cu crucea sa, și de mii de descreierați ce alergau urlând și întinzând înainte țepușele lor. Strigătul pe care îl scoteau laolaltă umplu cerul ca un tunet, iar lui Metronius îi păru că un val puternic îl ridica precum o mână și îl arunca înainte, însutindu-i forțele, hotărârea, voința de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
despart de mine. Torturez secunda ce mă torturează Și-o acordez cu sunet fals Și regăsesc iubire în adormire trează Privirea spre lumină și pasul într-un vals. Tortura mă regăsește paralel Rana din mine de rana ta ciobită Ce urlă-n picături de dor rebel Știut știu să iubesc, rănit să fiu iubită. CĂTRE NICĂIERI Mi-am așezat pe umeri nefiresc Argint găsit în suflet de copil Șoptită rugăciunea retrăiesc Gonită din iubire Ăîn exil. Am regăsit în valuri amintirea
JURNAL ABSENT by CATI GAVRIL () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1688_a_2950]
-
de un lemn al colibei. Cu toate mângâierile mele, cu tot dărăpul de mămăligă ce i-l dau și nu-l mănâncă, cățelul nu-și contenește zbuciumul. Într-un târziu, văzând că nu-l pot liniști și că începuse să urle a pustiu, îl dezleg și pleacă glonț după căruța moșului. Venea înserarea, mâncare aveam pregătită, îmi aduc un ulcior cu apă, pregătesc fumarele pentru noapte, singur între semănături înalte în imensa vale a Prutului, pe locurile unde a fost dată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
bine? - au întrebat. Nu, le-am răspuns eu râzând, aici sunt golanii, cred că trebuie să treceți în partea cealaltă. Au râs și ei și s-au așezat lângă mine. Câteva minute l-am mai ascultat pe Cazimir Ionescu, care urla într-o portavoce, continuând să cheme oamenii în stradă. Apoi am aflat că piața era pustie fiindcă toată lumea care ajunsese acolo înaintea mea plecase la televiziune și m-am îndreptat și eu într-acolo. Când am ajuns, porțile erau larg
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
engleză. Dar ce a spus am întrebat-o pe „femeia de bine” isterizată de plăcerea acestei vânători, care chema echipa de făcut ordine să-l ridice. Întâi s-a uitat revoltată la mine că îndrăznesc să vorbesc și apoi a urlat: „Dacă e cinstit, de ce n-a vorbit românește?!”, după care a adăugat: „Vezi să nu te duci și tu după el”. M-am îndepărtat îngrozită fiindcă oricum nu mai era nimic de făcut. Fusese izbit cu bâtele și cu cozile
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
de plâns. Râzi tu, râzi, Făt-Frumos, zise Zmeul, care și-a aruncat spre Constanța mai întâi buzduganul, iar apoi și cele șapte capete ale saleă Chiar dacă nu se mai află acolo, eu le văd încă în fața sirenelor care continuă să urle, aducându-mi aminte de bâlciul de Sfântul Ilie din târgul meu și de vocea răgușită care striga: „Zeița mărilor, moartea marinarilor, are de la cap la coadă 7 metri, de la coadă la cap 7 metri, în total 15 metri”. Stam înmărmurită
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
a obținut tot Titi Boldescu al bâlciului nostru. După ce și-a făcut praf și pulbere toți adversarii de pe scena politică, dumnealui a coborât și printre alegători, unde l-a luat de guler pe cel mai înalt și-a început să urle cât îl ținea gura: „De ce huidui, mă, animalule?!”. Domnului consilier Mironov i s-a părut că întrebarea este firească și nu este deloc exclus ca și dumnealui să aibă dreptate. Poate că președintele chiar nu știe încă pentru ce este
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
scăldat în întuneric. Luminile din stație erau foarte slabe. Aveam gâtul uscat și tușeam. Era o tuse puternică. În spatele stației, unde sunt și băncile, era o țâșnitoare cu apă rece și m-am dus să-mi clătesc gura. Cineva a urlat în gura mare: „Un om a căzut la pământ!“. Strigase un tânăr voinic. Când m-am întors, l-am văzut pe bărbatul de mai înainte, grămadă pe jos. Căzuse chiar lângă scaune, paralel cu ele. Nici mie nu-mi era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
Sakamoto, atacul cu sarin a fost o problemă adiacentă. Formal spus. Dar nu a fost deloc așa. Sincer să fiu, toți am fost rușinați. Nu am reușit să prevenim un asemenea dezastru, cu toate că aveam întrega documentație necesară. Îmi venea să urlu în gura mare la lume. Nu am reușit! Ne-am simțit incapabili. Realmente mi-a fost frică. Domnul Kobayashi Yoshinori, un critic înverșunat al cultului Aum, a fost asasinat. La fel și Egawa Shōko. Fiecare primea ceea ce merita.» Dacă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
de obicei. Antrenorul s-a răstit la mine: «Hei, tu, azi ai cursă, pregătește-te!» Parcă m-a trăznit. M-am speriat, am rămas cu gura căscată, fără să scot un cuvânt. «Cccee?», am întrebat în cele din urmă. A urlat la mine: «Fă ce ți se spune!», fără să-mi dea vreo explicație. Mi-a dat doar un ordin. Îmi tremurau genunchii. Ceilalți colegi ai mei erau stupefiați. Se strânseseră toți într-un colț și șușoteau: «De ce mucosul ăla...». Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
de oameni. Noi încercam să urcăm și ceilalți coborau scările, ca să ajungă pe peron. La casa de bilete ne-au spus să așteptăm. Am strigat. Am țipat de mai multe ori: «Vă rog! Vă rog! Vă rog! (în japoneză)» Am urlat și la oamenii care veneau din direcția opusă și care mă împingeau. Dintr-odată a apărut un domn cu servietă, a ridicat bariera ca să putem trece, a luat fata din brațele mele și a urcat-o pe scări. Ne-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
mai văd!». Apoi oamenii au început să se prăbușească pe podea. În stânga mea, pe partea opusă direcției de mers a trenului, călătorii se clătinau și apoi cădeau. Din acel moment s-a instalat haosul în metrou. Apoi un bărbat a urlat: «E periculos! Să deschidem geamurile cu toții. Dacă nu le deschidem, murim!“. A deschis geamurile unul după altul. De la un capăt la celălalt. Cum am ajuns la Kamiyachō, oamenii strigau: «Să coborâm cu toții! Să coborâm!». Nu înțelegeam nimic, dar m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
de infomațiile pe care le-am aflat după aceea. Nu am încredere în mine. În mare, memoria mea e încețoșată. Ce îmi aduc aminte este că atunci când metroul a intrat în stația Kodemmachō, am văzut de la geam un bărbat care urla și se zvârcolea. Asta mi-e clar în cap. Le-am povestit polițiștilor. Mă gândisem că era posibil ca acela să fie criminalul. Mi-au răspuns: «Nu, și el a fost tot o victimă.» La Spitalul Central al Forțelor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
ambulanțele nu mai veneau. A apărut și poliția. Nu puteau face față situației. Toată lumea dădea indicații. Normal ar fi fost ca observatorii să se ocupe de asta. Era o învălmășeală totală. Unii erau întinși pe asfalt, alții stăteu ghemuiți. Mulți urlau: «Să vină mai repede ambulanța!» Erau și niște muncitori care tocmai făceau reparații pe acolo și care ne-au ajutat. Au oprit toate mașinile care treceau, fie că erau mașini obișnuite sau dubițe. Sunt sigur că erau muncitori, pentru că aveau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]
-
care au străpuns pungile cu sarin cu vârful umbrelelor ascuțite, sunt niște „Întunegri“ evadați din subteranul întunecat al Tokio-ului. Îmi închipui scena respectivă și mă scutur. Frică. Dezgust. Probabil că e o prostie ce spun acum. Aș vrea să urlu în gura mare: „Nu ar fi trebuit să facă asta. Pentru nimic în lume...“ 8 Un ultim cuvânt Vreau să le mulțumesc domnilor Oshikawa Setsuo și Takahashi Hidemi pentru că au întreprins cercetări împreună cu mine timp de un an de zile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]